Month: December 2023

ਅਸੀ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਨੋਕਰੀ ਦੇ ਸਿਲਸਿਲੇ ਵਿੱਚ ਬਾਹਰ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਅਤੇ ਦਸੀਂ ਪੰਦਰੀ ਹੀ ਘਰ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੇ ਸਨ।ਜਦੋ ਪਿੰਡ ਆਉਂਦੇ ਤਾਂ ਉਹ ਤਕਰੀਬਨ ਘਰੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ। ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਜਦੋ ਉਹ ਘਰ ਆਏ ਹੋਏ ਸਨ ਤਾਂ ਉਹ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਸੀ।ਮਾਈ ਭਿੱਖਿਆ ਪਾਓੁ ਕਹਿਕੇ ਇੱਕ

“ਬਰਫ਼ੀ” ਨਾਮ ਦੀ ਫਿਲਮ..ਰਣਬੀਰ ਕਪੂਰ..ਮਗਰ ਲੱਗੀ ਪੁਲਸ ਨੂੰ ਸੜਕਾਂ ਘਰਾਂ ਹੋਟਲਾਂ ਰੈਣ ਬਸੇਰਿਆਂ ਤੋਂ ਝਕਾਨੀ ਦਿੰਦਾ ਹੋਇਆ ਅਖੀਰ ਇੱਕ ਸੁਰਖਿਅਤ ਘਰ ਦੇ ਵੇਹੜੇ ਅੰਦਰ ਦਾਖਿਲ ਹੋ ਜਦੋਂ ਅੱਖਾਂ ਖੋਲ੍ਹਦਾ ਤਾਂ ਵੇਖਦਾ ਕੇ ਇਹ ਤਾਂ ਪੁਲਸ ਠਾਣੇ ਦਾ ਅਹਾਤਾ ਹੈ..ਓਹੀ ਥਾਣਾ ਜਿਸਦੀ ਪੁਲਸ ਮਗਰ ਲੱਗੀ ਹੁੰਦੀ! ਗੁਪਤਾ ਜੀ ਨੇ ਉੱਬਲਦੀ ਉੱਬਲਦੀ

ਸਵਖਤੇ ਗੋਂਗਲੂ ਪੁਟਾਏ..ਮੁੰਡਾ ਲੜ ਪਿਆ..ਪੁਟਾਈ ਇਸ ਵੇਲੇ ਨਾ ਕਰਾਇਆ ਕਰ..ਅੱਧਾ ਤੋੜਾ ਤੇ ਕੋਲੋਂ ਲੰਗਦੇ ਸਕੂਲ ਦੇ ਨਿਆਣੇ ਖਾ ਜਾਂਦੇ..! ਆਖਿਆ ਤਾਂ ਕੀ ਹੋਇਆ..! ਆਥਣੇ ਖੁਸ਼ ਮੁੜਿਆ..ਅਖ਼ੇ ਮੌਜ ਹੋ ਗਈ..ਬੋਲੀ ਬੜੀ ਤਾਂਹ ਤੀਕਰ ਗਈ..ਦਿੜਬੇ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਟਰਾਲੀ ਰਾਹ ਵਿਚ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਈ..ਸਬੱਬੀਂ ਰੇਟ ਡਬਲ ਮਿਲ ਗਿਆ..! ਆਖਿਆ ਅੱਗੇ ਤੋਂ ਪੁਟਾਈ ਤੇ

ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ …..ਡੇ ਕਲੀ ਕਰਾ ਲੋ। ਪਰਾਂਤਾਂ ਦੇ ਪੌੜ ਲਗਾਓ। ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ……ਡੇ ਕਲੀ ਕਰਾਲੋ। ਇਹ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਹੁਣ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਗੂੰਜਦੀਆਂ। ਪਿੱਤਲ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਐਲਮੀਨੀਅਮ ਤੇ ਸਟੀਲ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਰਸੋਈ ਦੀ ਪਸੰਦ ਬਣ ਗਏ। ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਭਾਂਡੇ ਮਾਂਜਣੇ ਨਹੀ ਪੈਂਦੇ।

ਮਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਆਖਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਮਾਂ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਰੱਬ ਤੋ ਵੀ ਉਚਾ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਮਾਂ ਮਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਮਾਂ ਦਾ ਕਈ ਬਦਲ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ। ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸਿੰਜਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਨੋ ਮਹੀਨੇ ਆਪਣੇ ਪੇਟ ਚ ਰੱਖ ਕੇ ਪਰਵਰਿਸ ਕਰਦੀ ਹੈ।ਮਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਸਭ ਕੁਝ

#ਕੌਫ਼ੀ_ਵਿਦ_ਡਾਕਟਰ_ਖ਼ੁਸ਼ਨਸੀਬ_ਕੌਰ। ਮੇਰੀ ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਕੌਫ਼ੀ ਦੀ ਮਹਿਮਾਨ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਕਾਲਜ ਕਿਲਿਆਂਵਾਲੀ ਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਭਾਗ ਦੇ ਮੁਖੀ ਡਾ. ਖੁਸ਼ਨਸੀਬ ਕੌਰ ਜੀ ਸੀ। ਉਂਜ ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ Surya Khush ਅਖਵਾਉਣਾ ਜਿਆਦਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਆਪਣੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ, ਕਿਤਾਬਾਂ ਤੇ ਡਾ ਖੁਸ਼ਨਸੀਬ ਗੁਰਬਖਸ਼ੀਸ਼ ਕੌਰ ਲਿਖਦੇ ਹਨ। ਮੈਡਮ ਜੀ ਮੂਲਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪਟਿਆਲੇ

ਟੈਲੀਵੀਜਨ ਮੈਚ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਪ੍ਰਸਾਰਨ ਦੇਖਣ ਲਈ ਉਹਨਾ ਦੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਤੇ ਹੋਰ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਹਰ ਕੋਈ ਇਹ ਮੈਚ ਵੇਖਣ ਲਈ ਉਤਾਵਲਾ ਸੀ।ਕਿਉਕਿ ਇਹ ਫਾਈਨਲ ਮੈਚ ਸੀ । ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਉਤਸਾਹਿਤ ਹੋਣਾ ਇਸ ਲਈ ਵੀ ਲਾਜਮੀ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਇਸੇ ਘਰ ਦੀ ਜੰਮਪਲ ਤੇ

ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ, ਆਮ ਲੋਕਾਈ ਨੂੰ ਸਿਹਤ, ਵਿੱਦਿਆ ਤੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਚਾਹੀਦਾ, ਨਾ ਕਿ ਮੁਫ਼ਤ ਸਫ਼ਰ ਸਹੂਲਤਾਂ ਵੋਟ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਦੇ ਵੀ ਲੋਕ ਪੱਖੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ, ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਇਸ ਤੋਂ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਂ ਸਾਡੇ ਲੀਡਰ ਲੋਕਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਇਮਾਨਦਾਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਵੋਟਾਂ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਇਹ

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਮੇਰੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਵੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਠੱਗੀਆਂ ਖਾ ਕੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਦਲ ਦਲ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰ ਗਏ, ਜਿੱਥੋਂ ਵਿਰਲੇ ਟਾਵੇਂ ਈ ਮੁੜ ਸਕੇ ,ਬਾਕੀ ਉਸ ਦਲ ਦਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਆਪਣਾ ਆਪ ਗਵਾ ਗਏ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਠੱਗੀ ਮਾਰ

ਬੰਬੀ ਕਾਫੀ ਹਟਵੀਂ ਸੀ..ਡੇਢ ਦੋ ਮੀਲ..ਰਾਹ ਖੈੜਾ ਵੀ ਕੱਚਾ..ਕਈਆਂ ਰਾਹ ਦੇਣੋਂ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ..ਪਰ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੇ ਡੇਢ ਗੁਣਾ ਪੈਸਾ ਦੇ ਕੇ ਰਜ਼ਾਮੰਦ ਕਰ ਲਿਆ..! ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਤੁਰਨਾ ਪੈਂਦਾ..ਰੁੱਖ ਵੀ ਕੋਈ ਨਾ..ਇਕੇਰਾਂ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਤ੍ਰੇਹ ਲੱਗ ਗਈ..ਜ਼ਿਦ ਫੜ ਓਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ..ਲਾਗੋਂ ਜੁਗਾੜ ਕੀਤਾ..! ਫੇਰ ਰਾਹ ਵਿਚ ਇਕ ਪੱਕਾ ਨਲਕਾ