ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਐ ਗੁਹਾਟੀ ਤੋਂ ਅਰੁਨਾਚਲ ਵੱਲ ਛੁੱਟੀ ਵਾਲਿਆਂ ਦੀ ਪਰੋਟੈਕਸ਼ਨ ਚੱਲਦੇ ਸੀ। ਫੌਜੀ ਗੱਡੀ ਜਿਸਦੀਆਂ ਸੀਟਾਂ ਲੋਹੇ ਦੀਆਂ ਦਿਨ ਚ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਸੌ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਸਫਰ।ਸਵੇਰੇ ਢਾਈ ਵਜੇ ਉਠਣਾ ਰਾਤ ਦੇ ਦਸ ਵੱਜ ਜਾਣੇ ਵਿਹਲੇ ਹੋਣਾ । ਉਤਰਦੇ ਸਾਰ ਮੋਟਾ ਜਿਹਾ ਪੈੱਗ ਸਿੱਟਣਾ ਫੇਰ ਨਹਾਉਣਾ।ਫੇਰ ਆਕੇ ਦੋ ਲੰਡੇ ਜਹੇ ਮਾਰਕੇ

ਫਲਾਈਟ ਨੂੰ ਅਜੇ ਡੇਢ ਘੰਟਾ ਸੀ..ਸਾਮਣੇ ਅਫ਼੍ਰੀਕਨ ਮੂਲ ਦਾ ਇੱਕ ਵੀਰ ਆਣ ਬੈਠਾ..ਸ਼ਾਇਦ ਥੱਕਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ..ਬੈਗ ਸਿਰਹਾਣੇ ਹੇਠ ਧਰ ਦੋਵੇਂ ਪੈਰ ਜਮੀਨ ਤੇ ਲਾ ਲਏ ਤੇ ਗੂੜੀ ਨੀਂਦਰ ਸੌਂ ਗਿਆ..! ਫੇਰ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਉੱਠ ਸਿਰ ਹੇਠ ਦਿੱਤੇ ਬੈਗ ਅੰਦਰੋਂ ਇੱਕ ਸੇਬ ਕੱਢਿ ਹੱਥ ਵਿਚ ਫੜ ਲਿਆ..ਸ਼ਾਇਦ ਸਿਰ ਵਿਚ ਚੁੱਭ ਰਿਹਾ

ਜਦੋ ਵੀਜ਼ਾ ਅਫਸਰ ਮਿੱਤਰ ਬਣ ਗਿਆ … ਚਾਰ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਤਖ਼ਤ ਸ਼੍ਰੀ ਹਜ਼ੂਰ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਯਾਤਰਾ ਤੇ ਟਰੇਨ ਵਿੱਚ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ । ਜਿਉ ਹੀ ਟਰੇਨ ਦਿੱਲੀ ਪਾਰ ਕਰਕੇ ਮਥੁਰਾ ਸ਼ਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਰੁੱਕਦੀ ਏ ਤਾ ਇੱਕ ਜੈਟਲਮੈਨ ਚੜ੍ਹਦਾ ਹੈ ਜਿਸਦੇ ਹੱਥ ਵਿੱਚ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦਾ ਬ੍ਰੀਫਕੇਸ ਸੀ

ਘਰਾਂ ‘ਚ ਆਮ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਵੇਲੇ ਇੱਕ ਗੱਲ ਸੁਣ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਕਿ ਜੇ ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਨਾ ਸੰਭਾਲੀਏ ਤਾਂ ਭਰੇ ਖੂਹ ਵੀ ਖਾਲੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ । ਅੱਜ ਦੀ ਮੇਰੀ ਲਿਖਤ ਵੀ ਕੁਛ ਇਸੇ ਗੱਲ-ਬਾਤ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਹੈ। ਪੰਜਾਬ ਇੱਕ ਸਮੇਂ ਬਹੁਤ ਕੀਮਤੀ ਹੀਰਿਆਂ, ਅਣਮੁਲੇ ਖ਼ਜ਼ਾਨਿਆਂ ਦਾ ਤੇ ਪਵਿੱਤਰ ਵਿਚਾਰਾਂ, ਕਦਰਾਂ

ਇੱਕ ਸੁਵੇਰ ਤੁਰੇ ਜਾਂਦੇ ਬੀਬੀ ਪਰਮਜੀਤ ਕੌਰ ਜੀ ਨੂੰ ਭਾਈ ਜਸਵੰਤ ਸਿੰਘ ਖਾਲੜਾ ਜੀ ਨੇ ਪਿੱਛਿਓਂ ਵਾਜ ਮਾਰ ਖਲਿਆਰ ਲਿਆ ਤੇ ਪੁੱਛਣ ਲੱਗੇ..ਮੇਰੇ ਬਗੈਰ ਬੱਚੇ ਪਾਲ ਲਵੇਂਗੀ? ਅੱਗੋਂ ਆਖਣ ਲੱਗੇ..ਕਿਓਂ ਤੁਸੀਂ ਵੀ ਤੇ ਨਾਲ ਹੀ ਹੋ..ਤੁਹਾਨੂੰ ਕੀ ਹੋਣਾ? ਫੇਰ ਘੜੀ ਕੂ ਮਗਰੋਂ ਹੀ ਕਬੀਰ ਪਾਰਕ ਘਰੋਂ ਬਾਹਰ ਕਾਰ ਧੋਂਦੇ ਹੋਏ

ਕਰੋਨਾਂ ਵੈਕਸੀਨ ਬਾਰੇ ਸਰਕਾਰ ਦਾ ਪੂਰਾ ਜੋਰ ਲੱਗਿਆ ਸੀ ਕਿ ਹਰ ਇੱਕ ਵਿਅਕਤੀ ਵੈਕਸੀਨ ਲਗਵਾਵੇ।ਸਿਹਤ ਵਿਭਾਗ ਪੱਬਾਂ ਭਾਰ ਸੀ।ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਮੁਲਾਜਮਾਂ ਦੇ ਤੜੀ ਦੇ ਕੇ ਵੈਕਸੀਨ ਲਵਾ ਦਿੱਤੀ ਸੀ।ਸਾਰੇ ਸਰਕਾਰੀ ਕਰਮਚਾਰੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਫੌਜ,ਪੁਲਿਸ,ਪ੍ਰਸ਼ਾਸਨਿਕ ਅਧਿਕਾਰੀ,ਅਧਿਆਪਕ,ਆਦਿਕ ਸਾਰੇ ਸ਼ਾਮਲ ਸਨ।ਪੰਚਾਇਤ ਵਿਭਾਗ ਨੇ ਸਾਰੀਆਂ ਪੰਚਾਇਤਾਂ ਦੇ ਮੁਖੀਆਂ ਅਤੇ ਮੈਂਬਰਾਂ ਨੂੰ ਹਦਾਇਤਾਂ ਕਰ

ਪੈਸੇ ਦੀ ਅੰਨ੍ਹੀ ਦੌੜ ਵਿੱਚ ਮਨੁੱਖ ਵੀ ਅੰਨੇਵਾਹ ਲੱਗਿਆ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਦੁਨੀਆ ਭਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨੰਬਰ ਤੇ ਆਉਣ ਵਾਲਾ ਮੁਲਖ਼ ਆਪਣੇ ਹੀ ਭ੍ਰਿਸ਼ਟਾਚਾਰ ਅਤੇ ਸੱਤਾ ਦੇ ਨਸ਼ੇ ਵਿੱਚ ਚੂਰ ਲੀਡਰਾਂ ਦੀ ਘਟੀਆ ਸਿਆਸਤ ਦੀ ਬਦੌਲਤ ਗਰੀਬ ਦੇਸ਼ਾਂ ਦੀ ਸੂਚੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਾਮਿਲ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਹੈ। ਪੈਸੇ ਦੀ ਭੁੱਖ ਇਸ ਕਦਰ ਹਾਵੀ

ਦਿਖਾਵਾ ਕਿੰਨੇ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਖੇਡ ਹੋ ਸਕਦਾ ਏ ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੋ ਦਿਨ ਮਹੀਨਾ ਸਾਲ 10 ਸਾਲ ਪਰ ਫਿਰ ਅਖ਼ੀਰ ਨੂੰ ਥੱਕ ਜਾਵਾਂਗੇ ਇਸ ਦਿਖਾਵੇ ਨੂੰ ਕਰਦੇ ਕਰਦੇ ਫ਼ਿਰ ਭਾਲ ਕਰਾਗੇ ਅਖੀਰ ਸਾਦਗੀ ਦੀ ਓਹਨਾਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦੀ ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਵਿਚੋਂ ਸਕੂਨ ਮਾਣ ਸਕੀਏ ਤੇ ਸ਼ਾਇਦ ਅੱਜ ਅਸੀਂ ਇਹਨਾਂ ਸਕੂਨ ਦੇਣ ਵਾਲੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ,ਇਨਸਾਨਾਂ

ਕੀ ਲਿਖਾਂ, ਕਿੰਝ ਲਿਖਾਂ… ਇੰਝ ਲੱਗਦਾ ਜਿਵੇਂ ਸ਼ਬਦ ਮੁੱਕ ਗਏ ਨੇ… ਦਿਲ ਦਿਮਾਗ ਹਰ ਪਲ ਸੋਚਾਂ ਵਿੱਚ ਡੁੱਬਾ ਰਹਿੰਦਾ…. ਅੱਖਾਂ ਹਰ ਪਲ ਉਸ ਨੂੰ ਲੱਭਦੀਆਂ ਰਹਿੰਦੀਆਂ… ਕੰਨ ਬਿੜਕਾਂ ਲੈਂਦੇ ਕਿ ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਹੁਣੇ ਆਵਾਜ਼ ਦੇਵੇਗੀ…. ਪਰ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਲੱਭਦੀ…. ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਸਭ ਰਸਮਾਂ ਕਰ ਲਈਆਂ, ਪਰ ਅਜੇ ਵੀ