ਬੇਸ਼ੱਕ ਅਸੀਂ 21ਵੀਂ ਸਦੀ ਵਿੱਚ ਵਿਚਰ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਜਿਥੇ ਤਕਨੀਕੀ ਵਿਕਾਸ ਨੇ ਸਭ ਨੂੰ ਹੈਰਾਨ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਹੈ। ਪਰ ਬਹੁਤ ਕੁੱਝ ਅਜਿਹਾ ਵੀ ਹੈ ਜੋ ਸਦੀਆਂ ਤੋਂ ਹੀ ਮਨੁੱਖ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚੱਲ ਰਿਹਾ। ਜਿਸਦਾ ਸ਼ਿਕਾਰ ਹੋਣ ਵਾਲੀ ਬਹੁਗਿਣਤੀ ਗਰੀਬੀ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਹੈ। ਅਜਿਹੇ ਹੀ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਸੱਚੀ ਘਟਨਾ

ਮੋਗਾ ਬਾਘਾਪੁਰਾਣਾ, ਲੁਧਿਆਣਾ ਲੁਧਿਆਣਾ ਨਾਨ ਸਟਾਪ ਕੋਈ ਰਾਹ ਦੀ ਸਵਾਰੀ ਨਾ ਹੋਵੇ। ਕਡੰਕਟਰ ਇਕੋ ਸਾਹ ਹੀ ਲੱਗਿਆ ਪਿਆ ਸੀ । ਮੈਂ ਵੀ ਪਿਛਲੇ ਅੱਡੇ ਤੋਂ ਮੋਗੇ ਜਾਣ ਲਈ ਟਿਕਟ ਕਟਵਾ ਲਈ ਸੀ । ਪਿਛਲੀ ਬਾਰੀ ਦੇ ਸਾਹਮਣੇ ਵਾਲੀ ਸੀਟ ‘ਤੇ ਮੈਂ ਬੈਠਾ ਹੋਇਆ ਸਾਂ। ਹਾਂ ਭਾਈ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ ਤੂੰ ਉਹਨੇ

ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੀ ਭੈਣ ਜੀ ਦੇ ਮਾੜੀ ਜਿਹੀ ਸੱਟ ਵੀ ਲੱਗ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ ਤਾਂ ਹਾਲ ਦੁਹਾਈ ਮਚਾ ਕਿੰਨੀ ਸਾਰੀ ਖਲਕਤ ਇਕੱਠੀ ਕਰ ਲਿਆ ਕਰਦੀ..! ਪਹਿਲੋਂ ਗਲੀ ਦੇ ਮੋੜ ਤੇ ਬੈਠ ਲੱਗੀ ਸੱਟ ਨੂੰ ਘੁੱਟ-ਘੁੱਟ ਕਿੰਨਾ ਸਾਰਾ ਲਹੂ ਕੱਢ ਲੈਂਦੀ ਤੇ ਮਗਰੋਂ ਹਰ ਆਉਂਦੇ ਜਾਂਦੇ ਨੂੰ ਉਹ ਲਹੂ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਵਿਖਾਇਆ

ਮੈਂ ਤਾਂ ਨਿਊਂ ਕਹਾਂ ਐਂ ਬੀ ਮ੍ਹਾਰੇ ਟੈਮ ਫੇਰ ਬੀ ਬੌਹਤ ਚੰਗੇ ਤੇ| ਭਮਾਂ ਦੀ ਪੈਸਾ ਧੇਲਾ ਐਨਾ ਜਾਦਾ ਨਹੀਂ ਹੋਆ ਕਰੈ ਤਾ| ਫੇਰ ਬੀ ਸਬਰ ਸੰਤੋਖ ਬੌਹਤ ਹੋਐ ਤਾ| ਇਬ ਤਾਂ ਪੈਸਾ ਧੇਲਾ ਬੌਹਤ ਐ ਲੋਕਾਂ ਪਾ, ਪਰ ਸਬਰ ਸੰਤੋਖ ਦਖਾਈ ਨੀਂ ਦੰਦਾ ਕਿਤੈ| ਬੌਹਤ ਬਰਸ ਪੈਹਲਾਂ ਕੀ ਬਾਤ

ਬੇਟਾ ਇੰਡੋ-ਤਿੱਬਤੀਐਨ ਪੁਲਸ ਵਿਚ ਡਿਪਟੀ-ਕਮਾਂਡੈਂਟ ਬਣ ਗਿਆ ਤਾਂ ਚੱਢਾ ਸਾਬ ਨੇ ਮਹਿਕਮੇਂ ਵਿਚੋਂ ਸਮੇਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀ ਰਿਟਾਇਰਮੈਂਟ ਲੈ ਲਈ..!ਫੇਰ ਅਕਸਰ ਹੀ ਕਾਲੇ ਰੰਗ ਦੀ ਅੰਬੈਸਡਰ ਤੇ ਟੇਸ਼ਨ ਆਇਆ ਕਰਦੇ..ਆਉਂਦਿਆਂ ਹੀ ਬੇਟੇ ਦੇ ਮਹਿਕਮੇਂ ਦੀਆਂ ਸਿਫਤਾਂ ਕਰਨੀਆਂ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੰਦੇ!ਫੇਰ ਗੱਲਾਂ ਗੱਲਾਂ ਵਿਚ ਰੇਲਵੇ ਦੇ ਮਹਿਕਮੇਂ ਵਿਚ ਹੀ ਨੁਕਸ ਕੱਢਣ

ਅਜੇ ਵੀ ਯਾਦ ਏ ਪਾਰੋਂ ਆਉਂਦਾ ਚੌਧਰੀ ਸਲਾਮਤ ਖੋਖਰ..ਅਕਸਰ ਦੱਸਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਕੇ ਵੰਡ ਵੇਲੇ ਕੋਈ ਪੰਜ ਕੂ ਸਾਲਾਂ ਦਾ ਹੋਵਾਂਗਾ..ਬੜਾ ਦਿਲਦਾਰ ਬੰਦਾ..ਅਮ੍ਰਿਤਸਰ ਹੋਟਲ ਵਿਚ ਠਹਿਰਦਾ ਤਾਂ ਰੌਣਕ ਜਿਹੀ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ..ਗੇਟ ਤੇ ਖਲੋਤੇ ਘਨੁਪੂਰ ਕਾਲੇ ਪਿੰਡ ਤੋਂ ਫੌਜੀ ਦਰਬਾਨ ਕਰਮ ਸਿੰਘ ਨੂੰ ਉਲਟਾ ਪਹਿਲੋਂ ਸਲੂਟ ਮਾਰ ਸੌਂ ਦਾ ਨੋਟ ਫੜਾ

ਸੰਘਰਸ਼..ਖੁਦ ਤੇ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਲੜਿਆ ਪਰ ਕੁਝ ਲੜਦੇ ਹੋਇਆਂ ਨੂੰ ਬਰੀਕੀ ਨਾਲ ਵੇਖਿਆ ਜਰੂਰ ਏ..! ਚੋਵੀ ਘੰਟੇ ਪੁਲਸ..ਏਜੰਸੀਆਂ..ਸਖਤੀ ਨਾਕੇ ਸੂਹਾਂ ਮੁਖਬਰੀ ਟਾਊਟ ਬਿਖੜੇ ਪੈਂਡੇ..ਖਾਣ ਸੌਣ ਜਾਗਣ ਦਾ ਕੋਈ ਟਾਈਮ ਨਹੀਂ..ਅੱਖੀਆਂ ਖੋਲ ਥਕੇਵਾਂ ਲਹੁਣਾ..ਨੰਗੇ ਪੈਰ ਸੱਪਾਂ ਠੂਹਿਆਂ ਦੀਆਂ ਸਿਰੀਆਂ..ਫੇਰ ਵੀ ਤੁਰਦੇ ਜਾਣਾ..ਕਿੰਨਾ ਕੁਝ ਵੇਖ ਸੁਣ ਅਣਡਿੱਠ ਅਣਸੁਣਿਆ ਕਰ ਦੇਣਾ..ਪੈਰ ਪੈਰ ਤੇ

ਨਿਯੁਕਤੀ ਮਗਰੋਂ ਛੇਵੀਂ ਜਮਾਤ ਨੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਪੜਾਉਣੀ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੀ..ਉਸ ਸਰਕਾਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿਚ ਜਿਆਦਾਤਰ ਗਰੀਬ ਤਬਕੇ ਦੇ ਬੱਚੇ ਹੀ ਪੜਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ..! ਦਰਮਿਆਨੇ ਕਦ ਦਾ ਪਤਲਾ ਜਿਹਾ ਉਹ ਮੁੰਡਾ ਹਮੇਸ਼ਾਂ ਹੀ ਬਾਕੀਆਂ ਨਾਲੋਂ ਵੱਖਰਾ ਬੈਠਦਾ ਹੁੰਦਾ..!ਅੱਧੀ ਛੁੱਟੀ ਵੇਲੇ ਵੀ ਅਕਸਰ ਕੱਲਾ ਬੈਠਾ ਕੁਝ ਨਾ ਕੁਝ ਲਿਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ..ਇੱਕ ਦਿਨ ਕੰਮ ਨਾ

ਗੱਲ ਕੋਈ ਪੰਦਰਾਂ ਕੁ ਸਾਲ ਪੁਰਾਣੀ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਉਮਰ ਓਦੋਂ ਬਵੰਜਾ ਤਰਵੰਜਾ ਸਾਲ ਦੀ ਹੋਵੇਗੀ। ਮੇਰੇ ਜ਼ਿਲ੍ਹੇ ਦੇ ਇੱਕ ਸਾਹਿਤਕ ਮੰਚ ਵੱਲੋਂ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਮੇਲਾ ਕਰਵਾਇਆ ਗਿਆ।ਉਸ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਸਾਹਿਤਕ ਅਤੇ ਸੱਭਿਆਚਾਰਕ ਗਤੀਵਿਧੀਆਂ ਕਰਵਾਈਆਂ ਜਾਣੀਆਂ ਸਨ। ਪੰਜਾਬੀ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਖੂਬਸੂਰਤ ਅਭਿਨੇਤਰੀ ਨੂੰ ਬਤੌਰ ਮੁੱਖ ਮਹਿਮਾਨ ਬੁਲਾਇਆ ਗਿਆ। ਮੈਨੂੰ ਵੀ ਉਸ

ਰਿਸ਼ਤਾ ਵੱਡੇ ਘਰੋਂ ਸੀ..ਮੈਂ ਅੰਦਰੋਂ ਅੰਦਰੀ ਡਰ ਰਹੀ ਸਾਂ..ਹੈਸੀਅਤ ਪੱਖੋਂ ਬਹੁਤ ਜਿਆਦਾ ਫਰਕ..ਇਕ ਵੇਰ ਮਨਾ ਵੀ ਕੀਤਾ ਪਰ ਪਿਓ ਧੀ ਨਾ ਮੰਨੇ..ਅਖ਼ੇ ਇੰਝ ਦੇ ਢੋ ਸਬੱਬ ਨਾਲ ਹੀ ਢੁੱਕਦੇ..! ਫੇਰ ਕਰਜਾ ਚੁੱਕਿਆ..ਪੈਲੀ ਵੀ ਗਹਿਣੇ ਪਾਈ..ਵੱਡਾ ਸਾਰਾ ਦਾਜ ਦਿੱਤਾ..ਓਹਨੀਂ ਦਿਨੀਂ ਮਾਰੂਤੀ ਕਾਰ ਨਵੀਂ ਨਵੀਂ ਆਈ ਸੀ..ਉਹ ਵੀ ਬੁੱਕ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤੀ..ਡਿਲੀਵਰੀ ਨੂੰ