Category: Punjabi Story

ਪਰਸੋਂ ਅੱਧੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਐਨਾ ਹਨੇਰੀ, ਤੂਫਾਨ ਆਇਆ ਕੀ ਕਹਿਣ ਦੀ ਹੱਦ ਐ…..ਜਿੰਨੀ ਵੀ ਖੇਤਾਂ ਚ ਪਰਾਲੀ ਨੂੰ ਅੱਗ ਲਗਾਈ ਸਭ ਉਡ ਕੇ ਘਰਾਂ ਚ….ਸਵੇਰੇ ਉਠਦੇ ਹੀ ਕਿਲੋਆਂ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਨਾਲ ਜਲੀ ਹੋਈ ਤੂੜੀ ਚੱਕੀ ਪਹਿਲਾਂ…. ਜੇ ਕੁੱਝ ਗਲਤ ਲਿਖਿਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਮੁਆਫ ਕਰਨਾ ਜੀ।ਬਸ ਦਿਲ ਦਾ ਦਰਦ ਬਲਬਲਾ ਬਣ

ਮੇਰੀ ਛੋਟੀ ਮਾਸੀ ਸੋਹਣੀ ਬਹੁਤ ਹੈ ਤੇ ਉਹਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਗੁਮਾਨ ਵੀ ਬੜਾ ਸੀ ਜਦਕਿ ਮੇਰੀ ਮੰਮੀ ਸਧਾਰਨ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਆਲੀ, ਮਾਸੀ ਲਾਡਲੀ ਸੀ ਤਾਂ ਹੀ ਨਾਨੇ ਨੇ ਮੇਰਾ ਮਾਸੜ ਵੱਡੇ ਸਰਦਾਰਾਂ ਦਾ ‘ਕੱਲਾ ਕਾਕਾ ਲੱਭਿਆ ਸੀ, ਤਗੜਾ ਸਰਦਾਰ ਪਰ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਸਧਾਰਨ, ਕਿਸੇ ਸਮੇਂ ਮੇਰੇ ਨਾਨਕੇ ਦੇ ਵਿਹੜੇ

ਕੁੱਝ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਇੱਕ ਸੜਕ ਦੁਰਘਟਨਾਂ ਦੀ ਖ਼ਬਰ ਟੀਵੀ ਤੇ ਦਿਖਾ ਰਹੇ ਸਨ । ਹਾਦਸਾ ਇੰਨਾਂ ਕੁ ਭਿਆਨਕ ਸੀ ਕਿ ਨੌਜਵਾਨ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਕੁਚਲਿਆ ਗਿਆ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਮੌਤ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਸਾਡੀ ਪੁਨਰਜੋਤ ਟੀਮ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਕਿਉਂ ਨਾ ਬੇਟੇ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਦਾਨ ਕਰਾਉਣ ਦੀ

ਚੇਨਈ ਦੇ ਇੱਕ ਸਕੂਲ ਨੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਗਰਮੀਆਂ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆਂ ਹੋਣ ਤੇ ਕੋਈ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸਗੋਂ ਹੋਮ ਵਰਕ ਦੀ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਲਿਸਟ ਬਣਾ ਕੇ ਸਾਰੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਮਾਪਿਆਂ ਨੂੰ ਸੌਂਪ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਇਹ ਆਖਿਆ ਕੇ ਅਸੀਂ ਤੁਹਾਡੇ ਨਿਆਣਿਆਂ ਦੀ ਪੂਰੇ ਦਸ ਮਹੀਨੇ ਸੇਵਾ ਸੰਭਾਲ ਕੀਤੀ

ਸੈਰ ਕਰਦਿਆਂ ਅੱਗਿਓਂ ਆਉਂਦੇ ਇੱਕ ਹੌਲੀ ਉਮਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਪੁੱਛ ਲਿਆ ਕਿਥੋਂ ਏਂ..? ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਜੀ ਸੰਗਰੂਰ ਤੋਂ..! ਮੂਹੋਂ ਸਹਿ ਸੁਭਾ ਹੀ ਨਿੱਕਲ ਗਿਆ ਕੇ ਤਿੰਨ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲੋਂ ਤੁਹਾਡੇ ਬੱਡਰੁੱਖੇ ਪਿੰਡ ਨਾਲੇ ਦੇ ਕੰਢੇ ਇੱਕ ਮਿੱਤਰ ਪਿਆਰਾ ਫੜ ਕੇ ਝੂਠੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਿਚ ਮੁਕਾ ਦਿੱਤਾ ਗਿਆ ਸੀ..! ਸ਼ਸ਼ੋਪੰਝ ਵਿਚ ਪੈ

1975 ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਮੈਟ੍ਰਿਕ ਕਰਦੇ ਹੀ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਤੋਂ ਮੰਡੀ ਡੱਬਵਾਲੀ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕਰ ਲਿਆ। ਤੇ ਨਾਲ ਦੀ ਨਾਲ ਹੀ ਪੁਰਾਣੇ ਲਏ ਮਕਾਨ ਦੀ ਮੁਰੰਮਤ ਦਾ ਕੰਮ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ। ਮੈਂ ਸ਼ਹਿਰ ਮਿਸਤਰੀਆਂ ਕੋਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਤੇ ਓਥੇ ਹੀ ਸੌਂਦਾ। ਇੱਥੇ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਲੇਟਰੀਨ ਦਾ

ਵੀਹ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋਂ ਪੰਜਾਬੀ ਗੀਤਾਂ ਦੀਆਂ ਕੈਸਿਟਾਂ ਬਹੁਤ ਵਿਕਦੀਆਂ ਸਨ। ਮੇਰੇ ਇਕ ਦੋਸਤ ਨੇ ਵੀ ਮਿਊਜ਼ਿਕ ਕੰਪਨੀ ਦਾ ਬੈਨਰ ਲਾ ਕੇ ਬਠਿੰਡੇ ਚੁਬਾਰੇ ਚ ਦਫ਼ਤਰ ਖੋਲ੍ਹ ਲਿਆ। ਕੁੱਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕਹਿੰਦਾ ਕਿ ਬਾਈ ਵਧਾਈਆਂ ਹੋਣ ਆਪਾਂ ਕਲ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਗੀਤਾਂ ਦੀ ਪਹਿਲੀ ਕੈਸੇਟ ਰਿਲੀਜ਼ ਕਰ

ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਔਰਤ ਨੇ ਇੱਕ ਵਿਦਵਾਨ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ ਕਿ ਕੀ ਸੱਚਮੁੱਚ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਹੈ ? ਉਸ ਵਿਦਵਾਨ ਨੇ ਕਿਹਾ ਕਿ ਮਾਤਾ ਤੁਸੀਂ ਕੀ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੋ? ਉਸ ਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਮੈਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਚਰਖਾ ਕੱਤਦੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਘਰ ਦੇ ਹੋਰ ਕਈ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਪਤੀ ਖੇਤੀ ਦਾ ਕੰਮ

ਚਾਰ ਕੁ ਸਾਲ ਥਾਈਲੈਂਡ ਰਹਿਣ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ੨੦੧੨ ਵਿੱਚ ਪੰਜਾਬ ਵਾਪਸ ਆ ਗਿਆ ਤਾਂ ਓਥੋਂ ਦੀਆਂ ਕੁੱਝ ਚੰਗੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਜ਼ਿਹਨ ਵਿੱਚ ਸਨ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਇਹ ਸੀ ਕਿ ਓਥੇ ਸੜਕਾਂ ਤੇ ਗੱਡੀਆਂ ਦੇ ਹਾਰਨ ਦਾ ਰੌਲਾ ਨਾ ਹੋਣਾ। ਇਥੇ ਵਾਪਸ ਆ ਕੇ ਬਾਈਕ/ਸਕੂਟਰ ਚਲਾਉਂਦੇ ਸਮੇਂ ਮੈਂ ਵੀ ਹਾਰਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ

15 ਦਿਨ ਹੋ ਗਏ, ਇਸ ਨੂੰ ਇੱਥੇ ਆਂਡੇ ਦਿੱਤਿਆਂ। ਮੈਂ ਇਸ ‘ਆਲ੍ਹਣੇ’ ਨੂੰ ਇਸ ਤੋਂ ਖਾਲੀ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਵੇਖਿਆ… ਤੇ ਜਾਂ ਫਿਰ ਇਉਂ ਕਹਿ ਲਵੋ ਕਿ ਇਸ ਮਾਦਾ ਟੋਟਰੂ ਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਇਸ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵਿੱਚ ਬੈਠਿਆਂ ਵੇਖਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਦਾ ਸਾਥੀ ਵੀ ਕਦੇ ਕਦੇ ਆਉਂਦਾ ਹੈ, ਸ਼ਾਇਦ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛ ਦੱਸ