Month: November 2023

ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਪੱਚੀਵੇ ਸਾਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ ਕੋਈਂ ਸਾਢੇ ਤਿੰਨ ਦਹਾਕੇ ਤੋਂ ਵੱਧ ਸਮਾਂ ਹੋ ਗਿਆ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਹੋਏ ਨੂੰ। ਸੰਨ ਦੋ ਹਜ਼ਾਰ ਵੀਹ ਦੇ ਚੌਦਾਂ ਦਿਸੰਬਰ ਨੂੰ ਮੈਂ ਆਪਣਾ ਸੱਠਵਾਂ ਜਨਮ ਦਿਨ ਮਨਾਇਆ ਤੇ ਸਠਿਆਇਆ ਗਿਆ। ਉਮਰ ਤਾਂ ਭਾਵੇਂ ਬਹੁਤੀ ਨਹੀਂ ਲੋਕ ਸੱਤਰੇ ਬਹੁੱਤਰੇ ਵੀ ਚੰਗੇ

“ਬਾਊ ਜੀ ਵਧਾਈਆਂ ਹੋਣ ਤੁਸੀਂ ਦਾਦਾ ਬਣ ਗਏ।” ਵਿਨੋਦ ਸ਼ਰਮਾ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ। “ਵਧਾਈਆਂ ਬਈ ਵਧਾਈਆਂ ਤੈਨੂੰ ਵੀ। ਕਦੋਂ ਹੋਇਆ ਪੋਤਾ?” ਮੈਂ ਵਧਾਈਆਂ ਦਾ ਜਬਾਬ ਦਿੰਦੇ ਹੋਏ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। “ਅੱਜ ਹਫਤੇ ਕੁ ਦਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਸੋਚਿਆ ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਬਾਊ ਜੀ ਨੂੰ ਦੱਸੀਏ।” ਉਹ ਬੇਹੱਦ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ

ਕਹਿੰਦੇ ਉਮਰ ਦੇ ਵੱਧਣ ਨਾਲ ਬਜ਼ੁਰਗ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਵਰਗੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਉਹਨਾ ਦਾ ਦਿਲ ਵੀ ਬੱਚਿਆਂ ਵਾੰਗੂ ਮਚਲਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਸਿਆਣੀ ਉਮਰ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਕੋਲੋਂ ਸੁਣਿਆ ਹੈ। ਕਹਿੰਦੇ ਬਜ਼ੁਰਗ ਵੀ ਜਿੱਦੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮੇਰੇ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਦੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਕਾਫੀ ਬਿਮਾਰ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਉਮਰ ਅੱਸੀਆਂ ਤੋਂ ਉੱਪਰ

“ਐਂਕਲ ਇਸ ਕ਼ਾ ਨਾਮ ਕਿਆ ਹੈ।” ਪਾਰਕ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਡੋਗੀ ਨੂੰ ਘੁਮਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਤਾਨਵੀ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੋ ਸਾਡੇ ਪੈਟ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ। “ਇਸਕਾ ਨਾਮ ਵਿਸ਼ਕੀ ਹੈ। ਇਸਕਾ?” ਮੈਂ ਇਸ਼ਾਰੇ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਪੈਟ ਬਾਰੇ ਪੁੱਛਿਆ। “ਇਸਕਾ ਨਾਮ ਕੋਕੋ ਹੈ।” ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ। “ਐਂਕਲ ਮੈਂ ਵਿਸ਼ਕੀ ਕੇ ਸਾਥ ਖੇਲ ਲੂਂ।” ਮੇਰੇ ਹਾਂ ਕਹਿਣ ਤੇ

ਮੇਰੀ ਪੋਤੀ ਕੋਈ ਡੇਢ ਕ਼ੁ ਸਾਲ ਦੀ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀ ਲਗਦੀ ਹੈ। ਗੱਲ ਕੱਲੀ ਮੇਰੀ ਪੋਤੀ ਦੀ ਹੀ ਨਹੀਂ। ਸਾਰੇ ਪੋਤੇ ਪੋਤੀਆਂ ਦੀ ਹੈ। ਦਾਦਾ ਦਾਦੀ ਨੂੰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਭ ਨੂੰ ਪਿਆਰੇ ਲਗਦੇ ਹਨ। ਮੇਰੀ ਪੋਤੀ ਪੰਜਾਬੀ ਗਾਣਿਆਂ ਤੇ ਖੂਬ ਨੱਚਦੀ ਹੈ। ਅਸੀਂ ਖੁਸ਼ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ। ਦੂਸਰਿਆਂ ਦੇ ਪੋਤੇ

25 ਅਕਤੂਬਰ 2020 ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਛੋਟੇ ਬੇਟੇ NAVGEET ਸੇਠੀ ਦੀ ਤੇ Pratima Mureja ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਸੀ। ਪੂਰੇ ਵਿਸ਼ਵ ਵਿਚ ਕਰੋਨਾ ਸੰਕਟ ਚੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਲਈ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਮਹਿਮਾਨਾਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ ਨੂੰ 700 800 ਤੋਂ 100 ਤੱਕ ਸੀਮਤ ਕਰਨਾ ਸੀ। ਉਹ ਵੀ ਲੇਡੀਜ਼ ਸੰਗੀਤ ਲਈ ਤੇ ਬਰਾਤ ਲਈ

ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੇ ਕੋਈ ਚਾਲੀ ਸਾਲ ਤੇ ਸਤਾਰਾਂ ਦਿਨ ਮੈਂ ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਗੁਜ਼ਾਰੇ। ਫਿਰ ਇੱਕਵੀ ਸਦੀ ਦਾ ਬਹੁਤ ਸ਼ੋਰ ਸੁਣਿਆ। ਤੇ ਦੂਆ ਮੰਗੀ ਕਿ ਘਟੋ ਘੱਟ ਚਾਲੀ ਸਾਲ ਇੱਕੀਵੀਂ ਸਦੀ ਚ ਜਿਉਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਤਾਂ ਜਰੂਰ ਮਿਲੇ। ਚਲੋ ਚਾਲੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਤੀਹ ਪੈਂਤੀ ਸਾਲ ਤਾਂ ਚਾਹੀਦੇ ਹੀ ਹਨ। ਮੈਂ

ਪਿੰਡ ਮਹਿਮਾ ਸਰਕਾਰੀ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਖੇਡਿਆ ਤੇ ਮਹਿਮਾ ਸਰਜਾ ਦੇ ਸੀਨੀ ਸਕੈਂਡਰੀ ਸਕੂਲ ਤੋਂ ਦਸਵੀਂ ਪਾਸ ਕਰਕੇ ਇੰਜੀਨੀਅਰਿੰਗ ਕਰਨ ਵਾਲੇ Navjeevan Kumar ਲਈ ਪਹਿਲਾਂ ਤਾਂ ਪਿੰਡ ਦੀ ਜੂਹ ਟਪਣੀ ਹੀ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਸੀ। ਫਿਰ ਆਈ ਟੀ ਵਿੰਗ ਦੀਆਂ ਪੌੜ੍ਹੀਆਂ ਚੜਦੇ ਚੜਦੇ ਨੇ ਅੱਜ ਜੋ ਮੁਕਾਮ ਹਾਸਿਲ ਕੀਤਾ ਹੈ ਸ਼ਾਇਦ

ਮੇਰੀਆਂ ਦੋ ਮਾਸੀਆਂ ਤੇ ਦੋ ਮਾਮੇ..ਸਿਵਾਏ ਇੱਕ ਮਾਸੀ ਦੇ ਬਾਕੀ ਸਭ ਜਾ ਚੁਕੇ ਨੇ..ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਵੀ..ਜਿਹੜੀ ਵੱਡੀ ਮਾਸੀ ਅਜੇ ਜਿਉਂਦੀ ਏ ਉਸਨੂੰ ਭੁੱਲਣ ਦਾ ਰੋਗ ਏ..ਉਸ ਭਾਵੇਂ ਸਭ ਅਜੇ ਵੀ ਜਿਉਂਦੇ ਨੇ..ਕੁਝ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲੋਂ ਜਾਣ ਆਉਣ ਦੇ ਹਿਸਾਬ ਲੱਗਦੇ ਤਾਂ ਮਾਸੀ ਦਾ ਨੰਬਰ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਉਂਦਾ..ਸਿਹਤ ਜੂ ਥੋੜੀ ਢਿੱਲੀ

ਸਾਡੇ ਨੰਦ ਰਾਮ ਨਾ ਦਾ ਇੱਕ ਡਰਾਈਵਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।ਓਦੋਂ ਘਰ ਦਾ ਕੋਈ ਹੋਰ ਜੀਅ ਕਾਰ ਚਲਾਉਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਜਾਣਦਾ। ਸੋ ਬਾਹਰ ਉਹ ਹੀ ਜਾਂਦਾ ਸਾਡੇ ਨਾਲ । ਅਸੀਂ ਸੁੱਧ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਖਾਣਾ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ।ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਸਭ ਕੁਝ ਛਕ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਾਕਾਹਾਰੀ ਯਾਨੀ ਵੈਸ਼ਨੂੰ ਖਾਣਾ ਖਿਵਾਉਣ ਲਈ ਗੱਡੀ ਵੈਸ਼ਨੂੰ ਢਾਬੇ