Month: July 2024

ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤੀ ਤੇ ਸਿਰੜੀ ਸਨ ਮੇਰੇ ਜਨਮਦਾਤਾ ਜਦੋ ਕਦੇ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਕੋਲੋ ਉਹਨਾ ਦੇ ਬਚਪਣ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸੁਨਣ ਦਾ ਸਬੱਬ ਬਣਦਾ ਤਾਂ ਬਹੁਤ ਹੈਰਾਨੀ ਹੁੰਦੀ। ਕਿ ਕਿੰਨੀ ਗਰੀਬੀ ਦੇਖੀ ਹੈ ਉਹਨਾ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਚਪਣ ਵਿੱਚ।ਪਰ ਸਖਤ ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਤੇ ਤੰਗੀ ਤੁਰਸੀਆਂ ਚ ਦਿਨ ਕੱਟਕੇ ਉਹ ਜਿਸ ਮੁਕਾਮ ਤੇ ਪਹੁੰਚੇ

ਵੈਸੇ ਜੰਗਲ ਪਾਣੀ ਜਾਣਾ ਜਾ ਰਫ਼ਾ ਹਾਜਤ ਲਈ ਜਾਣਾ, ਮਲ ਤਿਆਗ ਕਰਨਾ ਸਿਰਫ ਮਨੁੱਖੀ ਕਿਰਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ, ਹਰ ਜੀਵ ਜੰਤੂ ਪਸ਼ੂ ਪੰਛੀ ਲਈ ਜਰੂਰੀ ਕਿਰਿਆ ਹੈ। ਇਸ ਨੂੰ ਨੇਚਰਲ ਕਾਲ ਵੀ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਬਾਕੀ ਜੀਵਾਂ ਦਾ ਕੋਈ ਨਿਸ਼ਚਤ ਸਮਾਂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਪਰ ਇਨਸਾਨ ਸਵੇਰੇ ਉੱਠਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਆਹੀ ਕੰਮ ਨਿੱਬੇੜਦਾ ਹੈ।

1975 ਵਿਚ ਦਸਵੀ ਕਰਨ ਤੋਂ ਬਾਦ ਅੱਗੇ ਕਾਲਜ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰਾ ਛੱਡ ਕੇ ਸ਼ਹਿਰ ਮੰਡੀ ਡੱਬਵਾਲੀ ਆ ਗਏ। ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਸ੍ਰੀ ਹਰਗੁਲਾਲ ਜੀ ਮੇਰੇ ਚਾਚਾ ਸ੍ਰੀ ਮੰਗਲ ਚੰਦ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਖੇਤੀ ਦੁਕਾਨਦਾਰੀ ਤੇ ਪਿੰਡ ਦਾ

#ਕੀ_ਸਬਜ਼ੀ_ਬਣਾਈਏ। “ਕੀ ਸਬਜ਼ੀ ਬਣਾਈਏ?” ਉਸਨੇ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਸਵਾਲ ਪੁੱਛਿਆ ਜਿਸ ਤੇ ਮੈਂ ਥੋੜ੍ਹਾ ਹੈਰਾਨ ਵੀ ਹੋਇਆ। “ਘਰੇ ਕੀ ਕੀ ਸਬਜ਼ੀ ਪਈ ਹੈ?” ਕੇਬੀਸੀ ਵਾੰਗੂ ਮੈਂ ਆਪਸ਼ਨ ਜਾਨਣ ਲਈ ਪੁੱਛਿਆ ਤਾਂਕਿ ਸਹੀ ਜਵਾਬ ਦੇ ਸਕਾਂ। “ਮਟਰ ਪਨੀਰ ਬਣ ਸਕਦੇ ਹੈ। ਪਨੀਰ ਭੁਰਜੀ ਵੀ। ਟਿੰਡੀਆਂ ਤੇ ਕੱਦੂ ਵੀ ਪਏ

ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਹੋਗੇ ਬੇਗਮ ਦਾ ਇਲਾਜ਼ ਬਠਿੰਡੇ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਡਾਕਟਰ ਭੰਗੂ ਕੋਲ੍ਹ ਚੱਲਦਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਛੁੱਟੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਉਚੇਚਾ ਦਵਾਈ ਲੈਣ ਆਉਂਦੇ। ਉਥੇ ਹੀ ਮੇਰੀ ਇੱਕ ਸਾਬਕਾ ਸਟੂਡੈਂਟ ਨਰਸ ਲੱਗੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਅਸੀਂ ਉਸ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਆਪਣਾ ਨਾਮ ਲਿਖਵਾ ਦਿੰਦੇ। ਇਸ ਨਾਲ ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤੀ ਦੇਰ ਇੰਤਜ਼ਾਰ ਨਹੀਂ

ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ 1972 -73 ਦੇ ਸਮੇਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਜੀ ਦੀ ਭੂਆ ਦਾ ਜਵਾਈ ਸ੍ਰੀ ਬਨਾਰਸੀ ਦਾਸ ਫੁਟੇਲਾ ਸ਼੍ਰੀ ਗੰਗਾਨਗਰ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲਣ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਆਏ। ਉਹ ਮੇਰੇ ਦਾਦੇ ਜੀ ਨੂੰ ਅਕਸਰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਰਾਤ ਉਹ ਸਾਡੇ ਘਰ ਹੀ ਠਹਿਰਦੇ। ਇੱਥੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਤਰਲ ਕੈਮੀਕਲ

ਮਿਤੀ 30 ਜੂਨ 2019 ਸਮਾਂ ਕੋਈ ਸਾਢੇ ਨੋ ਵਜੇ ਰਾਤੀ। ਜਗ੍ਹਾ ਸਾਗਰ ਰਤਨਾਂ ਹੋਟਲ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ। ਕਾਰਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਵਿਚ । ਇੱਕ ਇਨੋਵਾ ਗੱਡੀ ਵਿਚਾਲੇ ਖੜੀ ਸੀ। ਦੂਜੀਆਂ ਗੱਡੀਆਂ ਦੇ ਨਿਕਲਣ ਨੂੰ ਕੋਈ ਜਗ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ। ਇਨੋਵਾ ਵਾਲੇ ਤੇ। ਬੜੀ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਨਾਲ ਉਸਨੂੰ ਲੱਭਿਆ। ਗੱਡੀ ਵਿੱਚ ਵਿਚਾਲੇ

ਸਰਦਾਰ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਦਸ ਸਾਲ ਭਾਰਤ ਦੇ ਪ੍ਰਧਾਨ ਮੰਤਰੀ ਰਹੇ। ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਰਿਮੋਟ 10 ਜਨਪਥ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿਚ ਹੀ ਰਿਹਾ। ਜਿਵੇਂ ਮੋਦੀ ਜੀ ਦਾ ਰਿਮੋਟ ਨਾਗਪੁਰ ਤੋਂ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਦੋ ਜਵਾਨ ਛੋਰੀਆਂ ਜਿੰਨਾ ਨੇ ਕੁਝ ਕੈਮੀਕਲ ਪਦਾਰਥ ਦਾ ਸੇਵਨ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਸਰਦਾਰ ਮਨਮੋਹਨ ਸਿੰਘ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ

ਹਰ ਇੱਕ ਇਨਸਾਨ ਦਾ ਆਪਣਾ ਵਜੂਦ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕੋਈ ਮੁਨਿਆਦ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ ਤੇ ਅਣਜਾਣੇ ਰਾਹਾਂ ਦਾ ਸਫਰ ਕਰਦਾ ਕਰਦਾ ਪਤਾ ਨਹੀ ਕਦੋ ਕਿਵੇ ਤੇ ਕਿੱਥੇ ਮੁੱਕ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਇਨਸਾਨੀ ਸਿਲਸਿਲਾ ਵੀ ਪੀੜੀ ਦਰ ਪੀੜੀ ਚੱਲਿਆ ਆਉਦਾ ਹੈ।ਬਾਕੀ ਜੀਆਂ ਦੀ ਤਰਾਂ। ਬਾਪ

ਮੇਰੇ ਕਿਸੇ ਕਰੀਬੀ ਨੇ ਨਵਾਂ ਮਕਾਨ ਬਣਾਇਆ। ਜਿੰਨੀ ਕੁ ਹੋ ਸਕੀ ਮੈ ਉਸਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਵੀ ਕੀਤੀ। ਮਿਸਤਰੀ, ਪਲੰਬਰ, ਬਿਜਲੀ ਵਾਲੇ ਮਕੈਨਿਕ ਆਪਣੀ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਵਾਲੇ ਭੇਜ ਦਿੱਤੇ। ਖੈਰ ਮਲਿਕ ਦੀ ਮੇਹਰ ਨਾਲ ਕੋਠੀ ਦਾ ਕੰਮ ਮੁਕੰਮਲ ਹੋ ਗਿਆ। ਓਹਨਾ ਨੇ ਰਿਹਾਇਸ਼ ਵੀ ਕਰ ਲਈ। ਮੇਰੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਓਹਨਾ ਦੀ ਕੋਠੀ