Category: Punjabi Story

ਕਾਫੀ ਅਰਸੇ ਬਾਅਦ ਅੱਜ ਮੇਰੀ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੀ ਕਰਮਭੂਮੀ ਪਿੰਡ ਬਾਦਲ ਜਾਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਇਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਪਿੰਡ ਬੀਦੋਵਾਲੀ ਮੈਡਮ Surinder Bedowali ਦੇ ਘਰ ਗਏ। ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਇੱਛਾ ਸੀ ਪਰ ਜਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੋਇਆ। ਅਚਾਨਕ ਉਸਦੇ ਸੋਹਰਾ ਸਾਹਿਬ ਦੇ ਆਕਾਲ ਚਲਾਣੇ ਦੀ ਖਬਰ ਸੁਣਕੇ ਅੱਜ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਬਣਿਆ। ਪਿੰਡ

ਲੌਕ ਡਾਊਨ ਦੇ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਮਾਂ ਪੁੱਤਾਂ ਤੇ ਬੇਟੀ ਨੇ ਫੈਸਲਾ ਸੁਣਾ ਦਿੱਤਾ ਕਿ ਡੱਬਵਾਲੀ ਵਿਚਲੀਆਂ ਤੇ ਨੋਇਡਾ ਵਾਲੀਆਂ ਕੰਮ ਵਾਲੀਆਂ ਦੀ ਤਨਖਾਹ ਨਹੀਂ ਕੱਟੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਬਿਨਾਂ ਕੰਮ ਤੋਂ ਹੀ ਤਨਖਾਹ ਦਿੱਤੀ ਜਾਵੇਗੀ। ਆਪਾਂ ਵੀ ਹੁੰਗਾਰਾ ਭਰ ਦਿੱਤਾ। ਜਦੋਂ ਦੇਣੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਾਂ 3260 ਰੁਪਏ ਪੈਨਸ਼ਨ ਲੈਣ ਵਾਲੇ ਸੇਵਾ

ਗਲੀ ਵਿੱਚ ਮੰਜੀ ਡਾਹਕੇ ਬੈਠੀਆਂ ਜਨਾਨੀਆਂ ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਚਲੇ ਜਾਣ ਦਾ ਅਫਸੋਸ ਕਰ ਰਹੀਆਂ ਸੀ। “ਇੰਨੀ ਗਰਮੀ ਹੈ ਉੱਤੋਂ ਬਿਜਲੀ ਚਲੀ ਗਈ। ਕੀ ਬਣੂ ਹੁਣ।” ” ਅੰਟੀ ਤੁਸੀਂ ਤਾਂ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਗਲੀ ਚ ਬਹਿਣਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ । ਕਦੇ ਪੱਖਾਂ ਤਾਂ ਚਲਾਉਣਾ ਨਹੀਂ। ਤੁਹਾਨੂੰ ਬਿਜਲੀ ਜਾਣ ਯ ਨਾ ਜਾਣ ਦੀ ਕੀ

ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਅਸੀਂ ਸਕੂਲ ਦੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਟੂਰ ਤੇ ਆਪਣੀ ਹੀ ਬੱਸ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਕੁੱਕ ਲੈ ਕੇ ਗਏ। ਖਾਣੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਆਪਣਾ ਇੰਤਜ਼ਾਮ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਜਿਥੇ ਜੀ ਕਰਦਾ ਬੱਸ ਰੋਕ ਕੇ ਡੇਰੇ ਲਾ ਲੈਂਦੇ। ਬੱਚੇ ਨੱਚਣ ਗਾਉਣ ਤੇ ਘੁੰਮਣ ਫਿਰਨ ਵਿੱਚ ਮਸ਼ਰੂਫ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਤੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ

ਜ਼ਿਲਾ ਫਰੀਦਕੋਟ ਦੇ ਡਿਪਟੀ ਕਮਿਸ਼ਨਰ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਤੇ ਅਜਮੇਰ ਸਿੰਘ ਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕ ਸਾਬਕਾ ਫੌਜ਼ੀ ਸੀ ਜੋ ਟੈਲੀਫੋਨ ਅਪਰੇਟਰ ਦੀ ਪੋਸਟ ਤੇ ਤਾਇਨਾਤ ਸੀ। 1982 ਤੋਂ 94 ਤੱਕ ਮੇਰਾ ਉਸ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਕਾਫੀ ਆਉਣਾ ਜਾਣਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਅਜਮੇਰ ਸਿੰਘ ਦਾ ਵਿਹਾਰ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਸੀ। ਉਸ ਸਮੇ ਮੋਬਾਈਲ ਫੋਨ

ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਬਲੰਗਲਣਾ ਵਾਲੀ ਗਲੀ ਦੇ ਮੋੜ ਤੇ ਅਤੇ ਮੁਕੰਦ ਸਰਪੰਚ ਦੇ ਘਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਛੱਜੂ ਰਾਮ ਪੰਡਿਤ ਦਾ ਘਰ ਸੀ। ਬਹੁਤਾ ਸਮਾਂ ਉਹ ਘਰ ਬੰਦ ਹੀ ਰਹਿੰਦਾ ਕਿਉਂਕਿ ਪੰਡਿਤ ਜੀ ਬਾਹਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਕੱਦੇ ਕੱਦੇ ਉਹ ਕੁਝ ਕ਼ੁ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਪਿੰਡ ਆਉਂਦੇ ਤੇ ਕਿਸੇ ਨਾ ਕਿਸੇ ਘਰੋਂ

ਗੱਲ ਫਿਰ ਓਥੇ ਹੀ ਆ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਅਖੇ ਸੋਡੀ ਗੱਲ ਵਿੱਚ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਜਰੂਰ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕਰੀਏ ਕੀ ਸਾਲੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਹੀ ਓਥੇ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਨੋਇਡਾ ਦਾ ਬਾਰਾਂ ਬਾਈ ਚੌਂਕ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦੇ ਸਮਾਨ ਦੀ ਹੱਬ ਹੈ। ਫਾਸਟ ਫੂਡ ਸਵੀਟ ਫ਼ੂਡ ਫਰੂਟ ਗੱਲ ਕੀ ਸੈਂਕੜੇ ਰੇਹੜੀਆਂ ਸਟਾਲ ਠੇਲੇ ਖੋਖੇ

#ਕਰੋਨਾ_ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ_ਜਿੰਦਗੀ #ਦੂਰ_ਦੇ_ਵਿਛੋੜੇ ਸੱਚੀ ਕਹਾਣੀ ਕਰਨ ਅਤੇ ਅਮਨ ਦੋਨੋਂ ਭੈਣ ਭਰਾ ਸਨ ।ਜਦ ਅਮਨ ਦਾ ਵਿਆਹ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤਾਂ ਦੋਨੋਂ ਭੈਣ ਭਰਾਵਾਂ ਵਿੱਚ  ਥੋੜ੍ਹੀ ਬਹੁਤ ਲੜਾਈ ਝਗੜਾ ਹੋਣ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਵੀ ਪਿਆਰ ਬਹੁਤ ਸੀ  ।ਪਰ ਤਿੰਨ ਕ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਅਮਨ ਦਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ  ।ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਮਹੀਨੇ ਕ ਮਗਰੋਂ ਅਮਨ

ਪ੍ਰਭਲੀਨ  ਦੇਖਣ ਵਿਚ ਬਹੁਤ ਹੀ ਪਿਆਰੀ ਸੀ ।ਜਨਮ ਤੋਂ ਕੁਝ ਸਮੇਂ ਬਾਅਦ ਹੀ ਪ੍ਰਭਲੀਨ ਇਧਰ ਉਧਰ ਦੇਖਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਪਰ ਬੱਚੀ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਸਭ ਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਛੱਤ ਵੱਲ ਦੇਖ ਰਹੀ ਜਾਂ ਗੂੜ੍ਹੇ ਰੰਗ ਦੇਖ ਕੇ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਰਹੀ ।ਜਦ ਪ੍ਰਭਲੀਨ ਦੀ ਉਮਰ ਡੇਢ ਕ ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ ਤਾਂ ਪ੍ਰਭਲੀਨ  ਆਪਣੇ

ਮੈਨੂੰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਉਪਰੰਤ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਮਿਲ ਗਈ। ਮੈ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਸ਼ਹਿਰ ਹੀ ਰਹਿਣ ਲੱਗ ਪਿਆ ,ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਪਿੰਡ ਨਾਲੋ ਮੇਰਾ ਨਾਤਾ ਬਿਲਕੁੱਲ ਹੀ ਟੁੱਟ ਗਿਆ ।ਕੁਝ ਸਾਲਾਂ ਬਾਦ ਮੈਂ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਦਸੰਬਰ ਦੀਆਂ ਛੁੱਟੀਆ ਕੱਟਣ ਲਈ ਪਿੰਡ ਆਇਆਂ ।ਇੱਕ ਦਿਨ  ਮੈਂ ਤਿੰਨ ਕੁ ਵਜੇ ਘਰੋਂ