Author: Kalam

ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਹਰ ਗਲਤੀ ਲਈ ਦੂਜੇ ਮਨੁੱਖ ਹੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰ ਲੱਗਦੇ..ਗੱਲ ਗੱਲ ਤੇ ਬਿਨਾ ਵਜਾ ਦੂਜਿਆਂ ਦੀ ਬੇਇੱਜਤੀ ਕਰ ਦੇਣੀ ਮੇਰੀ ਆਦਤ ਬਣ ਗਈ ਸੀ..ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਕੇ ਉਹ ਬੇਕਸੂਰ ਹੈ ਪਰ ਨੌਕਰੀ ਖਾਤਿਰ ਅੱਗੋਂ ਨਾ ਬੋਲਦਾ! ਇੱਕ ਵੇਰ ਨਵੇਂ ਸਟੋਰ ਦਾ ਉਦਘਾਟਨ ਸੀ..ਸਬੱਬੀਂ ਪੰਜਾਬੋਂ ਬਾਪੂ ਹੂਰੀ ਵੀ ਆਏ ਹੋਏ

ਪ੍ਰਾਹੁਣੇ ਦੁਪਹਿਰੇ ਆਉਣੇ ਸਨ ਪਰ ਤਿਆਰੀ ਸੁਵੇਰ ਤੋਂ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ!ਗਲੀ,ਵੇਹੜਾ,ਸਬਾਤ,ਚੌਂਕਾ,ਗੁਸਲਖਾਨਾ,ਬੈਠਕ,ਡਿਓਢੀ ਅਤੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ ਡੱਠੀਆਂ ਕੁਰਸੀਆਂ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਵਾਂਙ ਚਮਕ ਰਹੀਆਂ ਸਨ..! ਘਰੇ ਹਰੇਕ ਨੂੰ ਹਿਦਾਇਤਾਂ ਸਨ..ਕਿਹੜਾ ਸੂਟ..ਕਿਹੜੀ ਚੁੰਨੀ ਕਿਹੜੀ ਪੱਗ ਅਤੇ ਕਿਹੜੀ ਜੁੱਤੀ ਪਾਉਣੀ ਏ..ਕਿਸਨੇ ਪ੍ਰਾਹੁਣਿਆਂ ਕੋਲ ਬੈਠ ਗੱਲਾਂ ਮਾਰਨੀਆਂ ਤੇ ਕਿਸਨੇ ਸਿਰਫ ਫਤਹਿ ਬੁਲਾ ਕੇ ਹੀ ਵਾਪਿਸ

ਨਿਆਣੇ ਖਹਿੜੇ ਪੈ ਗਏ..ਅਖ਼ੇ ਕਤੂਰਾ ਲਿਆਉਣਾ..ਅਖੀਰ ਮੰਨ ਗਈ..ਓਹਨਾ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਚੁਣ ਰਖਿਆ ਸੀ..ਘਰੇ ਲੈ ਆਏ..ਥੋੜੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਘੁਲ ਮਿਲ ਗਿਆ..ਹਰੇਕ ਚੀਜ ਤੇ ਪਹਿਲੋਂ ਆਪਣਾ ਹੱਕ ਸਮਝਿਆ ਕਰੇ..ਕਦੇ ਨਾਲਦੇ ਨਾਲ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਨੂੰ ਵੇਖਦਾ ਤਾਂ ਧੁੱਸ ਦੇ ਕੇ ਐਨ ਵਿਚਕਾਰ ਆਣ ਵੜਿਆ ਕਰਦਾ..! ਇੱਕ ਵੇਰ ਅਚਾਨਕ ਪੰਜਾਬ ਜਾਣਾ ਪੈ ਗਿਆ..ਮੁਸ਼ਕਿਲ

ਨਸੀਬ ਕੌਰ ਉਮਰ ਸੱਤਰ ਸਾਲ..ਦੋ ਪੁੱਤ ਚੁਰਾਸੀ ਮਗਰੋਂ ਵਗੀ ਹਨੇਰੀ ਵਿਚ ਕੁਰਬਾਨ ਹੋ ਗਏ..ਘਰਵਾਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਗੁਜਰਿਆਂ ਪੂਰੇ ਦਸ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਸਨ..! ਜਾਇਦਾਤ ਸਰਮਾਏ ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਕੋਲ ਬਚੀ ਸੀ ਕੱਪੜੇ ਸਿਉਣ ਵਾਲੀ ਪੂਰਾਣੀ ਜਿਹੀ ਮਸ਼ੀਨ..! ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਕੱਪੜੇ ਸਿਊਂਦੀ ਰਹਿੰਦੀ..ਵਾਰੀ ਵੱਟੇ ਵਿਚ ਕੋਈ ਚੌਲ..ਕੋਈ ਸ਼ੱਕਰ ਤੇ ਕੋਈ ਆਟੇ

ਪਿਤਾ ਜੀ ਅਕਸਰ ਕੰਮ‌ ਤੋ ਘਰ ਆਉਦੇ ਤਾ ਰਾਤ ਨੂੰ ਦੇਰ ਤੱਕ ਉਹ ਡਿਸਕਵਰੀ ਚੈਨਲ ਦੇਖਦੇ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਹੀ ਉਸ ਉੱਤੇ ਦੇਖਣ ਨੂੰ ਮਿਲਦਾ ਤਰ੍ਹਾਂ -ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੇ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਜੋ ਕਦੇ ਪਹਿਲੀ‌ ਵਾਰ ਹੀ ਦੇਖੇ ਸਨ‌। ਕੁਦਰਤ ਦੇ ਬਣਾਏ ਇਹਨੇ ਸੋਹਣੇ ਤੇ ਅਦਭੁੱਤ ਜੀਵ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਦੇਖਣ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹੈਰਾਨ

ਤਕਰੀਬਨ ਸੌ ਕੂ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰੋਂ ਚਲਾ ਕੇ ਲਿਆਂਧੀ ਗੱਡੀ..ਪੀਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਉਹ ਚੀਜ ਕਾਰ ਦੇ ਅਗਲੇ ਸ਼ੀਸ਼ੇ ਤੇ ਬਣੇ ਵਾਈਪਰ ਵਿੱਚ ਫਸੀ ਪਈ ਸੀ..! ਟਿੰਮ ਤੇ ਕੌਫੀ ਲੈਣ ਰੁਕਿਆ ਤਾਂ ਵੇਖਿਆ ਖੱਟੇ ਰੰਗ ਦਾ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜਿਹਾ ਪੱਤਾ ਸੀ..ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਹੜੇ ਰੁੱਖ ਦਾ..ਪਤਝੜ ਵਿੱਚ ਬੁੱਢੇ ਹੋ ਗਏ ਕਰੋੜਾ ਪੱਤਿਆਂ ਵਾਂਙ ਹੀ

ਕੁਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲੋਂ ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਖਲੋਤੀ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਕਿਸੇ ਪਿੱਛੋਂ ਲਿਆ ਕੇ ਕਾਰ ਮਾਰ ਦਿੱਤੀ..ਕਾਗਜੀ ਕਾਰਵਾਈ ਵਿਚ ਅੱਧਾ ਘੰਟਾ ਲੱਗ ਗਿਆ..! ਮੁੜ ਕਾਹਲੀ ਨਾਲ ਗੱਡੀ ਭਜਾਉਂਦਾ ਮੀਟਿੰਗ ਵਾਲੀ ਜਗਾ ਤੇ ਅੱਪੜ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸਾਂ ਕੇ ਅਚਾਨਕ ਪਿੱਛਿਓਂ ਇੱਕ ਫਲੈਸ਼ ਵੱਜੀ..ਸੜਕ ਕੰਢੇ ਲੱਗੇ ਕੈਮਰੇ ਨੇ ਸ਼ਾਇਦ ਓਵਰ ਸਪੀਡ ਦੀ ਫੋਟੋ

ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਇੱਕ ਵੇਰ ਹੱਟੀਓਂ ਸੌਦਾ ਲੈਣ ਗਈ..ਕਿੰਨੀ ਸਾਰੀ ਭੀੜ ਸੀ..ਨਿੱਕਾ ਜਿਹਾ ਮੁੰਡਾ ਝੋਲਾ ਫੜ ਪਾਸੇ ਜਿਹੇ ਖਲੋਤਾ ਸੀ..ਓਹੀ ਜੋ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸ਼ਰਾਰਤਾਂ ਕਰਿਆ ਕਰਦਾ..ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਕੇ ਅੱਜ ਚੁੱਪ ਚਾਪ ਖਲੋਤਾ ਸੀ..ਉਸਦੇ ਝੋਲੇ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੁਝ ਹੈ ਸੀ..ਜੇ ਝੋਲੇ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਕੁਝ ਹੈ ਤਾਂ ਫੇਰ ਲੈਣ ਕੀ ਆਇਆ..ਕੋਲ

ਇੱਕ ਹਮਾਤੜ ਦੇ ਦੋ ਵਿਆਹ..ਦੋਵੇਂ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀਆਂ ਸਨ..ਇੱਕ ਉਮਰੋਂ ਵੱਡੀ ਤੇ ਦੂਜੀ ਛੋਟੀ..ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੱਡੀ ਦੀ ਝੋਲੀ ਵਿਚ ਸਿਰ ਰੱਖ ਸੋਂ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਤੇਲ ਝੱਸਣ ਬਹਾਨੇ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ “ਕਾਲੇ” ਵਾਲ ਪੁੱਟ ਦਿਆ ਕਰਦੀ..ਤਾਂ ਕੇ ਉਮਰੋਂ ਮੇਰੇ ਜਿੱਡਾ ਹੀ ਜਾਪੇ..! ਛੋਟੀ ਦਾ ਵੀ ਜਦੋਂ ਦਾਅ ਲੱਗਦਾ ਤਾਂ ਉਹ ਚਿੱਟੇ

ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਫੋਨ ਦੀ ਘੰਟੀ ਵੱਜੀ.. ਮੈਂ ਅੱਖਾਂ ਮਲਦੇ ਹੋਏ ਨੇ ਫੋਨ ਚੁੱਕ “ਹੈਲੋ” ਆਖ ਦਿੱਤਾ..! ਬੁਰੀ ਤਰਾਂ ਘਬਰਾਈ ਹੋਈ ਇੱਕ ਅਣਜਾਣ ਕੁੜੀ ਨੇ ਇਕਦੰਮ ਬੋਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..”ਪਾਪਾ ਆਈ ਐਮ ਸੋਰੀ..ਮੈਥੋਂ ਵੱਡੀ ਗਲਤੀ ਹੋ ਗਈ..ਮੈਂ ਤੁਹਾਡਾ ਵਿਚਵਾਸ਼ ਤੋੜਿਆ..ਭਟਕ ਗਈ ਸਾਂ..ਉਸਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਆ ਗਈ..ਉਸਨੇ ਮੈਨੂੰ ਏਨੀ ਦੂਰ ਲਿਆ ਕੇ