Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਮੇਰੀ ਸੰਸਥਾ ਜੋ ਇਲਾਕੇ ਦੀ ਨਾਮੀ ਸੰਸਥਾ ਹੈ। ਇਸ ਸੰਸਥਾ ਦੇ ਫਾਊਂਡਰ ਮੁਖੀ ਸਰਦਾਰ ਹਰਬੰਸ ਸਿੰਘ ਸੈਣੀ ਜੋ ਜਬਰਦਸਤ ਸਖਸ਼ੀਅਤ ਦੇ ਸਨ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਪ੍ਰਬੰਧਕ ਸਨ। ਪੈਰਾਂ ਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਕੀਤੇ ਬਿਨਾਂ ਉਹ ਅਚਾਨਕ ਹੀ ਰਾਊਂਡ ਤੇ ਜਾਂਦੇ। ਤੇ ਅਕਸ਼ਰ ਹੀ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਮੁਲਾਜਮਾਂ ਨੂੰ ਕਨੂੰਨ ਤੋੜਦੇ, ਅਨੁਸ਼ਾਸਨ ਭੰਗ ਕਰਦੇ

#ਟੁੱਕ ਓਦੋਂ ਤਕਰੀਬਨ ਹਰ ਘਰ ਦੇ ਆਪਣਾ ਤੰਦੂਰ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਕਿਸੇ ਨੇ ਘਰ ਮੂਹਰੇ ਦੋ ਘਰਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਵੀ। ਘੁਮਿਆਰੇ ਸਾਡੇ ਗੁਆਂਢ ਚਾਚੀ ਜਸਕੁਰ ਅਤੇ ਸ਼ਿੰਦੀ ਕਾ ਸਾਂਝਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਅੰਬੋ ਬੌਣੀ ਕੇ ਘਰ ਮੂਹਰੇ ਤਿੰਨ ਘਰਾਂ ਦਾ ਸਾਂਝਾ ਤੇ ਚਾਚੇ ਜੱਗਰ ਕੇ ਘਰ ਅੰਦਰ ਹੀ ਤੰਦੂਰ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ

“ਹਾਂ ਬੋਲੋ।” ਆਪਣੇ ਕੈਬਿਨ ਵਿਚ ਬੈਠੀ ਲੇਡੀ ਡਾਕਟਰ ਨੇ ਨਾਲ ਦੇ ਕੈਬਿਨ ਵਿਚ ਬੈਠੇ ਮਰੀਜ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ। “ਮੈਡਮ ਮੈਨੂੰ ਸਾਂਹ ਬਹੁਤ ਚੜਦਾ ਹੈ। ਐਚ ਬੀ ਘੱਟ ਹੈ। ….. ਡਾਕਟਰ ਕੋਲੋ ਆਹ ਦਵਾਈ ਲਈ ਸੀ। ਇਸ ਨਾਲ ਦਿਲ ਬਹੁਤ ਘਬਰਾਉਂਦਾ ਹੈ ਜੀ।” ਮਰੀਜ ਨੇ ਡਾਕਟਰ ਸਾਹਿਬਾਂ ਦਾ ਮੂਡ ਵੇਖਕੇ ਇੱਕੋ ਸਾਂਹ

ਮੈਂ ਤੇ ਮੇਰਾ ਦੋਸਤ ਵਿਜੈ ਮਾਸਟਰ ਦੀਦਾਰ ਸਿੰਘ ਗਰੋਵਰ ਤੋਂ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੀ ਟਿਊਸ਼ਨ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਸਾਨੂੰ ਬੜੇ ਪ੍ਰੇਮ ਨਾਲ ਟਿਊਸ਼ਨ ਪੜ੍ਹਾਉਂਦੇ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਮਾਸਟਰ ਜੀ ਦਾ ਵੱਡਾ ਲੜਕਾ ਅਮਰਜੀਤ ਵੀ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਜਿਹੇ ਹੀ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ ਪਰ ਓਹ ਟਿਊਸ਼ਨ ਵੇਲੇ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਨਹੀਂ ਸੀ ਬੈਠਦਾ। ਸ਼ਾਇਦ ਉਹ ਆਰਟਸ

ਕਹਿੰਦੇ ਮਹਿੰਗਾਈ ਬਹੁਤ ਵੱਧ ਗਈ।ਪਰ ਮੈਂ ਨੋਟ ਕੀਤਾ ਹੈ ਕਿ ਮਹਿੰਗਾਈ ਨਹੀਂ ਵਧੀ ਬਲਕਿ ਸਾਡੇ ਖਰਚੇ ਬਹੁਤ ਵੱਧ ਗਏ ਹਨ। ਪਹਿਲਾ ਟੂਥ ਪੇਸਟ ਬਰੱਸ ਦਾ ਕੋਈ ਖਰਚਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਹੁੰਦਾ ।ਨਿੰਮ ਟਾਹਲੀ ਕਿੱਕਰ ਦੀ ਦਾਤੂਨ ਚਲਦੀ ਸੀ। ਸਬੁਣ ਸੈਂਪੂ ਕੰਡੀਸ਼ਨਰ ਹੈਡਵਾਸ਼ ਮਾਊਥਵਾਸ਼ ਹੈਂਡਵਾਸ਼ ਨਹੀ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਬਿਜਲੀ ਦਾ ਕੋਈ ਬਿੱਲ

ਮੈਨੂੰ ਯਾਦ ਹੈ 2011 ਦੀ ਮਰਦਮ ਸ਼ੁਮਾਰੀ ਵਿੱਚ ਮੇਰੀ ਹਮਸਫਰ ਦੀ ਡਿਊਟੀ ਲੱਗੀ ਸੀ ਮੈਂ ਉਸ ਨਾਲ ਪੂਰੀ ਡਿਊਟੀ ਦਿੱਤੀ। ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਪੂਰੀ ਵਾਕਫੀਅਤ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਲ਼ੋਕ ਮੈਨੂੰ ਨਿੱਜੀ ਤੌਰ ਤੇ ਜਾਣਦੇ ਸਨ। ਬਹੁਤ ਕਹਾਣੀਆਂ ਮਿਲਿਆ ਮੈਨੂੰ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਲੋਕਾਂ ਦੇ ਸੰਪਰਕ ਵਿਚ ਆਇਆ। ਕਈ ਔਰਤਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਸੱਸ ਦਾ

ਮੇਰੀ ਵੱਡੀ ਭੂਆ ਚੱਕ ਸ਼ੇਰੇ ਵਾਲੇ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਫੁਫੜ ਜੀ ਵੈਦ ਸਨ ਤੇ ਦਵਾਈਆਂ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਵੀ ਸੀ। ਨਾਲ ਹੀ ਕਰਿਆਨੇ ਦਾ ਕੰਮ ਵੀ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਕਰਿਆਨੇ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਨੂੰ ਭੂਆ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਸੰਭਾਲਦੇ। ਸਕੂਲੋਂ ਆ ਕੇ ਵਰਦੀ ਲਾਹ ਕੇ ਪੂਰੀ ਡਿਊਟੀ ਦਿੰਦੇ। ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਪਿੰਡ ਸੀ ਉਹ। ਦੋਨਾਂ ਪਾਸੇ

26 ਅਪਰੈਲ 2015 ਦੇ ਸਚ ਕਹੂੰ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿਚ ਮੇਰੀ ਕਹਾਣੀ “ਭਾਬੀ ਜੀ ਦੱਸੋ ਤਾਂ ਸਹੀ।ਕੀ ਮੈਂਥੋ ਕੋਈ ਗਲਤੀ ਹੋਗੀ?’ ਮੈਂ ਭਾਬੀ ਜੀ ਨੂੰ ਬਾਰ ਬਾਰ ਪੁੱਛਦੀ ਹਾਂ ਪਰ ਭਾਬੀ ਜੀ ਹਰ ਵਾਰ ਹੱਸ ਕੇ ਟਾਲ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਛੋਟੀ ਭਾਬੀ ਵੱਲ ਦੇਖ ਕੇ ਹੋਰ ਹੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀ ਹਾਸੀ ਹੱਸਦੇ ਹਨ।

ਪੁਰਾਣੇ ਵੇਲਿਆਂ ਵਿੱਚ ਜਦੋਂ ਜਵਾਈ ਰਾਜਾ ਜਿਸ ਨੂੰ ਪ੍ਰੋਹਣਾ ਆਖਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ ਆਪਣੇ ਸੋਹਰੇ ਘਰ ਆਉਂਦਾ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਵਿਸ਼ੇਸ ਢੰਗ ਨਾਲ ਆਦਰ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਉਸ ਲਈ ਰੰਗਦਾਰ ਸੂਤ ਨਾਲ ਬੁਣਿਆ ਨਵਾਂ ਮੰਜਾ ਡਾਹ ਕੇ ਉਪਰ ਨਵੀ ਦਰੀ ਤੇ ਹੱਥ ਨਾਲ ਕੱਢੀ ਫੁੱਲਾਂ ਵਾਲੀ ਚਾਦਰ ਵਿਛਾਈ ਜਾਂਦੀ ਸੀ। ਵਧੀਆ ਕਢਾਈ

“ਲ਼ੈ ਅੱਜ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਲ਼ੈ ਜਾਣਗੇ।” ਉਸਨੇ ਅਖਬਾਰ ਪੜ੍ਹਦੇ ਹੋਏ ਆਪਣੇ ਘਰਵਾਲੇ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਚਿੰਤਾ ਜਾਹਿਰ ਕੀਤੀ। ਉਹ ਸੁਭਾ ਤੋਂ ਹੀ ਉਦਾਸ ਸੀ। ਉਹ ਕਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦੀ ਕਦੇ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੀ। ਮੋਹੱਲੇ ਦੇ ਕੁੱਤੇ ਵੀ ਸਵੇਰ ਤੋਂ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਸਨ। ਕਿਉਂਕਿ ਕੱਲ੍ਹ ਪਿੰਡ ਦੀ ਪੰਚਾਇਤ ਨੇ ਆਵਾਰਾ ਕੁੱਤਿਆਂ ਨੂੰ ਮਾਰਨ ਯ ਭਜਾਉਣ