Month: June 2024

ਪਿੰਡ ਅਕਸਰ ਸ਼ਾਂਤ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਪਰ ਉਹ ਰਾਤ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੀ ਲੱਗੀ। ਥੰਮੜੀ ਰਾਤ ਦੇ ਹਨੇਰੇ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਸੌ ਰਹੇ ਸਨ, ਇੱਕ ਚੀਖ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਗੂੰਜ ਪਈ। ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ, ਜੋ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਰਪੰਚ ਸੀ, ਜਦੋਂ ਇਹ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ, ਉਹ ਤੁਰੰਤ ਉੱਠਿਆ ਤੇ ਬਾਹਰ ਆਇਆ। ਉਸਨੂੰ ਸਾਫ਼ ਦਿਖ ਰਿਹਾ ਸੀ

ਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰ ਉਸ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਮੇਨ ਗੇਟ ਤੇ ਬਣੀ ਚੌਂਕੜੀ ਤੇ ਬੈਠਿਆਂ ਦੇਖਦੀ ਤਾਂ ਉਸ ਦਾ ਉਸ ਦਾ ਨਿੰਮੋਝੂਣਾ ਚਿਹਰਾ ਦੇਖ ਕੇ ਮੈਨੂੰ ਤਰਸ ਆਉਂਦਾ। ਮੂੰਹ ਝੁਰੜੀਆਂ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ। ਅੰਦਰ ਨੂੰ ਧਸੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਬੇਬਸੀ ਬਿਆਨ ਕਰਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ । ਉਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਮੂੰਹੋਂ ਕੁੱਝ ਨਾ ਕਹਿੰਦੀ। ਪਰ਼ ਜਦ ਵੀ

“ਪਲੀਜ਼ ਰਾਤ ਨੂੰ ਲਾਈਟ ਚਲਾ ਕੇ ਸੌਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪਾ ਲਓ.. ਮੈਨੂੰ ਹਨੇਰੇ ਵਿਚ ਨੀਂਦ ਨਹੀ ਆਉਂਦੀ “ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਖਿਝਾਆਉਣ ਲਈ ਕਹਿ ਦਿੰਦਾ “ਤੂੰ ਨ੍ਹੇਰੇ ਚ ਸੌਣ ਦੀ ਆਦਤ ਪਾ ਲੈ “ਪਰ ਅੱਜ ਗੱਲ ਕੁਸ਼ ਹੋਰ ਸੀ.. ਸਾਡਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਟੁੱਟਣ ਤੋਂ 3ਮਹੀਨੇ ਬਾਦ ਮੈਂ ਉਸ ਨੂੰ ਬੁਢਲਾਡੇ ਬੱਸ ਸਟੈਂਡ

ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਤਾਈ ਨਿੱਕੋ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਛੋਟਾ ਮੁੰਡਾ ਅਕਸਰ ਸਾਡੇ ਘਰੋਂ ਪਿੱਤਲ ਦੀ ਕੜਾਹੀ ਮੰਗਣ ਆਉਂਦਾ। ਕੀ ਕਰਨੀ ਹੈ ਕਡ਼ਾਈ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਪੁੱਛਦੀ। ਸੀਰਾ ਬਣਾਉਣਾ ਹੈ ਮੇਰਾ ਮਾਸੜ ਆਇਆ ਹੈ। ਕੀ ਨਾਮ ਹੈ ਤੇਰੇ ਮਾਸੜ ਦਾ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੈਂ ਪੁੱਛਿਆ। ਗੁਚਬਚਨ ਸਿੰਘ।

#ਪੰਜੂਆਣੇ_ਦਾ_ਪਾਣੀ 1979_80 ਚ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਸਰਸਾ ਕਾਲਜ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ ਤੇ ਹਰਰੋਜ ਸਰਸਾ ਤੋਂ ਡੱਬਵਾਲੀ ਆਉਂਦਾ ਸੀ ਤਾਂ ਸਰਸਾ ਤੋਂ ਚੱਲੀ ਲੰਬੇ ਰੂਟ ਦੀ ਬੱਸ ਵੀ ਪੰਜੂਆਣਾ ਨਹਿਰ ਤੇ ਜਰੂਰ ਰੁਕਦੀ। ਡਰਾਈਵਰ ਸਵਾਰੀਆਂ ਨੂੰ ਪਾਣੀ ਧਾਣੀ ਪੀਣ ਲਈ ਕਹਿੰਦਾ। ਕਿਉਂਕਿ ਨਹਿਰ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਲੱਗੇ ਜ਼ਮੀਨੀ ਨਲਕਿਆਂ ਦਾ ਪਾਣੀ ਬਰਫ ਵਰਗਾ ਠੰਡਾ

ਵਾਹਵਾ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ ਸ਼ਾਇਦ ਕਾਲਜ ਵਿਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਮੰਡੀ ਡੱਬਵਾਲੀ ਦੇ ਨਾਲ ਲਗਦੇ ਡੱਬਵਾਲੀ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਕੋਈ ਧਾਰਮਿਕ ਸਮਾਗਮ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਪੰਜ ਸੱਤ ਮੁੰਡੇ ਸੇਵਾ ਲਈ ਪਹੁੰਚੇ ਸੀ ।ਉਹ ਸਾਰੇ ਮੈਥੋਂ ਉਮਰ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਸਨ।ਪਰ ਸਨ ਤੇਜ਼। ਸਵੇਰੇ ਪਰੌਂਠੇ ਛੱਕ ਕੇ ਗਏ ਸੀ ਅਸੀਂ।ਸੇਵਾ ਵਿਚ ਮਸਤ

ਕਈ ਸਾਲ ਹੋਗੇ ਉਮਰ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਸਰੀਰ ਦਾ ਖੇਤਰਫਲ ਅਤੇ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਵਜ਼ਨ ਵੱਧ ਗਿਆ ਹੈ। ਲੋਕੀ ਬੁੱਲੇ ਨੂੰ ਮੱਤੀ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਹਰ ਐਰਾ ਗ਼ੈਰਾ ਨੱਥੂ ਖੈਰਾ ਲੈਕਚਰ ਝਾੜਦਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਨੂੰ ਮੋਬਾਇਲ ਤੇ ਨੰਬਰ ਸੇਵ ਕਰਨ ਦਾ ਵੱਲ ਨਹੀਂ ਉਹ ਵੀ ਡਾਕਟਰ ਤ੍ਰੇਹਨ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਭਾਸ਼ਣ ਝਾੜਨ ਲੱਗ

ਪਤੀਂ ਪਤਨੀ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੀ ਉਮਰ ਦੇ ਤਕਾਜ਼ੇ ਨਾਲ ਬਦਲਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਰੂਹਾਂ ਦਾ ਸਾਥ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਦੋ ਅਜਨਬੀਆਂ ਦਾ ਮੇਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਉਮਰਾਂ ਦਾ ਸਾਥ ਨਿਭਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਵਿੱਚ ਤਾਅ ਜਿੰਦਗੀ ਜੁੜਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਬੁਢਾਪੇ ਵਿੱਚ ਆ ਕੇ ਇਸ ਦੀ ਮਹੱਤਤਾ ਹੋਰ ਵਧ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਇਥੇ ਇਹ

“ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਵਧਾਈਆਂ ਹੋਣ ਤੁਸੀ ਦਾਦਾ ਬਣ ਗਏ। ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬਾਂ ਨੇ ਨੰਨੀ ਜਿਹੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਜਨਮ ਦਿੱਤਾ ਹੈ।’ ਨਰਸ ਨੇ ਆਕੇ ਮੈਨੂੰ ਦੱਸਿਆ। ਇਹ ਮੇਰੇ ਡਾਕਟਰ ਬੇਟੇ ਦਾ ਆਪਣਾ ਹੀ ਹਸਪਤਾਲ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਨੂੰਹ ਦਾ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਬੱਚਾ ਸੀ ਸਾਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਤੇ ਸਟਾਫ ਖੁਸ਼ ਸੀ। ਚਿਹਰਾ ਤਾਂ ਮੇਰਾ ਵੀ

ਮੇਰੀ ਅਕਸਰ ਆਦਤ ਸੀ ਕਿ ਕੁਝ ਵੀ ਲਿਖਣਾ ਤਾਂ ਆਪਣੇ ਖਾਸ ਖਾਸ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਪਾ ਦੇਣਾ । ਉਹਨਾਂ ਪੜ੍ਹ ਕੇ ਹੱਲਾਸ਼ੇਰੀ ਦੇਣੀ ਤਾਂ ਮਨ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਜਾਣਾ । ਕਲ੍ਹ ਰਾਤ ਵੀ ਮੈਂ ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਰਚਨਾ ਭੇਜੀ ਮੈਂ ਸੁਣਿਆ ਔਖ ਕੱਟੇ ਬਿਨ ਸੌਖ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ ਪਰ ਮੈਂ ਤਾਂ ਬਥੇਰੀ ਔਖ ਕੱਟ