ਮੈਨੂੰ ਲਗਦਾ ਹੈ ਜੇ ਕਰਵਾ ਚੋਥ ਦੇ ਤਿਉਹਾਰ ਤੇ ਸੱਜਣਾ ਸੰਵਰਨਾ ਨਵੇਂ ਸੂਟ ਪਾਉਣਾ ਮਹਿੰਦੀ ਲਗਵਾਉਣਾ ਅਤੇ ਹਾਰ ਸਿੰਗਾਰ ਕਰਨਾ ਵਰਗੇ ਔਰਤਾਂ ਦੇ ਮਨਪਸੰਦ ਕੰਮ ਨਾ ਹੋਣ ਤਾਂ 95 ਪ੍ਰਤੀਸ਼ਤ ਔਰਤਾਂ ਕਰਵਾ ਚੋਥ ਤੇ ਭੁੱਖੀਆਂ ਮਰਨ ਨਾਲੋਂ ਰੂਟੀਨ ਦੇ ਖਾਣ ਪਾਣ ਨੂੰ ਪਹਿਲ ਦੇਣ। ਪਰ ਸ਼ਰਧਾ ਤੇ ਆਸਥਾ ਨੂੰ ਮਨੋਰੰਜਨ

ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਕਾਲਜ ਕਿੱਲਿਆਵਾਲੀ ਵਿੱਚ ਦਾਖਿਲਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਬੀਂ ਕਾਮ ਕੀਤੀ ਕਾਲਜ ਦੀ ਵਾਗਡੋਰ ਸਰਦਾਰ ਜਗਰੂਪ ਸਿੰਘ ਸਿੱਧੂ ਦੇ ਹੱਥ ਸੀ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੌਰਾਨ ਬਹੁਤ ਵਾਰੀ ਹੜਤਾਲਾਂ ਵੀ ਕੀਤੀਆਂ। ਆਗੂਆਂ ਦੇ ਮਗਰ ਲੱਗਕੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਖਿਲਾਫ ਨਾਅਰੇ ਵੀ ਲਗਾਏ ਹੋਣਗੇ। ਬਹੁਤ ਵਾਰੀ ਸਾਥੀਆਂ ਦੀ ਮੰਗਾਂ ਲ਼ੈ ਕੇ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲੇ।

#ਖੂਨਦਾਨ_ਵਿੱਚ_ਸੈਂਚਰੀ_ਮਾਰਨਵਾਲਾ_ਨਵੀਨ_ਨਾਗਪਾਲ। ਕੁਝ ਲੋਕ ਚੰਗੇ ਕੰਮ ਕਰਨ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਮਿਸ਼ਨ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ ਤੇ ਫਿਰ ਪਿੱਛੇ ਮੁੜਕੇ ਨਹੀਂ ਦੇਖਦੇ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਜਨੂੰਨੀ ਵੀ ਕਿਹਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਅਜਿਹਾ ਕੇਸ ਹੀ ਹੈ Naveen Nagpal ਦਾ। ਖੂਨਦਾਨ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਵਿਲੱਖਣ ਪਹਿਚਾਣ ਬਣਾ ਚੁੱਕਿਆ #ਨਵੀਨ ਅੱਜ 100ਵੀਂ ਵਾਰ ਖੂਨਦਾਨ ਕਰਕੇ ਇੱਕ ਵਿਸ਼ੇਸ਼

ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਕੋਈਂ ਲਵੇਰਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰੱਖਿਆ। ਮੁੱਲ ਦਾ ਦੁੱਧ ਲੈਂਦੇ ਸੀ ਤੇ ਲੱਸੀ ਲਈ ਆਂਢੀਆਂ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੇ ਡੋਲੂ ਲੈਕੇ ਜਾਂਦੇ ਸੀ। ਤਕਰੀਬਨ ਸਾਰਿਆਂ ਕੋਲ ਇੱਕ ਯ ਦੋ ਲਵੇਰੀਆਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਸਾਡੀ ਪਹਿਲ ਤਾਏ ਚਤਰੇ ਦਾ ਘਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਤਾਈ ਸੁਰਜੀਤ ਕੌਰ ਵਾਹਵਾ ਸੁਚਿਆਰੀ ਸੀ। ਯ ਫਿਰ ਨਾਲ ਲੱਗਦੇ ਬਾਬੇ

ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ ਜੀ ਦੀ ਤਬੀਅਤ ਨਾਸਾਜ਼ ਸੀ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਨੇ ਘਰੇ ਪਈ ਦਵਾਈ ਦਿੱਤੀ ਪਰ ਕੋਈ ਫਰਕ ਨਾ ਪਿਆ। ਫਿਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਅਤੇ ਫੈਮਿਲੀ ਡਾਕਟਰ Mahesh Bansal ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਮੈਂ ਸਕੂਟਰ ਲੈਕੇ ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬ ਨੂੰ ਬੁਲਾਉਣ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਓਹਨਾ ਦੇ ਘਰੇ

ਕਾਲਜ ਦੇ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਪ੍ਰੋਫ਼ੇਸਰ ਕੇ ਬੀ ਸ਼ਰਮਾ ਮੈਥ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਕਹਿੰਦੇ ਉਹ ਟ੍ਰਿਪਲ ਐਮ ਏ ਸਨ। ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਥ ਇੰਗਲਿਸ਼ ਤੇ ਸਟੇਟੇਟਿਕਸ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਨੂੰ ਹੀ ਸਮਰਪਿਤ ਸਨ। ਬਾਕੀ ਕਹਿੰਦੇ ਕੰਵਾਰੇ ਵੀ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਉਸ ਸਮੇ ਦੀ ਉਮਰ ਅਨੁਸਾਰ ਕੰਵਾਰੇ ਕਹਿਣਾ ਵੀ ਗਲਤ ਲਗਦਾ ਹੈ। ਮਤਲਬ ਉਹ ਇੱਕਲੇ

ਖੋਰੇ ਵੱਡੀਆਂ ਵੋਟਾਂ ਸੀ ਖੋਰੇ ਛੋਟੀਆਂ ਮਤਲਵ ਵਿਧਾਨ ਸਭਾ ਯਾ ਲੋਕ ਸਭਾ ਦੀਆਂ। ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕਾਮਰੇਡ ਦਾਨਾ ਰਾਮ ਜੀ ਖੜੇ ਹੋਏ ਸਨ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਦਾ ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਨਹੀ। ਇੱਕ ਦਾ ਚੋਣ ਨਿਸ਼ਾਨ ਦਾਤੀ ਸਿੱਟਾ ਸੀ ਤੇ ਦੂਜੀ ਦਾ ਗਾਂ ਤੇ ਬੱਛਾ ਸੀ ਹੋਰ ਮੇਰੇ ਯਾਦ ਨਹੀ। ਵਾਹਵਾ ਉਮੀਦਵਾਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ।

ਵਾਹਵਾ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ ਮੈਂ ਕਾਲਜੀਏਟ ਸੀ ਤੇ ਜਵਾਨੀ ਦਾ ਫਤੂਰ ਵੀ ਸੀ। ਕੀ ਕਿੰਤੂ ਪ੍ਰੰਤੂ ਦੀ ਆਦਤ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਸਮਾਜ ਸੁਧਾਰ ਦਾ ਵੀ ਕੀੜਾ ਸੀ। ਸਮਾਜ ਨੂੰ ਬਦਲਣ ਦਾ ਬੇਤੁੱਕਾ ਜਨੂੰਨ। ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਕਟਿੰਗ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਪੁਰਾਣੇ ਦੇਸੀ ਜਿਹੇ ਸੈਲੂਣ ਤੇ ਚਲਾ ਗਿਆ। ਬਜੁਰਗ ਹੇਅਰ ਡਰੈਸਰ ਨੇ

ਉਸ ਸਮੇ ਸ੍ਰੀ ਜੀ ਐਸ ਗਿੱਲ ਯਾਨੀ ਗੁਰਚਮਨ ਸਿੰਘ ਗਿੱਲ ਕਾਲਜ ਦੇ ਲਾਇਬ੍ਰੇਰੀਅਨ ਸਨ। ਜੋ ਸ਼ਾਇਦ ਹਰਿਆਣਾ ਦੇ ਕਸਬੇ ਸ਼ਾਹਬਾਦ ਮਾਰਕੰਡਾ ਤੋਂ ਸਨ। ਵਧੀਆ ਇਨਸਾਨ ਸਨ ਪਰ ਕਈਆਂ ਨੂੰ ਉਹਨਾਂ ਦਾ ਸੁਭਾਅ ਪਸੰਦ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਬਾਕੀ ਉਸ ਸਮੇ ਬਹੁਤੇ ਪ੍ਰੋਫੇਸਰਜ ਦਾ ਕਾਲਜ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਨਾਲ 9×4 ਦਾ ਅੰਕੜਾ

ਗੱਲ ਚੇਤੇ ਆਗੀ ਪਿੰਡ ਆਲੇ ਛੱਪੜ ਦੇ ਨਜ਼ਾਰਿਆਂ ਦੀ। ਸਾਰਾ ਦੁਪਹਿਰਾ ਛੱਪੜ ਤੇ ਬੈਠੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਛੱਪੜ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਤੇ ਰੇਤਲੀ ਤੇ ਗਿੱਲੀ ਮਿੱਟੀ ਨੂੰ ਹੱਥ ਚ ਲੈਕੇ ਬੂੰਦ ਬੂੰਦ ਨਾਲ ਬੁਰਜ ਬਣਾਉਂਦੇ। ਇੱਕ ਇੱਕ ਬੂੰਦ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਬੁਰਜ ਬਣਾ ਲੈਂਦੇ। ਬੁਰਜ ਦੇ ਦਰਵਾਜਿਆਂ ਦੀਆਂ ਡਾਟਾ ਲਾਉਂਦੇ। ਤੇ ਉਸਦੀ ਛੱਤ