ਗੱਲ ਵਾਹਵਾ ਪੁਰਾਣੀ ਹੈ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਬਕਾ ਪੰਚ ਨੇ ਆਪਣੇ ਘਰੇ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਹਵਨ ਯੱਗ ਬਾਰੇ ਸਲਾਹ ਮਸ਼ਵਰਾ ਕਰਨ ਲਈ ਪਿੰਡ ਦੇ ਪੰਚਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ ਕਿ ਕਿੰਨਾ ਕਿੰਨਾ ਪੰਚਾਂ ਘਰ ਸੱਦਾ ਭੇਜਿਆ ਜਾਵੇ? “ਬਸ ਜੀ ਪਿੰਡ ਦੇ ਪੰਜ ਛੇ ਪੰਚਾਂ ਨੂੰ ਹੀ ਬੁਲਾਇਆ ਜਾਵੇ। ਜਿਆਦਾ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਦੀ ਜਰੂਰਤ

ਸਕੂਲ ਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ ਜੋਰਾਂ ਸ਼ੋਰਾਂ ਨਾਲ ਚੱਲ ਰਹੀਆਂ ਸਨ। ਰੰਗ ਰੋਗਣ, ਕਲਾਸਰੂਮ ਫਰਨੀਚਰ, ਹੋਸਟਲ ਦੇ ਬੈਡ, ਗੱਦੇ, ਬਾਥਰੂਮ ਸਭ ਤੇ ਕੰਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਿਤਾ ਜੀ ਸਵੇਰੇ ਸ਼ਾਮੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਰਹਿਮਤ ਬਰਸਾਉਣ ਆਉਂਦੇ। ਹਰ ਵਾਰ ਕੋਈਂ ਭੁੱਲੀ ਹੋਈ ਗੱਲ ਯਾਦ ਕਰਵਾਉਂਦੇ। ਸਕੂਲ ਬਿਲਡਿੰਗ ਅੰਦਰ ਬਹੁਤ ਸੋਹਣੀ

#ਕੌਫ਼ੀ_ਵਿਦ_ਰਾਕੇਸ਼_ਨਰੂਲਾ। ਮੇਰੀ ਅੱਜ ਦੀ ਕੌਫ਼ੀ ਦਾ ਮਹਿਮਾਨ ਬਠਿੰਡਾ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ 67 ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਉਹ ਨੌਜਵਾਨ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਚਰਚੇ ਸਮਾਜਸੇਵਾ ਅਤੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਗਲਿਆਰਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲਗਾਤਾਰ ਹੁੰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ। 1965 ਤੋਂ ਹੀ ਸਾਇਕਲਿੰਗ ਨੂੰ ਪ੍ਰਮੋਟ ਕਰ ਰਹੇ ਇਸ Rakesh Narula ਨਾਮ ਦੇ ਸਖਸ਼ ਦੀਆਂ ਖੂਬੀਆਂ ਲਿਖਣ ਲਈ ਕਾਗਜ਼, ਕਲਮ, ਦਵਾਤ

ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਵਿਕਰਮ ਦੀ ਸਭ ਤੋਂ  ਉੱਚੀ ਹਵੇਲੀ ਹੈ। ਉਹ ਨਸ਼ਿਆ ਦਾ ਵਪਾਰੀ ਹੈ। ਉਹ ਚਿੱਟਾ ਵੇਚਣ ਲੱਗ ਗਿਆ ਹੈ। ਪਿੰਡ ਦਾ ਸਰਪੰਚ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਾਊ ਤੇ ਨੇਕ ਇਨਸਾਨ ਹੈ। ਜਦ ਉਸਨੂੰ  ਵਿਕਰਮ ਦੇ ਸਿੰਥੈਟਿਕ ਨਸ਼ੇ (ਚਿੱਟਾ) ਵੇਚਣ ਬਾਰੇ ਪਤਾ ਲੱਗਦਾ, ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਉਸਦੀ ਹਵੇਲੀ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਆਉ ਸਰਪੰਚ ਸਾਹਿਬ

ਹਰ ਇੱਕ ਮਾਂ ਪਿਉ ਦਾ ਸੁਪਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸਾਡੇ ਬੱਚੇ ਪੜ ਲਿਖ ਕੇ ਇੱਕ ਕਾਮਯਾਬ ਇਨਸਾਨ ਬਣਨ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਖੜੇ ਹੋ ਜਾਣ। ਸਾਡੇ ਬੁਢਾਪੇ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਬਣਨ। ਪਰ ਕਹਿੰਦੇ ਪੰਜੇ ਉਂਗਲਾਂ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀਆਂ ਨੀ ਹੁੰਦੀਆਂ।ਪਰ ਜਦੋਂ ਮਾਂ ਪਿਉ ਥੋੜੇ ਥੋੜੇ ਪੈਸੇ ਜੋੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੰਦਾ

ਚੇਤ ਰਾਮ ਚਾਚਾ ਜੀ ਪੂਰੇ ਹੋ ਗਏ। ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਆਏ ਫੋਨ ਨੇ ਮੇਰੇ ਚਿਹਰੇ ਦੀ ਚਮਕ ਨੂੰ ਫਿੱਕਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ । ਘਬਰਾਹਟ ਚ ਮੈਥੌ ਕੁਝ ਬੋਲ ਵੀ ਨਾ ਹੋਇਆ ਤੇ ਅਗਲੇ ਨੇ ਵੀ ਝੱਟ ਫੋਨ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਚਾਚਾ ਚੇਤ ਰਾਮ ਗਰੋਵਰ ਕੋਈ ਮੇਰਾ ਸਕਾ ਚਾਚਾ ਨਹੀ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਤਾਂ

ਇਕ ਯਾਦ:- ਜਦੋ ਮੈ ਨਿੱਕਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ , ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਤੰਦੂਰ ਤੇ ਰੋਟੀਆਂ ਲਾਉਣ ਜਾਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਮੈ ਵੀ ਨਾਲ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ । ਸਾਡੇ ਗੁਆਂਡੀ ਜਿੰਨਾ ਦਾ ਤੰਦੂਰ ਸੀ ਅਸੀਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬੇਬੇ ਨੂੰ ਅੰਬੋ ਕਹਿੰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ । ਓਹ ਵੱਡੀਆਂ ਵੱਡੀਆਂ

ਗੱਲ 1968-69 ਦੀ ਹੋਣੀ ਹੈ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਦੋਹਾਂ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਫੁਟਬਾਲ ਲਿਆ ਕੇ ਦਿੱਤੀ। ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਅਸੀਂ ਖੇਡਦੇ ਰਹੇ। ਕਦੇ ਗਲੀ ਚ ਤੇ ਕਦੇ ਘਰੇ। ਮੈਦਾਨ ਵਿਚ ਸਾਨੂੰ ਜਾਣ ਨਹੀ ਸੀ ਦਿੱਤਾ ਅਖੇ ਪਿੰਡ ਦੀ ਸਾਰੀ ਮੰਡੀਰ ਆਜੂਗੀ ਓਥੇ। ਚਲੋ ਜੀ ਰਾਤ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਫੁਟਬਾਲ ਮੰਜੇ ਥੱਲੇ ਰੱਖ

“ਗੱਲ ਬਾਹਲੀ ਪੁਰਾਣੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੇਠੀ ਜੀ। ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਬਾਪੂ ਨਾਲ ਇੱਕ ਵਿਆਹ ਤੇ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਲੜਕੀ ਦੀ ਸ਼ਾਦੀ ਸੀ।” ਜਸਕਰਨ ਆਪਣੀ ਹੱਡਬੀਤੀ ਸੁਣਾ ਰਿਹਾ ਸੀ। “ਬਾਹਰ ਟੇਬਲਾਂ ਤੇ ਮਿਠਾਈਆਂ ਸਜੀਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਉਥੇ ਕਾਲੇ ਗੁਲਾਬ ਜਾਮੁਣ ਵੀ ਪਏ ਸਨ। ਮੈਂ ਚੀਨੀ ਦੀ ਵੱਡੀ ਪਲੇਟ ਚੁੱਕੀ ਤੇ ਗੁਲਾਬ ਜਾਮੁਣ

ਸ਼ਾਇਦ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਕੋਈਂ ਅਠਾਈ ਤੀਹ ਸਾਲ ਦਾ ਮੁੰਡਾ ਜਿਹਾ ਘੰਟੀ ਮਾਰਕੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਮੇਰੇ ਆਸ਼ਰਮ ਚ ਆਇਆ ਉਸਦੇ ਨਾਲ ਹੀ ਮੇਰਾ ਭਤੀਜਾ ਸੰਗੀਤ ਸੀ। ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦਾ ਸੀ ਤੇ ਅਪਣੱਤ ਨਾਲ ਲਬਾਲਬ ਭਰਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ।ਪਰ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੁੱਢੇ ਦਿਮਾਗ ਤੇ ਉਸ ਨੂੰ ਪਹਿਚਾਨਣ