Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

“ਸਰੋਜ…. ਸਰੋਜ….” ਮੈਂ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋਂ ਹੀ ਉਸਨੂੰ ਨਾਮ ਲ਼ੈ ਕੇ ਬਲਾਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਜਦੋਂ ਦੀ ਸਾਡੀ ਸ਼ਾਦੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਮੈਂ ਹੀ ਨਹੀਂ ਸਾਰੇ ਹੀ ਉਸਦਾ ਨਾਮ ਹੀ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਮੰਮੀ ਪਾਪਾ ਦੀਦੀ ਤੇ ਹੋਰ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰ ਵੀ। ਨਾਮ ਲੈ ਕੇ ਬੁਲਾਕੇ ਉਹ ਅਪਣੱਤ ਜਾਹਿਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਅੱਜ ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਬੈਡਰੂਮ ਚੋ ਹੀ

ਸੱਤਰ ਅੱਸੀ ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿਚ ਮੇਰੇ ਮਾਸੀ ਜੀ ਦਾ ਪਰਿਵਾਰ ਸ਼ਹਿਰ ਦੇ ਧਨਾਡਾ ਵਿੱਚ ਗਿਣਿਆ ਜਾਂਦਾ ਸੀ। ਚੌਧਰੀ ਰਾਮ ਧਨ ਦਾਸ ਸੇਠੀ ਦੇ ਨਾਮ ਦੀ ਤੂਤੀ ਬੋਲਦੀ ਸੀ। ਅਫਸਰ ਨੇਤਾ ਤੇ ਧਨਾਢ ਸਵੇਰੇ ਸ਼ਾਮ ਹਾਜ਼ਰੀ ਭਰਦੇ ਸਨ। ਓਦੋਂ ਆਮ ਘਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਸਬਜ਼ੀ ਮਸਾਂ ਬਣਦੀ ਸੀ ਪਰ ਉਹਨਾਂ ਘਰੇ ਦੁਪਹਿਰੇ

ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਚੰਨੀ ਹਲਵਾਈ ਦੀ ਦੁਕਾਨ ਪੁਰੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸੀ। ਅੰਕਲ ਦਾ ਪੂਰਾ ਨਾਮ ਗੁਰਚਰਨ ਸਿੰਘ ਸੇਠੀ ਸੀ। ਪਰ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਚੰਨੀ ਹਲਵਾਈ ਹੀ ਆਖਦੇ ਸਨ। ਸੁੱਧ ਤੇ ਸਾਫ ਮਿਠਾਈ ਮਿਲਦੀ ਸੀ। ਅਕਸਰ ਅਸੀਂ ਵੀ ਦਹੀਂ ਤੇ ਮਿਠਾਈ ਓਥੋਂ ਹੀ ਖਰੀਦਦੇ। ਇੱਕ ਸਾਫ ਸਮਾਨ ਦੂਜਾ ਸਾਡਾ ਆਪਣਾ ਭਾਈਚਾਰਾ

“149 ਮਾਡਲ ਟਾਊਨਂ ਕਹਿਕੇ ਉਹ ਝੱਟ ਰਿਕਸ਼ੇ ਤੇ ਬੈਠ ਗਈ। ਹੱਥਲਾ ਬੈਗ ਉਸ ਨੇ ਨਾਲ ਸੀਟ ਤੇ ਹੀ ਰੱਖ ਲਿਆ। ਬੈਗ ਵਿੱਚ ਵੀ ਕੀ ਹੋਣਾ ਸੀ ਓਹੀ ਪਾਣੀ ਦੀ ਬੋਤਲ, ਕਾਗਜ ਵਿੱਚ ਵਲੇਟੀਆਂ ਦੋ ਪਰੋਠੀਆਂ, ਲੇਡੀਜ ਪਰਸ, ਰੁਮਾਲ ਤੇ ਮੋਬਾਇਲ ਫੋਨ।ਉਹ ਅਕਸਰ ਹੀ ਇੱਦਾਂ ਹੀ ਕਰਦੀ ਸੀ ਜਦੋ ਵੀ ਉਹ

“ਹਾਂ ਰਾਮਕਲੀ ਬੋਲ।” ਫੋਨ ਚੁਕਦੇ ਹੀ ਮੈਡਮ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। “ਭਾਬੀ ਜੀ ਅਸੀਂ ਮਕਾਨ ਬਣਾਉਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।” ਰਾਮਕਲੀ (ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ ਨਾਮ) ਨੇ ਕਿਹਾ। ਰਾਮਕਲੀ ਕੋਈਂ ਚੌਵੀ ਪੱਚੀ ਸਾਲਾਂ ਤੋਂ ਸਾਡੇ ਘਰ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਹੈ। ਪਹਿਲਾਂ ਸਾਡੇ ਵੱਡੇ ਘਰੇ ਵੀ ਕੰਮ ਕਰਦੀ ਸੀ। ਫਿਰ ਇਧਰ ਵੀ ਆ ਗਈ। ਕਦੇ ਹੱਟ ਜਾਂਦੀ

#ਪ੍ਰਸਾਦ “ਹੈਲੋ! ਹਾਂਜੀ ਸੀਮਾ ਮੈਡਮ।” “ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ?” “ਠੀਕ ਹੈ ਸਰੋਜ ਸੇਠੀ ਮੈਡਮ। ਕਿੱਥੇ? ਬਠਿੰਡੇ ਹੀ ਹੋ ਗਣਪਤੀ ਚ?” “ਨਹੀਂ ਸੀਮਾ ਮੈਡਮ ਅਸੀਂ ਸ਼ੀਸ਼ ਮਹਿਲ ਚ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ 114 ਨੰਬਰ ਚ।” ਸੀਮਾ ਮੈਡਮ ਦਾ ਫੋਨ ਵੇਖਕੇ ਹੀ ਬੇਗਮ ਦਾ ਚੇਹਰਾ ਖਿੜ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। “ਅਸੀਂ ਸਵਾ ਮਣੀ ਲਗਾਈ ਸੀ। ਮੈਂ ਪ੍ਰਸਾਦ

ਨੋਇਡਾ ਆਸ਼ਰਮ ਵਿੱਚ ਮੇਰਾ ਕਮਰਾ ਬਾਹਰਲੇ ਪਾਸੇ ਹੀ ਹੈ। ਤਿੰਨ ਸੜਕਾਂ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ। ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਹੀ ਯੇ ਮੇਰਾ ਇੰਡੀਆ ਯੇ ਮੇਰਾ ਇੰਡੀਆ ਦੇ ਬੋਲਾਂ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਗਾਣਾ ਬੋਲਦੀ ਕਮੇਟੀ ਦੀ ਕੂੜੇ ਵਾਲੀ ਵੈਨ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਲੋਕਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣਾ ਕਚਰਾ ਲਾਲ ਹਰੇ ਤੇ ਨੀਲੇ ਡਸਟ ਬਿੰਨ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣ ਦਾ ਨਿਰਦੇਸ਼ ਦਿੰਦੀ

ਸਰਕਾਰੀ ਹਾਈ ਸਕੂਲ ਘੁਮਿਆਰਾ ਦਾ ਮੇਨ ਗੇਟ ਮੁੱਖ ਸੜਕ ਦੇ ਨੇੜੇ ਹੀ ਇੱਕ ਰਸਤੇ ਦੇ ਉਪਰ ਸੀ। ਲੋਹੇ ਦੇ ਪਤਰੇ ਨੂੰ ਗੁਲਾਈ ਦਾ ਆਕਾਰ ਦੇ ਕੇ ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਸਕੂਲ ਦਾ ਨਾਮ ਲਿਖਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਮਿੱਡੂ ਖੇੜਾ, ਹਾੱਕੂ ਵਾਲਾ , ਭਿਟਿ ਵਾਲਾ,ਕਿੱਲਿਆਵਾਲੀ, ਲੋਹਾਰਾ, ਬੜਿੰਗ ਖੇੜਾ ਤੇ ਵਣ ਵਾਲਾ ਤੋਂ ਆਉਣ ਵਾਲੇ

ਡੱਬਵਾਲੀ ਚ ਹੋਏ 1995 ਦੇ ਭਿਆਨਕ ਅਗਨੀ ਕਾਂਡ ਤੋਂ ਬਾਦ ਆਪਣਾ ਇਲਾਜ ਕਰਵਾ ਕੇ ਪਰਤੇ ਮਰੀਜਾਂ ਨੂੰ ਫਿਜਿਓਥਰੇਪੀ ਦੀ ਲੋੜ ਸੀ। ਤਕਰੀਬਨ ਹਰ ਮਰੀਜ਼ ਦੇ ਘਰ ਮਾਲਿਸ਼ ਕਰਨ ਵਾਲਾ ਯ ਕਸਰਤ ਕਰਾਉਣ ਵਾਲਾ ਕੋਈ ਡਾਕਟਰ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਘਰ ਵੀ ਇੱਕ ਫਿਜਿਓਥਰਪਿਸਟ ਆਉਂਦਾ ਸੀ। ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤੀ ਇਨਸਾਨ ਸੀ। ਆਪਣੇ ਕੰਮ

ਬਹੁਤ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ ਮੈਂ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨਾਲ ਕਾਲਾਂਵਾਲੀ ਮੰਡੀ ਗਿਆ। ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦਾ ਫੁਫੜ ਸ੍ਰੀ ਸਾਵਣ ਸਿੰਘ ਗਰੋਵਰ ਜਿਸ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਬਾਬਾ ਸਾਉਣ ਆਖਦੇ ਸੀ ਵੀ ਸੀ। ਓਥੇ ਅਸੀਂ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੇ ਸ਼ਰੀਕੇ ਚੋ ਲਗਦੇ ਭਾਈ ਗੁਰਬਚਨ ਸੇਠੀ ਦੇ ਵੱਡੇ ਲੜਕੇ ਓਮ ਪ੍ਰਕਾਸ਼ ਦਾ