Author: Kalam

ਕਿੰਨੀ ਅਜ਼ੀਬ ਗੱਲ ਐ ,ਕਿ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਆਪਣੇ ਖ਼ੂਨ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੂਰ ਹੋ ਰਹੇ ਨੇ।ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨਾਲ ਸਾਡਾ ਖ਼ੂਨ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ।ਓਹ ਐਨਾ ਨੇੜੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਐ। ਲੱਗਦੈ ਜਿਵੇਂ ਅਸੀਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੋਂ ਈ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਜਾਣਦੇ ਸੀ । ਅੱਜ ਰੱਖੜੀ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ ।ਆਪਣੀ ਆਪਣੀ ਜਗ੍ਹਾ ਓਹ

ਜੇਠ ਹਾੜ ਦੀਆਂ ਧੁੱਪਾਂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਜਦੋਂ ਬਾਰਸ਼ਾਂ ਹੋਈਆਂ ਤਾਂ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਹਰ ਪਾਸੇ ਹਰੇ ਹਰੇ ਘਾਹ ਨੇ ਹਰਿਆਲੀ ਦੀ ਚਾਦਰ ਵਿਛਾ ਦਿੱਤੀ।ਇੱਕ ਹਿਰਨ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਹਰਾ ਹਰਾ ਘਾਹ ਦੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਘਾਹ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਉਹਦੀ ਤੇ ਉਹਦੇ ਸਾਥੀਆਂ ਦੀ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਟਿਕਾਣਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅੱਜ

ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੱਸਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਜੰਞਾਂ ਕਈ ਕਈ ਦਿਨ ਰੁਕਦੀਆਂ। ਖੁਲ੍ਹੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਦੋਹਰ ਖੇਸ ਜਾਂ ਪੱਲੀਆਂ ਵਿਛਾਕੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਖਵਾਇਆ ਜਾਂਦਾ। ਆਂਢੀ ਗੁਆਂਢੀ ਅਤੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਖਾਣਾ ਵਰਤਾਉਂਦੇ। ਭੋਜਨ ਵਿੱਚ ਲੱਡੂ ਜਲੇਬੀਆਂ ਖੁਰਮੇ ਵੀ ਹੁੰਦੇ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਕੜਾਹ ਵੀ ਵਰਤਾਉਂਦੇ। ਕਦੇ ਕਦੇ ਸਰੀਕਾ ਜੰਞ ਬਰਾਤ ਦੀ ਰੋਟੀ

ਮੈਂ ਅਜੇ ਨਿੱਕੜੀ ਨੂੰ ਦੁੱਧ ਪਿਆਇਆ ਹੀ ਸੀ ਉਹ ਫੇਰ ਰੋਣ ਲੱਗ ਪਈ। ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਿਉਂ? ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਮੂਰਤੀ ਮਾਸੀ ਕੋਲ ਲੈ ਗਈ। ਇਹਦਾ ਕੁਸ ਦੁਖਦਾ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਮੂਰਤੀ ਮਾਸੀ ਸਾਡੇ ਗੁਆਂਢ ਚ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਵਾਹਵਾ ਸਿਆਣੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਪੇਕੇ ਘਰ ਕੋਲ ਵੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਇੱਕ ਸਿਆਣੀ ਬੁੜੀ।

25 ਜੂਨ 1983 ਨੂੰ ਇੰਟਰੈਕਟ ਕਲੱਬ ਨੇ ਸ੍ਰੀ ਸੰਜੇ ਗਰੋਵਰ ਦੀ ਅਗਵਾਹੀ ਵਿੱਚ ਰਾਜਾਰਾਮ ਧਰਮਸ਼ਾਲਾ ਵਿਚ ਇੱਕ ਮੈਡੀਕਲ ਕੈਂਪ ਲਗਾਇਆ। ਜਿਸ ਵਿਚ ਬਠਿੰਡਾ ਦੇ ਉਸ ਸਮੇ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਡਾਕਟਰ ਸ੍ਰੀ ਸੋਹਣ ਲਾਲ ਗਰੋਵਰ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ। ਕੈਂਪ ਵਿੱਚ ਰਾਜਾਰਾਮ ਆਯੁਰਵੈਦਿਕ ਡਿਸਪੇਂਸਰੀ ਦੀ ਇੰਚਾਰਜ ਡਾਕਟਰ ਸੁਕਰੀਤਾ ਰੋਹਿੱਲਾ ਉਰਫ ਬੱਬਲੀ ਨੂੰ ਵੀ

“ਨੀ ਕਾਂਤਾ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਮਿਲਾਦੇ।ਬਸ ਦੋ ਹੀ ਮਿੰਟਾ ਲਈ।’ ਆਂਟੀ ਆਪਣੀ ਵੱਡੀ ਨੂੰਹ ਦੀ ਮਿੰਨਤ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ।ਆਂਟੀ ਬਹੁਤ ਕਮਜੋਰ ਤੇ ਦੁਖੀ ਨਜਰ ਆਉਂਦੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਇਹੀ ਆਂਟੀ ਦੀ ਰੂਹ ਖਿੜ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਪਰ ਅੱਜ ਆਂਟੀ ਨੇ ਕੋਈ ਖਾਸ ਖੁਸੀ ਜਿਹੀ ਜਾਹਿਰ ਨਹੀ ਕੀਤੀ। ਭਾਬੀ ਨੇ ਵੀ ਪਰਲੇ