1981 82 ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਦਸਮੇਸ਼ ਸਕੂਲ ਬਾਦਲ ਅਜੇ ਸ਼ੁਰੂ ਹੀ ਹੋਇਆ ਸੀ ਤੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਗਿਣਤੀ 64 ਕ਼ੁ ਦੇ ਕਰੀਬ ਸੀ। ਇੱਕ ਅੱਧੇ ਮਾਪੇ ਦੇ ਕਹਿਣ ਤੇ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਸ੍ਰੀ ਸੈਣੀ ਸਾਹਿਬ ਨੇ ਇੱਕ ਕਲਾਸ ਰੂਮ ਵਿੱਚ ਹੀ ਹੋਸਟਲ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰਨ ਦਾ ਵੱਡਾ ਫੈਸਲਾ ਲੈ ਲਿਆ। ਉਸ ਸਮੇ ਇਹ ਬਹੁਤ ਜਿਗਰੇ

ਭੈਣ ਰਾਜਪਾਲ ਕੌਰ ਭੁੱਲਰ ਕੋਲ ਅੱਜ ਫਿਰੋਜ਼ਪੁਰ ਗਏ ਸਾਂ । ਉਹਨੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮਿਆਂ ਦੀ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈ ਜਦੋਂ ਪੈਸੇ ਟਕੇ ਦੀ ਬਹੁਤ ਘਾਟ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਸ ਵੇਲੇ ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਦਾ ਨਵਾਂ ਨਵਾਂ ਵਿਆਹ ਹੋਇਆ ਸੀ । ਵਿਆਹ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਹਨੇ ਆਪਣੀ ਘਰਵਾਲੀ ਨੂੰ ਲੈਣ ਸਹੁਰੇ ਘਰ ਜਾਣਾ ਸੀ ।

ਮੁਸਕਾਨਾਂ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਹੱਸਦਾ ਬੱਚਾ ਸਭ ਨੂੰ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ। ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਹਾਸਿਆ ਵਿੱਚ ਰੱਬ ਵਸਦਾ ਹੈ। ਜਿਹੜਾ ਬੱਚਾ ਹੱਸਦਾ ਹੈ ਉਸਨੂੰ ਹਰ ਕੋਈ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦਾ। ਜਦ ਕਿ ਰੋਣ ਵਾਲਾ ਮਾਂ ਦੇ ਕੁੱਛੜ ਦਾ ਗਹਿਣਾ ਬਣਿਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਹੱਸਣਾ ਭਾਵੇਂ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਹੈ ਪਰ ਇਹ ਕਿਹੜਾ ਸਭ ਦਾ ਨਸੀਬ ਹੈ।

ਕਿਰਤੀ ਕਾਲਜ ਨਿਆਲ ਤੋਂ ਵਾਪਸ ਤਾਇਆ ਜੀ ਹੋਰਾਂ ਕੋਲ ਘਰ ਆ ਗਿਆ। ਚਾਹ ਪੀ ਕੇ ਪਿੰਡ ਮਾਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਆਉਣ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰ ਲਈ। ਪਾਤੜਾਂ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੇ ਆ ਕੇ ਬੁੱਕ ਸਟਾਲ ਤੋਂ ਫ਼ਿਲਮੀ ਦੁਨੀਆ ਹਿੰਦੀ ਦਾ ਮੈਗਜ਼ੀਨ ਲ਼ੈ ਕੇ ਆਪਣੀ ਸੀਟ ਮੱਲ ਲਈ। ਬੱਸ ਨੇ ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਲਹਿਰਾ

ਗੁਜ਼ਰੇ ਵਕਤ ਤੇ ਝਾਤ ਮਾਰਦਿਆਂ ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਯਾਦ ਆਇਆ।ਮਨ ਉੱਡ ਕੇ ਪੰਦਰਾਂ ਵਰੇ ਪਿਛਾਂਹ ਜਾ ਬੈਠਾ।ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਵੀ ਯਾਦ ਆਈਆਂ । “ਹਾਇ!ਮੈੰ ਮਾਪਿਆਂ ਦੀ ਲਾਡਲੀ ਧੀ….ਕਦਮ-ਕਦਮ ਤੇ ਐਨੇ ਸਮਝੌਤੇ ਕਿਵੇਂ ਕਰ ਗਈ?” ਮਨ ‘ਚ ਸੋਚ ਕੇ ਹੈਰਾਨ ਜੀ ਹੋਈ। “ਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਝਿੜਕ ਨੀੰ ਸੀ ਸਹਿੰਦੀ ਤੇ ਸਹੁਰੇ ਹਰ

ਤੀਹ ਸਾਲ ਪੂਰਣੀ ਗੱਲ..ਮੈਂ ਲੈਕਚਰਰ ਅੰਗਰੇਜੀ ਦੀ ਸਾਂ ਪਰ ਲਿਖਣ ਦਾ ਸ਼ੋਕ ਪੰਜਾਬੀ ਦਾ ਸੀ..ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ ਸੰਗ੍ਰਹਿ ਦਾ ਨਾਮ ਰੱਖਿਆ “ਸੱਚ ਦੀ ਤਲਾਸ਼”..! ਬੜੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ ਪਰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆ ਰਹੀ ਕੇ ਹੁਣ ਇਸਦਾ ਅੰਤ ਕਿੱਦਾਂ ਕਰਾ..! ਮਾਂ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਆਖਦੀ..ਰਸੋਈ ਵੱਲ ਧਿਆਨ ਦੇ..ਅੱਜ ਕੱਲ ਪੜਾਈ ਲਿਖਾਈ

ਪਹਿਲੀ ਕੈਪਟਨ ਸਰਕਾਰ ਵੇਲੇ ਸਾਡੇ ਇਲਾਕੇ ਦਾ ਇੱਕ ਪ੍ਰਿੰਸੀਪਲ ਜੋ ਡੀ ਓੰ ਬਣਨ ਦੇ ਸੁਫ਼ਨੇ ਵੇਖਦਾ ਸੀ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਉਡਨ ਦਸਤੇ ਵਿੱਚ ਲੱਗ ਗਈ। ਉਸ ਸਰਕਾਰ ਵਿੱਚ ਭਾਰਤ ਇੰਦਰ ਸਿੰਘ ਚਾਹਲ ਦੀ ਬਹੁਤ ਚਲਦੀ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਕਿਸੇ ਅਖੌਤੀ ਪੀ ਏ ਦੀ ਭਾਣਜੀ ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਸੀ ਤੇ ਮੈਟ੍ਰਿਕ ਦੀ

ਕਲੋਨੀ ਰੋਡ ਵਾਲਾ ਫਾਟਕ ਬੰਦ ਸੀ। ਫਾਟਕ ਦੇ ਦੋਂਨੋ ਪਾਸੇ ਸਕੂਟਰਾਂ ਸਕੂਟੀਆਂ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲਾਂ ਦੀ ਭੀੜ ਸੀ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਪੂਰੀ ਸੜਕ ਮੱਲੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਇੱਕ ਸਾਈਕਲ ਵਾਲਾ ਫਾਟਕ ਕਰਾਸ ਕਰਕੇ ਦੂੱਜੇ ਪਾਸੇ ਆ ਗਿਆ। ਪਰ ਉਸ ਗਰੀਬ ਜੁਆਕ ਨੂੰ ਕੋਈ ਲੰਘਣ ਲਈ ਰਾਹ ਹੀ ਨਾ ਦੇਵੇ। ਹਰ ਕੋਈ ਅਵਾ ਤਵਾ

ਇੱਕ ਸਰਵੋਤਮ ਪੰਜਾਬੀ ਕਹਾਣੀ ਗਰੀਨ ਮੈਰਿਜ ਪੈਲੇਸ ਰੰਗ ਬਰੰਗੇ ਬਿਜਲੀ ਦੇ ਲਾਟੂਆਂ ਨਾਲ ਜਗਮਗਾਰਿਹਾ ਇੱਕ ਸ਼ਾਹੀ ਮਹਿਲ ਨਜਰ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਚਾਰੇ ਪਾਸੇ ਗਹਿਮਾ-ਗਹਿਮੀ ਸੀ। ਕਿਤੇ ਔਰਤਾਂ ਜਾਂ ਕੁਝ ਜੋੜੇ ਗਰਮਾ ਗਰਮ ਕਾਫੀ ਪੀ ਰਹੇ ਸੀ ਤੇ ਕੁਝ ਵੰਨ ਸਵੰਨੀਆਂ ਖੁਸ਼ਬੂਆਂ ਛੱਡ ਰਹੀਆਂ ਸਨੈਕਸ ਅਤੇ ਦੂਸਰੀਆਂ ਸਟਾਲਾਂ ਤੇ ਰੌਣਕ ਵਧਾ

ਬੀਤੇ ਦਿਨ ਬਠਿੰਡੇ ਜਾਣ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ। ਸੋਚਿਆ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਹੋਟਲ ਚ ਖਾਣਾ ਖਾਣ ਦੀ ਬਜਾਇ ਰੇਲਵੇ ਸਟੇਸ਼ਨ ਦੇ ਨੇੜੇ ਪੱਪੂ ਦੇ ਢਾਬੇ ਤੇ ਰੋਟੀ ਖਾਵਾਂ ਗੇ।ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀਆ ਉਸ ਢਾਬੇ ਨਾਲ ਕਈ ਯਾਦਾਂ ਜੁੜੀਆਂ ਹਨ।ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਤੇ ਮਾਤਾ ਨਾਲ ਕਈ ਵਾਰੀ ਉਥੇ ਹੀ ਰੋਟੀ ਖਾਣ ਗਿਆ ਸੀ।