“ਪੁੱਤ ਮੈਨੂੰ ਪੌਣੇ ਘੰਟੇ ਤਕ ਬੱਸ ਅੱਡੇ ਤੋਂ ਲੇ ਜਾਈਂ।”ਬਿੰਦਰ ਕੌਰ ਨੇ ਆਪਣੇ ਪੋਤੇ ਨੂੰ ਫੋਨ ਕਰਕੇ ਕਿਹਾ।  ਅੱਧਾ ਘੰਟਾ ਹੋਰ ਹੋਣ ਵਾਲਾ ਸੀ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਲੈਣ ਨਾ ਆਇਆ। ਉਸਨੇ ਫਿਰ ਫੋਨ ਕੀਤਾ” ਵੇ ਦਾਦੇ ਮਗਾਉਣਿਆ! ਕਿੱਧਰ ਰਹਿ ਗਿਆ ? ਗਰਮੀ ਨਾਲ ਜਾਨ ਨਿਕਲੀ ਜਾਂਦੀ ਮੇਰੀ ਤਾਂ” ” ਦਾਦੀ

ਉਹ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਖ਼ਰੀਦਦਾਰੀ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਕੁਝ ਆਪਣੀਆਂ ਮਨਪਸੰਦ ਚੀਜ਼ਾਂ, ਕੱਪੜੇ ਤੇ ਹੋਰ ਸਮਾਨ ਖਰੀਦਿਆ।ਦੁਕਾਨ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲੀ ਤਾਂ ਗਰਮੀ ਪੂਰੇ ਸਿਖ਼ਰ ਤੇ ਸੀ। ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਐਨ ਸਾਹਮਣੇ ਸੜਕ ਦੇ ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ ਉਹਦੀ ਨਿਗ੍ਹਾ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਬਾਪੂ ਜੀ ਤੇ ਪਈ ਜਿਸ ਦਾ ਸਰੀਰ ਕਮਜ਼ੋਰ, ਕੱਪੜੇ ਮੈਲ਼ੇ,ਚਿਹਰੇ ਤੇ ਲਾਚਾਰੀ ਤੇ

ਮੇਰੇ ਮਾਸੀ ਜੀ ਦੇ ਤਿੰਨ ਪੁੱਤ ਸਨ ਪਰ ਹੁਣ ਦੋ ਨੇ, ਇੱਕ ਪੁੱਤ ਤਿੰਨ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਸਦਾ ਲਈ ਛੱਡ ਗਿਆ ਸੀ….ਮਾਸੀ ਜੀ ਦੇ ਤੀਜੇ ਸਭ ਤੋਂ ਛੋਟੇ ਪੁੱਤ ਦਾ ਨਾਮ ਕਾਕਾ ਹੈ,ਮਾਸੜ ਜੀ ਵੀ ਹੁਣ ਦੋ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਸੰਸਾਰ ਛੱਡ ਚੁੱਕੇ ਹਨ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਨੇ

ਮੇਰੇ ਖ਼ੁਦ ਨਾਲ ਜੁੜਿਆ ਇੱਕ ਕਿੱਸਾ ਦੱਸਣ ਨੂੰ ਜੀਅ ਕੀਤਾ, ਗੱਲ 1994 ਦੀ ਹੈ, ਮੈਂ ਫੌਜ ਵਿੱਚ ਨੌਕਰੀ ਕਰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਸਿੱਕਮ ਵਿੱਚ ਤਾਇਨਾਤ ਸੀ, ਓਹਨਾਂ ਵੇਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਿੰਡਾਂ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੇ ਫ਼ੋਨ ਸੁਵਿਧਾ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਹਾਲਚਾਲ ਪੁੱਛਣ ਦੇ ਦੋ ਹੀ ਤਰੀਕੇ ਸਨ, ਜਾਂ ਤਾਂ ਚੱਲ ਕੇ ਖ਼ੁਦ ਜਾਓ,

ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੇ ਸੂਬਾ ਸਿੰਧ ਦਾ ਜ਼ਿਲ੍ਹਾ ਉਮਰਕੋਟ ਸੂਬਾਈ ਰਾਜਧਾਨੀ ਕਰਾਚੀ ਤੋਂ ਲਗਭਗ ਸਾਢੇ ਤਿੰਨ ਸੌ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਪੂਰਬ ਵੱਲ ਹੈ। ਉਮਰਕੋਟ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦਾ ਥੋੜ੍ਹਾ ਜਿਹਾ ਹਿੱਸਾ ਭਾਰਤ ਦੇ ਸੂਬੇ ਰਾਜਸਥਾਨ ਵਿਚ ਭਾਰਤ-ਪਾਕਿਸਤਾਨ ਦੀ ਕੌਮਾਂਤਰੀ ਸਰਹੱਦ ਨਾਲ ਵੀ ਲੱਗਦਾ ਹੈ। ਉਮਰਕੋਟ ਤੋਂ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦਾ ਬਾੜਮੇਰ ਸ਼ਹਿਰ ਤਕਰੀਬਨ ਦੋ ਸੌ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਹੈ ਅਤੇ

ਛੋਟੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਜਦ ਵੀ ਅਸਮਾਨ ਵਿਚ ਜਹਾਜ ਨੂੰ ਦੇਖਣਾ ਤਾਂ ਬਸ ਦੇਖੀ ਜਾਣਾ ,ਜਦੋਂ ਤਕ ਉਹ ਅੱਖੋਂ ਓਹਲੇ ਨੀ ਹੋ ਜਾਂਦਾ ਸੀ …ਬੜਾ ਚਾਅ ਸੀ ਇਹਦੇ ‘ਚ ਬੈਠਣ ਦਾ। ਖੈਰ ਬਚਪਨ ਤਾਂ ਬਚਪਨ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ,ਓਦੋਂ ਕਿਹੜਾ ਪਤਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕਿ ਕਿ ਇਹ ਉਡਾ ਕੇ ਏਡੀ ਦੂਰ ਲੈ ਜਾਂਦਾ ,ਜਿਥੋਂ

ਗੱਲ ਦੋਸਤੋ ਬਿਲਕੁੱਲ ਸੱਚੀ ਘਟਨਾ ਤੇ ਅਧਾਰਿਤ ਹੈ ਮੈ ਅੱਜ ਤੱਕ ਜਿਆਦਾ ਹੱਡ ਬੀਤੀਆਂ ਹੀ ਲਿਖੀਆ ਹਨ ਅੱਜ ਜੱਗ ਬੀਤੀ ਲਿਖ ਰਿਹਾ ਹਾਂ । ਮੈ ਬੰਗਾਲ ਵਿੱਚ ਤੈਨਾਤ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਯੂਨਿਟ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਪੰਜਾਬੀ ਮੁੰਡਾ ਨਵਾਂ ਪੋਸਟਿੰਗ ਆਇਆ ਜੋ ਬੱਸ ਮਤਲਬ ਦੀ ਗੱਲ ਕਰਦਾ ਸੀ ਹਰ ਵਕਤ ਚੁੱਪ ਰਹਿੰਦਾ

ਘੜੇ ਵਾਂਙ ਦਿਸਦੀ ਵੱਡੀ ਸਾਰੀ ਕਾੜਨੀ..ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਸੁਰਾਖਾਂ ਵਾਲਾ ਢੱਕਣ..ਯਾਨੀ ਕੇ ਛਕਾਲਾ..ਰੋਜ ਸੁਵੇਰੇ ਬਿਨਾ ਟੀਕਿਆਂ ਤੋਂ ਚੋਏ ਕਿੰਨੇ ਸਾਰੇ ਅਸਲੀ ਦੁੱਧ ਨੂੰ ਪਾਥੀਆਂ ਦੀ ਮੱਠੀ-ਮੱਠੀ ਅੱਗ ਤੇ ਘੰਟਿਆਂ ਬੱਧੀ ਗਰਮ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ..! ਵਿਚੋਂ ਨਿੱਕਲਦੀ ਭਾਫ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਮਾਹੌਲ ਨੂੰ ਇੱਕ ਅਜੀਬ ਜਿਹੇ ਸਰੂਰ ਨਾਲ ਸ਼ਰਸ਼ਾਰ ਕਰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ..ਅਖੀਰ ਦੁੱਧ ਉੱਪਰ

ਗੱਡੀ ੨ ਮਿੰਟ ਲਈ ਹੀ ਰੁਕੀ ਸੀ..ਨਿੱਕਾ ਜੇਹਾ ਟੇਸ਼ਨ..ਇੱਕ ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਸਟਾਲ ਅਤੇ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬਾਂ ਰਸਾਲਿਆਂ ਦੀ ਰੇਹੜੀ..ਪੰਦਰਾਂ ਕੂ ਸਾਲ ਦਾ ਇੱਕ ਮੁੱਛ ਫੁੱਟ..ਕੱਲਾ ਹੀ ਸਮਾਨ ਵੇਚ ਰਿਹਾ ਸੀ..ਅਚਾਨਕ ਇੱਕ ਕਿਤਾਬ ਪਸੰਦ ਆ ਗਈ..ਪੰਜਾਹ ਰੁਪਈਆਂ ਦੀ ਸੀ..ਪੰਜ ਸੌ ਦਾ ਨੋਟ ਦਿੱਤਾ..ਆਖਣ ਲੱਗਾ ਜੀ ਹੁਣੇ ਬਕਾਇਆ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ..! ਏਨੇ

ਮੈਨੂੰ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਪਤੰਗ ਚੜਾਉਣ ਦਾ ਕੋਈ ਸ਼ੌਂਕ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਚੜਾਏ ਹੋਏ ਪਤੰਗ ਨਾਲ ਫੋਟੋ ਖਿੱਚ ਕੇ ਜਾਂ ਵੀਡੀੳ ਪਾ ਕੇ ਜਰੂਰ ਥੋੜਾ ਮਨੋਰੰਜਨ ਕਰਦਾਂ ਮੈਂ ਪਰ ਅਕਸਰ ਹੀ ਚਾਈਨਾ ਡੋਰ ਨਾਲ ਹੋਣ ਵਾਲੇ ਹਾਦਸੇ ਮੈਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਝੰਜੋੜਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਨੇ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਜਖਮ ਜਿਵੇਂ ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉੰਨੀ ਹੀ ਤਕਲੀਫ