Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਸ੍ਰੀ ਅਵਤਾਰ ਸਿੰਘ ਨਾਮ ਦਾ ਮੇਰਾ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਸਪੋਰਟਸ ਅਥਾਰਿਟੀ ਆਫ ਇੰਡੀਆ ਟ੍ਰੇਨਿੰਗ ਸੈਂਟਰ ਬਾਦਲ ਦਾ ਸਹਾਇਕ ਡਾਇਰੈਕਟਰ ਸੀ। ਉਹ ਅਲਵਰ ਰਾਜਸਥਾਨ ਤੋੰ ਬਦਲ ਕੇ ਬਾਦਲ ਆਇਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸਦੇ ਸੋਹਰੇ ਵੀ ਸ਼ਾਇਦ ਅਲਵਰ ਹੀ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਖਾਣੇ ਖਾ ਕੇ ਓਹ ਪੰਜਾਬੀ ਖਾਣਿਆਂ ਨੂੰ ਤਰਸ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸਦਾ

ਇਸੇ ਚਾਰ ਜੂਨ ਨੂੰ ਮੈਨੂੰ #bansidadhaba ਮਲੋਟ ਲੰਚ ਕਰਨ ਦਾ ਮੌਕਾ ਮਿਲਿਆ। ਖਾਣਾ ਤੇ ਸਰਵਿਸ ਵਧੀਆ ਹੋਣ ਕਰਕੇ ਅਕਸਰ ਓਥੇ ਹੀ ਰੁਕੀਦਾ ਹੈ। ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਵੇਟਰ ਨਵਾਂ ਸੀ। ਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਤਜ਼ੁਰਬਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਡਾਇਰੀ ਤੇ ਉਹ ਆਰਡਰ ਨੋਟ ਕਰਕੇ ਲੈ ਗਿਆ। ਪਰ ਸੁਪਲਾਈ ਵੇਲੇ ਉਸਨੇ

ਕੁੱਝ ਗੱਲਾਂ ਕੁਝ ਯਾਦਾਂ। ਅਸੀਂ ਜਿੰਦਗ਼ੀ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਟੋਟਕੇ ਸੁਣਦੇ ਹਾਂ ਯ ਬੋਲਦੇ ਹਾਂ। ਬਹੁਤੀਆਂ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਪਰਖਦੇ ਨਹੀਂ। ਪਰ ਫਿਰ ਵੀ ਕੁਝ ਕ਼ੁ ਗੱਲਾਂ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਅੱਖੀਂ ਵੇਖਣਾ ਲੋਚਦੇ ਹਾਂ। ਜਿੰਨਾ ਬੱਚਿਆਂ ਦੀ ਲਿਖਾਵਟ ਸੋਹਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦੀ। ਯ ਲਿਖਾਈ ਪਟਵਾਰੀਆਂ ਤੇ ਡਾਕਟਰਾਂ ਵਰਗੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਓਹਨਾ

ਜਦੋ ਮੇਰੀ ਪਹਿਲੀ ਕਿਤਾਬ ਛਪਕੇ ਆਈ । ਸਾਹਿਤ ਦੇ ਖੇਤਰ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਲੋਕ ਨਿੱਤ ਨਵੀ ਕਿਤਾਬ ਛਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਹਜਾਰਾਂ ਕਿਤਾਬਾਂ ਹਰ ਸਾਲ ਬਾਜਾਰ ਵਿੱਚ ਆTਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਕੋਈ ਕਵਿਤਾ ਲਿਖੀ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਕੋਈ ਕਹਾਣੀਆਂ ਦਾ ਬਾਦਸਾਹ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਲੇਖ ਲਿਖਦਾ ਹੈ ਕੋਈ ਯਾਦਾਂ ਦੀ ਪਿਟਾਰੀ ਖੋਲਦਾ ਹੈ। ਕਈ ਲੋਕ ਨਾਵਲ

ਪੁੱਤ ਕੀ ਦੱਸਾਂ ਰਾਤ ਨੂੰ ਗੋਡੇ ਭੂਆ ਭੂਆ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਭੋਰਾ ਵੀ ਨੀਂਦ ਨਹੀ ਆਉਂਦੀ। ਸਾਰੀ ਰਾਤ ਹੀ ਅੱਖਾਂ ਮੂਹਰੇ ਨਿਕਲ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਜੇ ਕਦੇ ਗੋਡਿਆਂ ਨੂੰ ਭੋਰਾ ਰਮਾਣ ਆਉਂਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਢੂਈ ਟਸ ਟਸ ਕਰਨ ਲੱਗ ਜਾਂਦੀ ਹੈ।ਕਾਫੀ ਸਾਲ ਹੋਗੇ ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਬੈਡ ਤੇ ਬੈਠੀ ਹੋਈ ਆਪਣੀਆਂ

1973 ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਬਿਜਲੀ ਆਈ ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਘਰੇ ਬਿਜਲੀ ਦੀ ਫਿਟਿੰਗ ਕਰਵਾਉਣ ਲਈ ਮਿਸਤਰੀ ਮੰਡੀ ਡੱਬਵਾਲੀ ਦੇ ਸਟੈਂਡਰਡ ਰੇਡੀਓਜ ਤੋਂ ਲਿਆਂਦਾ। ਬਲਵੀਰ ਨਾਮਕ ਮਿਸਤਰੀ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਫਿਟਿੰਗ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਬੀੜੀਆਂ ਪੀਣ ਦੀ ਗੰਦੀ ਆਦਤ ਸੀ। ਥਾਂ ਥਾਂ ਤੇ ਬੁਝੀਆਂ ਬੀੜੀਆਂ ਦੇ ਟੁੱਕੜੇ ਸੁੱਟ ਦਿੰਦਾ। ਦਸਵੀ

ਡੱਬਵਾਲੀ ਦਾ ਜੰਮਪਲ ਇੱਕ ਉਪ ਤਹਿਸੀਲਦਾਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ ਜੋ ਬਜ਼ੁਰਗ ਅਵਸਥਾ ਵਿੱਚ ਸੀ। ਜੋ ਅਕਸਰ ਸ਼ਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਗੂੜੇ ਰੰਗ ਦੇ ਗਰਮ ਪਜਾਮੇ ਪਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਜਦੋ ਉਹ ਰੈਸਟ ਹਾਊਸ ਦੇ ਵਾਸ਼ ਰੂਮ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਆਇਆ ਤਾਂ ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਤੋਂ ਉਸ ਦੇ ਪਜਾਮੇ ਦਾ ਰੰਗ ਹੋਰ ਵੀ ਗੂੜਾ ਹੋਇਆ ਪਿਆ

ਵਾਹਵਾ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ ਮੰਡੀ ਵਿਚ ਸ਼ਾਇਦ ਕਿਸੇ ਘਰੇ ਵੀ ਏਸੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੱਗਿਆ। ਜੇ ਲੱਗਿਆ ਵੀ ਹੋਇਆ ਤਾਂ ਮੈਂ ਦੇਖਿਆ ਯ ਸੁਣਿਆ ਨਹੀਂ ਸ਼ੀ। ਮੈਂ ਹੀ ਕਿਓੰ ਮੇਰੇ ਵਰਗੇ ਬਹੁਤ ਸਨ ਜਿੰਨਾ ਨੇ ਏਸੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਵੇਖਿਆ। ਓਹਨਾ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਹੀ ਡਾਕਟਰ Rs Agnihotri ਨੇ ਆਪਣੇ ਹਸਪਤਾਲ ਵਿਚ ਅਲਟਰਾ

ਪ੍ਰੈਪ ਕਮਰਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਤਿੰਨ ਰਾਕੇਸ਼ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸ਼ਨ। ਇੱਕ ਪਾਪਾ ਰੇਲਵੇ ਵਿੱਚ ਏ ਐਸ ਐਮ ਸੀ। ਇਸ ਲਈ ਅਸੀਂ ਉਸਨੂੰ ਰਾਕੇਸ਼ ਰੇਲਵੇ ਆਖਦੇ ਸੀ। ਉਹ ਯਾਰਾਂ ਦਾ ਯਾਰ ਸੀ। ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਵਰਗਾ ਹੀ ਸੀ ਪਰ ਮੇਹਨਤੀ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਇੱਕ ਅਲੱਗ ਜੁੰਡਲੀ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਵਿੱਚ ਉਹ ਇੱਕ ਦੂਜੇ

ਅੰਕਲ ਜੀ ਘਰ ਹੀ ਹੋ? ਮੇਰੇ ਹਾਂਜੀ ਕਹਿਣ ਤੇ ਕਹਿੰਦਾ ਬਸ ਅੰਕਲ ਜੀ ਮੈਂ ਹੁਣੇ ਆਇਆ। ਪੰਜ ਕ਼ੁ ਮਿੰਟਾਂ ਬਾਅਦ ਡੋਰ ਬੈੱਲ ਵੱਜੀ ਤੇ ਮੈਂ ਉਸਨੂੰ ਅੰਦਰ ਲੈ ਆਇਆ। ਮੇਰੀ ਸ਼ਰੀਕ ਏ ਹੈਯਾਤ ਪਾਣੀ ਲੈ ਆਈ। ਸ਼ਾਇਦ ਅੰਦਰੋਂ ਹੱਸਦੀ ਹੋਵੇ ਬਈ ਸੱਠ ਸਾਲਾਂ ਦੇ ਨੇ ਆਹ ਜੁਆਕ ਨੂੰ ਬੇਲੀ ਬਣਾਇਆ।