ਸਟੇਸ਼ਨ ਕੋਲ ਅੰਬ ਦਾ ਵੱਡਾ ਰੁੱਖ ਹੋਇਆ ਕਰਦਾ ਸੀ..ਸੌ ਸਾਲ ਪੂਰਾਣਾ..ਓਹਨੀਂ ਦਿੰਨੀ ਮੈਂ ਅਜੇ ਸਕੂਲ ਜਾਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕੀਤਾ..ਸਾਡਾ ਕਵਾਟਰ ਲਾਗੇ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਮੈਂ ਉਸ ਰੁੱਖ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਮਲਕੀਅਤ ਹੀ ਸਮਝਿਆ ਕਰਦਾ..ਅੰਬੀਆ ਦੀ ਰੁੱਤੇ ਤੋਤੇ ਗੁਟਾਰਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਅੰਬੀਆਂ ਟੁੱਕ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟਦੇ ਹੀ ਰਹਿੰਦੇ..ਕਈ ਵੇਰ ਓਹਨਾ ਦੇ ਮੂਹੋਂ ਹੇਠਾਂ

ਇਹ ਗੱਲ ਉੱਨੀ ਸੋ ਪੰਝੱਤਰ ਕੁ ਦੀ ਹੈ। ਓਦੋਂ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਇਕ ਜ਼ਰੂਰੀ ਲਕਸ਼ ਸਾਈਕਲ ਸਿੱਖਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਬਹੁਤੇ ਘਰਾਂ ਵਿੱਚ ਸਾਈਕਲ ਵੀ ਇੱਕੋ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਓਸ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਕੰਟਰੋਲ ਤਾਂ ਵੱਡੇ ਭਰਾ ਦਾ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਵੱਡਾ ਭਰਾ ਕੱਦ ਕਾਠ ਵਿੱਚ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਛੋਟਾ ਭਰਾ

ਭਜਨ ਬੰਦਗੀ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਪਰ ਮਨ ਨਹੀਂ ਟਿੱਕਦਾ। ਸਤਿਗੁਰ ਜੀ ਬੋਲੇ! ਤਿੰਨ ਜੀਵ ਹਨ। ਇਕ ਸੂਤਰ ਮੁਰਗ, ਦੂਜੀ ਕੁਕੜੀ, ਤੀਜੀ ਬਾਜ਼। ਜਿਹੜੇ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰਦੇ ਹਨ। ਉਸ ਨੂੰ ਰੱਬ ਨੇ ਖੰਭ ਵੱਡੇ ਦਿੱਤੇ ਹਨ। ਉਹ ਜ਼ਮੀਨ ਤੇ ਦੋੜ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਸੂ਼ਤਰ ਮੁਰਗ ਹੈ। ਬਦ ਕਿਸਮਤ ਨਾਲ ਵੱਡੇ ਖੰਭ ਹਨ ਹੈ।ਉਡਾਰੀ ਨਹੀਂ

ਮੈਂ ਗੁਰਦਾਸ ਸਿੰਘ ਵਾਸੀ ਰੰਗਲਾ ਪੰਜਾਬ। ਮੇਰਾ ਤਜਰਬਾ ਕਿ ਹਰ ਇਕ ਮਨੁੱਖ ਦਾ ਜੀਵਣ ਇੱਕੋ ਜਿਹਾ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਜਿਵੇ ਸਾਡੀ ਸੋਚ, ਚਾਲ ਤੇ ਚਿਹਰਾ ਕਿਸੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਰਲਦੇ ਉਦਾ ਹੀ ਸਾਡੇ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਵੀ ਵੱਖੋ ਵੱਖਰੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਕਿਸੇ ਲਈ ਵਿਆਹ ਚ ਸੁੱਟੇ ਜਾਂਦੇ ਨੋਟ ਖੁਸ਼ੀ ਦਾ ਪ੍ਰਗਟਾਵਾ ਕਰਦੇ ਨੇ

ਵਕਤ ਦੇ ਬਹੁਤ ਰੂਪ ਹੁੰਦੇ ਨੇ। ਵਕਤ ਜਾਂ ਤਾਂ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਤੋੜਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕੁੱਝ ਸਿਖਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਕੁੱਝ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜਾਂ ਫ਼ਿਰ ਇਨਸਾਨ ਕੋਲੋਂ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਖੋਹ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਇਸਦਾ ਭੇਤ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਪਾ ਸਕਿਆ। ਉਸਦੇ ਪਿਤਾ ਦੀ ਦਿਲ ਦਾ ਦੌਰਾ ਪੈਣ ਨਾਲ ਮੌਤ ਹੋਈ ਤਾਂ ਲੋਕਾਂ ਨੇ

ਗੱਲ 80/90 ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਦੀ,ਸਵੇਰੇ ਸਵਾਣੀਆਂ ਦੇ ਗੋਹੇ ਭੰਨ ਅੱਗ ਬਾਲਦਿਆ ਪਤਾ ਲੱਗ ਜਾਣਾ ਅੰਮ੍ਰਿਤ ਵੇਲਾ ਹੋ ਗਿਆ,ਸਾਡੇ ਘਰ ਅਕਸਰ ਹੀ ਡੱਬੀ ਨਾ ਮਿਲਣੀ,ਜੇ ਮਿਲਣੀ,ਵਿੱਚ ਤੀਲਾਂ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀਆ ਜਾਂ ਡੱਬੀ ਗਿੱਲੀ,ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ ਖੇਡਣ ਜਾਣ ਤੋ ਚਾਹ ਪੀਂਦਾ ਸੀ,ਮਾਂ ਨੂੰ ਕਹਿਣਾ,”ਬੀਬੀ ਵੇਖ,ਫਲਾਣੀ ਘਰ ਢਾਹ ਢਾਹ ਹੁੰਦੀ,ਅਗ ਬਲ ਪਈ ਮੰਗ ਲਿਆ ਅਗ

ਸਰੂਪ ਸਿੰਘ..ਲੁਧਿਆਣਿਓਂ-ਪਾਉਂਟਾ ਸਾਬ ਚੱਲਦੀ ਹਿਮਾਚਲ ਰੋਡ ਟ੍ਰਾੰਸਪੋਰਟ ਦੀ ਬੱਸ ਦਾ ਡਰਾਈਵਰ..ਸਾਬਕ ਫੌਜੀ ਸੀ ਪਰ ਹਰ ਕੋਈ ਗਿਆਨੀ ਸਰੂਪ ਸਿੰਘ ਆਖ ਸੱਦਦਾ..!ਬੱਸ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਜੈਕਾਰੇ ਦੀ ਗੂੰਝ ਨਾਲ ਹੀ ਅੱਡੇ ਵਿਚੋਂ ਨਿੱਕਲਿਆਂ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਮੁੜ ਪਾਉਂਟਾ ਸਾਬ ਦੀ ਹਦੂਦ ਅੰਦਰ ਦਾਖਿਲ ਹੁੰਦਿਆਂ ਹੀ ਚਾਰਾ-ਪਾਸਾ ਬੋਲੇ ਸੋ ਨਿਹਾਲ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਨਾਲ ਸਿਹਰ ਉਠਿਆ

ਟਿੰਮ ਤੇ ਬੈਠਾ ਸਾਂ ਜਦੋਂ ਪੰਜਾਬੋਂ ਖਬਰ ਆਈ..ਨਾਲ ਹੀ ਬਾਹਰ ਦੋ ਗੋਰੇ ਦਿਸ ਪਏ..ਦੋਹਾਂ ਕੋਲ ਦੋ ਸ਼ਿਕਾਰੀ..ਬਾਹਰ ਹੀ ਬੰਨ ਆਏ..ਆਉਣ ਲੱਗਿਆਂ ਇੱਕ ਨੂੰ ਕੁਝ ਆਖਿਆ ਵੀ..ਉਹ ਥੱਲੇ ਬੈਠਾ ਨੀਵੇਂ ਕੰਨ ਸੁਣੀ ਗਿਆ..ਫੇਰ ਜਿੰਨੀ ਦੇਰ ਮਾਲਕ ਅੰਦਰ ਦੋਹਾਂ ਦਾ ਧਿਆਨ ਗੇਟ ਵੱਲ ਹੀ..ਬਾਹਰ ਆਉਣਗੇ ਤਾਂ ਕੁਝ ਖਾਣ ਨੂੰ ਮਿਲੇਗਾ..! ਮੈਂ ਬਾਰੀ