ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ …..ਡੇ ਕਲੀ ਕਰਾ ਲੋ। ਪਰਾਂਤਾਂ ਦੇ ਪੌੜ ਲਗਾਓ। ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ ਭਾਂ……ਡੇ ਕਲੀ ਕਰਾਲੋ। ਇਹ ਅਵਾਜ਼ਾਂ ਹੁਣ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਨਹੀਂ ਗੂੰਜਦੀਆਂ। ਪਿੱਤਲ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਗਾਇਬ ਹੋ ਗਏ ਹਨ। ਐਲਮੀਨੀਅਮ ਤੇ ਸਟੀਲ ਦੇ ਭਾਂਡੇ ਰਸੋਈ ਦੀ ਪਸੰਦ ਬਣ ਗਏ। ਸਿਰਫ ਇਸ ਲਈ ਕਿ ਭਾਂਡੇ ਮਾਂਜਣੇ ਨਹੀ ਪੈਂਦੇ।

ਮਾਂ ਨਾਲ ਮੇਰੀ ਆਖਰੀ ਮੁਲਾਕਾਤ ਮਾਂ ਦਾ ਰੁਤਬਾ ਰੱਬ ਤੋ ਵੀ ਉਚਾ ਮੰਨਿਆ ਗਿਆ ਹੈ। ਮਾਂ ਮਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੇ ਮਾਂ ਦਾ ਕਈ ਬਦਲ ਨਹੀ ਹੁੰਦਾ। ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਖੂਨ ਨਾਲ ਬੱਚੇ ਨੂੰ ਸਿੰਜਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਨੋ ਮਹੀਨੇ ਆਪਣੇ ਪੇਟ ਚ ਰੱਖ ਕੇ ਪਰਵਰਿਸ ਕਰਦੀ ਹੈ।ਮਾਂ ਦਾ ਦਿਲ ਸਭ ਕੁਝ

#ਕੌਫ਼ੀ_ਵਿਦ_ਡਾਕਟਰ_ਖ਼ੁਸ਼ਨਸੀਬ_ਕੌਰ। ਮੇਰੀ ਅੱਜ ਸ਼ਾਮ ਦੀ ਕੌਫ਼ੀ ਦੀ ਮਹਿਮਾਨ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਕਾਲਜ ਕਿਲਿਆਂਵਾਲੀ ਦੇ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਭਾਗ ਦੇ ਮੁਖੀ ਡਾ. ਖੁਸ਼ਨਸੀਬ ਕੌਰ ਜੀ ਸੀ। ਉਂਜ ਇਹ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ Surya Khush ਅਖਵਾਉਣਾ ਜਿਆਦਾ ਪਸੰਦ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਆਪਣੀਆਂ ਰਚਨਾਵਾਂ, ਕਿਤਾਬਾਂ ਤੇ ਡਾ ਖੁਸ਼ਨਸੀਬ ਗੁਰਬਖਸ਼ੀਸ਼ ਕੌਰ ਲਿਖਦੇ ਹਨ। ਮੈਡਮ ਜੀ ਮੂਲਰੂਪ ਵਿੱਚ ਪਟਿਆਲੇ

ਟੈਲੀਵੀਜਨ ਮੈਚ ਦਾ ਸਿੱਧਾ ਪ੍ਰਸਾਰਨ ਦੇਖਣ ਲਈ ਉਹਨਾ ਦੇ ਡਰਾਇੰਗ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਤੇ ਹੋਰ ਜਾਣ ਪਹਿਚਾਣ ਵਾਲੇ ਲੋਕ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਹਰ ਕੋਈ ਇਹ ਮੈਚ ਵੇਖਣ ਲਈ ਉਤਾਵਲਾ ਸੀ।ਕਿਉਕਿ ਇਹ ਫਾਈਨਲ ਮੈਚ ਸੀ । ਲੋਕਾਂ ਲਈ ਉਤਸਾਹਿਤ ਹੋਣਾ ਇਸ ਲਈ ਵੀ ਲਾਜਮੀ ਸੀ ਕਿਉਕਿ ਇਸੇ ਘਰ ਦੀ ਜੰਮਪਲ ਤੇ

ਜਵਾਨੀ ਨੂੰ, ਆਮ ਲੋਕਾਈ ਨੂੰ ਸਿਹਤ, ਵਿੱਦਿਆ ਤੇ ਰੁਜ਼ਗਾਰ ਦਾ ਪ੍ਰਬੰਧ ਚਾਹੀਦਾ, ਨਾ ਕਿ ਮੁਫ਼ਤ ਸਫ਼ਰ ਸਹੂਲਤਾਂ ਵੋਟ ਪ੍ਰਬੰਧ ਕਦੇ ਵੀ ਲੋਕ ਪੱਖੀ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ, ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਇਸ ਤੋਂ ਕੋਈ ਉਮੀਦ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਸਮਾਂ ਸਾਡੇ ਲੀਡਰ ਲੋਕਾਂ ਪ੍ਰਤੀ ਇਮਾਨਦਾਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਵੋਟਾਂ ਨੇੜੇ ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਇਹ

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਮੇਰੀ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਉਹਨਾਂ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਵੀ ਹੈ ਜੋ ਆਪਣਿਆਂ ਦੁਆਰਾ ਠੱਗੀਆਂ ਖਾ ਕੇ ਨਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਦਲ ਦਲ ਵਿੱਚ ਉੱਤਰ ਗਏ, ਜਿੱਥੋਂ ਵਿਰਲੇ ਟਾਵੇਂ ਈ ਮੁੜ ਸਕੇ ,ਬਾਕੀ ਉਸ ਦਲ ਦਲ ਵਿੱਚ ਹੀ ਆਪਣਾ ਆਪ ਗਵਾ ਗਏ। ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਆਪਣੇ ਇਹੋ ਜਿਹੀ ਠੱਗੀ ਮਾਰ

ਬੰਬੀ ਕਾਫੀ ਹਟਵੀਂ ਸੀ..ਡੇਢ ਦੋ ਮੀਲ..ਰਾਹ ਖੈੜਾ ਵੀ ਕੱਚਾ..ਕਈਆਂ ਰਾਹ ਦੇਣੋਂ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ..ਪਰ ਬਾਪੂ ਜੀ ਨੇ ਡੇਢ ਗੁਣਾ ਪੈਸਾ ਦੇ ਕੇ ਰਜ਼ਾਮੰਦ ਕਰ ਲਿਆ..! ਸਿਖਰ ਦੁਪਹਿਰੇ ਤੁਰਨਾ ਪੈਂਦਾ..ਰੁੱਖ ਵੀ ਕੋਈ ਨਾ..ਇਕੇਰਾਂ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦਿਆਂ ਤ੍ਰੇਹ ਲੱਗ ਗਈ..ਜ਼ਿਦ ਫੜ ਓਥੇ ਹੀ ਬੈਠ ਗਿਆ..ਲਾਗੋਂ ਜੁਗਾੜ ਕੀਤਾ..! ਫੇਰ ਰਾਹ ਵਿਚ ਇਕ ਪੱਕਾ ਨਲਕਾ

ਨਾਲ ਬੈਠੀ ਬੇਗਮ ਨਾਲ ਅਜੋਕੇ ਪਿਆਰ ਮੁਹੱਬਤ ਦੇ ਸਰੂਪਾਂ ਤੇ ਬਹਿਸ ਹੋ ਰਹੀ ਸੀ..ਅਚਾਨਕ ਅੱਗੇ ਭੇਡਾਂ ਬੱਕਰੀਆਂ ਦਾ ਵੱਗ ਆ ਗਿਆ..ਗੱਡੀ ਹੌਲੀ ਕਰ ਲਈ ਪਰ ਹਾਰਨ ਨਾ ਮਾਰਿਆ..ਜਾਨਵਰ ਡਰ ਨਾ ਜਾਣ..ਮਗਰ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਕੁੜੀ ਨੇ ਮੇਮਣਾ ਚੁੱਕਿਆ ਸੀ..ਸ਼ਾਇਦ ਕੋਈ ਬੱਕਰੀ ਹੁਣੇ-ਹੁਣੇ ਹੀ ਸੂਈ ਸੀ..ਸਾਨੂੰ ਵੇਖ ਮੇਮਣਾ ਕੁੱਛੜੋਂ ਲਾਹ ਦਿੱਤਾ ਤੇ

ਮੈਂ ਤੜਕੇ ਉੱਠ ਪਿਆ..ਹੌਲੀ ਜਿਹੀ ਜਾ ਗੇਟ ਤੋਂ ਅਖਬਾਰ ਚੁੱਕੀ..ਏਨੀ ਹੌਲੀ ਕੇ ਕਿਧਰੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਸੁੱਤਾ ਮੇਰਾ ਪੋਤਰਾ ਜਗਜੀਤ ਸਿੰਘ ਹੀ ਨਾ ਜਾਗ ਜਾਵੇ..ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਬਾਅਦ ਕੱਲ ਹੀ ਤਾਂ ਅਮਰੀਕਾ ਤੋਂ ਪਰਤਿਆ ਸੀ..! ਕੀ ਵੇਖਿਆ ਵੇਹੜੇ ਖਲੋਤੀ ਮੇਰੀ ਕਾਰ ਲਿਸ਼ਕਾਂ ਮਾਰ ਰਹੀ ਸੀ..ਹੈਰਾਨ ਸਾਂ ਸੁਵੇਰੇ ਸੁਵੇਰੇ ਭਲਾ ਕੌਣ ਸਾਫ ਕਰ ਗਿਆ?

“ਕੁੜੇ ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨੇ ਵਾਰੀ ਕਿਹਾ ਹੈ। ਤੂੰ ਆਹ ਖੇਚਲ ਜਿਹੀ ਨਾ ਕਰਿਆ ਕਰ।” ਕਿਸੇ ਸਤਸੰਗ ਤੋੰ ਵਾਪਿਸ ਆਉਂਦੀ ਤਾਈ ਨੇ ਮੇਰੀ ਸ਼ਰੀਕ ਏ ਹਯਾਤ ਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਫੜ੍ਹੇ ਪੈਟੀਜ ਵਾਲੇ ਲਿਫਾਫੇ ਨੂੰ ਵੇਖਦੇ ਸਾਰ ਹੀ ਕਿਹਾ। “ਕੁੜੀਆਂ ਪੇਕੇ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੀਆਂ ਹੀ ਸੋਹਣੀਆਂ ਲਗਦੀਆਂ ਹਨ। ਉਂਜ ਮਿਲਣਾ ਗਿਲਣਾ ਵਧੀਆ ਲਗਦਾ ਹੈ।