#ਮਜ਼ਦੂਰੀ_ਦਾ_ਮੁੱਲ “ਟਿੰਗ ਟਿੰਗ ਟਿੰਗ ਟਿੰਗ ਟਿੰਗ ਟਿੰਗ ਟਿੰਗ ਟਿੰਗ ਟਿੰਗ ਟਿੰਗ।” “ਆਹ ਫੋਨ ਨੇ ਤੰਗ ਕਰ ਮਾਰਿਆ।” ਗੀਝੇ ਚੋਂ ਫੋਨ ਕੱਢਦੇ ਹੋਏ ਬਲਬੀਰ ਨੇ ਕਿਹਾ। “ਹ ਹ ਹ ਹ ਹੈ ਹੈ ਲੋ ਹੈ ਲੋ।” “———–” “ਮੈਂ ਬਾਊ ਘਰੇ ਹਾਂ ਕੰਮ ਤੇ।” ਕਹਿਕੇ ਇਸਨੇ ਫੋਨ ਫਿਰ ਗੀਝੇ ਚ ਪਾ ਲਿਆ। “ਕੀ

ਅੱਜ ਵੱਡੇ ਘਰ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਦੁਕਾਨ ਬੰਦ ਕਰਕੇ ਤੁਰਿਆ ਹੀ ਸੀ ਕੇ ਬੱਦਲਾਂ ਨੇ ਆਵਦੀ ਬਖਸ਼ਿਸ ਮੀਂਹ ਦੇ ਰੂਪ ਚ ਦੇਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ। ਕੀਤੇ ਰੁਕਣ ਦਾ ਸੋਚਿਆ ਪਰ ਇਹਦਾ ਕਿ ਪਤਾ ਕਿੰਨੀ ਦੇਰ ਪਈ ਚਲੇ ਇਹ ਸੋਚ ਕੇ ਤੁਰੇ ਚਲਣ ਦਾ ਹੀ ਮਨ ਬਣਾ ਲਿਆ ਮੋਬਾਇਲ ਤੇ

ਸਰੀ ਦੇ ਏਰੀਏ ਦੇ ਵਿੱਚ ਰਹਿ ਕੇ,ਮੈਂ ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਨਾਲ ਕੰਮ ਨਾ ਕੀਤਾ ਹੋਵੇ ਇਹ ਤਾਂ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ | ਪੰਜਾਬੀਆਂ ਦਾ ਹਾਲੇ ਤੱਕ ਕੋਈ ਵੀ ਪਰਿਵਾਰ ਮੈਂ ਪਰਫੈਕਟ ਨਹੀਂ ਦੇਖਿਆ | ਕਿਉਂਕਿ ਜਹਾਜ ਦਾ ਸਫ਼ਰ ਤੁਹਾਡਾ ਮੁਲਕ ਬਦਲ ਸਕਦਾ ਹੈ ਤੁਹਾਡੀ ਸੋਚ ਨਹੀਂ | ਬਾਬਾ ਰਾਮਦੇਵ ਦੇ ਕਹਿਣ ਵਾਂਗ

ਸਾਡੇ ਪਿਤਾ ਜੀ ਬੈਂਕ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਓਹਨਾਂ ਨੇ ਗੱਲ ਸੁਣਾਈ ਕੇਰਾਂ ਬੈਂਕ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਲਾਲਾ ਜੀ ਆਏ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਗੱਲੋਂ ਸਟਾਫ਼ ਨਾਲੋਂ ਨਾਰਾਜ ਹੋ ਚਲੇ ਗਏ। ਕਰੀਬ ਇਕ ਮਹੀਨੇ ਬਾਅਦ ਬੈਂਕ ਦੇ ਅੰਦਰੋਂ ਬਦਬੂ ਆਉਣ ਲੱਗ ਪਈ, ਬਹੁਤ ਮੂਸਕ ਮਾਰੇ। ਸਾਰੇ ਸਟਾਫ ਅਤੇ ਆਮ ਲੋਕਾਂ ਦਾ ਖੜ੍ਹਨਾ ਵੀ

ਪੁਰਾਣੇ ਸਮਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਕਈ ਭੋਲੇ ਲੋਕ ਵੀ ਹੁੰਦੇ ਸਨ । ਇਕ ਵਿਅਕਤੀ ਨੇ ਆਪਣੀ ਧੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕੀਤਾ । ਆਪਣੇ ਵਿਤ ਅਨੁਸਾਰ ਉਸ ਨੇ ਦਾਜ ਦਹੇਜ ਵੀ ਖਰੀਦਿਆ ਤੇ ਬਰਾਤ ਦੀ ਆਉ ਭਗਤ ਵੀ ਕੀਤੀ । ਜਦੋਂ ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਡੋਲੀ ਤੋਰਨ ਦਾ ਸਮਾਂ ਆਇਆ ਤਾਂ ਵਿਆਹ ਵਾਲੇ ਮੁੰਡੇ

ਹੀਥਰੋ ਏਅਰਪੋਰਟ ਤੋਂ ਨੋਰਵਿੱਚ ਸ਼ਹਿਰ..ਛੇ ਸੌ ਪੌਂਡ ਤੋਂ ਵੀ ਉੱਤੇ ਦਾ ਟ੍ਰਿਪ..ਬੜਾ ਖੁਸ਼ ਸਾਂ..ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਬਿੱਲ ਕਿਸ਼ਤਾਂ ਗ੍ਰੋਸਰੀਆਂ ਇੱਕੋ ਹੱਲੇ ਅਹੁ ਗਏ ਅਹੁ ਗਏ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਸਨ..! ਸੱਠ ਕੂ ਸਾਲ ਦਾ ਗੋਰਾ ਮਿੱਥੇ ਸਮੇਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ..ਲੰਮਾ ਸਾਰਾ ਕਾਲਾ ਕੋਟ ਅਤੇ ਟੌਪ..ਕਾਲੀਆਂ ਐਨਕਾਂ..! ਮੈਂ ਵਿਸ਼ ਕਰਕੇ ਟਰੰਕ ਖੋਲਿਆ..ਸਮਾਨ ਫੜਨ ਉਸ ਵੱਲ

#ਕੌਫ਼ੀ_ਵਿਦ_ਸ਼੍ਰੀ_ਅਤਰਜੀਤ_ਸਿੰਘ_ਕਹਾਣੀਕਾਰ ਮੇਰੀ ਅੱਜ ਦੀ ਕੌਫ਼ੀ ਦੇ ਮਹਿਮਾਨ ਸਾਹਿਤ ਜਗਤ ਦੇ ਬਾਬਾ ਬੋਹੜ ਅਤੇ ਬਿਆਸੀ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਨੌਜਵਾਨ, ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਂ ਬੋਲ਼ੀ ਦੇ ਰਾਖੇ ਅਤੇ ਕਲਮ ਨਾਲ ਨਵਾਂ ਇਤਿਹਾਸ ਸਿਰਜਣ ਵਾਲੇ ਸਰਦਾਰ Attarjeet Kahanikar ਜੀ ਸਨ। ਜੋ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਅਤਰਜੀਤ ਹੀ ਲਿਖਦੇ ਹਨ। ਕੋਈਂ ਜਾਤ, ਗੋਤ, ਉਪਨਾਮ, ਤਖੱਲਸ ਯ ਪਿੰਡ

#ਕੌਫੀ_ਵਿਦ Lovley Sharma ਬੀਤੇ ਦਿਨੀ ਕਿਸੇ ਅੱਧਖੜ ਜਿਹੇ ਮੁੰਡੇ ਦੇ ਵਿਆਹ ਲਈ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰਨ ਬਾਰੇ ਪਾਈ ਮੇਰੀ ਪੋਸਟ ਨੂੰ ਸਮਾਜ ਦੇ ਹਰ ਵਰਗ ਵੱਲੋਂ ਭਰਵਾਂ ਹੁੰਗਾਰਾ ਮਿਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਇਹ ਵਿਆਹ ਗਿਆਰਾਂ ਅਕਤੂਬਰ ਨੂੰ ਹੋਣਾ ਹੈ। ਗ੍ਰਹਿਸਤ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਕਦਮ ਰੱਖ ਰਹੇ ਜੋੜੇ ਲਈ ਰਸੋਈ ਦੇ ਭਾਂਡਿਆ ਦੀ ਜਰੂਰਤ ਨੂੰ

“ਬਾਊ ਜੀ ਸੋਨੂੰ ਡੀਸੀ ਸਾਬ ਨੇ ਬੁਲਾਇਆ ਹੈ।” ਮੈਨੂੰ ਤੇ ਮੇਰੇ ਕੁਲੀਗ ਨੂੰ ਦਫਤਰ ਦੀ ਸਾਈਡ ਤੇ ਲੱਗੇ ਕੰਪਿਊਟਰ ਟੇਬਲ ਤੇ ਰੋਟੀ ਖਾਂਦਿਆਂ ਨੂੰ ਹੀ ਸਾਡੇ ਸਕੂਲ ਦੀ ਲੇਡੀ ਪੀਅਨ ਸ਼ਹੀਦੋ ਨੇ ਕਿਹਾ। ਭਾਵੇਂ ਉਸਦਾ ਪੂਰਾ ਨਾਮ ਰਸ਼ੀਦਾ ਬੇਗਮ ਸੀ ਪਰ ਅਸੀਂ ਸਾਰੇ ਉਸਨੂੰ ਸ਼ਹੀਦੋ ਹੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸੀ। “ਸਾਬ ਨੂੰ

ਕਦੇ ਮੁੱਠ ਮੁੱਠ ਆਟੇ ਪਿੱਛੇ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਘਰ ਘਰ ਰੰਗ-ਬਿਰੰਗੀਆਂ ਭੰਬੀਰੀਆਂ ਵੇਚਣ ਵਾਲੀਆਂ ਆਇਆ ਕਰਦੀਆਂ ਸਨ । ਜਦੋਂ ਘਰ ਦੇ ਬੂਹੇ ਮੂਹਰੇ ਆ ਕੇ ਰੰਗ ਬਿਰੰਗੇ ਗੱਤੇ ਨਾਲ ਬਣਾਏ ਡਮਰੂ ਵਜਾਉਣੇ ਤਾਂ ਟਕ ਟਕ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਜ਼ੁਆਕਾਂ ਨੇ ਗਲੀ ਵੱਲ ਨੂੰ ਭੰਬੀਰੀਆਂ ਤੇ ਡਮਰੂ ਲੈਣ ਭੱਜ ਤੁਰਨਾ । ਕਿਸੇ