Author: Kalam

ਡੈਲੀ ਹਮਦਰਦ 30 ਮਈ 2016 ਨੂੰ ਛਪੀ ਮੇਰੀ ਮੇਰੀ ਸਰਵੋਤਮ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀ ਰੋਂ ਦੀ ਤਰਾਂ ਉਹ ਕਲੋਨੀ ਰੋਡ ਆਲੇ ਫਾਟਕ ਤੇ ਬਣੇ ਲੇਬਰ ਚੌਕ ਕੋਲੇ ਖੜਾ ਸੀ। ਉਸ ਨੇ ਸਾਈਕਲ ਰੇਲਵੇ ਦੀ ਕੰਧ ਨਾਲ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਛਾਂਵੇ ਹੀ ਲਗਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿਤੇ ਧੁੱਪ ਨਾਲ ਪੈੱਚਰ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ ਤੇ ਆਪ

ਸਾਡਾ ਮਾਇਕਰੋਵੇਵ ਖਰਾਬ ਸੀ। ਗੱਡੀ ਤੇ ਰੱਖਕੇ ਮੈਂ ਮਕੈਨਿਕ ਕੋਲ ਲ਼ੈ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਮੇਰਾ ਮੋਬਾਇਲ ਨੰਬਰ ਨੋਟ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਘੰਟੇ ਕ਼ੁ ਤੱਕ ਦੱਸਦਾ ਹਾਂ। ਠੀਕ ਘੰਟੇ ਬਾਅਦ ਉਸਦਾ ਫੋਨ ਆਇਆ ਕਿ ਮਾਇਕਰੋਵੇਵ ਠੀਕ ਹੋ ਗਿਆ ਲ਼ੈ ਜਾਉਂ। ਬਿੱਲ ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਉਸਨੇ ਗਿਆਰਾਂ ਸੋ ਰੁਪਏ ਮੰਗੇ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ

ਅੱਜ ਦੇ ਦਿਨ 2019 ਨੂੰ ਮੇਰਾ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਆਖਰੀ ਵਰਕਿੰਗ ਡੇ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਪਤਾ ਸੀ ਕਿ ਮੈਂ ਹੋਰ ਐਕਟਨਸ਼ਨ ਨਹੀਂ ਲੈਣੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਪੋਤੀ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਟਾਈਮ ਮੰਗਦੀ ਸੀ ਉਹ ਵੀ ਨੋਇਡਾ ਵਿੱਚ। ਖੈਰ ਆਮ ਦਿਨਾਂ ਵਾਂਗੂ ਹੀ ਮੈਂ ਸ਼ਾਮੀ ਘਰੇ ਆ ਗਿਆ। ਜੂਨ ਵਿੱਚ ਛੁੱਟੀਆਂ ਸਨ। ਫਿਰ ਵੀ ਮੈਂ

#114_ਸ਼ੀਸ਼ਮਹਿਲ_ਆਸ਼ਰਮ। ਮੇਰੇ #ਬਠਿੰਡਾ_ਆਸ਼ਰਮ ਦਾ ਵਰਤਮਾਨ ਐਡਰੈੱਸ #114ਸ਼ੀਸ਼_ਮਹਿਲ ਹੈ। ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਲੱਗਭੱਗ ਪਿੱਛਲੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਤੋਂ ਪਰਵਾਸ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੇਰਾ #ਕੌਫ਼ੀ_ਵਿਦ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਜੋ ਕਦੇ ਡੱਬਵਾਲੀ ਆਸ਼ਰਮ ਚੱਲਦਾ ਸੀ ਹੁਣ ਇੱਥੇ 114 ਸ਼ੀਸ਼ ਮਹਿਲ ਵਿੱਚ ਚੱਲਦਾ ਹੈ। ਡੱਬਵਾਲੀ ਆਸ਼ਰਮ ਵਿੱਚ ਆਮਤੌਰ ਤੇ ਸਮਾਜਸੇਵੀ, ਸਿਆਸੀ ਚੇਹਰੇ, ਸਿੱਖਿਆ ਸ਼ਾਸਤਰੀ, ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਡਾਕਟਰ, ਪੱਤਰਕਾਰ,

ਕੱਲੇ ਰਹਿਣਾ..ਘੱਟ ਬੋਲਣਾ..ਖਾਣ ਪੀਣ ਵੀ ਲੋੜ ਮੁਤਾਬਿਕ..ਹਰ ਵੇਲੇ ਬੱਸ ਆਪਣੇ ਆਪ ਵਿਚ ਹੀ ਮਸਤ..ਕਦੇ ਘੰਟਿਆਂ ਬੱਧੀ ਗੋਦਾਵਰੀ ਕੰਢੇ ਬਲਦੇ ਹੋਏ ਸਰੀਰਾਂ ਵੱਲ ਹੀ ਵੇਖੀ ਜਾਣਾ..ਕਦੇ ਮੌਜ ਵਿੱਚ ਆਇਆ ਬਾਬੇ ਨਿਧਾਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਲੰਗਰਾਂ ਵੱਲ ਚਲੇ ਜਾਣਾ..ਲੋਹ ਤੇ ਪੱਕਦੀਆਂ ਹੀ ਥੁਲੀ ਜਾਣੀਆਂ..ਪੇੜੇ ਕਰਦੀਆਂ ਮਾਈਆਂ ਭੈਣਾਂ ਠਿੱਠ ਕਰਨੇ..ਵੇ ਸ਼ਿੰਦਿਆ ਮਝੈਲ ਤੇ ਬੋਲਣੋਂ

ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਘੁਸਰ ਮੁਸਰ ਤੌ ਬਾਦ ਆਖਿਰ ਵੀਰ ਜੀ ਬੀਜੀ ਆਲੀ ਸੰਦੂਕੜੀ ਖੋਲਣ ਨੂੰ ਰਾਜੀ ਹੋ ਗਏ। ਚਾਹੇ ਵੀਰ ਜੀ ਚਾਰਾਂ ਭਰਾਵਾਂ ਚ ਸਭ ਤੌ ਵੱਡੇ ਸਨ ਪਰ ਬੀਜੀ ਵੀਰ ਜੀ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਅਸੀ ਸਭ ਤੌ ਛੋਟੇ ਸੀ ਪਰ ਅਸੀ ਆਪਣੀ ਅਜਾਦੀ ਦੇ ਲਾਲਚ ਵਿੱਚ ਇਹ ਫਰਜ

ਓਦੋਂ ਟੈਲੀਵਿਯਨ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਏ ਅਜੇ। ਬਸ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿਚ ਹੀ ਖਬਰਾਂ ਤੇ ਫੋਟੋਆਂ ਛਪਦੀਆਂ ।ਉਹ ਵੀ ਬਲੈਕ ਐਂਡ ਵਾਈਟ। ਸਾਡੇ ਘਰੇ ਉਰਦੂ ਦਾ ਹਿੰਦ ਸਮਾਚਾਰ ਅਖਬਾਰ ਆਉਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪੰਜਾਬ ਕੇਸਰੀ ਪੜ੍ਹਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਅਖੇ ਅਖਬਾਰਾਂ ਚ ਗੰਦੀਆਂ ਖਬਰਾਂ ਤੇ ਫੋਟੋਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਉੱਨੀ ਦਿਨੀ ਜਦੋ ਕੋਈ ਬਾਹਰਲੇ

ਸਾਡੇ ਜੱਦੀ ਘਰ ਵਿੱਚ ਚੁਬਾਰਾ ਪਿਛਲੀ ਛੱਤ ਤੇ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਥੱਲਿਓਂ ਮਾਰੀ ਗਈ ਆਵਾਜ਼ ਉਪਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਸੁਣਦੀ। ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਓਥੇ ਤੋਤੇ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਾਲੀ ਬੈੱਲ ਲਗਵਾਈ ਸੀ। ਬੈੱਲ ਦੇ ਉਪਰ ਇੱਕ ਪਿੰਜਰਾ ਜਿਹਾ ਬਣਿਆ ਸੀ। ਜਦੋ ਚੁਬਾਰੇ ਤੋਂ ਕਿਸੀ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣਾ ਹੁੰਦਾ ਅਸੀਂ ਉਹ ਬੈੱਲ ਵਜਾ ਦਿੰਦੇ।

ਇਕ ਵਾਰੀ ਦੀ ਗਲ ਹੈ , ਇਕ ਮਾਈ ਦੇ ਪੰਜ ਪੁਤ ਸਨ , ਉਸ ਕੋਲ ਪੰਜ ਹੀ ਰੋਟੀਆਂ ਸੀ, ਉਸ ਨੇ ਇਕ ਇਕ ਰੋਟੀ ਪੰਜਾ ਪੁਤਾਂ ਨੂ ਵੰਡ ਦਿੱਤੀ. ਜਦੋ ਪੁਤਾ ਨੇ ਪੁਛਿਆ ਤਾ ਮਾਂ ਨੇ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਕੀ ਉਸ ਨੂ ਭੁਖ ਨਹੀ. ਪਰ ਪੰਜਾ ਪੁਤਾ ਨੇ ਮਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਸ਼ਰਧਾ

ਮਾਂ ਦੇ ਹੱਥਾਂ ਦੀ ਰੋਟੀ ਦੱਖਣ ਭਾਰਤ ਵਿੱਚੋਂ ਨਵੀ ਨਵੀ ਨੌਕਰੀ ਤੇ ਲੱਗਿਆ ਮੁੰਡਾ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ ਘਰ ਆਇਆ। ਮਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਤਰਸ ਗਈਆਂ ਸਨ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਦੇਖੇ ਨੂੰ। ਪੁੱਤ ਦੀ ਅਲਮਾਰੀ ਬਾਇਕ ਨੂੰ ਵੇਖ ਵੇਖ ਕੇ ਰੋਂਦੀ। ਅੱਖਾਂ ਵਿਚਲੇ ਪਾਣੀ ਨੂੰ ਵਹਿਣੋ ਰੋਕ ਨਾ ਸਕਦੀ। ਪੁੱਤ ਬਿਨਾਂ ਮਾਂ ਨੂੰ