Category: Punjabi Story

ਸੰਤਾਲੀ ਦੀ ਵੰਡ ਤੋਂ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੀ ਦਾਦੀ ਆਪਣੇ ਭਰਾ ਗਿਆਨੀ ਗੁਪਾਲ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਮਹਿੰਗੇ ਕੱਪੜੇ ਤੇ ਬਾਈ ਤੋਲੇ ਸੋਨਾ ਟਰੰਕ ਵਿੱਚ ਪਾ ਕੇ ਸੰਭਾਲ ਗਈ ਤੇ ਆਖਣ ਲੱਗੀ..ਸਰਹੱਦ ਨੇੜੇ ਬੈਠੇ ਓ..ਰੌਲੇ ਪੈ ਗਏ ਤਾਂ ਕੀਮਤੀ ਸਮਾਨ ਲੈ ਜਾਇਓ। ਵੰਡ ਮਗਰੋਂ ਦੋਵੇਂ ਜਣੇ ਪਾਣੀਪਤ ਲਾਗੇ ਮਿਲੇ ਤਾਂ ਭਰਾ ਨੇ

ਦੱਸਦੇ ਨੇ ਕੇ ਕਨੇਡਾ ਦੇ “ਕੈਮਲੂਪ” ਦਰਿਆ ਵਿਚ ਇੱਕ ਖਾਸ ਕਿਸਮ ਦੀ ਮੱਛੀ ਜਨਮ ਲੈਂਦਿਆਂ ਹੀ ਪਾਣੀ ਦੇ ਵਹਾਅ ਨਾਲ ਤਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਏ.. ਫੇਰ ਦੋ ਸਾਲ ਬਾਅਦ ਅਚਾਨਕ ਆਪਣਾ ਰੁੱਖ ਮੋੜਦੀ ਹੋਈ ਜਿਥੋਂ ਤੁਰੀ ਹੁੰਦੀ ਏ ਓਧਰ ਨੂੰ ਵਾਪਿਸ ਮੁੜ ਤਰਨਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਏ… ਰਾਹ ਵਿਚ ਉਚੇ

ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਕੌਰ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਵਧੀਆ ਜਿੰਦਗੀ ਬਤੀਤ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ ਤੇ ਮਾਂ-ਬਾਪ ਵੀ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ । ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਹੋਰੀਂ ਚਾਰ ਭੈਣਾਂ ਹਨ ਤੇ ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਛੋਟੀ ਹੈ । ਮਨਪ੍ਰੀਤ ਦੀ ਮਾਂ ਦੀ ਕੁੱਖੋਂ ਜਦੋਂ ਪਹਿਲੀ ਕੁੜੀ ਰਾਜੀ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ਤਾਂ ਸਹੁਰਾ ਪਰਿਵਾਰ (ਦਾਦਾ-ਦਾਦੀ, ਭੂਆ

ਗੱਲਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਹੀ ਗੱਲ ਨਿਕਲ ਆਉਂਦੀ ਹੈ | ਭੁਲਣ ਦੀ ਆਦਤ ਸਬੰਧੀ ਇਕ ਪੋਸਟ ਪੜੀ ਮੈਨੂੰ ਆਪਣੇ ਤਾਇਆ ਜੀ ਦੀ ਯਾਦ ਆ ਗਈ ਜੋ ਕਿ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਬਿਜਲੀ ਮਹਿਕਮੇ ਵਿੱਚ ਜੇ ਈ ਸਨ |ਇੱਕ ਵਾਰ ਤਾਇਆ ਜੀ ਅਤੇ ਤਾਈ ਜੀ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਤੋਂ ਪਿੰਡ ਲਈ ਸਕੂਟਰ ਤੇ ਗਏ | ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ

ਕਿਸੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਨੇ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈ ਕਿ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਦੂਜੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨਾਲ ਇਸ਼ਕ ਹੋ ਗਿਆ ਪ੍ਰਵਾਰ ਵਾਲੇ ਮੰਨਦੇ ਨਹੀਂ ਸਨ ਆਖਰ ਦੋਨਾਂ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਕਿ ਅੱਜ ਰਾਤ ਨੂੰ ਘਰੋਂ ਭੱਜ ਨਿਕਲਦੇ ਹਾਂ , ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਕਿਹਾ ਮੈ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਪੈਂਦੇ ਸੂਏ ਤੇ

ਆਪਸੀ ਸ਼ੱਕ ਤੇ ਇੱਕ ਬਿਰਤਾਂਤ ਲਿਖਿਆ..ਦੋ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣਾ..ਉਸਨੂੰ ਪੜ ਕਿਸੇ ਆਪਣੀ ਵਿਥਿਆ ਲਿਖ ਘੱਲੀ..ਵਾਸਤਾ ਪਾਇਆ ਕੇ ਸਾਂਝੀ ਜਰੂਰ ਕਰਿਓ! ਨਾਲਦਾ ਕਰੋਨਾ ਵੇਲੇ ਵਿਉਪਾਰਕ ਤੌਰ ਤੇ ਥੱਲੇ ਲੱਗ ਗਿਆ..ਮੇਰੀ ਸਰਕਾਰੀ ਨੌਕਰੀ ਨਾਲ ਗੁਜਾਰਾ ਹੁੰਦਾ ਗਿਆ..ਉਹ ਕਦੇ ਕਦੇ ਸਕੂਲੇ ਛੱਡਣ ਜਾਂਦਾ..ਥੋੜੇ ਚਿਰ ਮਗਰੋਂ ਉਸਦੇ ਸੁਭਾਅ ਵਿਚ ਬਦਲਾਅ ਨੋਟ ਕਰਨ ਲੱਗੀ..ਕਦੇ ਲਗਾਤਾਰ ਇੱਕਟਕ

ਜੇ ਗਲਤ ਹੋਵਾਂ ਤਾਂ ਅਗਾਊਂ ਮੁਆਫੀ..ਨਾ ਤੇ ਨਿਜੀ ਤੌਰ ਤੇ ਕਦੇ ਮਿਲਿਆਂ ਤੇ ਨਾ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਕੋਈ ਬਹੁਤੀ ਜਾਣਕਾਰੀ..ਬੱਸ ਏਨਾ ਪਤਾ ਕੇ ਸਵਾਲੀਆ ਨਜਰਾਂ ਨਾਲ ਕੈਮਰੇ ਵੱਲ ਵੇਖਦੇ ਹੋਏ ਆਹ ਬਾਬਾ ਜੀ ਬੁੱਘੀਪੁਰੇ ਬਰਨਾਲਾ ਜਲੰਧਰ ਬਾਈਪਾਸ ਤੇ ਚੀਜਾਂ ਵੇਚਦੇ..! ਵਾਜ ਮਾਰ ਆਖਣ ਲੱਗੇ ਭਾਈ ਮੇਰੀ ਫੋਟੋ ਪਾ ਦੇ ਨੈਟ ਤੇ

ਇਸ ਤਸਵੀਰ ਤੇ ਸਿਰਜੇ ਗਏ ਅਨੇਕਾਂ ਬਿਰਤਾਂਤ..ਹਰੇਕ ਬਿਰਤਾਂਤ ਸਿਰ ਮੱਥੇ..ਅਣਗਿਣਤ ਸਿਜਦੇ ਅਤੇ ਡੰਡਾਓਤਾਂ ਵੱਖਰੀਆਂ..ਜਿਸ ਹਿਰਦੇ ਅੰਦਰ ਬਿਰਹੋਂ ਨਹੀਂ ਉਪਜਦਾ ਉਹ ਮਸਾਣ ਦਾ ਰੂਪ ਹੋ ਜਾਂਦਾ..ਇਹ ਕੋਈ ਇਨਸਾਨ ਨਹੀਂ ਸਗੋਂ ਧੁਰ ਕੀ ਬਾਣੀ ਆਖਦੀ ਏ! ਤਸਵੀਰ ਵਿਚਲਾ ਵਿਸਥਾਰ ਅੱਜ ਬੇਸ਼ੱਕ ਨਵਾਂ-ਨਵਾਂ ਲੱਗਦਾ ਪਰ ਅਸਲ ਵਿਚ ਦਹਾਕਿਆਂ ਪੁਰਾਣਾ..ਕਿੰਨੀ ਵੇਰ ਪਹਿਲੋਂ ਵੀ ਅੱਖੀਂ

ਉਹ ਵੀ ਕੀ ਵੇਲੇ ਸੀ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ ਦੀ ਥਾਂ ਚਿੱਠੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆ ਸਨ ਅਤੇ ਮੋਟਰ ਗੱਡੀਆਂ, ਦੀ ਥਾਂ ਸਾਇਕਲ, ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਚਿੱਠੀਆਂ ਅਤੇ ਸਾਇਕਲ ਵਾਂਗੂੰ ਆਸ਼ਕੀ ਵੀ ਹੌਲੀ ਹੌਲੀ ਹੀ ਚਲਦੀ ਸੀ ਕਈ ਕਈ ਮਹੀਨੇ ਸੋਹਣੇ ਸੱਜਣਾ ਦੀ ਇੱਕ ਝਲਕ ਪਾਉਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਬਹਾਨੇ ਸਾਇਕਲ ਤੇ ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਗੇੜੇ

ਇਹ ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਜਦੋ ਮੈ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਬੈਂਕ ਚ ਭਰਤੀ ਹੋਇਆ ਸੀ I ਮੈ ਰੋਜ਼ ਘਰੋਂ ਦੁਪਹਿਰ ਦਾ ਖਾਣਾ ਟਿੱਫਣ ਵਿਚ ਪਾ ਕੇ ਘਰੋਂ ਤੁਰਦਾ ਸਰਕਾਰੀ ਬੱਸ ਲੈ ਕੇ ਬੈਂਕ ਵਿਚ ਸਮੇ ਸਿਰ ਪਹੁੰਚ ਜਾਂਦਾ I ਬੈਂਕ ਦਾ ਨਵਾਂ ਕਰਮਚਾਰੀ ਹੋਣ ਕਰ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਬੈਂਕ ਵਿਚ ਵੱਖਰੇ