#ਕਿੱਸਾ_ਇੱਕ_ਦੋਸਤੀ_ਦਾ। (4) Endless Dosti ਸ਼ਾਮ ਲਾਲ ਮੰਡਾਵੇ ਆਪਣੀ ਨੌਕਰੀ ਤੇ ਸੀ ਤੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬਾਦਲ ਵਿਚਲੀ ਨੌਕਰੀ ਚ। ਫਿਰ ਮੇਰੇ ਵਿਆਹ ਦੀ ਚਰਚਾ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ। ਮੇਰੀ ਬੇਗਮ ਨੂੰ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰੀ ਵੇਖਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਵੀ ਸ਼ਾਮ ਲਾਲ ਦੇ ਘਰ ਦਾ ਹੀ ਬਣਾਇਆ ਗਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਦੇਖਾ ਦਿਖਾਈ ਦੀਆਂ ਰਸਮਾਂ ਦੇ

#ਇੱਕ_ਦੋਸਤੀ_ਦਾ_ਕਿੱਸਾ (3) ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਦੇ ਵਿਆਹ ਦਾ ਕਾਰਜ ਨਿਪਟ ਗਿਆ। ਸ਼ਾਮ ਲਾਲ ਸ੍ਰੀ ਗੰਗਾਨਗਰ ਆਪਣੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਮਗਨ ਹੋ ਗਿਆ ਤੇ ਮੈਂ ਨੌਕਰੀ ਵਿੱਚ। ਪਰ ਸਾਡੀ ਚਿੱਠੀ ਪੱਤਰੀ ਜਾਰੀ ਰਹੀ। ਮੈਂ ਆਨੇ ਬਹਾਨੇ ਉਸ ਕੋਲ ਚਲਾ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਜਦੋਂ ਉਹ ਡੱਬਵਾਲੀ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਫਿਰ ਇਕੱਠੇ ਹੋ ਜਾਂਦੇ। ਉਂਜ ਅਸੀਂ

#ਇੱਕ_ਦੋਸਤੀ_ਦਾ_ਕਿੱਸਾ। (2) ਅਸੀਂ ਖੂਬ ਮੇਹਨਤ ਕਰਦੇ ਲਗਾਤਾਰ ਪੜ੍ਹਦੇ ਤੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਬਾਜ਼ਾਰ ਦੀ ਗੇੜੀ ਵੀ ਬਦਸਤੂਰ ਮਾਰਦੇ। ਅਕਸਰ ਫ਼ਿਲਮਾਂ ਵੀ ਦੇਖਦੇ। ਪਰ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦਾ ਕੋਟਾ ਵੀ ਪੂਰਾ ਰੱਖਦੇ। ਸਾਡੇ ਦੋਹਾਂ ਦੇ ਘਰਦੇ ਸਾਡੇ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਸਨ। ਇਸ ਤਰਾਂ ਅਸੀਂ ਦੋਨੇ ਬਿਆਸੀ ਵਿੱਚ ਬੀ ਕਾਮ ਕਰ ਗਏ। ਸਿਤੰਬਰ ਬਿਆਸੀ ਵਿੱਚ ਮੈਨੂੰ

#ਇੱਕ_ਦੋਸਤੀ_ਦਾ_ਕਿੱਸਾ (ਭਾਗ1) ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ ਜਲਾਈ/ ਅਗਸਤ 1980 ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਇੱਕ ਅਣਦਾਹੜੀਆ, ਅੱਲ੍ਹੜ ਜਿਹਾ ਮੁੰਡਾ ਪਾਪਾ ਜੀ ਕੋਈਂ ਕੰਮ ਆਇਆ। ਪੁੱਛਣ ਤੇ ਪਤਾ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਖਾਲ ਲਈ ਕੁਝ ਜਮੀਨ ਮੁੱਲ ਲਈ ਸੀ ਜਿਸਦੇ ਇੰਤਕਾਲ ਬਾਰੇ ਪਿੱਛਲੇ ਪਟਵਾਰੀਆਂ ਨੇ ਬਹੁਤ ਖਰਾਬ ਕੀਤਾ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਲਾਰੇ ਲਾਏ, ਪੈਸੇ

ਕੋਈਂ ਸਮਾਂ ਸੀ ਜਦੋਂ ਹੰਸ ਰਾਜ ਓਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਲੋਹੇ ਵਾਲੇ ਮੰਡੀ ਡੱਬਵਾਲੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਕਾਰੋਬਾਰ ਤੇ ਨਾਮ ਸੀ। ਲੋਹੇ ਦਾ ਹਰ ਸਮਾਨ ਮਿਲਦਾ ਸੀ ਓਹਨਾ ਤੋਂ। ਫਿਰ ਉਹ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਆਪਣੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਸ਼ਾਦੀ ਰਾਮ ਕੇਵਲ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਨੂੰ ਸੰਭਾਲ ਕੇ ਚੰਡੀਗੜ੍ਹ ਚਲੇ ਗਏ ਤੇ ਕੁਝ ਕੁ

ਜਦੋਂ ਬਿਜਲੀ ਚਲੀ ਜਾਂਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਅਸੀਂ ਇਹ ਵੇਖਦੇ ਹਨ ਕਿ ਸਾਡੀ ਇਕੱਲਿਆਂ ਦੀ ਲਾਇਟ ਗਈ ਹੈ ਯ ਸਾਰੇ ਮੋਹੱਲੇ ਦੀ। ਜੇ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੀ ਬੱਤੀ ਜਗਦੀ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਆਪਣੀ ਬੱਤੀ ਲਈ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ ਪ੍ਰੰਤੂ ਇਹ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਾਂ ਕਿ ਗੁਆਂਢੀਆਂ ਦੀ ਵੀ ਚਲੀ ਜਾਵੇ। ਇਹ

ਭਾਵੇਂ ਅਸੀਂ ਰੋਜ਼ ਨਿਰਣੇ ਕਾਲਜੇ ਐਸੀਲੋਕ ਆਰ ਡੀ ਯ ਰੇਮੀਡਿਕ ਡੀ ਐਸ ਆਰ ਦਾ ਕੈਪਸੂਲ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ ਤਾਂਕਿ ਗੈਸ ਦੀ ਸਮੱਸਿਆ ਨਾ ਆਵੇ ਤੇ ਪੇਟ ਠੀਕ ਰਹੇ। ਪਰ ਗੋਲੀਆਂ ਕੈਪਸੂਲ ਹਰ ਬਿਮਾਰੀ ਦਾ ਹੱਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੇ। ਇਸੇ ਲਈ ਅਕਸ਼ਰ ਹੀ ਮੈਂ ਮੇਰੀ ਬੇਗਮ ਨੂੰ ਲੋਕਲ ਹੀ ਰਹਿੰਦੀ ਉਸਦੀ ਤਾਈ ਕੋਲ

ਇੱਕੋ ਮਾਂ ਦੇ ਢਿੱਡ ਚੋ ਜਨਮ ਲੈਕੇ, ਇੱਕੋ ਮਾਂ ਦਾ ਦੁੱਧ ਪੀਕੇ ਤੇ ਇੱਕੋ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਖੇਡੇ ਸਕੇ ਭਰਾਵਾਂ ਦੇ ਵੱਡੇ ਹੋਣ ਤੇ ਰਸਤੇ ਅਲੱਗ ਅਲੱਗ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਇਹ ਅਮੀਰਾਂ ਦੇ ਹੀ ਨਹੀਂ ਗਰੀਬਾਂ ਦੇ ਵੀ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਦੇਸ਼ ਦੇ ਇੱਕ ਨੰਬਰ ਦੇ ਧਨਾਢ ਅੰਬਾਨੀ ਪਰਿਵਾਰ ਦੇ ਦੋਹਾਂ

ਮੈਂ ਬਲੱਡ ਪ੍ਰੈਸ਼ਰ ਤੇ ਸ਼ੂਗਰ ਦੀ ਗੋਲੀ ਨਿੱਤ ਖਾਂਦਾ ਹਾਂ। ਤੇ ਮਹੀਨੇ ਦੀਆਂ ਇੱਕਠੀਆਂ ਹੀ ਖਰੀਦ ਲਿਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਸ਼ਰੀਕ ਏ ਹਯਾਤ ਦੀ ਦਵਾਈ ਵੀ ਮੈਂ ਹੀ ਲਿਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮੇਰੀ ਮਾਤਾ ਜੀ ਦੀ ਦਵਾਈ ਲਿਆਉਣੀ ਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਦੇਣੀ ਵੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਸੀ।

“ਕਾਹਦਾ ਅਪ੍ਰੇਸ਼ਨ ਕਰਵਾਇਆ ਹੈ ਵੀਰੇ ਤੂੰ? “ਪੱਥਰੀ ਦਾ।” ਮੈ ਦੱਸਿਆ। “ਪੱਥਰੀ ਦਾ ਅਪ੍ਰੇਸਨ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਕੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਇੱਕ ਪੇਟੀ ਲਿਆਉਂਦਾ ਬੀਅਰ ਦੀ ਪੀ ਲੈਂਦਾ ਤੇ ਪੱਥਰੀ ਬਾਹਰ।” ਉਸਨੇ ਸਿਆਣਿਆ ਵਾਂਗੂੰ ਪਟਾਕ ਦਿਨੇ ਆਖਿਆ।ਚਹਿਲ ਹਸਪਤਾਲ ਦੇ 103 ਨੰਬਰ ਕਮਰੇ ਚ ਅਪ੍ਰੇਸਨ ਤੋ ਬਾਅਦ ਮੈਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ ਦਸ ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਦੇ