ਕਤੀੜ ਨੀ ਕਾਂਤਾ……… ਨੀ ਕਾਂਤਾ……… ਆਈ ਬੀਜੀ, ਕਹਿਕੇ ਉਹ ਫਟਾਫਟ ਘੇਵਰ ਤੇ ਫੇਨੀਆਂ ਆਲੇ ਡਿੱਬੇ ਬੈਗ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਲੱਗੀ। ਉਸੇ ਬੈਗ ਵਿੱਚ ਉਸਨੇ ਭੱਠ ਆਲੇ ਬਿਸਕੁਟਾਂ ਦੇ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਪੈਕਟ ਵੀ ਪਾ ਦਿੱਤੇ। ਪਾਉਂਦੀ ਪਾਉਂਦੀ ਉਹ ਕਮਰੇ ਦੇ ਗੇਟ ਵੱਲ ਵੀ ਚੋਰ ਅੱਖ ਨਾਲ ਝਾਕ ਲੈਂਦੀ।ਕਲ੍ਹ ਉਸ ਨੇ ਆਪਣੀ ਡਾਕਟਰ

ਇਹ ਮੇਰਾ ਸਾਇਕਲ ਉਸ ਵਕਤ ਲਿਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਪੰਜਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ।ਨਵਾ ਨਹੀਂ ਬੱਸ ਚਲਦਾ ਹੀ ਲਿਆ ਸੀ।ਇਹ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਮੈਂ ਪੜਨ ਵੀ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਉਸ ਵਕਤ ਵੀ ਸਾਇਕਲ ਦਾ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਸ਼ੌਕ ਸੀ।ਹਰ ਰੋਜ਼ ਦਿਨ ਚ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਕੱਪੜਾ ਮਾਰਨਾਂ ਜਦੋਂ ਕਿਤੇ ਵੀ ਜਾਣਾਂ

ਇੱਕ ਵਾਰ ਬੱਸ ‘ਚ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਬਾਹਰਲੇ ਜਿਲ੍ਹੇ ਤੋਂ ਆਇਆ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬੈਠਾ ਸੀ , ਜਦੋਂ ਉਸਦੀ ਟਿਕਟ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ ਤਾਂ ਉਹ ਬੜਾ ਬੇਚੈਨ ਜਿਹਾ ਹੋ ਰਿਹਾ ਸੀ । ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਆਸੇ ਪਾਸੇ ਦੀਆਂ ਟਿਕਟਾਂ ਕਟਦਿਆਂ ਕਈ ਵਾਰ ਬਾਬੇ ਨੂੰ ਟਿਕਟ ਕਟਾਉਂਣ ਦਾ ਕਿਹਾ । ਅਖੀਰ ਕੰਡਕਟਰ ਨੇ ਖਿਝ

ਹਾਲ ਬਜਾਰ ਮੇਨ ਬ੍ਰਾਂਚ ਵਿਚ ਗੰਨਮੈਨ ਲੱਗਾ ਹੁੰਦਾ ਸਾਂ..!ਮੇਰੀ ਹਰੇਕ ਤੇ ਨਜਰ ਹੁੰਦੀ..ਕਦੇ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਲੋੜਵੰਦ ਦੀ ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਕਰ ਦਿਆ ਕਰਦਾ ਤਾਂ ਕਾਊਂਟਰ ਨੰਬਰ ਇੱਕ ਤੇ ਬੈਠੇ ਬੱਤਰੇ ਸਾਬ ਨਾਲ ਲੜਾਈ ਹੋ ਜਾਂਦੀ..ਉਹ ਆਖਦਾ ਬੰਤਾ ਸਿਹਾਂ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਨਾਲ ਮਤਲਬ ਰੱਖਿਆ ਕਰ..ਕੀਹਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਏ ਤੇ ਕੀਦਾ ਨਹੀਂ..ਸਾਡੇ ਤੇ ਛੱਡ

ਆਪਣੀ ਨੌਕਰੀ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਵੇਖਿਆ ਕਿ ਸੰਸਥਾ ਮੁਖੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪਰਿਵਾਰਿਕ ਮੈਂਬਰਾਂ, ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰਾਂ, ਲਿਹਾਜੀਆਂ, ਆਪਣੀ ਬਿਰਾਦਰੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਇਲਾਕੇ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਸੰਸਥਾ ਵਿੱਚ ਡਾਇਰੈਕਟ- ਇਨਡਾਇਰੈਕਟ ਐਡਜਸਟ ਕੀਤਾ । ਸੰਸਥਾ ਮੁਖੀ ਨੇ ਆਪਣੇ ਭਤੀਜੇ ਸ਼੍ਰੀ ਬਿਕਰਮ ਸਿੰਘ ਸੈਣੀ ਨੂੰ ਸਾਇੰਸ ਅਧਿਆਪਕ ਵਜੋਂ ਨਿਯੁਕਤ ਕਰਵਾ ਲਿਆ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤੀ

ਸਾਡੇ ਇੱਕ ਅੰਕਲ ਨਹਿਰੀ ਵਿਭਾਗ ਵਿਚ ਐਸ ਡੀ ਓ ਸਨ। ਆਂਟੀ ਵੀ ਟੀਚਰ ਸਨ। ਆਂਟੀ ਜੀ ਦੀ ਕੋਈ ਸਹੇਲੀ ਆਪਣੇ ਘਰੇ ਸਟੀਰਿਓ ਲਿਆਈ। ਰੀਸ ਨਾਲ ਆਂਟੀ ਨੇ ਵੀ ਅੰਕਲ ਨੂੰ ਫਰਮਾਇਸ਼ ਪਾ ਦਿੱਤੀ।ਅੰਕਲ ਜੀ ਬਹੁਤ ਆਗਿਆਕਾਰੀ ਸਨ ਹਰ ਭਾਰਤੀ ਪਤੀ ਵਾਂਗ। ਓਹ ਅਗਲੇ ਦਿਨ ਹੀ ਬਾਈ ਸੋ ਰੁਪੈ ਦਾ ਫ਼ਿਲਿਪਸ

ਦੋ ਤਿੰਨ ਸਾਲ ਹੋਗੇ ਛੁਟੀਆਂ ਚ ਕੁੱਲੂ ਮਨਾਲੀ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗ੍ਰਾਮ ਬਣ ਗਿਆ। ਮਿੱਤਰ ਪਰਿਵਾਰ ਨਾਲ ਚਲੇ ਗਏ। ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਹਿਮਾਚਲ ਦਾ ਇੱਕ ਕਸਬਾ ਅਉਂਦਾ ਹੈ ਭੂੰਤਰ। ਓਥੇ ਫਲ ਫਰੂਟ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਹੀ ਹਨ। ਜਾਂਦੇ ਵਕਤ ਅਸੀਂ ਓਹਨਾ ਕੋਲੋ ਚੈਰੀ ਲੁਕਾਟ ਤੇ ਹੋਰ ਫਲ ਰਸਤੇ ਵਿਚ ਖਾਣ ਲਈ ਖਰੀਦੇ।

ਸਬਰ ਇੱਕ ਅਨਮੋਲ ਚੀਜ਼ ਹੈ। ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ,ਮੈਂ ਸੋਚਿਆ ਵੀ ਮੈਂ ਗੱਡੀ ਸਿੱਖ ਲਵਾਂ ਪਰ ਓਦੋਂ ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਛੋਟੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਦੀ ਇੱਕ ਕੁੜੀ ਨੇ ਗੱਡੀ ਸਿੱਖ ਲਈ। ਫਿਰ ਉਹ ਰੋਜ਼ ਮੈਨੂੰ ਕਹਿੰਦੀ ਵੀ ਮੈ ਤਾਂ ਸਿੱਖ ਲਈ ਵੀ ਤੂੰ ਦੋ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੈਂ ਵੀ

ਚੰਦ ਕੁਰ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਚਾਰ ਪੁੱਤਰ ਹੋਣ ਤੇ ਬੜਾ ਗੁਮਾਨ ਸੀ। ਉਸ ਦੀਆਂ ਦੋਨੋਂ ਦਰਾਣੀਆਂ ਕੋਲ ਤਿੰਨ-ਤਿੰਨ ਕੁੜੀਆਂ ਤੇ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਮੁੰਡਾ ਸੀ। ਚੰਦ ਕੁਰ ਨੇ ਸ਼ਰੀਕਣਾਂ ਨੂੰ ਸੁਣਾਉਂਦਿਆਂ ਕਹਿਣਾ ਕਿ ਕਿਸੇ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਝਾਕ ਵੀ ਜਾਵੇ। ਮੇਰੇ ਤਾਂ ਸੁੱਖ ਨਾਲ ਚਾਰ ਨੇ ਡਾਂਗਾਂ ਵਰਗੇ, ਗਾਟੇ ਲਾਹ ਦੇਣਗੇ। ਦਰਾਣੀਆਂ ਧੀਆਂ

ਪੈਸੇ ਨੇ ਮਨੁੱਖ ਦੀ ਜਿੰਦਗੀ ਨੂੰ ਮਸੀਨ ਬਣਾ ਕੇ ਰੱਖ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਪੈਸੇ ਨੂੰ ਕਮਾਉਣ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਏਨਾ ਜਿਆਦਾ ਉਲਝ ਗਿਆ ਹੈ ਆਪਣਾ ਸੁੱਖ ਚੈਨ ਸਭ ਗਵਾ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਜੇ ਮੈਂ ਏਥੇ ਇਹ ਕਹਾ ਸਾਇਦ ਗਲਤ ਨਹੀਂ ਹੋਵੇਗਾ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਢਿੱਡ ਭਰਨ ਲਈ ਕਮਾਇਆ ਜਾਦਾ ਸੀ ਪਰ ਅੱਜ