Category: Punjabi Story

ਮੇਰੇ ਮਾਮੇ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਜੰਝ ਪਿੰਡ ਬੀਗੜ ਗਈ ਸੀ। ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ 1972 ਦੇ ਲਿਵੇ ਤਿਵੈ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਓਦੋ ਬਰਾਤਾਂ ਰਾਤ ਰੁਕਦੀਆਂ ਸਨ। ਤੇ ਫੇਰੇ ਰਾਤ ਨੂੰ ਹੀ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਦਾ ਵੱਡਾ ਜਵਾਈ ਬਲਵੀਰ ਸਰਵਾਲਾ ਬਣਿਆ ਸੀ। ਫੇਰਿਆਂ ਵੇਲੇ ਪੰਡਿਤ ਮਿੰਟ ਕੁ ਬਾਅਦ ਸਵਾ ਰੁਪਈਆ ਲੈਣ ਲਈ

ਕਲ੍ਹ ਸਫਾਰੀ ਗੱਡੀ ਵਿਚ ਕੁਝ ਨੁਕਸ ਪੈ ਗਿਆ। ਪਹਿਲਾ ਉਸਦੀ ਲੋਕਲ ਇੰਜਓਗ੍ਰਾਫੀ ਕਰਵਾਈ। ਫਿਰ ਸਰਸਾ ਏਜੇਂਸੀ ਤੋਂ ਕੋਈ ਮਾਹਿਰ ਡਾਕਟਰ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ। ਪਰ ਡਾਇਗਲੋਜ ਨਾਲ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਗੱਡੀ ਨੂੰ ਤਰੁੰਤ ਸਰਸਾ ਟਾਟਾ ਏਜੇਂਸੀ ਲੈ ਜਾਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਹੋਇਆ। ਕੰਪਨੀ ਦੇ ਮਾਹਿਰ ਮਕੈਨਿਕ ਨੇ ਕੰਪਨੀ ਚ ਫੋਨ ਕੀਤਾ ਕੋਈ ਬਾਰਾਂ ਇੱਕ

ਬਹੁਤ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੀ ਮੰਡੀ ਵਿੱਚ ਵੱਡੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ ਚਿੱਟੀਆਂ ਮੁੱਛਾਂ ਵਾਲਾ ਇੱਕ ਬਾਬਾ ਕਾਂਜੀ ਭਲਿਆਂ ਦੀ ਰੇਹੜੀ ਲਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਇਦ ਦੋ ਰੁਪਏ ਦੇ ਤਿੰਨ ਭੱਲੇ ਦਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਲੱਕੜ ਦੇ ਤਿੰਨ ਪਹੀਆਂ ਵਾਲੀ ਰੇਹੜੀ ਸਾਰੇ ਬਜ਼ਾਰ ਦਾ ਇੱਕ ਗੇੜਾ ਲਾਉਂਦੀ ਸੀ। ਹਰ ਚੌਂਕ, ਬਜ਼ਾਰ, ਫਾਟਕ, ਮੋੜ ਅਤੇ ਪਬਲਿਕ ਜਗ੍ਹਾ ਤੇ

1973 ਦੇ ਨੇੜੇ ਤੇੜੇ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਅਸੀ ਐਸਕੋਰਟ 37 ਟਰੈਕਟਰ ਲਿਆਂਦਾ। ਉਸ ਸਮੇ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲੇ ਬਹੁਤ ਘੱਟ ਟਰੈਕਟਰ ਸਨ। ਕਿਰਾਏ ਭਾੜੇ ਤੇ ਵਾਹੀ ਦਾ ਕੰਮ ਚੰਗਾ ਚੱਲ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਸਤਾਰਾਂ ਹਜ਼ਾਰ ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ ਟਰੈਕਟਰ ਨਾਲ ਟਰਾਲੀ, ਵਿਡ, ਲਿਫਟ ਵਾਲੀ ਤਵੀਆਂ, ਕਲਟੀਵੇਟਰ, ਕਰਾਹਾ ਤੇ ਪੁਲੀ ਵੀ ਨਾਲ ਹੀ ਮਿਲੀ ਸੀ।

“ ਬੇਟਾ ਤੂੰ ਕਿਹੜੇ ਘਰਾਂ ਚੋਂ ਹੋ ? ਤੇ ਕਿਸ ਦੀ ਲੜਕੀ ਹੋ।ਂ ਮੈਂ ਸਾਇਕਲ ਤੇ ਚੱਕੀ ਤੋਂ ਆਟਾ ਪਿਸਾ ਕੇ ਲਿਆ ਰਹੀ ਲੜਕੀ ਨੂੰ ਪੁਛਿਆ । “ਅੰਕਲ ਜੀ ਮੈa ਮਾਸਟਰ ਕਰਮ ਚੰਦ ਦੀ ਲੜਕੀ ਹਾਂ। ਜੋ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਹੀ ਸੇਵਾਮੁਕਤ ਹੋਏ ਹਨ। ਂ ਉਸ ਨੇ ਬੜੇ ਆਤਮ ਵਿਸaਵਾਸ ਨਾਲ

” ਅੱਜ ਮੈ ਨੌਕਰੀ ਲਈ ਫਾਰਮ ਅਪਲਾਈ ਕਰਨ ਜਾਣਾ ?” ਮੈ ਕਿਹਾ ਸੁਣਦੇ ਹੋ ਜੀ । ਐਨੀ ਗੱਲ ਕਹਿਕੇ ਕਮਲੀ ਨਹਾਉਣ ਲਈ ਚਲੀ ਗਈ । ਨਹਾ ਕੇ ਜਦੋਂ ਬਾਹਰ ਆਈ ਉਸਦੇ ਪਤੀ ਜੈਲੇ ਕੋਲ ਆਰਕਿਸਟਾਂ ਵਾਲਿਆ ਦਾ ਠੇਕੇਦਾਰ ਖੜਾ ਸੀ । ਮੈ ਕਿਹਾ ਜੀ ਇਹ ਇੱਥੇ ਕੀ ਕਰਨ ਆਇਆ ਸੀ

ਵਾਣ ਦੇ ਮੰਜੇ ਦੀ ਬਾਹੀ ਨਾਲ ਖੱਦਰ ਦਾ ਪੋਣਾ ਬੰਨ ਕੇ ਬੀਬੀ ਛੋਟੇ ਜੁਆਕਾਂ ਨੂੰ ਸੁਆਉਣ ਵਾਲਾ ਪੀਂਘਾਂ ਜਿਹਾ ਬਣਾ ਕੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਘਰੋਂ ਲਿਆਂਦੀ ਲੱਸੀ ਦਾ ਭਰਿਆ ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਡੋਲੂ ਉਲਟਾ ਦਿੰਦੀ। ਉਸ ਪੋਣੇ ਦੇ ਥੱਲੇ ਕੋਈ ਖਾਲੀ ਭਾਂਡਾ ਯ ਮਿੱਟੀ ਦਾ ਧਾਮਾਂ ਰੱਖ ਦਿੰਦੀ। ਲੱਸੀ ਵਿਚੋਂ ਹੋਲੀ ਹੋਲੀ

” ਬਾਬੂ ਜੀ, ਤੁਹਾਡਾ ਨੰਬਰ ਬਾਬੇ ਤੋ ਬਾਅਦ” ” ਅੱਛਾ ।” ” ਲਾਲਾ ਜੀ, ਤੁਹਾਡਾ ਨੰਬਰ ਬਾਬੂ ਜੀ ਤੋ ਬਾਅਦ” ਬਠਿੰਡੇ ਦੀ ਗੋਲ ਮਾਰਕੀਟ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪਾਣੀ ਦੀ ਟੈੰਕੀ ਦੇ ਥੱਲੇ ਖੜ੍ਹਾ ਗਿਆਨੀ ਪਰਾਂਠੇ ਵਾਲਾ ਆਪਣੇ ਗਾਹਕ ਨਿਪਟਾ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਮੇਰਾ ਨੰਬਰ ਬਾਬੇ ਤੋ ਬਾਅਦ ਸੀ ਪਰ ਬਾਬੇ ਤੋ

#ਸਕੂਲ_ਦੇ_ਵਿੱਦਿਅਕ_ਟੂਰ (3) ਅਕਤੂਬਰ 1984 ਦੇ ਦਿੱਲੀ ਸਕੂਲ ਦੇ ਟੂਰ ਦੌਰਾਨ ਅਸੀਂ ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸ਼ੀਸ਼ ਗੰਜ ਠਹਿਰਦੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਓਥੋਂ ਦਾ ਇੱਕ ਜਥੇਦਾਰ ਸਾਡੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸੈਣੀ ਦਾ ਜਾਣਕਾਰ ਸੀ ਉਹ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਪਿੰਡਾਂ ਦਾ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਜਥੇਦਾਰ ਬਸਤਾ ਸਿੰਘ ਸੀ। ਉਸਦੀ ਬਹੁਤ ਚਲਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਜਥੇਦਾਰ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਵਾਧੂ ਕਮਰੇ

ਓਦੋਂ ਤੰਗੀ ਤੁਰਸੀ ਦੇ ਦਿਨ ਜਿਹੇ ਸਨ। ਭਾਵੇਂ ਨਵੇਂ ਕਪੜੇ ਤਾਂ ਮਿਲਦੇ ਸਨ ਪਰ ਖਾਣ ਪੀਣ ਨੂੰ ਵੀ ਹੱਥ ਬਹੁਤਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਅਸੀਂ ਚਾਹ ਵਾਸਤੇ ਪਾਈਆ ਕੁ ਦੁੱਧ ਲੈਂਦੇ। ਪੀਣ ਲਈ ਦੁੱਧ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ। ਫਿਰ ਔਖੇ ਸੌਖੇ ਜਿਹੇ ਹੋ ਕੇ ਇੱਕ ਮੱਝ ਲੈ ਲਈ। ਘਰੇ ਆਪਣਾ ਲਵੇਰਾ