Category: Punjabi Story

ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਹੋਗੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਮਕਾਨ ਬਣਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਮਜਦੂਰ ਮਿਸਤਰੀ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਅਤੇ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਤੇ ਅਸੀਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੇ। ਮੋਤੀ (ਨਾਮ ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ) ਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕ ਮਜਦੂਰ ਜੋ ਮਹਿਣੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸੀ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਬੜੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਾਲ ਕਰਦਾ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਕੇ ਉਹ ਤਰਾਈ

ਹਰ ਭਗਵੇ ਕਪੜੇ ਵਾਲਾ ਸਾਧੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਹਰ ਭਗਵੇਂ ਕਪੜੇ ਵਾਲਾ ਭਿਖਾਰੀ ਯ ਢੋਂਗੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੜਾਕੇ ਦੀ ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਇੱਕ ਭਗਵੇ ਵਸਤ੍ਰਧਾਰੀ ਸਾਧੂ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅਸਮਾਨ ਥੱਲੇ ਪਤਲੀ ਜਿਹੀ ਚਾਦਰ ਲਈ ਕਿਸੇ ਥੜੀ ਤੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਦੇਖਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਤਰਸ ਜਿਹਾ ਆਉਂਦਾ। ਪਰ ਫਿਰ

ਮੇਰਾ ਦਾਗਿਸਤਾਨ ਵਾਲਾ ਰਸੂਲ ਹਮਜ਼ਾਤੋਵ ਆਖਦਾ..ਇਤਿਹਾਸ ਨੂੰ ਗੋਲੀ ਮਾਰੋਗੇ ਤਾਂ ਭਵਿੱਖ ਤੁਹਾਨੂੰ ਤੋਪਾਂ ਨਾਲ ਉੜਾਵੇਗਾ..ਇਤਿਹਾਸ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ਤਾਂ ਘੱਟੇ ਮਿੱਟੀ ਵਾਲੀ ਹਨੇਰੀ ਵਿਚ ਹੱਥ ਪੈਰ ਮਾਰਦੇ ਵਕਤੀ ਤੌਰ ਤੇ ਅੰਨ੍ਹੇ ਹੋ ਗਏ ਉਸ ਪ੍ਰਾਣੀ ਵਾਂਙ ਹੋ ਜਾਵਾਂਗੇ ਜਿਸਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਉਂਗਲ ਲਾ ਕੇ ਆਪਣੀ ਕੁੱਲੀ ਵਿਚ ਲੈ ਜਾਵੇਗਾ..! ਯਹੂਦੀ ਕਿਤਾਬਾਂ

ਪਰਸੋਂ 9 ਮਾਰਚ 1846 ਨੂੰ ਸੱਤ ਸਾਲ ਦੇ ਮਹਾਰਾਜੇ ਦਲੀਪ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜਾਂ ਨਾਲ ਸੰਧੀ ਲਈ ਮਜਬੂਰ ਹੋਣਾ ਪਿਆ..ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਧੱਕੇ ਨਾਲ ਮਨਾ ਲਿਆ..ਡੇਢ ਕਰੋੜ ਦਾ ਜੰਗੀ ਹਰਜਾਨਾ ਵੀ ਪਾਇਆ..ਫੇਰ ਕਰੋੜ ਰੁਪਈਏ ਪਿੱਛੇ ਕਸ਼ਮੀਰ ਨਾਲ ਰਲਾ ਲਿਆ..ਗੁਲਾਬ ਸਿੰਘ ਡੋਗਰੇ ਨੇ ਸਰਕਾਰ-ਏ-ਖਾਲਸਾ ਦੇ ਖਜਾਨੇ ਵਿਚੋਂ ਹੇਰਾ ਫੇਰੀ ਨਾਲ ਹਥਿਆਈ ਰਕਮ ਦੇ

ਹਰਨਾਮੀ ਨੂੰ ਨਹਾ ਕੇ ਨੂੰਹ ਨੇ ਨਵੇਂ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਬਿਠਾ ਦਿੱਤਾ। ਤੇ ਰਸੋਈ ਵੱਲ ਚਲੀ ਗਈ “ਲੈ ਬੇਬੇ ਨਵੀਂ ਜੁੱਤੀ ਪਾ”ਹਰਨਾਮੀ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜੀਤਾ ਜੁੱਤੀ ਲਿਆ ਕੇ ਪੈਰਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਲੱਗਿਆ। “ਲੈ ਬੇਬੇ ਦੁੱਧ ਪੀ”ਹਰਨਾਮੀ ਦੀ ਨੂੰਹ ਨੇ ਦੁੱਧ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਹਰਨਾਮੀ ਵੱਲ ਕਰਦਿਆਂ ਕਿਹਾ। “ਬਈ ਬੜੀ

ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਅਨਮੋਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੁਹਾਡੀ ਇੱਕ ਮੁਸਕਾਨ ਤੁਹਾਡੀ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਯਾਦਗਾਰੀ ਬਣਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਕਹਿੰਦੇ ਮੁਸਕਾਨ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ। (ਮੁਸਕਾਨ ਨਾਮ ਦੀ ਗਰਲਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ)। ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਇੱਕ ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ ਮੁਸਕਾਨ ਖਰੀਦ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਬੇਗਮ ਕਹਿੰਦੀ “ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪੋਸਟ ਨਾ ਪਾਇਓ। ਇਹ ਐਵੇਂ ਫੁਕਰੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਵਡਿਆਈ

ਅਣਸੁਲਝੇ ਸਵਾਲ – ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ “ਬੜੇ ਪਾਪਾ ਕਿਆ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ? ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੇ ਆ ਕੇ ਭੋਲਾ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ। “ਓਹ ਯਾਰ ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਆਖਿਆ ਹੈ, ਮੈਂਨੂੰ ਤੂੰ ਬੜੇ ਪਾਪਾ ਨਾ ਕਿਹਾ ਕਰ। ਦਾਦੂ ਜਾਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਆਖਿਆ ਕਰ।” ਮੈਂ ਥੌੜਾ ਜਿਹਾ ਖਿਝ ਕੇ ਆਖਿਆ।

ਮੇਰੇ ਪਿੰਡ ਬੌਂਦਲੀ ਵਿਖੇ ਦੋ ਭਰਾ ਆਪਣੇ ਮਾਤਾਪਿਤਾ ਦੇ ਸੁਵਾਰਗ ਸੁਧਾਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਵੀ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰ ਸਤਿਕਾਰ ਨਾਲ ਇੱਕੋ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇਕੱਠੇ ਰਹਿ ਰਹੇ ਸਨ ! ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਲਦੇਵ ਸਿੰਘ ਵੱਡਾ ਅਤੇ ਜਰਨੈਲ ਸਿੰਘ ਛੋਟਾ ਸੀ ਦੋਹਨੇ ਖੇਤੀਬਾਡ਼ੀ ਦਾ ਹੀ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ ! ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੋਵਾਂ ਭਰਾਵਾਂ ਦਾ ਕਿਸੇ

“ਸਾਸਰੀ ਕਾਲ ਸਾਹਿਬ ਜੀ।” ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਮੈਂ ਅਜੇ ਕੋਠੀ ਚ ਬਣੇ ਲਾਣ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਅਖਬਾਰ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ। “ਆਜੋ ਮਾਤਾ ਬੈਠੋ। ਕਿਵੇਂ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿੱਤੇ।” ਮੈਂ ਯਕਦਮ ਪੁੱਛਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਤਿੰਨ ਕ਼ੁ ਮਹੀਨੇ ਹੋਗੇ ਮੈਨੂੰ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋਏ ਨੂੰ। ਦਫਤਰੋਂ ਘੱਟ ਵੱਧ ਹੀ ਲੋਕ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਸਫਾਈ ਸੇਵਿਕਾ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ

ਸੀਮਾ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਇਕੱਲੀ ਹੀ ਸੜਕ ਉੱਪਰ ਆਪਣੀ ਬਿਊਟੀ ਪਾਰਲਰ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ । ਗਰਮੀ ਦਾ ਮਹੀਨਾ , ਸਿਰ ‘ਤੇ ਕੜਕਦੀ ਧੁੱਪ ਪੈ ਰਹੀ ਸੀ । ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ , ਜਿਵੇਂ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਖੋਲ੍ਹਣ ਦੇ ਟਾਈਮ ਤੋਂ ਲੇਟ ਹੋ ਚੁੱਕੀ ਹੋਵੇ , ਬਹੁਤ