ਇਕ ਦਿਨ ਕੱਪੜੇ ਧੋਂਦਿਆਂ, ਕੰਮ ਵਾਲੀ ਤੋਂ ਸਰਦਾਰ ਜੀ(ਮੇਰੇ ਹਸਬੈਂਡ) ਦੀ ਚਿੱਟੀ ਟੀ ਸ਼ਰਟ ਤੇ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਸੂਟ ਦਾ ਰੰਗ ਲੱਗ ਗਿਆ…..ਉਂਝ ਉਹ ਬਹੁਤ ਸੁਚੱਜੀ ਹੈ….ਬਹੁਤ ਧਿਆਨ ਰੱਖਦੀ ਹੈ ਇਨਾਂ ਗੱਲਾਂ ਦਾ….ਇਸੇ ਕਰਕੇ ਮੇਰਾ ਵੀ ਉਸ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕਹਿਣ ਨੂੰ ਦਿਲ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ…..ਪਰ ਉਹ ਡਰ ਗਈ ਸੀ,ਕਿਤੇ ਇਹ ਨਾਰਾਜ ਨਾ

ਮਿੰਨੀ ਕਹਾਣੀ ਰਾਮ ਇੱਕ ਹਾਦਸੇ ‘ਚ ਘਾਇਲ ਹੋ ਗਿਆ, ਡਾਕਟਰ ਅਨਵਰ ਦੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ। ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਕਿਹਾ,ਖੂਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਸਿੰਘ ਦਾ ਖੂਨ ਮਿਲ ਗਿਆ। ਹਿੰਦੂ ਰਾਮ ਦੇ ਵਾਰਸਾਂ ਨੇਂ ਮਨ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਮੁਸਲਿਮ ਡਾਕਟਰ ਤੋਂ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾਊਣ ਤੋਂ, ਨਾਂ ਹੀ ਸਿੰਘ ਖਾਲ਼ਸੇ ਦਾ ਖੂਨ ਚੜ੍ਹਾਉਣ

ਪਿਛਲੇ ਮਹੀਨੇ ਆਪਣੀ ਨਾਰਵੇ-ਫੇਰੀ ਤੋਂ ਵਾਪਸੀ ਦੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਜਿਸ ਹੋਟਲ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਪੰਜਾਬੀ ਸਕੂਲ ਨਾਰਵੇ (ਓਸਲੋ) ਦੀ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਕਮੇਟੀ ਵੱਲੋਂ ਠਹਿਰਾਇਆ ਗਿਆ ਸੀ, ਦੇ ਮਾਲਕ ਅਤੇ ਓਸਲੋ ਦੇ ਪ੍ਰਸਿੱਧ ਹੋਟਲ-ਕਾਰੋਬਾਰੀ ਸ. ਗੁਰਪ੍ਰੀਤ ਸਿੰਘ ਰੰਧਾਵਾ (ਬਟਾਲ਼ਾ) ਜੀ ਨਾਲ਼ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਘਰ ਜਾਣ ਅਤੇ ਸ਼ਾਮ ਦਾ ਸਮਾਂ ਬਤੀਤ ਕਰਨ ਦਾ

“ਕਾਹਦਾ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਕਰਵਾਇਆ ਹੈ ਵੀਰੇ ਤੂੰ? “ਪੱਥਰੀ ਦਾ।” ਮੈ ਦੱਸਿਆ। “ਪੱਥਰੀ ਦਾ ਅਪ੍ਰੇਸਨ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਇੱਕ ਪੇਟੀ ਲਿਆਉਂਦਾ ਬੀਅਰ ਦੀ ਪੀ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਪੱਥਰੀ ਬਾਹਰ।” ਉਸਨੇ ਸਿਆਣਿਆ ਵਾਂਗੂੰ ਪਟਾਕ ਦਿਨੇ ਆਖਿਆ।ਚਹਿਲ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ 103 ਨੰਬਰ ਕਮਰੇ ਚ ਅਪ੍ਰੇਸਨ ਤੋ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ ਦਸ ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਦੇ

“ਕਿਵੇਂ ਝਾਟੇ ਖੇਹ ਪਾ ਗਈ ਬੁੱਢੇ ਮਾਂ ਪਿਉ ਦੇ, ਵੈਰਨੇ ਜੇ ਭੱਜਣਾ ਹੀ ਸੀ ਤਾਂ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡੋਂ ਬਾਹਰ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨਾਲ ਭੱਜ ਜਾਂਦੀ , ਇਹ ਕਹਿਣਾਂ ਤਾਂ ਸੌਖਾ ਹੁੰਦਾ ਕਿਸੇ ਭੂਆ ਜਾਂ ਮਾਸੀ ਨੇ ਸਾਕ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ ‘ਤੇ ਚੁੰਨੀ ਚੜ੍ਹਾਵਾ ਕਰਕੇ ਕੁੜੀ ਬਾਹਰੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਤੋਰ ਦਿੱਤੀ।” ਇਹ ਗੱਲ ਗਿੰਦਰ

ਸਵੇਰੇ ਚਾਰ ਵਜੇ ਓਠਣਾ ਮੇਰਾ ਨਿੱਤ ਦਾ ਕਰਮ ਸੀ ਕਿਓਕਿ ਬਚਪਨ ਵਿੱਚ ਹੀ ਸਵਖਤੇ ਓਠਣ ਦੀ ਆਦਤ ਜੋ ਪੈ ਗਈ ਸੀ, ਓਹਨਾ ਵੇਲਿਆ ‘ਚ ਬਾਬੇ-ਦਾਦੇ ਹੁਣੀ ਸਾਨੂੰ ਸੱਤ ਭੈਣ-ਭਰਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅਮ੍ਰਿੰਤ ਵੇਲੇ ਓਠਾ ਲੈਦੇ ਸੀ ਤਾ ਜੋ ਅਸੀ ਵੀ ਉਹਨਾ ਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦੇ ਸਕੀਏ….ਜਮੀਨ ਥੋੜੀ ਸੀ ਤੇ ਕਬੀਲਦਾਰੀ ਭਾਰੀ, ਤੰਗੀਆ-ਤੁਰਸ਼ੀਆ

ਦਫ਼ਤਰ ਵਿੱਚ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਰਿਟਾਇਰ ਹੁੰਦਾ, ਕਿਸੇ ਦੀ ਬਦਲੀ ਹੁੰਦੀ ਜਾਂ ਫਿਰ ਕਿਸੇ ਪਰਿਵਾਰਕ ਖੁਸ਼ੀ ਕਰਕੇ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਪਾਰਟੀ ਹੁੰਦੀ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ।ਇੱਕ ਸਮੋਸਾ ਨਾਲ ਇੱਕ ਰਸਗੁੱਲਾ ਤੇ ਨਾਲ ਚਾਹ ਦਾ ਕੱਪ, ਇੱਕ ਰਵਾਇਤ ਬਣ ਗਈ ਸੀ।ਸਾਰੇ ਮਸਤੀ ਕਰਦੇ।ਇੱਕ ਦੋ ਕਰਮਚਾਰੀ ਪੱਕਾ ਸੀ ਬਈ ਕੋਈ ਗਾਨਾ ਗੀਤ ,ਚੁਟਕਲਾ ਜਰੂਰ