ਦੋ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਦੀ ਚਰਚਾ ਏ..ਪਹਿਲੀ ਗਦਰ ਇੱਕ ਪ੍ਰੇਮ ਕਥਾ..ਪ੍ਰੇਮ ਕਥਾ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਨਫਰਤ ਦਾ ਬਿਰਤਾਂਤ ਆਖਣਾ ਜਿਆਦਾ ਢੁਕਵਾਂ..! ਪ੍ਰਮੁੱਖ ਮੀਡਿਆ ਚੈਨਲ ਅਮਲਾ ਫੈਲਾ ਸਰਕਾਰੀ ਮਸ਼ੀਨਰੀ ਪ੍ਰਸ਼ਾਸ਼ਨ ਪੱਬਾਂ ਭਾਰ..ਹੁੱਬ-ਹੁੱਬ ਪ੍ਰਚਾਰ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਕੇ ਏਨੀ ਵਧੀਆ ਫਿਲਮ ਸ਼ਾਇਦ ਹੀ ਪਹਿਲੋਂ ਕਦੇ ਬਣੀ ਹੋਵੇ..! ਸ਼ੂਟਿੰਗ ਵੇਲੇ ਅਸਲੀ ਫੌਜੀ ਸਿਪਾਹੀ ਅਸਲੀ ਟੈਂਕ ਬੰਦੂਕਾਂ

ਦੋਸਤੋ ਇਹ ਮਸਲਾ ਮਹਾਮਾਰੀ ਬਣ ਚੁਕਾ ਏ..ਇੱਕ ਨਾਨੀ ਦੀ ਬਾਰਾਂ ਵਰ੍ਹਿਆਂ ਦੀ ਦੋਹਤੀ ਗੰਭੀਰ ਡਿਪ੍ਰੈਸ਼ਨ ਵਿੱਚ ਸੀ..ਮੇਰੇ ਜ਼ੋਰ ਦੇਣ ਤੇ ਨਾਨੀ ਨੇ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਦੱਸਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤਾ..! ਦੱਸਣ ਲੱਗੀ ਮੇਰਾ ਇਸਦਾ ਨਾਨੇ ਨਾਲ ਤਲਾਕ ਹੋ ਗਿਆ ਤਾਂ ਇਸਦੀ ਮਾਂ ਮੇਰੇ ਪੇਟ ਵਿੱਚ ਸੀ..ਡੰਗ ਟਪਾਉਣ ਖਾਤਿਰ ਮੈਂ ਦੂਜੇ ਥਾਂ

ਗੁਰਜਾਪ ਦੀ ਧੀ ਸਿਮਰਨ ਮੈਡੀਕਲ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਕਰਨ ਤੋਂ ਪਿੱਛੋਂ ਵਿਦੇਸ਼ ਚਲੀ ਗਈ । ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਭਾਵੇਂ ਆਪਣੇ ਮਨ ਦੀ ਇੱਛਾ ਇੱਥੇ ਹੀ ਡਾਕਟਰ ਬਣਨ ਦੀ ਸੀ ਪਰ ਪਿਤਾ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਸੀ ਕਿ ਉਸ ਦੀ ਧੀ ਵੀ ਵਿਦੇਸ਼ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਕਿ ਸ਼ਰੀਕੇ-ਕਬੀਲੇ ਵਿੱਚ ਓਹ ਵੀ ਆਪਣਾ ਰੁਤਬਾ ਉੱਚਾ ਕਰ ਸਕੇ

ਸ਼ਾਇਦ ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚੰਗੀ ਹੈ ਅਤੇ ਬਾਕੀ ਵੀ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਲੰਘ ਜਾਣੀ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂਨੂੰ ਕਿਉਂ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਬਾਕੀ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲੋਂ ਅਲੱਗ ਹਾਂ। ਕਿਹੜੀ ਚੀਜ਼ ਮੈਂਨੂੰ ਬਾਕੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਅਲੱਗ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ, ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਸਵਾਲ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਮੇਰੇ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਖੱਟਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਹੈ ਤਾਂ ਹੋਰਾਂ

ਯੂਪੀਓਂ ਮਾਸੀ ਸੀ..ਪੂਰਨਪੁਰ ਲਾਗੇ ਪਿੰਡ..ਮਾਸੜ ਪਹਿਲੋਂ ਹੀ ਪੂਰਾ ਹੋ ਗਿਆ..ਔਲਾਦ ਵੀ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਤਾਂ ਵੀ ਹਮੇਸ਼ ਹੱਸਦੀ ਖੇਡਦੀ ਰਹਿੰਦੀ..ਵਿਆਹਾਂ ਮੰਗਣਿਆਂ ਤੇ ਸਾਰਾ ਮੇਲ ਅੱਡੀਆਂ ਚੁੱਕ ਚੁੱਕ ਉਡੀਕਦਾ ਰਹਿੰਦਾ..ਘੜੀ ਘੜੀ ਪੁੱਛਣਾ..ਬਚਨ ਕੌਰ ਅਜੇ ਅੱਪੜੀ ਕੇ ਨਹੀਂ..ਇੱਕ ਸਿਫਤ ਸੀ..ਖੁਸ਼ੀ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਵਿਚ ਉਦਾਸ ਚੇਹਰੇ ਖੂੰਝਿਆਂ ਚੋਂ ਕੱਢ ਕੱਢ ਬਾਹਰ ਲਿਆਉਣੇ..ਪੈਂਦੇ ਗਿੱਧੇ ਭੰਗੜਿਆਂ

ਮੈਨੂੰ ਨਸ਼ਾ ਦੇ ਦਿਓ, ਭਾਵੇਂ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਕੁੱਝ ਵੀ ਕਰ ਲਵੋ। ਜਦੋਂ ਤੋੜ ਲੱਗਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਰੀਰ ਵੇਚਣ ਨੂੰ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀ ਹਾਂ।’ ਇਹ ਗੱਲਾਂ ਲੁਧਿਆਣਾ ਤੋਂ ਮਿਲੀ ਨਸ਼ੇ ਨਾਲ ਝੰਬੀ ਮੁਟਿਆਰ ਦੀਆਂ ਹਨ। ਕਹਿੰਦੀ, ‘ਨਸ਼ੇ ’ਚ ਮੇਰੇ ਦੋਸਤ ਨੇ ਧੱਕਿਆ। ਪੰਜ ਸਾਲ ਤੋਂ ਨਸ਼ਾ ਕਰਦੀ ਹਾਂ। ਬੈਂਕ ’ਚ ਨੌਕਰੀ

ਮੰਮੀ ਬੀਮਾਰ ਨੇ…. ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਦਾਖਲ ਨੇ…ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਨੇ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਦੱਸਿਆ ਤਾਂ ਜਾਨ ਹੀ ਨਿਕਲ ਗਈ… ਕੀ ਹੋਇਆ? ਇੰਨਾ ਹੀ ਪੁੱਛ ਸਕੀ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਦੱਸਿਆ ਕਿ ਇਕ ਦੋ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਿਆ…… ਪਹਿਚਾਣਦੇ ਨਹੀਂ, ਕੁਝ ਖਾਂਦੇ ਪੀਂਦੇ ਵੀ ਨਹੀਂ…. ਕਹਿੰਦੇ ਮੈਨੂੰ ਭੁੱਖ ਨਹੀਂ… ਜ਼ਬਰਦਸਤੀ ਦਲੀਆ,

ਮੈਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਵਿਆਹ ਤੇ ਹੀ ਮਿਲਿਆ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਪਤਨੀ ਦੀ ਭਾਬੀ ਸੀ। ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਰਨ ਵੇਲੇ ਸਾਨੂੰ ਦੱਸਿਆ ਗਿਆ ਸੀ। ਕ ਉਹ ਚੰਗੀ ਨਹੀਂ ਆਉਂਦੀ ਹੀ ਸਾਡੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਲੈ ਕੇ ਵੱਖਰੀ ਹੋ ਗਈ। ਸਾਡੀ ਕੋਈ ਬੋਲ ਚਾਲ ਨਹੀਂ ਉਸ ਨਾਲ। ਮੇਰੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੇ ਵੀ ਸੋਚਿਆ ਚਲੋ ਹੁੰਦੀਆ

“ਤੂੜੀ ਵਾਲ਼ੇ ਕੋਠੇ ਨੂੰ ਸਵਾ-ਸਵਾ ਕਿੱਲੋ ਦੇ ਜੰਦਰੇ ਤੇ ਤਿਜੌਰੀਆਂ ਨੂੰ ਸੇਬਿਆਂ ਦੀ ਗੰਢ, ਬਾਤ ਕੁਝ ਸਮਝ ਨੀਂ ਆਉਂਦੀ!” “ਗਵਾਚਿਆਂ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਖ਼ਾਤਰ ਚੌਹੀਂ ਕੂਟੀਂ ਭੰਵਿਆ ਜਾਂਦਾ ਏ ਪਰ ਜੋ ਆਪਣੇ-ਆਪ ‘ਚ ਗੁੰਮ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਨੇ, ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲੱਭਣ ਲਈ ਕਿੱਥੇ ਜਾਈਏ? ਕਿਹੜੀਆਂ ਗੁੱਠਾਂ ਫਰੋਲ਼ੀਏ? ਉਹ ਗ਼ੈਰਾਂ ਨੂੰ ਕੀ ਮਿਲਣਗੇ

ਐਨਕ ਸਾਫ ਕਰਦੇ ਹੋਏ ਨੇ ਨਾਲਦੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ..”ਸਾਡੇ ਵੇਲੇ ਮੁਬਾਇਲ ਨਹੀਂ ਸਨ ਹੁੰਦੇ ਤਾਂ ਵੀ ਪਤਾ ਨੀ ਕਿੱਦਾਂ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ “? ਅੱਗੋਂ ਆਖਣ ਲੱਗੀ..”ਤੁਹਾਨੂੰ ਚੇਤਾ ਏ..ਠੀਕ ਪੰਜ ਵੱਜ ਕੇ ਪੰਜ ਮਿੰਟ ਤੇ ਪਾਣੀ ਦਾ ਗਿਲਾਸ ਫੜੀ ਅਜੇ ਬੂਹੇ ਕੋਲ ਪੁੱਜਦੀ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਸਾਂ ਕੇ ਥੋਡੇ ਸਾਈਕਲ