ਅੱਜ ਜਦੋਂ ੧੪ ਸਾਲਾਂ ਬਾਅਦ ਉਸ ਮੁਹੱਲੇ ਉਸ ਗਲੀ ਵਿੱਚੋ ਗੁਜਰਿਆ ਤਾਂ ਉਹੀ ਘਰ ਬੇਬੇ ਬਾਪੂ ਦੇ ਸੁਪਨਿਆਂ ਦਾ ਆਸ਼ਿਆਨਾ ਜੌ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਣਾਇਆ ਸੀ ਸਾਮਣੇ ਹੀ ਦਿੱਖ ਗਿਆ ।। ਦੇਖਦੇ ਹੀ ਬਚਪਨ ਦੀਆਂ ਉਹੀ ਪੁਰਾਣੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਤਾਜ਼ੀਆ ਹੋ ਗਈਆ !! ਭਾਵੇਂ ਹੁਣ ਉਹ ਘਰ ਵਿੱਚ ਕੌਈ ਹੌਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ

ਮੱਖਣ ਸਿੰਘ ਰੋਜ਼ ਵੇਖਦਾ ਰਹਿੰਦਾ ਉਸਦੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਪੁਰਾਤਨ ਸਮੇਂ ਤੇ ਅੱਜ ਦੇ  ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਆ ਰਹੇ  ਬਦਲਾਅ ਨੂੰ, ਹਰ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਸਾਹਮਣੇ  ਪੁਰਾਣੇਂ ਸਮੇਂ ਨੂੰ ਯਾਦ ਕਰ , ਆਪਣੀਆਂ ਪੁਰਾਤਨ ਸਮੇਂ ਦੇ  ਕੰਮਕਾਜ ਦੀ ਵਡਿਆਈ ਕਰਨਾ  ,ਨਵੀ ਪੀੜੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਕਰੀ ਕਿਰਤ ਦੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਕਰ ਉਹਨਾਂ

ਮੰਮੀ ਜੀ ਕੱਲ੍ਹ ਨੂੰ ਯੁਵਰਾਜ ਨੇ ਇੱਕ ਸਾਲ ਦਾ ਹੋ ਜਾਣਾ ਆ ਤੇ ਡੈਡੀ ਜੀ ਹੁਰੀਂ ਆਖਦੇ ਪਏ ਸੀ ਅਸੀਂ ਵਧੀਆ ਧੂਮਧਾਮ ਨਾਲ ਯੁਵਰਾਜ ਦਾ ਪਹਿਲਾ ਜਨਮਦਿਨ ਮਨਾਉਣਾ ਆ ਜੀ।” “ਹਾਂ ਹਾਂ ਪੁੱਤ,ਜ਼ਰੂਰ ਮਨਾਉਣਾ ਆ,ਤੇਰੇ ਡੈਡੀ ਜੀ ਨੇ ਮੈਨੂੰ ਆਖ ਦਿੱਤਾ ਸੀ ਪੁੱਤ..ਇੱਕੋ ਇੱਕ ਤਾਂ ਪੋਤਾ ਸਾਡਾ ਸਭ ਤੋਂ ਲਾਡਲਾ….ਪਰ

ਪਾਪਾ ਲੈ ਆਏ ਮੇਰੇ ਲਈ ਮੋਬਾਇਲ , ਨਹੀਂ ਬੇਟਾ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਮੋਬਾਇਲ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਸਕਿਆ , ਕਿਉਂ ਪਾਪਾ ? ਬੇਟਾ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਤੈਨੂੰ ਕਿ ਮੈਂ ਤੇਰਾ ਮੋਬਾਇਲ ਕਿਉਂ ਨਹੀਂ ਲਿਆ ਸਕਿਆ ਚਲੋ ਆਓ ਪੁੱਤ ਖਾਣਾ ਖਾਈਏ ਆਜਾਏਗਾ ਤੇਰਾ ਮੋਬਾਇਲ ਜਲਦੀ ਹੀ ਤਰਸੇਮ ਸਿੰਘ ਬਹੁਤ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਵਾਇਦਾ ਕਰਨ ਦੇ

ਇੱਕ ਦਿਨ ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਅਤੇ ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਪਿੰਡ ਬੌਂਦਲੀ ਤੋਂ ਸ਼ਹਿਰ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਰੋਡ ਉਪਰ ਆਏ ਤਾਂ ਕੀ ਦੇਖਿਆ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਔਰਤ ਹਾਲ ਤੋਂ ਬੇਹਾਲ ਹੋਈ ਸੜਕ ਤੇ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਸੀ ਜਿਸ ਦੇ ਆਲੇ ਦੁਆਲੇ ਦੱਸ ਪੰਦਰਾਂ ਆਦਮੀਆਂ ਦਾ ਇਕੱਠ ਸੀ ਪਰ ਸਾਰੇ

ਬੜੀ ਚਰਚਾ..”ਸਾਨੂੰ ਲਾਹੌਰ ਨੇੜੇ ਦਿੱਲੀ ਦੂਰ”..ਸੌ ਸੌ ਮੀਟਰ ਚੋੜੇ ਪੱਕੇ ਬੇਰੀਕੇਡ..ਦਿਲੀ ਤਾਂ ਆਪੇ ਦੂਰ ਹੋਣੀ..ਪਤਾ ਨੀ ਲਾਹੌਰ ਤੋਂ ਏਨੀ ਚਿੜ ਕਿਓਂ? ਅੰਮ੍ਰਿਤਸਰੋਂ ਬਵੰਜਾ ਕਿਲੋਮੀਟਰ ਦੂਰ..ਉੱਚੜੇ ਬੁਰਜ ਲਾਹੌਰ ਦੇ..ਪੁਰਖਿਆਂ ਦੀ ਧਰਤੀ..ਇਥੇ ਜੰਮੇ ਪਲੇ ਵਿਆਹ ਮੰਗਣੇ ਜੰਝਾਂ ਜਨਾਜੇ..! ਲੰਮੇ ਵਾਲਾਂ ਵਾਲਾ ਬਲੋਗਰ..ਸਿਆਲਕੋਟ ਵਾਲੇ ਫੈਜ ਅਹਮਦ ਫੈਜ ਵਰਗਾ..ਦਿੱਲੀ ਦੇ ਨੱਬੇ ਸਾਲ ਦੇ ਅਜੀਤ

ਦੂਰ ਸ਼ਰੀਕੇ ਚੋਂ ਚਾਚਾ..ਦੋ ਧੀਆਂ..ਬਹੁਤ ਨਿੱਕੀਆਂ ਜਦੋਂ ਚਾਚੀ ਮੁੱਕ ਗਈ..ਹੇਮਕੁੰਟ ਜਾਂਦਿਆਂ ਬੱਸ ਖੱਡ ਵਿਚ ਜਾ ਪਈ..ਲੋਥ ਆਈ..ਉਹ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਨਾ ਰੋਇਆ..! ਕੋਈ ਅਫਸੋਸ ਕਰਨ ਆਇਆ ਕਰੇ ਤਾਂ ਨਿੱਕੀ ਧੀ ਨੂੰ ਬੁੱਕਲ ਵਿਚ ਲੈ ਉਸਦਾ ਸਿਰ ਪਲੋਸਦਾ ਰਿਹਾ ਕਰੇ..ਨਿੱਕੀ ਵੀ ਗਿੱਝ ਗਈ..ਜਦੋਂ ਵੇਖਿਆ ਕਰੇ ਘਰੇ ਮਕਾਣ ਆਈ..ਸਭ ਖੇਡਾਂ ਛੱਡ ਨੱਸ ਕੇ

ਮਨਮੀਤ ਕਰੀਬ ਹੁਣ ਇੱਕ ਮਹੀਨਾ ਦਵਾਈ ਖਾ ਚੁੱਕੀ ਸੀ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਕੋਈ ਆਰਾਮ ਨਹੀਂ ਸੀ।ਫੇਰ ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਇੱਕ ਪਰਿਵਾਰਿਕ ਡਾਕਟਰ ਤੋਂ ਸਲਾਹ ਲਈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਮਨਮੀਤ ਨੂੰ ਇੱਕ ਗੋਲੀ(ਦਵਾਈ) ਦੱਸੀ ਜੋ ਸਿਰਫ ਛਿੱਕਾਂ ਨੂੰ ਕੁੱਝ ਸਮੇਂ ਲਈ ਰੋਕ ਲੈਂਦੀ ਸੀ।ਇੱਕ ਦਿਨ ਵਿੱਚ ਉਹ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਇੱਕ ਗੋਲੀ ਖਾ ਕੇ ਆਪਣਾ

ਜਦੋਂ ਮਨਮੀਤ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਤੰਗ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ ਗਈ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨਾਲ ਪਟਿਆਲਾ ਸਰਕਾਰੀ ਰਾਜਿੰਦਰਾ ਹਸਪਤਾਲ ਜਾਣ ਵੱਜੋਂ ਸੋਚਿਆ ।ਆਪਣੀ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਨਾਲ ਲੈ ਕੇ ਉਸਨੇ ਉੱਥੇ ਦਿਖਾਇਆ।ਡਾਕਟਰ ਨੂੰ ਕੋਈ ਵੀ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਨਜ਼ਰ ਨਾ ਆਈ ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਕੁੱਝ ਹਫਤੇ ਦੀਆਂ ਦਵਾਈਆਂ ਲਿਖ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਦਵਾਈ ਲੈਣ ਮਗਰੋਂ ਮਨਮੀਤ ਆਪਣੇ

ਮਨਮੀਤ ਬਹੁਤ ਸਾਊ ਅਤੇ ਸੁਸ਼ੀਲ ਕੁੜੀ ਸੀ।ਪੜ੍ਹਾਈ ਪੂਰੀ ਕਰਨ ਮਗਰੋਂ ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਪ੍ਰਾਈਵੇਟ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਾਉਣ ਲੱਗ ਗਈ ਸੀ।ਘਰ ਆ ਕੇ ਟਿਊਸ਼ਨ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੀ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਥੋੜੇ ਬਹੁਤ ਖਰਚੇ ਕੱਢ ਕੇ ਆਪਣੇ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਵੀ ਪੈਸਿਆਂ ਵੱਜੋਂ ਮਦਦ ਕਰ ਦਿੰਦੀ ਸੀ। ਪਰਿਵਾਰ ਕੁੱਝ ਸਮਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਆਪਣੇ ਨਵੇਂ