ਪਿੰਡ ਦਾ ਇੱਕ ਸੁੰਦਰ ਨਜ਼ਾਰਾ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਹਰ ਸਾਲ ਵੱਡਾ ਮੇਲਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ । ਉਸ ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਕਹਾਣੀ ਦੀ ਸ਼ੁਰੂਆਤ ਹੋਈ। ਨੀਰਜ ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਦੋਵੇਂ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਿਲੇ ਸਨ। ਨੀਰਜ ਇੱਕ ਸ਼ਰਮੀਲਾ ਅਤੇ ਸਿਰਫ਼ ਆਪਣੇ ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਮਗਨ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਮੁੰਡਾ ਸੀ, ਜਦਕਿ ਸਿਮਰਨ ਇੱਕ ਬਹੁਤ ਹੀ ਚੁਲਬੁਲੀ ਅਤੇ ਮਿਹਨਤੀ ਕੁੜੀ ਸੀ।
ਮੇਲੇ ਵਿੱਚ ਹੀ ਘੁੰਮਦਿਆਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਚਾਰ ਹੋਈਆਂ। ਜਲਦ ਹੀ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚ ਗੱਲਬਾਤ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਵਧੇਰੇ ਸਮੇਂ ਬਿਤਾਉਣ ਦਾ ਮਨ ਹੋਇਆ। ਹੁਣ ਹਰ ਸ਼ਾਮ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਇਕੱਠੇ ਬਹਿ ਕੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ, ਹੱਸਦੇ, ਅਤੇ ਵਕਤ ਦੇ ਨਾਲ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਲਈ ਧੜਕਣ ਲੱਗੇ।
ਕੁਝ ਮਹੀਨਿਆਂ ਬਾਅਦ, ਨੀਰਜ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਇਕ ਖੂਬਸੂਰਤ ਜਗ੍ਹਾ ‘ਤੇ ਬੁਲਾਇਆ। ਉਹ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਨਦੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ, ਸਿਰਫ਼ ਉਹ ਦੋਵੇਂ ਅਤੇ ਸ਼ਾਂਤੀ। ਨੀਰਜ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਦੇਖ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ਸਿਮਰਨ, ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਬਿਨਾ ਆਪਣੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਕਲਪਨਾ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦਾ। ਕੀ ਤੂੰ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਬਿਤਾਉਣਾ ਚਾਹੇਂਗੀ?”
ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਹੱਸ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਪਿਆਰ ਕਰਦੀ ਹਾਂ, ਨੀਰਜ।” ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ ਇਹ ਪਹਿਲਾ ਪਲ ਸੀ, ਜਿੱਥੇ ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਦਿਲਾਂ ਨੇ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਸਵੀਕਾਰ ਕੀਤਾ।
ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਹਰ ਵਾਰ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਨੀਰਜ ਦੇ ਪਰਿਵਾਰ ਨੂੰ ਉਸ ਦੀ ਸਿਮਰਨ ਨਾਲ ਮੁਲਾਕਾਤ ਦੀ ਖਬਰ ਮਿਲ ਗਈ। ਉਹਨਾਂ ਨੂੰ ਸਿਮਰਨ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਚੰਗਾ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਉਹ ਨੀਰਜ ‘ਤੇ ਦਬਾਅ ਪਾਉਣ ਲੱਗੇ ਕਿ ਉਹ ਇਸ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਖਤਮ ਕਰ ਦੇਵੇ।
ਨੀਰਜ, ਜੋ ਆਪਣੇ ਪਰਿਵਾਰ ਦੀ ਇੱਜ਼ਤ ਕਰਦਾ ਸੀ, ਦੁਵਿਧਾ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਉਸਨੂੰ ਸਮਝ ਨਹੀਂ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਕੀ ਕਰੇ। ਉਸ ਨੇ ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਸੱਚਾਈ ਦੱਸਣ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਉਹ ਇੱਕ ਦਿਨ ਉਸ ਨੂੰ ਉਸੇ ਨਦੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਮਿਲਿਆ, ਜਿੱਥੇ ਉਹ ਪਹਿਲੀ ਵਾਰ ਮਿਲੇ ਸਨ।
ਸਿਮਰਨ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਨੀਰਜ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ। “ਸਿਮਰਨ, ਮੇਰਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸਾਡੇ ਰਿਸ਼ਤੇ ਨੂੰ ਮਨਜ਼ੂਰ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ। ਮੈਂ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹਾਂ।”
ਸਿਮਰਨ ਨੇ ਨੀਰਜ ਦੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਵਿੱਚ ਵੇਖ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ਜੇ ਤੂੰ ਮਜ਼ਬੂਰ ਹੈਂ, ਤਾਂ ਮੈਂ ਤੇਰੇ ਨਾਲ ਜਬਰਦਸਤੀ ਨਹੀਂ ਕਰਾਂਗੀ। ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖੀਂ, ਪਿਆਰ ਕਦੇ ਨਹੀਂ ਮਰਦਾ।”
ਉਹ ਦਿਨ ਸਿਮਰਨ ਦੇ ਦਿਲ ‘ਤੇ ਇਕ ਨਵਾਂ ਜ਼ਖ਼ਮ ਲੈ ਕੇ ਆਇਆ। ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਇੱਕ-ਦੂਜੇ ਨੂੰ ਅਖੀਰੀ ਵਾਰ ਵੇਖਿਆ, ਅਤੇ ਸਿਮਰਨ ਦੂਰ ਹੋ ਗਈ।
ਕਈ ਸਾਲ ਬਾਅਦ, ਨੀਰਜ ਵਾਪਸ ਉਸ ਨਦੀ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਆਇਆ। ਉਸ ਨੂੰ ਯਾਦ ਆਇਆ ਉਹਨਾਂ ਪਲਾਂ ਦਾ, ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਮੁਹੱਬਤ ਦਾ, ਜੋ ਕਦੇ ਮੁਕੰਮਲ ਨਹੀਂ ਹੋ ਸਕੀ। ਪਰ ਉਸਦੇ ਦਿਲ ਵਿੱਚ ਸਿਮਰਨ ਦੀ ਯਾਦ ਹਮੇਸ਼ਾ ਜਿਉਂਦੀ ਰਹੀ।
ਵੀਰੋ, ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਦੇ ਵੀ ਸੌਖੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦੀ। ਕੁਝ ਮੁਹੱਬਤਾਂ ਇਤਿਹਾਸ ਬਣਾ ਦੇਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਸਮਾਂ ਵੀ ਕਦੇ ਮਿਟਾ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ।