ਹੂ-ਬਹੂ “ਅਰਦਾਸ” ਫਿਲਮ ਵਾਲੀ ਕਹਾਣੀ ਸੀ ਮੇਰੇ ਟੱਬਰ ਦੀ..!ਦਿਨੇ ਰਾਤ ਬੱਸ ਇਹੋ ਰੱਟ ਲੱਗੀ ਰਹਿੰਦੀ..”ਮੁੰਡਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ”..”ਪਹਿਲੀ ਚੰਗੀ ਚੀਜ ਚਾਹੀਦੀ ਏ”..”ਸਿਆਣੇ ਦੀ ਦਵਾਈ”..”ਝਾੜ ਪੂੰਝ”..ਤੇ ਜਾਂ ਫੇਰ ਕਿਸੇ ਸਾਧ ਦੀਆਂ ਮੁਠੀਆਂ ਭਰੋ..!ਭਾਵੇਂ ਜੋ ਮਰਜੀ ਕਰੋ ਪਰ ਬਰੂਹਾਂ ਟੱਪਣ ਵਾਲਾ ਸਿਰਫ ਕਰਮਾ ਵਾਲਾ ਹੀ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ..! ਮੈਂ ਸਮਝਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੀ ਤਾਂ

ਇਹ ਕੁਦਰਤ ਸਾਨੂੰ ਜਿਸ ਹਾਲਾਤ ਵਿੱਚ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ, ਸਾਨੂੰ ਜਾਂ ਤਾਂ ਮੁਕੰਮਲ ਬਣਾ ਕੇ ਭੇਜਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਫ਼ਿਰ ਸਾਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਕੋਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਕੇ ਆਪਣੇ ਆਪ ਨੂੰ ਮੁਕੰਮਲ ਬਣਾਉਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ। ਬਹੁਤੀ ਵਾਰੀ ਅਸੀਂ ਅਧੂਰੇ ਹੀ ਇਸ ਦੁਨੀਆ ਉੱਤੇ ਆਉਂਦੇ ਹਾਂ ਤੇ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹਾਂ। ਸਾਡੀਆਂ ਹੱਥਾਂ ਦੀਆਂ ਲਕੀਰਾਂ

ਗੱਲ ਉਨਾ ਦਿਨਾ ਦੀ ਹੈ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਮੋਗੇ 9 ਨੰਬਰ ਵਿੱਚ ਲੱਕੜ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਗਿਆ ਸੀ ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਲੇਡੀ 35-40 ਦੇ ਕਰੀਬ ਸੀ ਉਹ ਤੁਰੀ ਜਾਂਦੀ ਡਿੱਗ ਗਈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਦੰਦਲਾਂ ਪੈਦਾ ਗਈਆਂ ਲੋਕ ਭੱਜੇ ਆਏ ਕਿ ਬਾਬਾ ਜੀ ਨੂੰ ਦੰਦਲਾਂ ਪੈ ਗਈਆਂ (ਉਹ ਇੱਕ ਅਖੋਤੀ ਬਾਬਾ ਸੀ )

ਗਹਿਣਿਆਂ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਤਰਾਂ ਲੱਦੀ ਹੋਈ ਚਾਰ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਵਿਆਹ ਦਿੱਤੀ ਗਈ ਤਾਏ ਦੀ ਕੁੜੀ ਨੂੰ ਜਦੋਂ ਵੀ ਲਿਸ਼ਕਦੀ ਹੋਈ ਮਹਿੰਗੀ ਕਾਰ ਵਿਚੋਂ ਬਾਹਰ ਨਿੱਕਲ਼ਦੀ ਹੋਈ ਵੇਖਦੀ ਤਾਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਮੂੰਹ ਅੱਡੀ ਖਲੋਤੀ ਰਹਿ ਜਾਇਆ ਕਰਦੀ! ਜਿਹੜੀ ਗੱਲ ਮੈਨੂੰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਧ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦੀ..ਉਹ ਸੀ ਜੀਜਾ ਜੀ ਵੱਲੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਪ

ਤਖ਼ਤ ਸ੍ਰੀ ਦਮਦਮਾ ਸਾਹਿਬ ਦੀ ਇਸ ਮੁਢਲੀ ਇਮਾਰਤ ਦੀ ਸੇਵਾ ਬਾਬਾ ਦੀਪ ਸਿੰਘ ਸਾਹਿਬ ਨੇ 1729 ਚ ਕਰਵਾਈ।ਅੰਗਰੇਜ ਇੰਜੀਨੀਅਰ ਵੀ ਆਖਿਆ ਕਰਦੇ ਸਨ ਕੇ ਇਮਾਰਤਸਾਜ਼ੀ ਦਾ ਬੇਹਤਰੀਨ ਨਮੂਨਾ ਘੱਟੋ ਘੱਟ 1200 ਸਾਲ ਤੱਕ ਤੇ ਕਿਤੇ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦਾ।ਪੰਜ ਕੋਨਿਆਂ ਵਾਲੀ ਇਹ ਇਮਾਰਤ ਅੱਜ ਕੱਲ ਅਮਰੀਕਾ ਦੀ ਪੇੰਟਾਗਨ ਦੀ ਪੰਜ ਨੁੱਕਰਾਂ ਵਾਲੀ

ਗਿੱਧਾ ਪਾਉਣਾ ਮੈਨੂੰ ਭੂਆ ਨੇ ਸਿਖਾਇਆ ਸੀ ਤੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਤੇ ਗਏ ਸਨ!ਸਕੂਲ ਸਲਾਨਾ ਸਮਾਰੋਹ ਵਿਚ ਜਦੋਂ ਮੇਰੀ ਪਾਈ ਬੋਲੀ ਤੇ ਸਾਰਿਆਂ ਤੋਂ ਵੱਧ ਤਾੜੀਆਂ ਵੱਜਦੀਆਂ ਤਾਂ ਕਈ ਆਖ ਦਿੰਦੀਆਂ..“ਹਾਇ ਰੱਬਾ ਕਦ ਸਾਨੂੰ ਬੇਸ਼ਕ ਏਦ੍ਹੇ ਵਾਂਙ ਮਧਰਾ ਹੀ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਪਰ ਨਖਰੇ ਤੇ ਨੈਣ ਨਕਸ਼ ਤੇ ਘੱਟੋ ਘੱਟ

ਸਾਡੇ ਤਿੰਨ ਦਹਾਕੇ ਪਹਿਲਾਂ ਬਟਾਲਾ-ਗੁਰਦਾਸਪੁਰ ਦੇ ਐਨ ਵਿਚਕਾਰ ਛੀਨੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਉੱਤਰ ਵਾਲੇ ਪਾਸੇ ਰੇਲਵੇ ਲਾਈਨ ਦੇ ਨਾਲ ਪਿੰਡ ਸੁਖਚੈਨੀਆਂ ਦੇ ਸ਼ਮਸ਼ਾਨ ਘਾਟ ਕੋਲ ਡੰਗਰ ਚਾਰਿਆ ਕਰਦੇ ਸਾਂ..!ਇੱਕ ਬਾਬਾ ਜੀ ਕਿੰਨੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਬੱਕਰੀਆਂ ਭੇਡਾਂ ਵੀ ਲੈ ਆਇਆ ਕਰਦੇ..!ਇਕ ਦਿਨ ਵੱਗ ਵਿਚ ਇੱਕ ਵਲੈਤੀ ਗਾਂ ਵੀ ਸੀ..ਅਸੀਂ ਵੇਖਿਆ ਖਾ ਪੀ ਕੇ

ਬਟਾਲੇ ਕੋਲ ਛੀਨੇ ਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਬਦਲ ਕੇ ਆਏ ਪਿਤਾ ਜੀ ਨੇ ਇੱਕ ਦਿਨ ਗੱਡੀਓਂ ਉੱਤਰੀ ਬਿਨਾ ਟਿਕਟ ਦੀ ਇੱਕ ਸਵਾਰੀ ਨੂੰ ਫੜ ਜੁਰਮਾਨਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ..ਉਹ ਕੋਲ ਹੀ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਜੱਟ ਦਾ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਨਿੱਕਲਿਆ..ਓਹਨੀ ਦਿੰਨੀ ਜੁਰਮਾਨਾ ਭਰੇ ਜਾਣ ਤੱਕ ਫੜੇ ਗਏ ਨੂੰ ਰੇਲਵੇ ਪੁਲਸ ਦੀ ਹਿਰਾਸਤ ਵਿਚ ਰਹਿਣਾ