Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

1960 ਚ ਮੇਰਾ ਜਨਮ ਹੋਇਆ। ਬਚਪਨ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਗਲੀਆਂ ਚ ਹੀ ਗੁਜਰਿਆ। ਜਦੋ ਕਿਸੇ ਦਾ ਮੰਗਣਾ ਹੋਣਾ, ਯ ਸ਼ਗਨ ਪੈਣਾ ਤਾਂ ਦੋ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਦੋ ਮੰਜੇ ਜੋੜ ਕੇ ਛੱਤ ਤੇ ਸਪੀਕਰ ਲੱਗ ਜਾਂਦਾ। ਮੰਗਣੇ ਨੂੰ ਉਹ ਰੋਪਣਾ ਪੈਣੀ ਕਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਵਿਆਹ ਤੇ ਸਾਰੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਪਰੋਸੇ ਵੰਡੇ ਜਾਂਦੇ। ਘਰੇ

ਮੇਰੇ ਸ਼ਹਿਰ ਦਾ ਯੁਵਾ ਸੰਜੈ ਗਰੋਵਰ ਜੋ 1995 ਵਿੱਚ ਹੋਏ ਭਿਆਨਕ ਅਗਨੀ ਕਾਂਡ ਵਿੱਚ ਅੱਗ ਨਾਲ ਝੁਲਸੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਬਚਾਉਂਦਾ ਬਚਾਉਂਦਾ ਸ਼ਹੀਦ ਹੋ ਗਿਆ ਸੀ। ਉਸ ਦੀ ਹਿੰਮਤ ਅਤੇ ਬਹਾਦੁਰੀ ਨੂੰ ਦੇਖਦੇ ਹੋਏ ਭਾਰਤ ਸਰਕਾਰ ਦੁਆਰਾ ਨੈਸ਼ਨਲ ਯੁਵਾ ਪੁਰਸਕਾਰ ਨਾਲ ਸਨਮਾਨਿਤ ਵੀ ਕੀਤਾ ਗਿਆ। ਆਪਣੇ ਜੀਵਨ ਦੇ ਸ਼ੁਰੂਆਤੀ ਦੌਰ ਵਿਚ

ਅੱਜ ਇੱਕ ਪੋਸਟ ਪੜੀ ਜਿਸ ਵਿੱਚ ਬਾਰਾਂਤਾਲੀ ਤੇ ਤੇਰਾਂਤਾਲੀ ਦਾ ਜਿਕਰ ਸੀ। ਕਿੱਸਾ ਮੇਰੇ ਵੀ ਯਾਦ ਆ ਗਿਆ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਓਦੋਂ ਪਟਵਾਰੀ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬਦਲੀ ਸਰਦੂਲਗੜ੍ਹ ਦੇ ਨੇੜੇ ਲਗਦੇ ਹਰਿਆਣਾ ਦੇ ਪਿੰਡ ਬੀਰਾਂਬੱਧੀ ਤੇ ਹਾਂਸਪੁਰ ਦੀ ਹੋ ਗਈ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਓਦੋਂ ਪਿਆਕੜ ਵੀ ਸਨ। ਅਜੇ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਪਹਿਲੇ ਦਿਨ

#ਪੂਲ ਓਦੋਂ ਜਵਾਹਰ ਨਵੋਦਿਆ ਵਿਦਿਆਲਿਆ ਵੜਿੰਗ ਖੇੜਾ ਬਣੇ ਨੂੰ ਕੁਝ ਕੁ ਸਾਲ ਹੀ ਹੋਏ ਸੀ। ਸੰਸਥਾ ਨੇ ਕੁਝ ਸਟੀਲ ਦੀਆਂ ਅਲਮਾਰੀਆਂ ਖਰੀਦਣ ਲਈ ਟੈਂਡਰ ਮੰਗੇ। ਉਥੇ ਮਲੋਟ ਦੇ ਇੱਕ ਨਾਮੀ ਸਪਲਾਇਰ ਸਮੇਤ ਡੱਬਵਾਲੀ ਤੋਂ ਤਿੰਨ ਨਵੇਂ ਜਿਹੇ ਸਪਲਾਇਰ ਵੀ ਪਹੁੰਚ ਗਏ। ਇੱਕ ਤਾਂ ਵਿਚਾਰਾ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਹੀ ਝੋਲੇ ਸਮੇਤ ਪਹੁੰਚਿਆ।

ਕੱਲ੍ਹ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਖਰਾਬ ਮਾਇਕਰੋਵੇਵ ਨੂੰ ਠੀਕ ਕਰਾਉਣ ਵਾਲੀ ਪੋਸਟ ਪਾਈ ਸੀ। ਉਸਦਾ ਦੂਸਰਾ ਪਹਿਲੂ ਅੱਜ ਲਿਖ਼ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। 1988 89 ਅਸੀਂ ਇਲੈਕਟ੍ਰੋਨਿਕਸ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਕੀਤੀ। ਓਦੋਂ ਛੋਟੇ ਚੋਦਾਂ ਇੰਚੀ ਕਾਲੇ ਚਿੱਟੇ ਟੀਵੀ ਦਾ ਜਿਆਦਾ ਚੱਲਣ ਸੀ। ਇੱਕੀ ਇੰਚੀ ਰੰਗੀਨ ਟੀਵੀ ਤਾਂ ਕੋਈ ਕੋਈ ਲੈਂਦਾ ਸੀ। ਸਾਡੀ ਦੁਕਾਨ ਦੇ ਗੁਆਂਢੀ

#ਕੋਧਰੇ_ਦਾ_ਦਲੀਆ। ਬਾਬੇ ਨਾਨਕ ਦਾ ਲੇਖ ਪੜ੍ਹਦਿਆਂ ਭਾਈ ਲਾਲੋ ਤੇ ਮਲਿਕ ਭਾਗੋ ਦੀ ਇੱਕ ਸਾਖੀ ਵਿੱਚ #ਕੋਧਰੇ_ਦੀ_ਰੋਟੀ ਦਾ ਜਿਕਰ ਆਉਂਦਾ ਹੈ। ਫਿਰ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਯਾਨੀ ਅਲੋਪ ਜਿਹਾ ਹੋ ਗਿਆ। ਕੋਧਰਾ ਵੇਖਣਾ ਤਾਂ ਦੂਰ ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਗਲਬਾਤ ਵਿੱਚ ਇਸਦਾ ਜ਼ਿਕਰ ਹੀ ਨਹੀਂ ਆਇਆ। ਪਿਛਲੇ ਦਿਨੀ ਮੇਰੇ ਲੰਬੇ ਚੋੜੇ ਕੱਦਕਾਠ ਤੇ ਭਾਰੀ ਭਰਕਮ

ਪਹਿਲਾਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੈਂ ਮੋਟਰ ਸਾਈਕਲ ਸਕੂਟਰ ਵਿੱਚ ਹਵਾ ਭਰਾਈ ਯ ਚੈੱਕ ਕਰਵਾਈ ਦੇ ਪੈਸੇ ਦੇਣ ਵਿੱਚ ਆਪਣੀ ਤੋਹੀਨ ਸਮਝਦਾ ਸੀ। ਖੈਂਰ ਲ਼ੋਕ ਮੰਗਦੇ ਵੀ ਘੱਟ ਹੀ ਸਨ। ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਅਸੀਂ ਜੀ ਟੀਂ ਰੋਡ ਵਾਲੇ ਚਮਨ ਟਾਇਰਾਂ ਵਾਲੇ ਕੋਲ ਜਾਂਦੇ ਸੀ ਤੇ ਉਹ ਪੈਸੇ ਨਹੀਂ ਸੀ ਲੈਂਦਾ। ਇੱਕ ਤਾਂ ਉਹ

1975 ਵਿੱਚ ਜਦੋ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰਾ ਛੱਡ ਕੇ ਮੰਡੀ ਡੱਬਵਾਲੀ ਦੇ ਬਸ਼ਿੰਦੇ ਬਣੇ ਤਾਂ ਜਿਸ ਦਿਨ ਸਮਾਨ ਚੁੱਕਿਆ ਪੂਰਾ ਮੋਹੱਲਾ ਸਾਨੂੰ ਵਿਦਾ ਕਰਨ ਆਇਆ। ਚਾਚੀ ਜਸਕੁਰ ਚਾਚੀ ਨਿੱਕੋ ਤਾਈ ਸੁਰਜੀਤ ਕੁਰ ਤਾਈ ਕੌੜੀ ਤਾਈ ਧੰਨੋ ਅੰਬੋ ਬੌਣੀ ਸਾਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਭਰ ਆਈਆਂ। ਮੇਰੇ ਮਾਂ ਦਾ ਵੀ ਰੋ ਰੋ ਕੇ ਬੁਰਾ ਹਾਲ

ਪੰਜਾਬੀ ਸੱਚ ਕਹੂੰ 02 ਜੂਨ 2016 ਲੰਗਰ ਲਾਉਣੇ, ਛਬੀਲਾਂ ਲਾਉਣੀਆਂ ਅਤੇ ਸਮਾਜ ਭਲਾਈ ਦੇ ਕੈੱਪ ਲਾਉਣੇ ਇਹ ਸਾਡੀ ਸੰਸਕ੍ਰਿਤੀ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੈ।ਸਾਡੇ ਸਮਾਜ ਵਿੱਚ ਬੱਚੇ ਬਚਪਣ ਚ ਹੀ ਇਹ ਕੰਮ ਕਰਕੇ ਖੁਸaੀ ਮਹਿਸੂਸ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਕਾਲਜ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੋਰਾਨ ਮੈ ਤੇ ਮੇਰੇ ਗੁਆਂਡੀ ਦੋਸਤ ਨੇ ਭੱਖਦੀ ਗਰਮੀ ਵਿੱਚ ਰਾਹਗੀਰਾਂ ਨੂੰ

ਗੱਲ ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਦੀ ਹੈ ਜਦੋ ਕੁਝ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਲੋਕ ਹਿੰਦੂ ਸਿੱਖ ਵਿੱਚ ਪਾੜਾ ਪਾਉਣ ਨੂੰ ਉਤਾਰੂ ਸਨ। ਅਪਰਾਧੀ ਕਿਸਮ ਦੇ ਲੋਕ ਫਿਰੌਤੀ ਮੰਗਣ ਲਈ ਕਿਸੇ ਦੇ ਜੁਆਕ ਚੁੱਕ ਲੈਂਦੇ ਸਨ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਨਿਰਦੋਸ਼ ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਵੀ ਦਿੰਦੇ ਸਨ।ਆਪਣੇ ਬਚਾ ਲਈ ਹਿੰਦੂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਕਈ ਸਿੱਖ ਪਰਿਵਾਰ ਵੀ ਸੁਰਖਿਅਤ ਥਾਵਾਂ