ਸਾਡੀ ਇੱਕ ਮਾਸੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਦਰਅਸਲ ਓਹ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਦੀ ਮਾਸੀ ਸੀ ਤੇ ਓਹ ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਤੋਂ ਆਏ ਸਨ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਗਰਮੀ ਦੀ ਤਿੱਖੜ ਦੁਪਿਹਰ ਨੂੰ ਜਦੋ ਬੱਤੀ ਗੁੱਲ ਸੀ ਤਾਂ ਓਹ ਹੱਥ ਵਾਲੀ ਪੱਖੀ ਝੱਲ ਝੱਲ ਕੇ ਅੱਕੀ ਪਈ ਸੀ ਤੇ ਨੀਂਦ ਵੀ ਨਹੀ ਸੀ ਆ ਰਹੀ। ਕਹਿੰਦੀ “ਤੇ ਮੁੜ

ਪਾਪਾ ਤੁਸੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਵੇਲੇ ਆਪਣੇ ਹੱਥਾਂ ਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਕਿਉਂ ਦੇਖਦੇ ਹੋ। ਕਦੇ ਪੁਠੇ ਸਿੱਧੇ ਹਥਾਂ ਨਾਲ ਚਮਚ ਫੜਦੇ ਹੋ। ਡਾਕਟਰ ਰੰਵੰਦਰ ਤਾਅ ਜੋ ਲੁਧਿਆਣੇ ਦੇ ਨਾਮੀ ਹਸਪਤਾਲ ਬਰਨ ਸਪੇਸਲਿਸਟ ਸਨ, ਦੀ ਬੇਟੀ ਨੇ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪਾਪਾ ਨੂੰ ਰੋਟੀ ਖਵਾਉਂਦੇ ਵਕਤ ਕਿਹਾ। ਨਹੀ ਬੇਟਾ ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀ। ਕਹਿਕੇ

“ਹੈਲੋ ਐਂਕਲ ਜੀ।” “ਹਾਂਜੀ।” “ਐਂਕਲ ਜੀ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਮੋਬਾਈਲ ਨਾਲ ਕੁਝ ਤਸਵੀਰਾਂ ਕਲਿੱਕ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ NAVGEET ਸੇਠੀ ਭਾਜੀ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦੀਆਂ। ਮੈਨੂੰ ਚੰਗੀਆਂ ਲੱਗੀਆਂ। ਭੇਜ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।” “ਪਰ ਬੇਟਾ ਤੂੰ?” “ਐਂਕਲ ਮੈਂ ਟੈਂਟ ਵਾਲੀ ਲੇਬਰ ਨਾਲ ਆਇਆ ਸੀ। ਤੁਹਾਡੇ ਘਰ ਹੀ ਰਿਹਾ ਚਾਰ ਦਿਨ। ਤੁਹਾਡਾ ਨੰਬਰ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਗੇਟ ਤੇ

ਉਹ ਸਰਕਾਰੀ ਨੋਕਰੀ ਕਰਦੀ ਸੀ, ਘਰਵਾਲਾ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਜੋਬ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਸਹੁਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਚ ਨਿੱਤ ਦੇ ਕਲੇਸ਼ਾ ਤੋ ਤੰਗ ਆ ਕੇ ਬਿਨਾ ਕੁੱਝ ਲਏ, ਜਮੀਨਾਂ ਜਾਇਦਾਦਾਂ ਨੂੰ ਲੱਤ ਮਾਰ ਕੇ ਦੋਨਾਂ ਨੇ ਨਵੀਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਵਾਤ ਕਰ ਲਈ … ਪਲਾਟ ਲੈ ਕੇ ਉਸਦੇ ਅਧਾਰ ਤੇ ਲੋਨ ਲੈ ਕੇ ਪਿੱਛਲੇ ਸਾਲ ਮਕਾਂਨ

ਅੱਜ ਉਸਦਾ ਚਿਹਰਾ ਫਿਰ ਚਮਕ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਚੰਗੇ ਨੰਬਰ ਨਾਲ ਪਾਸ ਜੁ ਹੋਈ ਸੀ। ਭੱਜ ਕਿ ਮਾ ਨੂੰ ਜੱਫੀ ਪਾਈ ਕਿ ਮਾਂ ਕਿ ਬਣਾਓਗੇ ਮੇਰੇ ਲਈ। ਅੱਗੋ ਮਾਂ ਨੇ ਵੀ ਪੁਛਿਆ ਤੂੰ ਕੀ ਖਾਣਾ? ਅਤੇ ਅਚਾਨਕ ਪਿੱਛੋਂ ਆਵਾਜ਼ ਆਈ ਨਾਸ਼ਤਾ ਬਣ ਗਿਆ ਕਿ ਨਹੀਂ? ਉਹਨੇ ਜਵਾਬ ਦਿੱਤਾ, ” ਆਈ ਮੰਮੀ

ਗੱਲ 1988-89 ਦੇ ਨੇੜੇ ਦੀ ਹੈ। ਲੁਧਿਆਣੇ ਤੋਂ ਸਰਕਾਰੀ ਬੱਸ ਰਾਹੀਂ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਜੋਧਾਂ ਵੱਲ ਨੂੰ ਵਾਪਸ ਆ ਰਹੇ ਇੱਕ ਭਲੇਮਾਣਸ ਬਾਈ ਨੂੰ ਇੱਕ ਬੰਦਾ ਟੱਕਰ ਗਿਆ ਨਾਲ ਦੀ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠਾ। ਉਹ ਬੰਦੇ ਨੇ ਅੱਗੇ ਰਾਏਕੋਟ ਵੱਲ ਆਉਣਾ ਸੀ। ਗੱਲੀਂ ਬਾਤੀਂ ਦੋਹਾਂ ਦੀ ਮੱਤ ਜਿਹੀ ਰਲ ਗਈ ਤੇ ਸਕੀਰੀਆਂ

ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਉੱਚਾ ਲੰਮਾ ਸੁਨੱਖਾ ਗੱਭਰੂ ਪੜ ਲਿਖ ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਡਿਪਲੋਮਾ ਕਰਕੇ ਬਿਜਲੀ ਮਹਿਕਮੇ ਚ ਲਾਈਨ ਮੈਨ ਭਰਤੀ ਹੋ ਗਿਆ।ਓਧਰੋਂ 1975 ਐਮਰਜੈਂਸੀ ਵਿੱਚ ਸਾਰਾ ਪੰਜਾਬ ਇਲੈਕਟਰੀਫਾਈ ਕਰਨ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਹਰ ਪਿੰਡ ਬਿਜਲੀ ਪਹੁੰਚਾਈ ਜਾਣੀ ਸੀ। ਤੇਜ਼ ਤਰਾਰ ਪੂਰਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਤਰੱਕੀ ਹੋ ਕੇ ਜੇਈ ਬਣ

ਸਿਮਰਨ ਦੁੱਧ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਨਨਾਣ ਅਤੇ ਸੱਸ ਨੂੰ ਦੇਣ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਮਰੇ ਵਿਚ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ ਉਸ ਨੇ ਅਜੇ ਬੰਦ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਨੂੰ ਖੋਹਲਣ ਲਈ ਹੱਥ ਪਾਇਆ ਹੀ ਸੀ ਕਿ ਨਨਾਣ ਦੀ ਅਵਾਜ਼ ਕੰਨੀ ਪਈ ,” ਬੀਜੀ ਤੁਸੀਂ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਬੜਾ ਸਿਰ ਝੜਾ ਰੱਖਿਆ ਹੈ, ਜੇ ਚਾਰ ਘੰਟੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾ

ਕਈ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਚੀਜਾਂ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਰੱਖਣ ਦੀ ਕੁਝ ਜ਼ਿਆਦਾ ਈ ਆਦਤ ਹੁੰਦੀ ਕਿਉਂ ਕਿ ਕਈ ਚੀਜ਼ਾਂ ਨਾਲ ਆਪਣਿਆਂ ਦੀਆਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਜੁੜੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ…ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਇਹੋ ਆਦਤ ਏ…ਕੋਈ ਵੀ ਨਵੀ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਜਲਦੀ ਪੁਰਾਣੀ ਕਰਨ ਦਾ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ…ਆਪ ਭਾਵੇਂ ਪੁਰਾਣੇ ਹੋਈ ਜਾਨੇ ਆਂ…ਦਾਜ ਵਾਲੀਆਂ ਚਾਦਰਾਂ ਕਿੰਨਾ ਚਿਰ ਪੇਟੀ

ਇੰਦਰਾ ਦਾ ਸਹਾਇਕ ਮੱਖਣ ਲਾਲ ਫੋਤੇਦਾਰ ਦੱਸਦਾ ਕੇ ਬੀਬੀ ਜੀ ਜਦੋਂ ਵੀ ਟੈਂਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਇੱਕ ਮਜਾਰ ਤੇ ਚਾਦਰ ਚੜਾਉਣ ਜਰੂਰ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ..! ਬਾਈ ਅਕਤੂਬਰ ਚੁਰਾਸੀ ਨੂੰ ਫੇਰ ਸ਼੍ਰੀਨਗਰ ਗਈ..ਚਾਦਰ ਚੜਾਈ..ਲੈਣ ਲੱਗੀ ਕੋਲੋਂ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਹੇਠਾਂ ਜਾ ਪਿਆ..ਓਦੋਂ ਬਾਅਦ ਇੱਕ ਮੰਦਿਰ ਵੀ ਗਈ..ਓਥੇ ਵੀ ਇਹੋ ਬਦਸ਼ਨਗੀ ਹੋਈ..ਰੰਗ ਪੀਲਾ ਭੂਕ ਹੋ