Tag: ਰਣਜੀਤ ਦਾਸ

ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਆ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਸਕੂਲੇ ਪੜ੍ਹਨ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਇੱਕ ਬੋਰੀ ਦਾ ਝੋਲਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਤੇ ਝੋਲੇ ਦੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਦਵਾਤ ਇੱਕ ਸਲੇਟ ਇੱਕ ਕੈਦਾ ਤੇ ਇੱਕ ਫੱਟੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਦਿਨ ਕਿੰਨੇ ਵਧੀਆ ਸੀ ਜਦੋਂ ਸਾਰੇ ਰਲ ਮਿਲ ਕੇ ਸਕੂਲੇ ਜਾਂਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਸਕੂਲੇ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਲੰਮੀਆਂ ਵਾਟਾਂ ਤੇ ਹਮਸਫ਼ਰ ਜ਼ਰੂਰੀ ਏ। ਪਰ ਵਾਟਾਂ ਕਿੰਨੀਆਂ ਲੰਮੀਆਂ ਨੇ ਏ ਉਹ ਰੱਬ ਜਾਣਦਾ। ਪਰ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਚ ਇੱਕ ਸੱਚਾ ਸਾਥੀ ਮਿਲ ਜੇ ਤਾਂ ਪਤਾ ਨੀ ਲੱਗਦਾ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਕਦੋਂ ਲੰਘ ਜਾਦੀ ਆ। ਇਹਨਾਂ ਪਿਆਰ ਹੋਣਾਂ ਚਾਹੀਦਾ ਜੀਵਨ ਸਾਥੀ ਦੇ ਨਾਲ ਕੇ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਦੇ ਦੁੱਖ ਸੁੱਖ ਵਿੱਚ ਸਾਥ

ਹਰ ਇੱਕ ਮਾਂ ਪਿਉ ਦਾ ਸੁਪਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸਾਡੇ ਬੱਚੇ ਪੜ ਲਿਖ ਕੇ ਇੱਕ ਕਾਮਯਾਬ ਇਨਸਾਨ ਬਣਨ ਤੇ ਆਪਣੇ ਪੈਰਾਂ ਤੇ ਖੜੇ ਹੋ ਜਾਣ। ਸਾਡੇ ਬੁਢਾਪੇ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਬਣਨ। ਪਰ ਕਹਿੰਦੇ ਪੰਜੇ ਉਂਗਲਾਂ ਇੱਕੋ ਜਿਹੀਆਂ ਨੀ ਹੁੰਦੀਆਂ।ਪਰ ਜਦੋਂ ਮਾਂ ਪਿਉ ਥੋੜੇ ਥੋੜੇ ਪੈਸੇ ਜੋੜ ਕੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਦਾ ਵਿਆਹ ਕਰ ਦਿੰਦਾ

ਕਹਿੰਦਾ ਵੀ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਹੰਕਾਰ ਤੇ ਦਇਆ ਦਾ ਦੇਵਤਾ ਦੋਨੋ ਜਾਣੇ ਬੈਠੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਬੈਠੇ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦੇ ਆ। ਹੰਕਾਰ ਦਾ ਦੇਵਤਾ ਕਹਿੰਦਾ ਵੀ ਮੈਂ ਜੇ ਬੰਦੇ ਵਿੱਚ ਆ ਗਿਆ ਤਾ ਆਪਣੀ ਮਰਜ਼ੀ ਨਾਲ ਬੰਦੇ ਤੋ ਜੋ ਚਾਵਾਂ ਕਰਵਾਂ ਸਕਦਾ। ਦਇਆ ਦਾ ਦੇਵਤਾ ਕਹਿੰਦਾ ਵੀ ਕਿਵੇਂ। ਕਹਿੰਦਾ ਮੈਂ ਮਨੁੱਖ ਤੋਂ ਧਨ

ਕਹਿੰਦਾ ਵੀ ਇੱਕ ਸੇਠ ਸੀ ਕਿਸੇ ਪੁਰਾਣੇ ਸਮਾਂ ਦੀ ਗੱਲ ਆ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਤੋਂ ਰੋਜ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਦੀ ਹੋ ਕੇ ਆਪਣੀ ਦੁਕਾਨ ਤੇ ਜਾਦਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਹਿੰਦਾ ਵੀ ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਦੀ ਲੰਘ ਦਾ ਸੀ ਤਾ ਉੱਥੇ ਦੇ ਲੋਕ ਉਹਦਾ ਬਹੁਤ ਸਤਿਕਾਰ ਕਰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਸਤਿ ਸ੍ਰੀ ਅਕਾਲ

ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਦੀ ਸਭ ਤੋ ਕੀਮਤੀ ਚੀਜ਼ ਸਮਾਂ ਹੈ। ਜੋ ਇਨਸਾਨ ਸਮਾਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਚਲਦਾ ਹੈ ਉਹ ਇੱਕ ਨਾ ਇੱਕ ਦਿਨ ਆਪਣੀ ਮੰਜ਼ਿਲ ਪਾ ਲੈਂਦਾ ਹੈ। ਸਮਾਂ ਦੀ ਕਦਰ ਕਰੋ ਜੋ ਸਮਾਂ ਬੀਤ ਗਿਆ ਉਹ ਮੁੜ ਆਉਣਾ ਨੀ। ਉਸ ਇਨਸਾਨ ਦੇ ਕਿਸਮਤ ਦੇ ਦਰਵਾਜ਼ੇ ਬੰਦ ਹੋ ਜਾਦੇ ਹਨ ਜੋ ਸਮਾਂ

ਉਸ ਸਮਾਂ ਏ ਬਹੁਤ ਮਨ ਉਦਾਸ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜਦੋ ਕਦੇ ਅਨਸੁਣੀ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਤੇ ਆਜਿਹੀਆ ਚੀਜ਼ਾਂ ਦਾ ਸਾਹਮਣਾ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ ਜਿਹੜਾ ਕਦੇ ਸੋਚਿਆ ਨਾ ਹੋਵੇਂ। ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਅੱਖੀਂ ਇੱਕ ਅਜਿਹੀ ਚੀਜ ਦੇਖੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਦੇਖ ਮੇਰੇ ਰੋਂਗਟੇ ਖੜ੍ਹੇ ਹੋ ਗਿਆ। ਕੀ ਕਸੂਰ ਸੀ ਉਸ ਧੀ ਦਾ ਜਿਸ ਨੇ ਅਜੇ

ਜਦੋਂ ਕਿਸੇ ਮਾਂ ਦਾ ਜ਼ਿਗਰ ਦਾ ਟੁੱਕੜਾ ਇਸ ਫਾਨੀ ਸੰਸਾਰ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ ਕਹਿ ਜਾਵੇ ਤਾਂ ਉਸ ਮਾਂ ਤਾ ਕੀ ਬੀਤ ਦੀ ਆ ਇਹ ਤਾ ਫਿਰ ਉਹ ਰੱਬ ਜਾਣ ਦਾ ਜਾ ਫਿਰ ਉਹ ਮਾਂ। ਜਦੋ ਇੱਕ ਮਾਂ ਆਪਣੇ ਮਾਸੂਮ ਬੱਚੇ ਨੂੰ 9 ਮਹੀਨੇ ਕੁੱਖ ਵਿੱਚ ਪਾਲਦੀ ਆ ਤਾਂ ਕਿੰਨੇ ਦਰਦ ਤਕਲੀਫ਼ਾਂ