ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਔਰਤ ਨੇ ਇੱਕ ਵਿਦਵਾਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਹੈ ? ਉਸ ਵਿਦਵਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਾਤਾ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋ? ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਚਰਖਾ ਕੱਤਦੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਹੋਰ ਕਈ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਖੇਤੀ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਵਿਦਵਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਾਤਾ ਜੀ, ਕੀ ਕਦੇ ਅਜਿਹਾ ਹੋਇਆ ਹੈ ਕਿ ਤੇਰਾ ਚਰਖਾ ਤੁਹਾਡੇ ਬਿਨਾਂ ਚੱਲਿਆ ਹੋਵੇ, ਜਾਂ ਇਹ ਕਿਸੇ ਦੇ ਚਲਾਏ ਬਿਨਾਂ ਚੱਲਿਆ ਹੋਵੇ? ਉਸ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਦੇ ਚਲਾਏ ਚੱਲੇ। ਇਹ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਵਿਦਵਾਨ ਨੇ ਫਿਰ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਾਤਾ ਜੀ ਜੇ ਇਹ ਚਰਖਾ ਵੀ ਕਿਸੇ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਨਹੀਂ ਚੱਲ ਸਕਦਾ ਤਾਂ ਇਹ ਸਾਰਾ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਕਿਸੇ ਤੋਂ ਬਿਨਾਂ ਕਿਵੇਂ ਚੱਲ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਅਤੇ ਜੋ ਇਸ ਸਾਰੇ ਬ੍ਰਹਿਮੰਡ ਨੂੰ ਚਲਾ ਰਿਹਾ ਹੈ, ਉਹ ਹੀ ਇਸ ਦਾ ਸਿਰਜਣਹਾਰ ਹੈ ਅਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਕਿਹਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ।
ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਿਸੇ ਨੇ ਉਸੇ ਵਿਦਵਾਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਮਨੁੱਖ ਲਾਚਾਰ ਹੈ ਜਾਂ ਸਮਰੱਥ? ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਆਪਣੀ ਇੱਕ ਲੱਤ ਉੱਪਰ ਉਠਾਓ, ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਲੱਤ ਨੂੰ ਉੱਪਰ ਉਠਾ ਲਿਆ, ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ ਹੁਣ ਆਪਣੀ ਦੂਜੀ ਲੱਤ ਵੀ ਉਠਾਓ, ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਕਿਹਾ ਇਹ ਕਿਵੇਂ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ? ਮੈਂ ਦੋਵੇਂ ਲੱਤਾਂ ਇੱਕੋ ਵਾਰ ਕਿਵੇਂ ਚੁੱਕ ਸਕਦਾ ਹਾਂ? ਫਿਰ ਉਸ ਵਿਦਵਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਨੁੱਖ ਕੇਵਲ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦਾ ਹੈ, ਨਾ ਤਾਂ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਬੇਸਹਾਰਾ ਹੈ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਸਮਰੱਥ ਹੈ। ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸਮਰੱਥ ਬਣਾਇਆ ਹੈ ਅਤੇ ਉਹ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਆਜ਼ਾਦ ਨਹੀਂ ਹੈ। ਰੱਬ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਸਹੀ ਗਲਤ ਨੂੰ ਸਮਝਣ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ਅਤੇ ਹੁਣ ਇਹ ਉਸਦੇ ਆਪਣੇ ਉੱਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਉਹ ਸਹੀ ਅਤੇ ਗਲਤ ਨੂੰ ਸਮਝੇ ਅਤੇ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਨਿਰੰਤਰ ਜਾਰੀ ਰੱਖੇ।
ਡਾ. ਸੁਮਿਤ
good moral story