ਮੇਰਾ ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਮੇਰੇ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਅਜੇ ਦੂਜਾ ਤੀਜਾ ਫੇਰਾ ਸੀ। ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਜਦੋ ਰੋਟੀ ਦਾ ਵੇਲਾ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਬੈਠਣ ਨੂੰ ਕੋਈ ਤਿਆਰ ਨਾ ਹੋਇਆ। ਜੀਜਾ ਜੀ ਨਾਲ ਤੂੰ ਖਾ ਰੋਟੀ। ਉਹ ਕਹੇ ਨਹੀਂ ਵੀਰ ਜੀ ਤੁਸੀਂ ਖਾਓ। ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਚਾਰੇ ਕਹੀ ਜਾਣ।ਮੇਰੇ ਸੁਖ

ਕਹਿੰਦਾ ਵੀ ਇੱਕ ਸੇਠ ਸੀ ਕਿਸੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਆ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਰੋਜ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਦੀ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਜਾਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਹਿੰਦਾ ਵੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਦੀ ਲੰਘ ਦਾ ਸੀ ਤਾ ਉੱਥੇ ਦੇ ਲੋਕ ਉਹਦਾ ਬਹੁਤ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ

ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਸਾਲ ਬਾਦ ਸਾਡੀ ਪਹਿਲੀ ਧੀ ਪੈਦਾ ਹੋਈ ਪਰ ਘਰ ਚ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਕੋਈ ਮਹੋਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬਣਿਆ ਬੱਸ ਮੇਰੇ ਬਾਪੂ ਜੀ ਇਲਾਵਾ ਕਿਸੇ ਨੇ ਹੌਸਲਾ ਨਹੀਂ ਦਿੱਤਾ ਮੈਂ ਅਪਣੀ ਸਰਦਾਰਨੀ ਨੂੰ ਹੌਸਲੇ ਨਾਲ ਦਿਲ ਜਿੱਤਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦਿਆਂ ਕਰਦਿਆਂ ਚਾਰ ਸਾਲ ਬਾਦ ਦੂਸਰੀ ਧੀ ਨੇ ਜਨਮ ਲਿਆ ਘਰ

ਮਾਤਾ – ਪਿਤਾ ਦੇ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਪ੍ਰਤੀ ਬਹੁਤ ਸੁਪਨੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਉੁਹ ਹਮੇਸਾ ਹੀ ਆਪਣੀ ਔਲਾਦ ਦਾ ਚੰਗਾ ਹੀ ਸੋਚਦੇ ਹਨ, ਕਿਉੁਂਕਿ ਜੋਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਔਲਾਦ ਦਾ ਬਚਪਨ ਹੁੰਦਾ ਜਿਸ ‘ਚ ਔਲਾਦ ਨੂੰ ਸਹੀ ਗਲਤ ਦੀ ਪਰਖ ਨਹੀ ਹੁੰਦੀ ਉਹ ਮਾਤਾ – ਪਿਤਾ ਤੇ ਬੀਤਿਆਂ ਹੋਇਆ ਵਕਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ,

ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਮੇਰੀ ਆਪਣੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨਾਲ ਰਿਲੇਟਡ ਕਹਾਣੀ ਹੈ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਤੂੰ ਮੇਰੀ ਉਮਰ 13 ਸਾਲ ਦੀ ਸੀ ਇਹ ਕਹਾਣੀ ਮੈਂ ਇਸ ਲਈ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਕਿਉਂਕਿ ਅੱਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਕਿਸੇ ਦਾ ਹਮਦਰਦੀ ਨਹੀਂ ਹੈ ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਗਰੀਬ ਘਰ ਚ ਪੈਦਾ ਹੋਇਆ

ਚੰਨ ਦਾ ਘਰ ਹੈ ਚੰਡੀਗੜ ਤੇ ਮੋਹ ਦਾ ਘਰ ਮੁਹਾਲੀ ਏ..” ਇਹ ਬੋਲ ਨੇ ਸਰਤਾਜ ਦੇ ਨਵੇਂ ਗਾਣੇ ਦੇ..ਸਿਫਤਾਂ ਦੇ ਪੁਲ ਬੰਨੇ ਪਏ..ਗਾਇਕਾਂ ਬਲੋਗਰਾਂ ਫ਼ਿਲਮਸਾਜ਼ਾਂ ਅਤੇ ਰਾਜਨੀਤਿਕਾਂ ਦੀਆਂ ਆਪਣੀਆਂ ਮਜਬੂਰੀਆਂ..ਵਿਊ ਵੋਟਾਂ ਖਾਤਿਰ ਗਰਾਉਂਡ ਜੀਰੋ ਦੇ ਮਸਲਿਆਂ ਤੋਂ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਕੇ ਲੰਘਣਾ ਹੁੰਦਾ..ਪਰ ਆਮ ਹਮਾਤੜ ਤਾਂ ਇੰਝ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦੇ..ਕਾਲਜੇ ਦਾ ਰੁੱਗ

ਵੀਹਵੀਂ ਸਦੀ ਦੇ ਅੱਠਵੇਂ ਨੌਵੇਂ ਦਹਾਕੇ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਪਾਪਾ ਜੀ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਮੈਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦੀ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਜੀ ਦੀ ਭੂਆ ਜੀ ਦੀ ਦੋਹਤੀ ਨੂੰ ਦੀਵਾਲੀ ਤੇ ਮਿਠਾਈ ਦਾ ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਡਿੱਬਾ ਦੇ ਆਇਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀ ਸੀਮਤ ਜਿਹੇ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਨੂੰ ਦੀਵਾਲੀ ਦਿੱਤੀ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਮਸ਼ਹੂਰ ਮੌਂਗਾ

ਕਈ ਸਾਲ ਹੋਗੇ ਅਸੀਂ ਹਿਸਾਰ ਦੀ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੀ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਬੇਟੀ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਗਏ। ਖਾਣਪੀਣ ਲਈ ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਮਾਲ ਵਿੱਚ ਲੈ ਗਏ। ਫਸਟ ਫਲੋਰ ਤੇ ਬਣੇ ਕੈਫ਼ੇਟੇਰੀਆ ਦਾ ਮੀਨੂ ਵੇਖਕੇ ਮੇਰਾ ਦਿਮਾਗ ਹੀ ਹਿੱਲ ਗਿਆ। ਲੱਗਿਆ ਚਾਰ ਜਣਿਆ ਲਈ ਹਜ਼ਾਰ ਦਾ ਨੋਟ ਤਾਂ ਗਿਆ ਸਮਝੋ। ਬਹੁਤ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋ ਕੀਮਤੀ ਚੀਜ਼ ਸਮਾਂ ਹੈ। ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਸਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚਲਦਾ ਹੈ ਉਹ ਇੱਕ ਨਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਸਮਾਂ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰੋ ਜੋ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਗਿਆ ਉਹ ਮੁੜ ਆਉਣਾ ਨੀ। ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਮਾਂ

#ਇੱਕ_ਫੋਨ_ਵਾਰਤਾ। #ਜੋ_ਯਾਦ_ਬਣ_ਗਈ। ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਬਠਿੰਡਾ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਬਠਿੰਡਾ ਦੇ ਸਾਹਿਤਿਕ ਜਗਤ ਦੇ ਕੁਝ ਕੁ ਸਿਤਾਰਿਆਂ ਨੂੰ ਕੌਫ਼ੀ ਦੇ ਕੱਪ ਤੇ ਮਿਲਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਤੇ ਪੂਰਾ ਨਾ ਸਹੀ ਪਰ ਕੁਝ ਕੁ ਕਾਮਜਾਬ ਵੀ ਹੋਇਆ। Tarsem Bashar ਤੋਂ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋਇਆ ਇਹ ਸਫ਼ਰ ਬਾਬਾ ਬੋਹੜ ਸ੍ਰੀ Attarjeet Kahanikar, ਡਾਕਟਰ Ajitpal