ਬੱਤੀ ਵਾਲ ਕੇ ਬਨੇਰੇ ਉੱਤੇ ਰੱਖਦੀ ਹਾਂ ਗਲੀ ਭੁੱਲ ਨਾ ਜਾਏ ਚੰਨ ਮੇਰਾ ਬੂਹਾ ਖੋਲ ਕੇ ਮੈਂ ਵਾਰ ਵਾਰ ਤੱਕਦੀ ੁਹਾਂ ਹਾਂ ਜੀ ਸਭ ਨੇ ਸੁਣਿਆ ਹੈ ਇਹ ਪਿਆਰਾ ਜਿਹਾ ਗੀਤ। ਉੰਜ ਇਹ ਗੀਤ ਨਹੀਂ ਹੈ ਇਕ ਪੂਰਾ ਯੁਗ ਹੈ, ਇੱਕ ਪੀੜੀ ਹੈ ਅਤੇ ੳੇੁਸ ਪੀੜੀ ਦਾ ਮਿੱਠੀਆ ਯਾਦਾਂ ਦਾ

ਸੱਸ ਖੇਤਾਂ ਚੋ ਮੁੜੀ ਤਾਂ ਅੱਗਿਓਂ ਗਵਾਂਢਣ ਟੱਕਰ ਗਈ..ਪੁੱਛਿਆ ਕਿਧਰੋਂ ਆਈਂ..ਆਖਣ ਲੱਗੀ ਤੇਰੇ ਦਹੀਂ ਲੈਣ ਗਈ ਸਾਂ..ਤੇਰੀ ਨੂੰਹ ਨੇ ਖਾਲੀ ਟੋਰਤੀ..ਅਖ਼ੇ ਸਾਡੇ ਹੈਨੀ..! ਆਪੇ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਹੋ ਗਈ..ਭਲਾ ਉਹ ਕੌਣ ਹੁੰਦੀ ਨਾਂਹ ਕਰਨ ਵਾਲੀ..ਚੱਲ ਆ ਤੁਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ..ਵੇਖਦੀ ਹਾਂ ਉਸ ਨੂੰ..! ਦੋਵੇਂ ਘਰੇ ਅੱਪੜ ਗਈਆਂ..ਸੱਸ ਘੜੀ ਕੂ ਮਗਰੋਂ ਫੇਰ ਖਾਲੀ

ਕਈ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ ਮੈਂ ਡਾਕਟਰ ਗੁਲਾਟੀ ਸਾਹਿਬ ਕੋਲੋ ਦਵਾਈ ਲੈਣ ਗਿਆ। ਹਰ ਇੱਕ ਨਾਲ ਹੱਸਕੇ ਗੱਲ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਡਾਕਟਰ ਐਸ ਐਸ ਗੁਲਾਟੀ ਬਹੁਤ ਖਫਾ ਹੋਏ ਬੈਠੇ ਸਨ। ਉਹ ਨਾਲੇ ਬੁੜਬੜਾ ਰਹੇ ਸਨ ਤੇ ਮੇਜ਼ ਦੁਆਲੇ ਪਏ ਸਮਾਨ ਦੀ ਫਰੋਲਾ ਫਰਾਲੀ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ। ਓਹਨਾ ਕੋਲ ਪੁਰਾਣਾ ਪਲੰਬਰ ਦੁਨੀ

#ਪੁਰਾਣੀਆਂ_ਗੱਲਾਂ “ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਮਰੂੰਡਾ ਬਹੁਤ ਵਿਕਦਾ ਸੀ। ਹੱਟੀ ਤੋਂ ਰੂੰਗਾ ਵੀ ਮਰੂੰਡੇ ਯ ਖਿੱਲਾਂ ਦਾ ਮਿਲਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਵੀ ਮਰੂੰਡਾ ਬਹੁਤ ਚਾਅ ਨਾਲ ਖਾਂਦੀ ਸੀ।” ਇੱਕ ਦਿਨ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਸਣਾਉਂਦੀ ਹੋਈ ਨੇ ਕਿਹਾ। “ਪੈਸੇ ਦੇ ਮਰੂੰਡੇ ਨਾਲ ਰੱਜ ਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।” ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਦੀਵਾਲੀ ਦੇ ਦਿਨ

ਮੈਡਮ ਮੈਂ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਏ ਸੀ ਲਗਾਉਣਾ ਹੈ। ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਜੋ ਬਿੱਲ ਰੇਸੀਡੈਂਟ ਟੀਚਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਮੈਂ ਪੇ ਕਰ ਦੇਵਾਂਗਾ। ਹੁਣ ਏ ਸੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ। ਕੁਰਸੀ ਤੇ ਬੈਠਦੇ ਹੀ ਮੈਂ ਇੱਕੋ ਸਾਂਹ ਸਾਰਾ ਕੁੱਝ ਮੌਕੇ ਦੀ ਬੌਸ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਲਗਵਾ ਲਵੋ। ਤੁਹਾਡੇ ਦਫਤਰ ਵਿੱਚ ਏ ਸੀ ਜਰੂਰੀ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਹਰ

ਭਗਵਾਨ ਸ੍ਰੀ ਰਾਮ ਚੰਦਰ ਜੀ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਵੀ ਸਨ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਆਪਣਾ ਪੱਖ ਰੱਖਣ ਲਈ ਆਪਣੇ ਅਨੁਸਾਰ ਇਤਿਹਾਸ ਲਿਖਵਾਇਆ। ਇਸ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਰਾਵਣ ਆਪਣਾ ਪੱਖ ਨਹੀਂ ਰੱਖ ਸਕਿਆ।ਜਿਸ ਨਾਲ ਉਹ ਬਦੀ ਦਾ ਪ੍ਰਤੀਕ ਬਣ ਗਿਆ। ਭਗਵਾਨ ਸ੍ਰੀ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਵੀ ਇੱਕ ਰਾਜਾ ਸੀ। ਪਾਂਡਵਾਂ ਦਾ ਸਾਥੀ ਸੀ ਤੇ ਇਤਿਹਾਸ ਵੀ ਉਸਦੇ

ਗੱਲ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਕਾਲੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਹੈ। ਓਦੋ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚੋਂ ਕਈ ਹਿੰਦੂ ਲੋਕ ਆਪਣੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਲਈ ਯਾ ਡਰਦੇ ਹੋਏ ਪੰਜਾਬ ਵਿਚੋਂ ਪਲਾਂ ਕਰ ਰਹੇ ਸਨ। ਬਾਹਰਲੇ ਸੂਬਿਆਂ ਦੇ ਸਿਖ ਭਾਈਚਾਰਾ ਦੇ ਲੋਕ ਪੰਜਾਬ ਨੂ ਆ ਰਹੇ ਸਨ. ਵੈਸੇ ਪਿੰਡਾ ਵਿਚ ਲੋਕ ਹਿੰਦੂ ਭਰਾਵਾਂ ਨੂ ਜਾਨ ਮਾਲ ਦੀ ਰਖਿਆ ਦੀ ਜਿੰਮੇਦਾਰੀ

ਮੁਣਸ਼ੀ ਪ੍ਰੇਮਚੰਦ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕਿਸਾਨ ਦੇ ਪੁੱਤ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਗੋਹੇ ਵਿੱਚੋ ਮੁਸ਼ਕ ਆਉਣ ਲੱਗ ਜਾਵੇ ਸਮਝੋ ਕਿ ਦੇਸ਼ ਵਿੱਚ ਅਕਾਲ ਪੈਣ ਵਾਲਾ ਹੈ। ਜਿਵੇਂ ਜਿਵੇਂ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚੋ ਘਰ ਘਰ ਵਿੱਚੋਂ ਦੁੱਧ ਵਾਲੇ ਪਸ਼ੂਆਂ ਨੂੰ ਰੱਖਣ ਤੋਂ ਲੋਕ ਪਾਸਾ ਵੱਟ ਰਹੇ ਹਨ। ਵੇਚਣ ਲਈ ਛੱਡੋ ਆਪਣੇ ਪੀਣ ਲਈ ਵੀ

ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਅੰਦਰ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਹੈ। ਕਮਜ਼ੋਰੀਆਂ ਅਤੇ ਤਾਕਤਾਂ ਦਾ ਮੁਜੱਸਮਾ ਘੜੀ ਵਿੱਚ ਤੋਲ਼ਾ ਘੜੀ ਵਿੱਚ ਮਾਸਾ। ਵੈਸੇ ਡਿਗੀ ਹੋਈ ਵਸਤੂ ਕਿਸੇ ਦੀ ਵੀ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਜਾਣਦਿਆ ਹੋਇਆ ਕਿ ਇਹ ਵਸਤੂ ਕਿਸ ਦੀ ਹੈ, ਉਸ ਨੂੰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਜੇਬ ਵਿੱਚ ਪਾ ਲੈਣਾ। ਚੋਰੀ ਸਮਝਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਨਾ

ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਟ੍ਰੇਨ ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਰੁਕੀ, ਧੱਕਾ ਮੁੱਕੀ ਰਸ਼…ਸਭ ਨੂੰ ਚੜਨ ਦੀ ਕਾਹਲ, ਉੱਤੋ ਸਮਾਨ ਵੇਚਣ ਵਾਲਿਆਂ ਦਾ ਰੌਲਾ…ਉਤਰਨ ਵਾਲੇ ਨੂੰ ਉਤਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਹੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਸਨੇਹਾ ਆਪਣੀ ਸੀਟ ਤੇ ਬੈਠੀ ਬਾਹਰ ਦੇਖ ਰਹੀ ਸੀ। ਕ ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਬਜੁਰਗ ਉਸਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਕੋਲ ਆ ਕੇ ਡਿੱਗਾ। ਸਨੇਹਾ