Category: Punjabi Story

ਕਿੰਦਾ ਫੋਨ ਸੀ? ਕੋਲੇ ਮੈਲੇ ਕਪੜੇ ਚੁੱਕਣ ਆਈਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। 140 ਨੰਬਰ ਵਾਲਾ ਸੀ ਕੰਪਨੀ ਦਾ। ਮੈਂ ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ। ਕੌਣ ਸੀ ਫੋਨ ਤੇ। ਹੁਣ ਉਹ ਸਿਰਹਾਣੇ ਪਏ ਗਿਲਾਸ ਚੁੱਕਣ ਆਈ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਪਾਠਕ ਦਾ ਸੀ। ਕੱਲ੍ਹ ਵਾਲੀ ਰਚਨਾ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ। ਕਿਸਦਾ ਫੋਨ ਸੀ। ਉਹ

ਛੇਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਪੜਦੇ ਸੀ । ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਪੰਜਵੀ ਚ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਸੋਖੇ ਵਾਕਾਂ ਦੀ ਪੰਜਾਬੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ। ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਘਰੋਂ ਪੜ੍ਹਕੇ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸਹੀ ਸੁਣਾ ਦਿੰਦਾ। ਸ੍ਰੀ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰ ਬਾਗਲਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਚਾਹੇ ਬਲਦੇਵ, ਜੀਤ, ਲਾਭ, ਭੁਪਿੰਦਰ, ਸ਼ਿੰਦਰ ਛਿੰਦੀ, ਗਾਂਧੀ, ਬੰਤ, ਅਜਮੇਰ,

ਕਈ ਵਾਰੀ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਇੱਕ ਯਾਦ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਬਲਬੀਰ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮਾਲਿਸ਼ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਮਿਲਿਆ। ਅਜੇ ਮੈਂ ਇਸ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦੇ ਦੌਰ ਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਘਰ

ਅਤੀਤ ਵਿਚ ਲੜੀਆਂ ਅਸਾਵੀਆਂ ਜੰਗਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਤੁਰ ਪਵੇ ਤਾਂ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ “ਕਿੰਤੂ-ਪ੍ਰੰਤੂ ਗਰੁੱਪ” ਤਰਕਾਂ ਵਾਲੀ ਸੁਨਾਮੀ ਲਿਆ ਦਿੰਦੇ..ਇੰਝ ਭਲਾ ਕਿੱਦਾਂ ਹੋ ਸਕਦਾ..! ਅੱਜ ਦਾ ਦਿਨ..ਯਾਨੀ ਚੌਦਾਂ ਮਾਰਚ ਅਠਾਰਾਂ ਸੌ ਤੇਈ..ਅਫਗਾਨ ਸਰਹੱਦ..ਨੌਸ਼ਹਿਰਾ ਦੇ ਕੋਲ ਅਕਾਲੀ ਫੂਲਾ ਸਿੰਘ ਨੇ ਅਰਦਾਸਾ ਸੋਧ ਲਿਆ..ਪੰਦਰਾਂ ਸੌ ਸਿੱਖ ਫੌਜ ਨਾਲ ਕੂਚ ਹੋਣ ਹੀ ਲੱਗਾ ਸੀ

ਨੀ ਨਸੀਬੋ ਤੂੰ ਅੱਜ ਮੂੰਹ ਹਨ੍ਹੇਰੇ ਉੱਠੀ ਫਿਰਦੀ ਆਂ , ” ਕਿਤੇ ਜਾਣਾ ?” ਨਹੀਂ ਆਮਰੋ ਮੈ ਨੂੰਹ ਰਾਣੀ ਕੱਦੀ ਹਾਕਾਂ ਮਾਰਦੀ ਆ , ਉੱਠ ਖੜ – ਉੱਠ ਖੜ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿਹੜੀ ਗੱਲੋਂ ਮੂੰਹ ਵੱਟੀ ਫਿਰਦੀ ਆ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ , ਨਾਲੇ ਮੈਂ ਕੱਲ੍ਹ ਕਿਹਾ ਸੀ ਸਾਝਰੇ ਉੱਠੀ ਕੰਜਕਾਂ ਪੂਜਣੀਆਂ

ਸੱਤਰ ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿਚ ਮੰਡੀ ਡੱਬਵਾਲੀ ਦੇ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤਿੰਨ ਪਹੀਆਂ ਵਾਲੀ ਰੇਹੜੀ ਲਗਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਿੱਟੀਆਂ ਤੇ ਭਾਰੀ ਭਰਕਮ ਮੁੱਛਾਂ ਵਾਲਾ ਬਾਬਾ ਚਲਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਕਾਂਜੀ ਭੱਲੇ ਵੇਚਦਾ ਸੀ। ਬੋਹੜ ਦੇ ਪੱਤੇ ਤੇ ਰੱਖਕੇ ਇੱਕ ਰੁਪਏ ਦੇ ਤਿੰਨ ਕਾਂਜੀ ਭੱਲੇ ਦਿੰਦਾ। ਉਹ ਕਾਂਜੀ ਪਾਣੀ ਵੀ ਪੱਤੇ ਵਿੱਚ

ਸੰਤਾ ਸਿੰਘ ਆਜ ਰਾਤ ਨੂੰ ਲੇਟ ਆਇਆ ਸੀ। ਖੇਤ ਚ ਕੰਮ ਕਰ ਕੇ ਤੇ ਅਵਣਦੇ ਸਾਰ ਹੀ । ਗਰਮੀ ਨਾਲ਼ ਸੱਭ ਨੂੰ ਬੋਲੀਆ, ਕੰਜਰੋ ਮੈ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਮਰਦਾ ਤੁਸੀਂ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸੱਕਦੇ। ਜਿਸ ਦਿਨ ਆ ਅੱਖ ਬੰਦ ਹੋ ਗਈ ਉਸ ਦਿਨ ਯਾਦ ਕਰ ਕਰ ਰੋਣ ਤੁਸੀਂ। ਬਲਵੀਰ

ਅਕਸ਼ਰ ਇਸਤਰਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਮੱਤ ਆਪਣੇ ਹੀ ਉਲਟ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਹੀ ਬਣਾਏ ਚੇਲੇ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਵਾਹਵਾ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ ਓਦੋਂ ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਮੋਟਰ ਦਾ ਲਾਉਣ ਦਾ ਬਹੁਤਾ ਚਲਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਲੋਕ ਹੈਂਡ

ਵੰਡੀਆਂ-ਸਾਜਿਸ਼ਾਂ ਗਰਕ ਬਰਬਾਦ ਹੋਣਾ ਹੋਏ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਓ ਤੇ ਹੋਣਾ ਅਸੀਂ ਵੀ ਹੈ..! ਕੁਝ ਉਮੀਦ ਸੀ ਜਿੰਦਗੀ ਜਰੂਰ ਮਿਲਜੂ ਮੋਏ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਓ ਤੇ ਮੁੱਕਣਾ ਅਸੀਂ ਵੀ ਹੈ ਜਿਉਂਦੀ ਜਾਗਦੀ ਮੌਤ ਦੇ ਮਹਿਲ ਅੰਦਰ ਢਹੇ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਓ ਤੇ ਢੈਣਾ ਅਸੀਂ ਵੀ ਹੈਂ..! ਜਾਗਣ ਵਾਲਿਆਂ ਰੱਜ ਕੇ ਲੁੱਟਿਆ ਹੈ ਸੋਇ

ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਸਾਡੇ ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਨਾਮ ਦੀ ਔਰਤ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀਂ ਚਾਚੀ ਨਿੱਕੀ ਆਖਦੇ ਸੀ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਮੰਮੀ ਪਾਪਾ ਉਸਨੂੰ ਚਾਚੀ ਆਖਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰੀਸ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਚਾਚੀ ਹੀ ਆਖਦੇ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਤਿੰਨ ਮੁੰਡੇ ਸਨ ਸਭਤੋਂ ਛੋਟਾ ਕੋਈਂ ਪੰਜ ਕੁ ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ।