ਵੱਡੇ ਸਾਰੇ ਰਾਹ ਤੋਂ ਜਾਂਦੀ ਪਿੰਡ ਨੂੰ ਦੋਨੋਂ ਪਾਸੀ ਸਰ ਕਾਨਿਆਂ ਨਾਲ ਲਪੇਟੀ ਢੇਡੀ ਮੇਢੀ ਡੰਡੀ ਪਿੰਡ ਆਣ ਵੜਦੀ, ਤੇ ਪਿੱਛੇ ਛੱਡ ਜਾਂਦੀ ਕਿੰਨੀ ਸਾਰੀ ਉਡਦੀ ਧੂੜ। ਸ਼ਹਿਰੋਂ ਇੱਕੋ ਹੀ ਬਸ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਹੀ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੀ। ਟਾਂਗੇ ਤੇ ਬੈਲ ਗੱਡੀਆਂ ਹੀ ਆਉਣ ਜਾਣ ਦਾ ਮੁੱਖ ਸਾਧਨ ਸੀ। ਤਰਕਾਲਾ ਤੱਕ

(ਮਹਿੰਗੇ ਫੁੱਲ) ਅਰਜਨ ਸਿੰਘ ਸਾਰੇ ਦਿਨ ਦੀ ਤਪਦੀ ਧੁੱਪ ,ਕਹਿਰ ਦੀ ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ,ਪਸੀਨੋ ਪਸੀਨੀ ਹੋਇਆ ਦਿਹਾੜੀ ਕਰ ਕੇ ,,ਸ਼ਾਮ ਨੂੰ ਘਰ ਪਰਤਿਆ , ਨਿਕੀ ਪੋਤੀ ਭੱਜ ਕੇ ,ਅਰਜਨ ਸਿੰਘ ਕੋਲ ਆ ਗਈ ਪੋਤੀ ਨੇ ,ਅਰਜਨ ਸਿੰਘ ਦੀ ਉਂਗਲੀ ਫੜੀ ,ਅੰਦਰ ਆ ਗਏ ,ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ ਕੰਧ ਨਾਲ ਖੜਾ ਮੰਜਾ,ਵੇਹੜੇ ਵਿਚ

ਮੈਨੂੰ ਮਰੇ ਨੂੰ ਕਈ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਤੇ ਇਸ ਲਈ ਹਰ ਸਾਲ ਦੀ ਤਰਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਮੇਰਾ ਸਰਾਧ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਰਾਧ ਬਰਸੀ ਜਰੂਰ ਮਨਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਇਹ ਸਾਡੀ ਰੀਤ ਹੈ। ਸਮਾਜ ਦਾ ਚਲਣ ਹੈ।ਜਿਓੰਦੀਆਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਰੋਟੀ ਪੁਛੇ ਨਾ ਪੁਛੇ।ਪਰ ਸਮਾਜ ਚ ਨੱਕ ਰੱਖਣ ਲਈ

ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਘਰੇ ਮੱਝ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਹਿਸਾਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸੇਖੂ ਪੁਰ ਡਰੌਲੀ ਪਟਵਾਰੀ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਮਹੀਨੇ ਕੁ ਬਾਅਦ ਹੀ ਘਰ ਅਉਂਦੇ ਸਨ। ਸੋ ਘਰ ਬਾਰ ਲਈ ਸਲਾਹ ਮਸ਼ਵਰੇ ਚਿੱਠੀ ਪੱਤਰ ਰਾਹੀ ਹੀ ਮਿਲਦੇ ਸਨ। ਓਹਨਾ ਦਾ ਪੋਸਟ ਕਾਰਡ ਆਇਆ ਕਿ

ਗੱਲ ਫਰਬਰੀ 2012 ਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਜਿੰਦਲ ਹਾਰਟ ਹਸਪਤਾਲ ਬਠਿੰਡਾ ਦਾਖਲ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਜਣੇ ਉਸਦੀ ਦੇਖ ਰੇਖ ਲਈ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਹੀ ਲਾਬੀ ਚ ਸੋਂਦੇ ਸੀ। ਉਧਰ ਸਰਸੇ ਮੇਰੇ ਜੀਜਾ ਜੀ ਵੀ ਲਿਵਰ ਟਿਊਮਰ ਨਾਲ ਜੂਝ ਰਹੇ ਸੀ। ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਮੇਰੇ ਭਾਣਜੇ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ

ਆਪਾ ਜਦੋ ਵੀ ਮਿਲਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ , ਆਪਣੀ ਗੱਲਬਾਤ ਰਾਤ ਦੇ ਟਾਈਮ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਤੁਹਾਡਾ ਫੋਨ ਆਉਦਾ। ਤੁਸੀ ਹਾਲ ਚਾਲ ਪੁੱਛ ਕੇ ਕਹਿਣਾ , ਕੱਲ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ ਛੁੱਟੀ ਆ। ਆਪਾ ਕੱਲ ਘੁੰਮਣ ਚੱਲਦੇ ਆ ,ਨਾਲੇ ਬਜਾਰ ਚੋ ਕੁੱਝ ਵਰਤੋ ਦਾ ਸਮਾਨ ਵੀ ਲੇਣਾ। ਤੁਸੀ ਸਵੇਰੇ ਜਲਦੀ ਆ ਜਾਣਾ। ਮੈ ਬਹੁਤ

ਮੇਰਾ ਬਚਪਨ ਆਮ ਬੱਚੀਆਂ ਵਰਗਾ ਨਹੀ ਸੀ। ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਹੋਇਆ ਚੰਗਾ ਮੰਨੀਆ ਹੋਇਆ ਪਰਿਵਾਰ ਸੀ ਜਮੀਨ ਚੰਗੀ ਸੀ ।ਮੈ ਵੀ ਆਪਣੀ ਪੜਾਈ ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ।ਪਰ ਜਲਦੀ ਹੀ ਮੇਰੇ ਪਿਤਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸਮੇਤ ਸ਼ਹਿਰ ਵਾਲੀ ਕੋਠੀ ਵਿੱਚ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋ ਗਏ।ਇੱਕ ਤਾ ਬਹਾਨਾ ਸੀ ਬੱਚਿਆ ਦੀ ਪੜਾਈ ਦਾ

ਵਰਤਾਰਾ ਅਜੋਕਾ ਨਹੀਂ..ਜਦੋਂ ਦੇ ਬਿੱਪਰ ਵੱਸ ਪਏ..ਓਦੋਂ ਤੋਂ ਵਰਤਾਇਆ ਜਾ ਰਿਹਾ..ਲੰਮੀ ਰੇਸ ਦੇ ਘੋੜੇ ਨੂੰ ਧੋਖੇ ਨਾਲ ਜਿੱਲਣ ਵਿਚ ਫਸਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ..! ਫੈਸਲਾਕੁਨ ਜੰਗ ਦੇ ਲੜਾਕੇ ਦਾ ਪੈਰ ਘਾਹ ਫੂਸ ਹੇਠ ਦੱਬੀ ਕੁੜਿੱਕੀ ਵਿੱਚ ਦੇ ਕੇ ਉੱਪਰ ਨੂੰ ਟੰਗ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ..! ਕਸੂਤਾ ਲਮਕਿਆ ਜਦੋਂ ਛੁੱਟਣ ਲਈ ਹੱਥ ਪੈਰ ਮਾਰਨ ਲੱਗੇ

ਤੀਜਾ ਘੱਲੂ ਕਾਰਾ ਹੋ ਕੇ ਹਟਿਆ ਸੀ..ਮੌਜੂਦਾ ਸੁਨੀਲ ਜਾਖੜ ਦਾ ਪਿਤਾ ਬਲਰਾਮ ਜਾਖੜ ਓਦੋਂ ਕਾੰਗ੍ਰੇਸ ਪਾਰਟੀ ਵੱਲੋਂ ਲੋਕ ਸਭਾ ਦਾ ਸਪੀਕਰ ਸੀ..ਬਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਕੇ ਜੇ ਦੇਸ਼ ਦੀ ਏਕਤਾ ਅਖੰਡਤਾ ਨੂੰ ਬਚਾਉਣ ਖਾਤਿਰ ਦੋ-ਢਾਈ ਕਰੋੜ ਸਿੱਖ ਮਾਰਨਾ ਵੀ ਪਿਆ ਤਾਂ ਕੋਈ ਹਰਜ ਨੀ..! ਆਰ.ਐੱਸ.ਐੱਸ ਦੀ ਇੱਕ ਨੌਜੁਆਨ ਪ੍ਰਵਕਤਾ ਬੀਬੀ..ਤਿੰਨ ਕੂ ਸਾਲ

ਬੀਮਾਰ ਰਹਿੰਦੀ ਕਰਤਾਰੋ ਨੇ ਸੋਚਿਆ , ਕਿਉਂ ਨਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੈਠੀ – ਬੈਠੀ ਛੋਟੇ ਮੁੰਡੇ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦੇਵਾਂ । ਅੱਜ ਲਾਲੀ ਦਾ ਵਿਆਹ ਸੀ , ਸਾਰੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਮਿੱਤਰ ਮੇਲੀ ਪਹੁੰਚ ਚੁੱਕੇ ਸੀ । ਹੁਣ ਸਾਰੇ ਕਨੇਡਾ ਵਾਲੀ ਵੱਡੀ ਨੂੰਹ ਦੀ ਉਡੀਕ ਕਰ ਰਹੇ ਸੀ । ਜਦੋਂ ਕਨੇਡਾ ਵਾਲੀ ਨੂੰਹ