ਦੇਵਕੀ ਨੇ ਸਿਥਾਰਥ ਦੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਾਰੀ ਗੱਲ ਦੱਸ ਦਿੱਤੀ। ਉਸ ਨੂੰ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਚਾਰਾਂ ਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾਂ ਆਇਆ। ਉਹ ਵੀ ਦੇਵਕੀ ਨਾਲ ਸਹਿਮਤ ਸੀ ਵੀ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਮਿਲਣੀ ਚਾਹਿੰਦੀ ਹੈ। ” ਸਿਥੂ (ਸਿਥਾਰਥ) ਦੇਵਕੀ ਠੀਕ ਕਹਿ ਰਹੀ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਜ਼ਾ ਜਰੂਰ ਮਿਲਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ,,ਤੂੰ ਪੁਲਸ

ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਮੁੰਡੇ ਦੀ ਅੱਖ ਬੈਠ ਗਈ । ਉਹ ਡਾਕਟਰ ਕੋਲ ਗਿਆ ਅਤੇ ਨਵੀਂ ਪਾਉਣ ਦੀ ਸਲਾਹ ਦਿੱਤੀ । ਪਰ ਉਹ ਘਬਰਾ ਗਿਆ , ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਹੌਸਲਾ ਦਿੱਤਾ , ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਦਾਖਲ ਹੋ ਗਿਆ । ” ਮੈਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਕੁ ਉਡੀਕ ਕਰਨੀ ਪਵੇਗੀ ?” ਤੂੰ ਰੱਬ ਅੱਗੇ ਦੁਆ ਕਰ ਕਿਸੇ ਸਵੈ-ਇੱਛਤ

ਦੇਵਕੀ ਚੌਂਤੀ ਪੈਂਤੀ ਸਾਲ ਦੀ ਇੱਕ ਸੋਹਣੀ ਸੁਨੱਖੀ ਮੁਟਿਆਰ ਸੀ। ਉਹ ਦਾ ਕੱਦ ਵੀ ਲੰਬਾ ਸੀ। ਉਹ ਕਾਲਜ ਚ ਫਿਜ਼ੀਕਲ ਐਜੂਕੇਸ਼ਨ ਦੀ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ ਸੀ। ਉਸ ਦਾ ਪਤੀ ਸਿਥਾਰਥ ਇੱਕ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿੱਚ ਸਰਕਾਰੀ ਕਰਮਚਾਰੀ ਸੀ। ਉਹ ਲੈਬ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਦੇਵਕੀ ਤੇ ਸਿਥਾਰਥ ਕਾਲਜ ਦੇ ਸਰਕਾਰੀ ਮਕਾਨ ਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਜੋ

ਸੋਨੀ ਨੇ ਪੁਲਸ ਲਾਈਨ ਚ, ਹਾਜ਼ਰੀ ਦੇ ਦਿੱਤੀ। ਉੱਥੇ ਉਹ 100 ਨੰਬਰ ਦੀ ਸ਼ਿਕਾਇਤ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਉੱਧਰ ਕਲਪਨਾ ਨੂੰ ਸੱਸ ਤੋਂ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਬੱਚਾ ਜਲਦੀ ਕਰਨ ਦੀ ਹਦਾਇਤ ਮਿਲਦੀ , ਪਰ ਕਲਪਨਾ ਉਸ ਨੂੰ ਹਰ ਵਾਰ ਹੱਸ ਕੇ ਟਾਲ ਦਿੰਦੀ। ਸੰਦੀਪ ਸਿੰਘ ਦੀ ਭੈਣ ਵੀ ਦਿੱਲੀ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਉਸ

ਸੋਨੀ ਤੀਹ ਕੁ ਸਾਲਾਂ ਦੀ ਹਰਿਆਣਵੀ ਕੁੜੀ ਦਿੱਲੀ ਪੁਲੀਸ ਚ ਏ.ਐਸ.ਆਈ. ਦੇ ਆਹੁਦੇ ਤੇ  ਤਾਇਨਾਤ ਸੀ। ਉਹ ਪੁਲਸ ਕਲੋਨੀ ਚ ਇੱਕ ਸਰਕਾਰੀ ਕੁਆਟਰ ਚ, ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਕਾਲਜ ਵੇਲੇ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਮੇਂ ਨਵੀਨ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਪਰ ਨਵੀਨ ਵਿਹਲਾ ਸੀ ਕੁੱਝ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦਾ। ਸੋਨੀ ਨੂੰ ਇਸ ਗੱਲ ਦੀ ਤਕਲੀਫ਼

ਕਿੰਨੀ ਸੋਹਣੀ ਲਾਲ ਰੰਗ ਦੀ ਬਿਲਕੁਲ ਟੀਟ ਵਹੁਟੀ ਵਰਗੀ ਸੀ ਮਾਂ ਕੋਲ ਟੂਲ ਦੀ ਫੁਲਕਾਰੀ । ਅਸੀਂ ਛੋਟੇ ਹੁੰਦਿਆਂ ਨੇ ਦੇਖਣਾ ਮਾਂ ਨੂੰ ਟੂਲ ਦੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਉੱਤੇ ਲੈਂਦੇ ਹੋਏ। ਜਦੋਂ ਮਾਂ ਨੇ ਟੂਲ ਦੀ ਫੁਲਕਾਰੀ ਉੱਤੇ ਲੈਣੀ ਮਾਂ ਕਿੰਨੀ ਸੋਹਣੀ ਲੱਗਦੀ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਹੱਥ ਲਾ ਲਾ ਕੇ ਦੇਖਣਾਂ ਤੇ ਪੁਛਣਾ

ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਮੰਜੇ ਤੇ ਪਿਆ ਪਿਆ ਦਰ ਨਿੱਕੀ ਧੀ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਦੀ ਭਾਲ ਚ ਗੁਆਚਿਆ ਪਿਆ ਸੀ। ਖੇਤੋਂ ਆਏ ਨੂੰ ਅ ਕਿ ਪੁਲਸ ਦੇ ਛਾਪੇ ਦੀ ਤਰਾਂ ਚਿੱਟੇ ਚੋਲਿਆ ਵਾਲੇ ਪੰਜ ਛੇ ਬਾਬੇ ਦਗੜ ਦਗੜ ਕਰਦੇ ਉਹਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿਚ ਆ ਵੜੇ। ਇਕ ਵਾਰ ਤਾਂ ਗੁਰਮੀਤ ਸਿੰਘ ਡਰ ਹੀ ਗਿਆਤੇ ਘਬਰਾ

“ਜੀ ਜਿੱਥੇ ਮੈਂ ਆਵਦੇ ਗੋਡੇ ਗਿੱਟਿਆਂ ਜੋੜਾਂ ਦੇ ਦਰਦ, ਬੀਪੀ, ਸ਼ੂਗਰ ਤੇ ਥਾਈਰਾਈਡ ਨਾਲ ਗੁਥਮਗੁਥਾ ਹੋ ਰਹੀ ਹਾਂ ਆਹ ਤੁਹਾਡੇ ਆਲਾ ਬੁਖਾਰ ਵੀ ਮੈਨੂੰ ਹੋਜੇ ਪਰ ਮੈਥੋਂ ਤੁਹਾਡੀ ਤਕਲੀਫ ਦੇਖੀ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ।” ਉਸਨੇ ਮਸੋਸੇ ਜਿਹੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਅੱਜ ਕਿਹਾ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਦੱਸਿਆ “ਮੇਰੇ ਗਲੇ ਵਿੱਚ ਕੁਰਕਰੀ ਹੋ ਰਹੀ ਹੈ

“ਬ ਬ ਬ ਬ ਬ ਬਾਊ ਮੂਧਾ ਪੈ ਜਾ। ਮੈਂ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਸੋਡੀ ਢੂ ਢੂ ਢੂ ਢੂ ਢੂਈ ਦਾ ਲਾਜ।” ਉਸਨੇ ਆਉਂਦੇ ਨੇ ਹੀ ਕਿਹਾ। “ਭੈ ਭੈ ਭੈ ਭੈਣ ਜੀ ਸਰੋ ਦਾ ਤੇਲ ਦਿਓਂ ਗ ਗ ਗ ਗ ਗਰਮ ਕਰਕੇ।” “ਨਹੀਂ ਬਲਬੀਰ ਆਹ ਦਵਾਈ ਨਾਲ।ਹੀ ਮਾਲਿਸ਼ ਕਰਦੇ।” “ਨਹੀਂ ਭੈ ਭੈ

ਨਾਗਾਲੈਂਡ ਬਰਮਾ ਸਰਹੱਦ..ਇੱਕ ਲੜਾਕੂ ਕਬੀਲਾ..ਗਲਾਂ ਵਿਚ ਗੇਂਦਾ ਵਰਗੀਆਂ ਚੀਜਾਂ ਲਮਕਦੀਆਂ..ਪਤਾ ਲੱਗਾ ਇਹ ਵਿਰੋਧੀ ਕਬੀਲਿਆਂ ਦੇ ਲੋਕਾਂ ਦੀਆਂ ਸੰਕੇਤਕ ਖੋਪੜੀਆਂ ਜਿਹਨਾਂ ਸਾਡੀ ਧਰਤੀ ਤੇ ਕਬਜਾ ਕਰਨ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ..! ਅਸੂਲ ਦੇ ਬੜੇ ਪੱਕੇ..ਸਾਮਣੇ ਵੀਹ ਦੁਸ਼ਮਣ ਅਤੇ ਇੱਕ ਗੱਦਾਰ ਖਲੋਤਾ ਹੋਵੇ ਤਾਂ ਪਹਿਲੋਂ ਗੱਦਾਰ ਨਾਲ ਸਿੱਝਣਾ..ਵੀਹਾਂ ਨੂੰ ਤੇ ਫੇਰ ਵੀ ਕਦੇ ਟੱਕਰਿਆ