Category: Punjabi Story

( ਬਚਪਨ ਦੇ ਝਰੋਖੇ ਵਿੱਚੋਂ ) ਛੋਟੇ ਹੁੰਦੇ ਮਾਊਂ ਤੋਂ ਬਹੁਤ ਡਰ ਲੱਗਦਾ ਸੀ । ਕੋਈ ਵੀ ਛੋਟਾ ਕੀੜਾ -ਮਕੌੜਾ, ਸੁਸਰੀ , ਟਿੱਡੀ , ਪਲ਼ਪੀਹੀ ,ਛਿਪਕਲੀ , ਗੱਲ ਛੱਡੋ ਘਰ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮਦੇ ਹਰ ਛੋਟੇ-ਵੱਡੇ ਜੀਵ ਦਾ ਨਾਂ ਮਾਊਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ । ਬੱਚਾ ਕਹਿਣਾ ਨਾ ਮੰਨੇ ,ਕੋਈ ਸ਼ਰਾਰਤ ਕਰੇ , ਦੁੱਧ

ਬਾਪੂ ਜੀ ਅਕਸਰ ਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਕੇ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਵੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦੇ ਤਾਣੇ ਬਾਣੇ ਵਿਚ ਘੁਟਣ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੇ ਓਸੇ ਵੇਲੇ ਭਰਿਆ ਮੇਲਾ ਛੱਡ ਬਾਹਰ ਖੁੱਲੀ ਹਵਾ ਵਿਚ ਆ ਜਾਵੀਂ..ਸਾਹ ਸੌਖਾ ਹੋਜੂ..! ਉਸ ਦਿਨ ਵੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਦੁਬਿਧਾ ਕੰਧ ਬਣ ਸਾਮਣੇ ਆਣ ਖਲੋਤੀ! ਇੱਕੋ ਤਰੀਕ ਨੂੰ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਦੋ ਵੱਖੋ ਵੱਖ

ਸਿੱਧਾ ਮੁੱਦੇ ਤੇ ਆਉਦੇ ਹਾਂ..ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਸਵਾਲ..ਹੁਣ ਕੀਤਾ ਕੀ ਜਾਵੇ? ਅਗਲੇ ਘਟੀਆ ਪੱਧਰ ਤੇ ਆ ਗਏ..ਪਿੱਠ ਪਿੱਛਿਓਂ ਕਰਦੇ ਤਾਂ ਸੁਣੇ ਸਨ ਪਰ ਹੁਣ ਪ੍ਰਤੱਖ ਹੀ ਦਿਸ ਰਿਹਾ..ਅਗਲਿਆਂ ਕੋਲ ਧੰਨ ਮਾਇਆ ਸੋਰਸ ਜਰੀਏ ਸੰਚਾਰ ਮਾਧਿਅਮ ਅਖਬਾਰਾਂ ਟੀ.ਵੀ ਅਤੇ ਹੋਰ ਵੀ ਕਿੰਨੇ ਕੁਝ ਦਾ ਵੱਡਾ ਭੰਡਾਰ ਪਰ ਅਸੀਂ ਅਜੇ ਵੀ ਦੁਬਿਧਾ ਵਿਚ

ਕਨੇਡਾ ਜਾਣ ਲਈ ਦਿੱਲੀ ਤੋਂ ਜਹਾਜ ਲੈਣ ਲਈ ਦਿੱਲੀ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੇ ਸਮੇਂ ਤੋਂ 3ਕੁ ਘੰਟੇ ਪਹਿਲਾਂ ਪਹੁੰਚ ਗਏ!!ਓਥੇ ਸਮਾਨ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਵਾ ਇਮੀਗ੍ਰੇਸ਼ਨ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰਦਿਆਂ ਬੈਠੇ ਸੋਚਾਂ ਦੀ ਲੜੀ ਅਤੀਤ ਨਾਲ ਜੁੜ ਗਈ!!ਬਚਪਨ ਚ ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਚੜ੍ਹੇ ਦੇਖਦੇ ਕਿ ਕਿਵੇਂ ਦੋ ਪਹੀਆਂ ਤੇ ਬੰਦਾ ਸਮਤੋਲ ਬਣਾਈ ਹਵਾ

ਦੋਸਤੋਂ ਗੱਲ ਕਾਫੀ ਪੁਰਾਣੀ ਹੈ ਕਿ ਤੁਸੀ ਜਦੋਂ ਯਾਤਰਾ ਕਰਨੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਤਾ ਤੁਹਾਨੂੰ ਉਸੇ ਰੇਲਵੇ ਸ਼ਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਜਾਣਾ ਪੈਦਾਂ ਸੀ ਜਿੱਥੋ ਯਾਤਰਾ ਸੁਰੂ ਕਰਦੇ ਸੀ ਅੱਜ-ਕੱਲ੍ਹ ਵਾਂਗ ਮੋਬਾਈਲ ਤੇ ਰਿਜ਼ਰਵੇਸ਼ਨ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕੁਛ ਸਾਲ ਬਾਦ ਇਹ ਜਰੂਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਤੁਸੀ ਕਿਸੇ ਵੀ ਰੇਲਵੇ ਸ਼ਟੇਸ਼ਨ ਤੋ ਕਿਤੇ

ਜ਼ੋਰ ਲੱਗਿਆ ਪਿਆ..ਚਾਰ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲੋਂ ਜੋ ਕੁਝ ਵੀ ਹੋਇਆ..ਭੁੱਲ ਜਾਣ ਪਰ ਗੱਲ ਬਣਦੀ ਲੱਗਦੀ ਨਹੀਂ..ਹਰ ਸਾਲ ਉਸ ਵੇਲੇ ਵਜੂਦਾਂ ਜਮੀਰਾਂ ਤੇ ਹੰਡਾਈਆਂ ਬਾਹਰ ਆ ਰਹੀਆਂ..! ਕੁਝ ਅਜੇ ਤੀਕਰ ਵੀ ਡਰੇ ਹੋਏ..ਕਿਧਰੇ ਸਿਸਟਮ ਨਰਾਜ ਹੀ ਨਾ ਹੋ ਜਾਵੇ..ਪਰ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਪੀੜੀ ਮੁੱਕਣ ਦੀ ਕਗਾਰ ਤੇ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਜਮੀਰ ਅੰਦਰ ਡੱਕਿਆ ਕਿੰਨਾ

ਨਿੱਕੀ ਹੁੰਦੀ ਤੋਂ ਹੀ ਵੇਖਦੀ ਆਈ ਸਾਂ..ਮਾਂ ਜਦੋਂ ਵੀ ਗੁੱਸੇ ਹੁੰਦੀ ਤਾਂ ਚੁੱਪ ਵੱਟ ਲੈਂਦੀ..ਡੈਡੀ ਹੋਰ ਗੁੱਸੇ ਹੋ ਜਾਂਦਾ..ਫੇਰ ਉਸਨੂੰ ਸਾਮਣੇ ਬਿਠਾ ਕਵਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਾ..ਪਰ ਤਾਂ ਵੀ ਨਾ ਬੋਲਦੀ..ਅਖੀਰ ਫੜ ਕੇ ਝੰਜੋੜਦਾ..ਉਹ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦੀ..ਜਦੋਂ ਖਿੱਚ ਧੂ ਸਹਿਣੀ ਵੱਸੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਜਾਦੀ ਤਾਂ ਰੋ ਪਿਆ ਕਰਦੀ..ਫੇਰ ਉਹ ਖਿਝ ਕੇ ਏਨੀ

‘ਸੁਣਾ ਬਈ ਕਾਕਾ ਕਿੱਥੇ ਰਹਿਨਾ” ਇਨ੍ਹਾਂ ਕਹਿੰਦੀ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਆਪਣੀ 5 ਕੁ ਮੀਟਰ ਦੀ ਆਕੜੀ ਹੋਈ ਪੱਗੜੀ ਨੂੰ ਸੰਵਾਰਦੇ ਹੌਲ਼ੀ ਹੌਲ਼ੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਸਰਕਣ ਲੱਗਦੇ।ਪੁਰਾਣੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਜੋ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦੀ ਸਜ਼ਾ ਤੋਂ ਭਲੀ ਭਾਂਤ ਜਾਣੂੰ ਸਨ ਉਹ ਟਾਰਗੇਟ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵੱਲ ਕਨੱਖੀਆਂ ਝਾਕਦੇ ਹੇਠਾਂ ਨੂੰ ਮੂੰਹ ਕਰ ਕੇ ਢਿੱਡ ਵਿੱਚ

ਗੱਲ 1994 ਦੀ ਹੈ ਉਸ ਵਕਤ ਬਿਹਾਰ ਨਾਲੋ ਝਾਰਖੰਡ ਅਲੱਗ ਨਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ ਸਾਡੀ ਡਿਉਟੀ ਉਸ ਵਕਤ ਧੰਨਵਾਦ ਰੇਲਵੇ ਸ਼ਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਸੀ ਸਾਡਾ ਕੰਮ ਕੱਲਕੱਤੇ ਤੋ ਦਿੱਲੀ ਆਉਣ ਵਾਲੀ ਤੇ ਦਿੱਲੀ ਤੋ ਕੱਲਕੱਤੇ ਜਾਣ ਵਾਲੀ ਰਾਜਧਾਨੀ ਐਕਸਪ੍ਰੈੱਸ ਨੂੰ ਟਰੇਕ ਚੈਕ ਕਰਕੇ ਪਾਸਿੰਗ ਦੇਣ ਦਾ ਸੀ ਜਦੋ ਪਹਿਲਾ ਅਸੀ ਉਸ ਏਰੀਏ