Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਮੇਰਾ ਬਚਪਨ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਬੀਤਿਆ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰਾ ਸਾਹਿਬ ਵਿੱਚ ਬਲਬੀਰ ਸਿੰਘ ਨਾਮਕ ਆਦਮੀ ਗ੍ਰੰਥੀ ਵਜੋਂ ਸੇਵਾ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਬਲਬੀਰ ਭਾਈਜੀ ਆਖਦੇ ਸੀ। ਗ੍ਰੰਥੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਉਹ ਵੈਦਗੀਰੀ ਵੀ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਤੇ ਸ਼ਰੀਫ ਬੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਦਾ ਛੋਟਾ ਭਰਾ ਮੇਰੇ ਨਾਲ

ਫਿਰ ਲੋਕ ਫੁਫੜਾਂ ਨੂੰ ਮਾੜਾ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ। ਘਰ ਵਾਲੀ ਦੇ ਬਹੁਤਾ ਜ਼ੋਰ ਪਾਉਣ ਤੇ ਮੈਂ ਮੇਰੇ (ਕੀ ਲਿਖਾਂ, ਸਾਲਾ ਕਿ ਮੁੰਡਿਆਂ ਦਾ ਮਾਮਾ, ਕਿ ਹਮਸਫਰ ਦਾ ਭਾਈ ) ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੂੰ ਰਿਸ਼ਤਾ ਕਰਾਉਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਸ਼ੁਰੂ ਕੀਤੀ। ਪਹਿਲਾ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਮਲੋਟ ਇੱਕ ਘਰ ਦੋ ਚਾਰ ਵਾਰੀ ਗਏ। ਪਰ ਸਾਡੀ ਓਥੇ

#ਉਹ_ਰਾਤ। ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਦੋ ਕਮਰਿਆਂ ਮੂਹਰੇ ਪੱਕਾ ਵੇਹੜਾ ਸੀ। ਜਿਸ ਦੇ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਕੰਧੋਲੀ ਸੀ ਯਾਨੀ ਚੁੱਲ੍ਹਾ ਚੌਂਕਾ ਸੀ। ਉਸੇ ਵੇਹੜੇ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਗਰਮੀਆਂ ਵਿੱਚ ਰਾਤ ਨੂੰ ਮੰਜੀਆਂ ਡਾਹਕੇ ਸੌਂਦੇ ਸੀ। ਉਸ ਦਿਨ ਰੋਟੀ ਟੁੱਕ ਤੋਂ ਵੇਹਲੀ ਹੋਕੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਲਾਲਟੈਨ ਦੀ ਰੋਸ਼ਨੀ ਵਿੱਚ ਕੋਈਂ ਕੰਮ ਕਰਨ

ਮੇਰੇ ਕਲਾਸ ਤਾਂ ਨਹੀਂ ਯਾਦ ਬੱਸ ਘਟਨਾ ਯਾਦ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਵਰਦੀ ਲਗਵਾਈ ਜੀਨ ਯ ਮੱਖਣ ਜੀਨ ਦੀ ਖਾਕੀ ਪੈਂਟ ਤੇ ਦਸੂਤੀ ਦੀ ਦੀ ਖਾਕੀ ਦੋ ਜੇਬਾਂ ਵਾਲੀ ਕਮੀਜ਼। ਬਾਅਦ ਵਿੱਚ ਸਫੈਦ ਕਮੀਜ਼ ਦੇ ਹੁਕਮ ਆ ਗਏ ਸਨ। ਬਾਕੀ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਵਾੰਗੂ ਮੈਂ ਵੀ ਵਰਦੀ ਸੁਵਾ ਲਈ। ਖਾਕੀ ਪੈਂਟ ਤੇ

ਅੱਜ ਦੀ ਪੀੜ੍ਹੀ ਨੇ ਬਕਸੂਆ ਨਾਮ ਨਹੀਂ ਸੁਣਿਆ ਹੋਣਾ। ਬਕਸੂਆ ਇੱਕ ਜਰੂਰੀ ਵਸਤੂ ਸੀ ਜੋ ਪਿੰਡਾਂ ਦੀਆਂ ਦੁਕਾਨਾਂ ਤੇ ਬਹੁਤ ਵਿਕਦੀ ਸੀ। ਇਹ ਤਾਰ ਦਾ ਬਣਿਆ ਇੱਕ ਲੌਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਦੋ ਕੱਪੜਿਆਂ ਦੇ ਜੋੜਨ ਦੇ ਕੰਮ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਜਦੋ ਕਿਸੇ ਦੇ ਪਹਿਣੇ ਕਪੜੇ ਦੇ ਬੀੜੇ ਟੁੱਟ ਜਾਂਦੇ ਯ

ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਸ੍ਰੀ ਹਰਗੁਲਾਲ ਜੀ ਦਾ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸਥਾਨ ਸੀ। ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੇ ਧੜਵਾਈ ਸਨ। ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੇ ਜਿੰਮੀਦਾਰਾਂ ਦੁਆਰਾ ਖੇਤਾਂ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਾਉਣ ਲਈ ਰੱਖੇ ਗਏ ਸੀਰੀਆਂ ਦਾ ਸਾਰਾ ਹਿਸਾਬ ਕਿਤਾਬ, ਵਿਆਹ ਵਿਚਲੇ ਨਿਉਂਦਰੇ ਦਾ ਲੇਖਾ ਜੋਖਾ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਪਈਆਂ ਵਹੀਆਂ ਵਿਚ ਦਰਜ ਸੀ। ਉਂਜ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ

ਇਲੈਕਟ੍ਰਿਕ ਤੇ ਇਕਟ੍ਰੋਨਿਕਸ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਸਾਡੇ ਇੱਕ ਦੂਰ ਦੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਸ੍ਰੀ ਰਾਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਗਰੋਵਰ ਨਾਲ ਸਾਡੇ ਪਰਵਾਰਿਕ ਤੇ ਵਿਪਾਰਕ ਸਬੰਧ ਕੋਈ 4,5 ਦਹਾਕਿਆਂ ਤੋਂ ਹਨ। ਉਹ ਵੇਖਦੇ ਵੇਖਦੇ ਫਰਸ਼ ਤੋਂ ਅਰਸ਼ ਤੱਕ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਹਵਾ ਵਾਲਾ ਸਟੋਵ ਰੱਖਕੇ ਓਹ ਰੇਡੀਓ ਦੇ ਟਾਂਕੇ ਲਾਉਂਦਾ ਲਾਉਂਦਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਇੱਕ ਬਹੁਤ

ਅੱਜ ਤਾਂ ਇਉਂ ਲਗਦਾ ਸੀ ਜਿਵੇ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਹੀ ਧਰਮਸਾਲਾ ਚ ਇਕੱਠਾ ਹੋ ਗਿਆ ਹੋਵੇ। ਹੋਵੇ ਵੀ ਕਿਉਂਨਾ ਲਾਊਡ ਸਪੀਕਰ ਤੇ ਗੁਰਦਵਾਰੇ ਵਾਲਾ ਭਾਈ ਜੀ ਕਲ੍ਹ ਦੀ ਅਨਾਊਂਸਮੈਂਟ ਕਰੀ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ ਕਿ ਪਟਵਾਰੀ ਸਾਬ ਮੁਆਵਜੇ ਦੇ ਚੈਕ ਵੰਡਣਗੇ। ਤੇ ਸਾਰਾ ਪਿੰਡ ਆਪਣੇ ਆਪਣੇ ਚੈਕ ਲੈਣ ਲਈ ਤਰਲੋ ਮੱਛੀ ਹੋ

ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਬਾਰੇ ਲਿਖਣ ਲੱਗਿਆਂ ਕਈ ਪੋਸਟਾਂ ਬਣ ਸਕਦੀਆਂ ਹਨ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਗੱਲ ਕਹਿਣ ਵਿਚ ਜ਼ਰਾ ਵੀ ਹਿਚ ਨਹੀਂ ਕਿ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਨਿਰੋਲ ਅਨਪੜ੍ਹ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਦੇ ਸਕੂਲ ਦਾ ਮੂੰਹ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਦੇਖਿਆ। ਸ਼ਾਇਦ ਕਦੇ ਗੁਰਦੁਆਰੇ ਜਾਕੇ ਭੋਰਾ ਗੁਰਮੁਖਿ ਸਿੱਖੀ ਹੋਵੇ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਪਾਪਾ ਸਰਕਾਰੀ ਮੁਲਾਜ਼ਮ ਸਨ। ਇਸਤਰਾਂ ਓਹ

ਸੱਤਰ ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਡੱਬਵਾਲੀ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸੁਰਿੰਦਰ ਕੁਮਾਰ ਨਾਮ ਦਾ ਯੁਵਕ ਆਇਆ ਜਿਸਨੇ ਰਾਮ ਲੀਲਾ ਮੈਦਾਨ ਵਿੱਚ ਸੱਤ ਦਿਨ ਲਗਾਤਾਰ ਸਾਈਕਲ ਚਲਾਉਣਾ ਸੀ। ਉਹ ਸ਼ਾਇਦ ਬੰਗਾਲ ਤੋਂ ਆਇਆ ਸੀ ਇਸ ਲਈ ਉਸਨੂੰ ਸੁਰਿੰਦਰ ਬੰਗਾਲੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਹੀ ਸ਼ੇਵ ਕਰਦਾ ਸੀ ਨਹਾਉਂਦਾ ਸੀ ਕਪੜੇ ਬਦਲਦਾ ਸੀ ਤੇ