ਬੜੀ ਰੌਚਕ ਸੀ ਕਹਾਣੀ ਉਸਦੀ.. ਬਾਹਰਵੀਂ ਕਰਦਿਆਂ ਹੀ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਦੀ ਸਿਫਾਰਿਸ਼ ਤੇ ਏਅਰ ਫੋਰਸ ਵਿਚ ਭਰਤੀ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ..ਓਥੇ ਉਸਤਾਦ ਨਾਲ ਬਹਿਸ ਪਿਆ ਤੇ ਟਰੇਨਿੰਗ ਦੌਰਾਨ ਹੀ ਬੋਰੀਆਂ ਬਿਸਤਰਾ ਬੰਨਿਆ ਗਿਆ! ਫੇਰ ਮਾਮੇ ਨਾਲ ਦੁਬਈ ਚਲਾ ਗਿਆ! ਓਥੇ ਮਿਸਤਰੀ ਦਾ ਕੰਮ..ਮਿਡਲ ਈਸਟ ਦੀ ਗਰਮੀਂ..ਛੇਤੀ ਹੱਥ ਖੜੇ ਹੋ ਗਏ ਤੇ ਮੁੜ ਪਿੰਡ

ਅੱਜ ਜਮਾਨਾ ਬਹੁਤ ਬਦਲ ਗਿਆ ਹੈ ।ਹੁਣ ਰਿਸ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਗੱਲ ਨਹੀ ਰਹੀ ।ਪਹਿਲਾ ਵਾਂਗ ਹੁਣ ਮਿਠਾਸ ,ਸ਼ਹਿਣਸ਼ੀਲਤਾ ,ਆਪਣਾਪਣ ਨਹੀ ਰਿਹਾ । ਪਹਿਲਾਂ ਬੇਝਿਜਕ ਹੋ ਕੇ ਵੱਡੇ ਬਜੁਰਗ ਛੋਟੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਝਿੜਕ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਸਨ ਪਰ ਹੁਣ ਕੋਈ ਬੱਚਾ ਗੱਲ ਨਹੀ ਕਹਾਉਦਾ ਤੇ ਮਾਂ -ਬਾਪ ਵੀ ਕਹਿਣ ਤੋਂ ਝਿਜਕਦੇ

ਸਾਲ 2006 ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਮੈਂ ਨਵਾਂ ਜ਼ਮਾਨਾਂ ਅਖਬਾਰ ਦਾ ਪੱਤਰਕਾਰ ਬਣ ਗਿਆ ਸੀ, ਖੁਸ਼ੀ ਬਹੁਤ ਹੋਈ ਸੀ ਪੈਰ ਮੇਰੇ ਧਰਤੀ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗ ਰਹੇ….. ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਉੱਡਿਆ ਫਿਰਦਾ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਜਦੋਂ ਦੀ ਸੁਰਤ ਸੰਭਾਲੀ ਹੈ ਉਦੋਂ ਤੋਂ ਹੀ ਸਿਰਫ ਪੱਤਰਕਾਰ ਬਣਨ ਦਾ ਸੁਪਨਾ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਪਰ ਅਖਬਾਰ

ਕ੍ਰਿਕਟਰ ਸਰਫਰਾਜ਼ ਖ਼ਾਨ..ਕਮਾਲ ਦਾ ਬੱਲੇਬਾਜ..ਰਣਜੀ ਟ੍ਰਾਫ਼ੀ ਦੌਰਾਨ ਝੱਟ ਹੀ ਨੌ ਸੋਂ ਰੰਨ ਬਣਾ ਧਰੇ..ਇਕ ਮੈਚ ਜਿੱਤਣ ਮਗਰੋਂ ਜਦੋਂ ਸੱਜੇ ਪੱਟ ਤੇ ਥਾਪੀ ਮਾਰ ਸੱਜੀ ਬਾਂਹ ਉਤਾਂਹ ਵੱਲ ਨੂੰ ਚੱਕ ਦਿੱਤੀ ਤਾਂ ਮੈਚ ਵੇਖ ਰਹੇ ਚੀਫ-ਸਿਲੇਕ੍ਟਰ ਨੂੰ ਗੁੱਸਾ ਆ ਗਿਆ..ਫੇਰ ਵੇਸ੍ਟ ਇੰਡੀਜ਼ ਦੇ ਦੌਰੇ ਲਈ ਪੱਕੀ ਨਾਂਹ ਕਰ ਦਿੱਤੀ..ਅਖ਼ੇ ਇੱਕ ਸਰੀਰ

ਚਾਰ ਕੁ ਸਾਲ ਪਹਿਲਾਂ ਦੀਵਾਲੀ ਵਾਲੇ ਦਿਨ ਰਾਤ ( ਆਥਣ ) ਦੇ ਕਰੀਬ ਸੱਤ ਕੁ ਵਜੇ ਮੈਂ ਨਹਾ ਧੋ ਕੇ ਸਾਫ ਸੁਥਰੇ ਕੱਪੜੇ ਪਾ ਕੇ ਘਰੋਂ ਤਿਆਰ ਹੋ ਕੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਮੱਥਾ ਟੇਕਣ ਲਈ ਤੁਰ ਪਿਆ, ਇੱਕ ਡੱਬਾ ਮੋਮਬੱਤੀਆਂ ਦਾ ਤੇ ਪ੍ਰਸ਼ਾਦ ਲੈਕੇ, ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹ ਸਕੂਲ ਮੂਹਰੇ ਵੀ ਮੋਮਬੱਤੀਆਂ

ਰੋਜ ਦੀ ਤਰਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਬਸ ਅੱਡੇ ਵਲ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੁਰਜੀਤ ਸੋਚਾਂ ਵਿਚ ਗੁੰਮ ਸੀ ਕਿਹੜਾ ਬਹਾਨਾ ਲਾ ਕੇ ਕੰਪਨੀ ਤੋਂ ਛੁਟੀ ਲਵਾਂ । ਇਸ ਤਰਾਂ ਪਹਿਲਾ ਵੀ ਦੋ ਵਾਰ ਕਰ ਚੁਕਾ ਸੀ । ਇਸ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਨਾਮ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਡਰ ਲੱਗਣ ਲਗ ਜਾਂਦਾ ਉਸ ਸ਼ਹਿਰ ਜਾਣਾ ਤਾਂ ਦੂਰ

ਰਣਬੀਰ ਕਪੂਰ ਵਾਲੀ”ਰੋਕਟ ਸਿੰਘ”..ਕੰਪਿਊਟਰ ਲੈਣ ਜਾਂਦਾ ਤਾਂ “ਕਸਟਮਰ” ਸ਼ਬਦ ਤੇ ਚਰਚਾ ਛਿੜ ਪੈਂਦੀ..ਅਗਲਾ ਹਾਸੇ ਮਜਾਕ ਵਿਚ ਹੀ ਇੱਕ ਗੱਲ ਆਖ ਜਾਂਦਾ..”ਸਰਦਾਰ ਜੀ ਜਿਸ ਦੇ ਨਾਮ ਮਗਰ ਹੀ “ਮਰ” ਹੈ ਉਹ ਤੇ ਫੇਰ ਕਦੇ ਨਾ ਕਦੇ ਮਰੇਗਾ ਹੀ..”! ਇੰਝ ਹੀ ਪਣਡੁੱਬੀ..ਜਿਦੇ ਨਾਮ ਮਗਰ ਹੀ ਡੁੱਬੀ ਉਹ ਤਾਂ ਫੇਰ ਅੱਜ ਵੀ ਡੁੱਬੀ

ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਵੇਲਾ ਸੀ, ਜੂਨ ਮਹੀਨੇ ਹਾਲੇ ਵੀ ਸੂਰਜ ਸਿਰ ਉੱਤੇ ਖੜਾ ਸੀ। 5 ਵਜੇ ਵੀ ਦੁਪਹਿਰਾ ਲੱਗ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਕੈਲੇ ਕੀ ਬੁੜੀ ਦੇਬੋ ਬਾਬਿਆਂ ਦੇ ਡੇਰੇ ਵੱਲ ਵਾਹੋ ਦਾਹੀ ਭੱਜੀ ਜਾ ਰਹੀ ਸੀ। “ਬਆਆਆ ਬਾ ਜੀ, ਮਾਫ਼ੀ ਦੇ ਦਿਓ ਬਾਬਾ ਜੀ, ਮੈਥੋਂ ਬੜੀ ਵੱਡੀ ਭੁੱਲ ਹੋ ਗਈ………”, ਦੇਬੋ ਦਾ

ਦਾਦੀ ਦਾ ਰੰਗ ਥੋੜਾ ਪੱਕਾ ਅਤੇ ਪੈਰਾਂ ਦੀਆਂ ਉਂਗਲੀਆਂ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਨੂੰ ਵਿੰਗੀਆਂ ਸਨ ,ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਬੇਬੇ ਉਸਨੂੰ ਵਿੰਗੇ ਪੈਰਾਂ ਵਾਲੀ ਕਹਿੰਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ।ਦਾਦੀ ਬੋਲਣ ਲੱਗੀ ਕਿਸੇ ਦਾ ਲਿਹਾਜ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੀ ਸੀ ਸੀ।ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਰੱਬ ਨੂੰ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਖਸ਼ਦੀ ਸੀ ,ਜੇਕਰ ਮੀਂਹ ਨਾ ਪੈਂਦੇ ਤਾਂ ਦਾਦੀ ਗਲੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰੌਲਾ