ਵੇਖਲਾ ਧੀਏ! ਤੇਰਾ ਪਿਓ ਇੱਕ ਵੀ ਸਿੱਧਾ ਕੰਮ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ! ਜਦੋਂ ਵੀ ਕੁੱਝ ਕਹੋ ਕੰਮ ਕਰਨ ਨੂੰ ਕਹਾਂ ਕਹਿੰਦਾ  ਕੋਈ ਨਾ ਹੋ ਜਾਂਦਾ,!  ਕਦੋੰ ਦਾ ਕਿਹਾ ਆਪਣੇ ਲਈ ਕੋਈ ਪੈਂਟ ਕਮੀਜ਼ ਲੈ ਆਓ ! ਸਾਲ ਹੋ ਗਿਆ ਓਹੋ ਪੱਗ ਓਹੀ ਇੱਕੋ ਪੈਂਟ ਕਮੀਜ਼ ਪਾ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੇ ਜਦੋਂ ਜਾਣਾ ਹੁੰਦਾਂ, ਮੇਰੇ

ਅਮਰੀਕਾ ਅੱਪੜਿਆ ਪੁੱਤ..ਨਵਾਂ-ਨਵਾਂ ਰਿਜਕ..ਉੱਤੋਂ ਦੂਜੇ ਪੁੱਤ ਦੀ ਨਵੀਂ ਨਵੀਂ ਅਫ਼ਸਰੀ..ਮੈਂ ਓਸੇ ਚਾਅ ਨਾਲ ਭੂਆ ਪਿੰਡ ਅੱਪੜੀ ਜਿਹੜਾ ਕਦੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਜੂਹ ਟੱਪਦਿਆਂ ਹੀ ਵਜੂਦ ਤੇ ਛਾ ਜਾਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..ਸਾਰੇ ਹੱਥਾਂ ਤੇ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦੇ..ਹਰ ਪਾਸੇ ਰੌਲਾ ਪੈ ਜਾਂਦਾ ਪਟਿਆਲੇ ਦੀ ਰਾਣੀ ਆ ਗਈ..ਫੇਰ ਭੂਆ ਨਾਲ ਨਾਲ ਲਈ ਫਿਰਦੀ..! ਪਰ ਇਸ ਵੇਰ

ਸਿੰਦੋ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਘਰ ਦੀ ਚੰਗੀ ਪੜੀ ਬਹੁਤ ਹੀ ਮਿੱਠੇ ਅਤੇ ਨਰਮ ਸੁਭਾਅ ਵਾਲੀ ਲੜਕੀ ਸੀ । ਜਿਸ ਦਾ ਵਿਆਹ ਇੱਕ ਅਮੀਰ ਘਰ ਦੇ ਲੜਕੇ ਨਾਲ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ” ਜਿਸ ਦਾ ਆਪਣਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਸੀ।” ਲੈਕਿਨ ਦੋ ਤਿੰਨ ਮਹੀਨੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਵਧੀਆ ਨਿਕਲੇ ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਉਹੀ ਗੱਲ ਪਤੀ ਦੀ ਝਿੜਕਾਂ

ਕਿਉ ਨਿੱਘਰਦਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਆਪਸੀ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਦਾ ਤਾਲਮੇਲ,,,,,, ਅੱਜ ਮੈਂ ਇਸ ਚਿੰਤਾ ਯੋਗ ਵਿਸ਼ੇ ਉਪਰ ਚਾਨਣਾ ਪਾਉਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਆਪਸੀ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਕਿਉਂ ਘੱਟ ਹੋ ਰਿਹਾ, ਮਨੁੱਖ ਇਕ ਸਮਾਜਿਕ ਪ੍ਰਾਣੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਵਿਚ ਹੀ ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਪਲ ਬਸਰ ਕਰ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਜੇਕਰ ਗੱਲ ਕਰਾਂ ਮੈਂ ਕੁਝ

ਮੈਨੂੰ ਛੱਡ ਪਰਦੇਸੀ ਵਸ ਗਿਏ ਨੇ ਮੈਂ ਕਿਸ ਤੇ ਮਾਨ ਕਰੇ। ਮੇਰੇ ਦਿਲ ਦੇ ਡੂੰਘੇ ਦਰਦਾ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਿੰਝ ਬਿਆਨ ਕਰੇ। ਮੇਰੀ ਫਿੱਕੀ ਪੈ ਗਈ ਲਾਲੀ। ਮੇਰਾ ਅੰਗ ਅੰਗ ਮੁਰਝਾਇਆ ਗਾ। ਕੋਈ ਕਰੋ ਅਰਦਾਸਾਂ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮੈਂ ਮਰ ਮੁੱਕਣ ਤੇ ਆਇਆ ਗਾ। ਕੋਈ ਗੁਰੂ ਮਿਲਾ ਦਿਉ ਮੈਂਨੂੰ ਮੈਂ ਜਿਹਦਾ ਧਿਆਨ

ਲੰਬੇ ਸਫ਼ਰ ਕਾਰਨ ਥਕਾਵਟ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦਿਆਂ ਅਸੀਂ ਰਸਤੇ ਵਿਚਲੇ ਢਾਬੇ ਤੇ ਖੜ੍ਹ ਕੁੱਝ ਖਾਣ ਪੀਣ ਲਈ ਰੁਕੇ। ਆਰਡਰ ਕਰ ਪਾਣੀ ਹੀ ਪੀ ਰਹੇ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਨੇ ਬੜੀ ਜੋਰ ਨਾਲ਼ ਬੁਲਟ ਮੋਟਰਸਾਈਕਲ ਦੀਆਂ ਬਰੇਕਾਂ ਮਾਰ ਇਕਦਮ ਰੋਕਿਆ।ਮਨ ਵਿੱਚ ਭੈਅ ਜਿਹਾ ਵੀ ਆਇਆ। ਖੈਰ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣਾ ਆਰਡਰ ਦਿੱਤਾ। ਮਹਿਸੂਸ

ਸ੍ਰੀ ਸ਼ਿੰਗਾਰਾ ਸਿੰਘ ਭੁੱਲਰ ਨੂੰ ਮੈਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਮੇਰੇ ਆਰਟੀਕਲ ਛੋਟੇ ਮੋਟੇ ਅਖਬਾਰਾਂ ਵਿੱਚ ਛਪਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਕਿਸੇ ਵੱਡੇ ਅਖਬਾਰ ਵਿਚ ਮੈਨੂੰ ਜਗ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਮਿਲੀ। ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਨਾਨਾ ਸ੍ਰੀ ਲੇਖ ਰਾਮ ਸਚਦੇਵਾ ਬਾਰੇ ਲਿਖਿਆ। ਉਹ ਇੱਕ ਸੋ ਛੇ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਹੋ ਕੇ ਗੁਜਰੇ ਸ਼ਨ। ਭੁੱਲਰ ਸਾਹਿਬ ਨੇ

ਵੱਡੀ ਨੂੰਹ..ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਪਹਿਲੀ ਏਡੀ ਸੁਨੱਖੀ..ਪਰ ਮਨ ਵਿਚ ਮੈਲ..ਬੱਸ ਮੇਰੀਆਂ ਸਿਫਤ ਸਲਾਹੋਤਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਰਹਿਣ..ਸੱਸ ਵੀ ਰੱਬ ਦੇ ਨਾਮ ਵਾਲੀ..ਸਾਰੀ ਜੁੰਮੇਵਾਰੀ ਓਸਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ..ਇੱਕ ਨਿੱਕਾ ਦਿਓਰ..ਟਾਈਮ ਆਇਆ..ਇੱਕ ਤੋਂ ਵੱਧ ਰਿਸ਼ਤੇ ਆਉਂਦੇ..ਭਾਨੀ ਮਰਵਾ ਦੀਆ ਕਰਦੀ..ਕਿਧਰੇ ਸਦੀਵੀਂ ਬਾਦਸ਼ਾਹਤ ਹੀ ਨਾ ਖੂਹ ਖਾਤੇ ਪਾ ਦੇਵੇ..ਅਖੀਰ ਇੱਕ ਥਾਂ ਮਿਥ ਕੇ ਪੱਕਾ ਕੀਤਾ..ਉਂਝ ਸੁਨੱਖੀ

” ਨੰਤੋ ” ਸੋਚ ਰਹੀ ਸੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਵੀ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ, ” ਕੁੜੇਂ ” ਉੱਠ ਖੜ ਹੌਲੀ – ਹੌਲੀ ਕੰਮ ਕਰ ਲੈ ਕੋਈ ਆ ਜਾਂਦਾ । ਐਨਾ ਚਿਰ ਨੂੰ ” ਕੰਤੋ ” ਨੇ ਅਵਾਜ਼ ਦਿੱਤੀ ਨੀ ” ਨੰਤੋ ” ਘਰੇ ਈ ਐ ਭੈਣ ਆ ਜਾ ਲੰਘਿਆ । ਹਾਏ

ਇਸ਼ਨਾਨ ਕਰਕੇ ਸਵਾਸ ਤੇ ਸਵਾਸ ਤੇ ਉਸ ਦੀ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾਣ ਦੀ ਨਿੱਤ ਦੀ ਆਦਤ ਸੀ। ਅੱਜ ਬਚਨੀ ਵੀ ਉਸ ਦੇ ਪਿੱਛੇ ਚਾਣ ਚੱਕ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾਂ ਖੜ੍ਹੀ , ” ਉਸ ਨੂੰ ਕੋਈ ਪਤਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਿਆ ਉਹ ਕਹਿ ਰਹੀ ਸੀ , ਰੱਬਾ ਮੈਨੂੰ ਕਿਹੋ ਜਿਹੀ ਨੂੰਹ ਦਿੱਤੀ ਹੈ ?” ਕੀ ਮੈਂ ਉਸ