Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

“ਬਾਈ ਜੀ ਮੈਂ ਕਲ ਤੋਂ ਜਿੰਮੀ ਘਰੇ ਹੀ ਪ੍ਹੜ ਲਿਆ ਕਰਾਂਗਾ।’ ਮੈa ਮੇਰੀ ਨਾਨੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਅਸੀ ਸਾਰੇ ਨਾਨੀ ਮਾਂ ਨੂੰ ਬਾਈ ਜੀ ਹੀ ਆਖਦੇ ਸੀ। “ਕਿਓੁਂ ਕੀ ਗੱਲ ਹੋਗੀ ?’ ਅਚਾਨਕ ਮੇਰੀ ਗੱਲ ਸੁਣ ਕੇ ਬਾਈ ਦਾ ਮੂੰਹ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਅੱਡਿਆ ਗਿਆ।ਮੈਂ ਪਲੱਸ ਟੂ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸੀ ਈ ਟੀ

ਛੋਟੇ ਹੁੰਦਾ ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵਣਵਾਲੇ ਪਾਪਾ ਜੀ ਦੀ ਭੂਆ ਰਾਜ ਕੁਰ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨਾਲ ਜਾਂਦਾ। ਬਾਗੜੀ ਬੈਲਟ ਦੇ ਇਸ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਓਦੋਂ ਬਿਜਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਈ ਅਜੇ। ਖਾਣ ਪਾਣ ਨਿਰੋਲ ਰਾਜਸਥਾਨੀ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਭੂਆ ਅਕਸਰ ਪਾਪੜੀ, ਖੇਲਰੀ ( ਸੁਕਾਈ ਹੋਈ ਖੱਖੜੀ), ਸਾਂਗਰੀ

“ਚਲੋ ਖਰਬੂਜੇ ਹੀ ਲ਼ੈ ਚੱਲੀਏ।” ਬਾਜ਼ਾਰ ਤੋਂ ਵਾਪੀਸੀ ਸਮੇਂ ਹਾਜ਼ੀ ਰਤਨ ਚੌਂਕ ਨੇੜੇ ਲੱਗੀਆਂ ਰੇਹੜੀਆਂ ਵੇਖਕੇ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ। ਭਾਅ ਪੁੱਛਕੇ ਅਸੀਂ ਕਾਰ ਚ ਬੈਠਿਆਂ ਨੇ ਦੋ ਖਰਬੂਜੇ ਪਸੰਦ ਕਰ ਲਏ। ਰੇਹੜੀ ਵਾਲੇ ਨੇ ਤੋਲਣ ਵੇਲੇ ਵੱਡੇ ਛੋਟੇ ਦੇ ਚੱਕਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਖਰਬੂਜਾ ਬਦਲ ਦਿੱਤਾ। ਲਿਫ਼ਾਫ਼ਾ ਫੜਕੇ ਅਸੀਂ ਕਾਰ ਤੋਰੀ ਹੀ

47 ਦੇ ਰੋਲਿਆਂ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਮੇਰੇ ਨਾਨਕਿਆਂ ਦੇ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤੇ ਘਰ ਮੁਸਲਮਾਨਾਂ ਦੇ ਹੀ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦਾ ਬਚਪਨ ਮੁਸਲਿਮ ਪਰਿਵਾਰਾਂ ਦੇ ਗੁਆਂਢੀ ਵਜੋਂ ਬੀਤਿਆ। ਮਾਂ ਦੱਸਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਮੁਸਲਿਮ ਬਹੁਤੇ ਸੁੱਚੇ ਜੂਠੇ ਦੀ ਪਰਵਾਹ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦੇ। ਚਟਨੀ ਵਾਲੀ ਕੂੰਡੀ ਵਿਚੋਂ ਜਿਹੜਾ ਆਉਂਦਾ ਉਹ ਹੀ

ਕਾਰ ਪੂਰੀ ਸਪੀਡ ਨਾਲ ਚੱਲ ਰਹੀ ਸੀ । ਮੈਂ ਦੋ ਤਿੰਨ ਵਾਰ ਡਰਾਇਵਰ ਨੂੰ ਟੋਕਿਆ ਵੀ। ਪਰ ਉਸ ਨੂੰ ਥੋੜੀ ਕਾਹਲੀ ਸੀ ਕਿਉਂਕਿ ਉਹ ਮੈਨੂੰ ਘਰੇ ਛੱਡ ਕੇ ਜਲਦੀ ਆਪਣੇ ਘਰ ਪਹੁੰਚਣਾ ਚਾਹੁੰਦਾ ਸੀ ਖੋਰੇ ਕੋਈ ਖਾਸ ਕੰਮ ਸੀ। ਵੈਸੇ ਤਾਂ ਸੁੱਖ ਗੱਡੀ ਆਪ ਹੀ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਹਰ

ਬੁਢਾਪਾ ਕੰਮਜ਼ੋਰੀ ਦਾ ਦੂਸਰਾ ਨਾਮ ਹੈ। ਉਮਰ ਦੇ ਵਧਣ ਨਾਲ ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਬਿਮਾਰੀਆਂ ਘੇਰ ਲੈਂਦੀਆਂ ਹਨ ਨਸਾਂ ਕੰਮਜੋਰ ਹੋ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ ਇੰਦ੍ਰੀਆਂ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਛੱਡ ਦਿੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਅੱਖਾਂ ਦੀ ਦੇਖਣ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ, ਕੰਨਾਂ ਦੀ ਸੁਣਨ ਦੀ ਸ਼ਕਤੀ ਨੱਕ ਦੀ ਸੁੰਘਨ ਦੀ ਸਮਰਥਾ, ਦੰਦਾਂ ਦੀ ਤਾਕਤ ਅਤੇ ਜਨਣ ਇੰਦ੍ਰੀਆਂ ਆਪਣਾ ਕੰਮ

ਫਰਬਰੀ 2012 ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਮੇਰੇ ਲਈ ਕਹਿਰ ਦਾ ਮਹੀਨਾ ਸੀ। ਕਿਉਂਕਿ ਸੋਲਾਂ ਫਰਬਰੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਮਾਤਾ ਦੀ ਨੇ ਆਖਰੀ ਸਾਂਹ ਲਿਆ ਸੀ ਤੇ ਉਸ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਤੇਰਾਂ ਫਰਬਰੀ ਨੂੰ ਮੇਰੇ ਜੀਜਾ ਜੀ ਸਾਨੂੰ ਛੱਡ ਕੇ ਚਲੇ ਗਏ ਸਨ। ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਵੱਡਾ ਹੋਣ ਦੇ ਨਾਤੇ ਮੈਂ ਦੂਸਰਿਆਂ ਨੂੰ ਹੌਸਲਾ ਦਿੰਦਾ ਰਿਹਾ

ਬੇਟਾ ਦੀਪੀ ਤੂੰ ਏਥੇ ਕਿਵੇਂ ? ਉਦਾਸ ਜਿਹੀ ਕਿਉਂ ਹੈਂ ? ਤੇਰੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਕਿਉੱ ਸੁੱਜੀਆਂ ਹਨ। ਘਰੇ ਤਾਂ ਸਭ ਠੀਕ ਹੈ ਨਾ ਭੂਆ ਨੇ ਪੇਕੇ ਘਰ ਕਈ ਦਿਨਾਂ ਤੋਂ ਬੈਠੀ ਵਿਆਹੀ ਹੋਈ ਭਤੀਜੀ ਨੂੰ ਪੁੱਛਿਆ । ਭੂਆ ਜੀ, ਬਸ ਪੁੱਛ ਨਾ ਮੇਰੀ ਕਿਸਮਤ ਮਾੜੀ ਸੀ। ਮੇਰੀ ਜ਼ਿੰਦਗੀ ਖਰਾਬ ਹੋ ਗਈ।

ਸੱਤਰ ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਸ਼ਹਿਰ ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਘਰੇ ਵੇਖਦੇ ਕਿ ਉਹ ਕਿਸੇ ਖਾਸ ਮਹਿਮਾਨ ਦੇ ਆਉਣ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਸਟੀਲ ਦੇ ਗਿਲਾਸ ਵਿੱਚ ਚਾਹ ਪੱਤੀ ਜਿਹੀ ਤੇ ਖੰਡ ਪਾਕੇ ਚਮਚ ਨਾਲ਼ ਕਾਫੀ ਦੇਰ ਹਿਲਾਉਂਦੇ ਰਹਿੰਦੇ। ਜਦੋਂ ਉਸਦੀ ਝੱਗ ਜਿਹੀ ਬਣ ਜਾਂਦੀ ਤਾਂ ਉਹ ਕੱਪਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਕੇ ਸਰਵ ਕਰਦੇ। “ਇਹ ਕਾਫ਼ੀ

ਕਿਸੇ ਵੀ ਘਰ ਕੋਠੀ ਦਾ ਮੇਨ ਗੇਟ ਘਰ ਦੀ ਪਹਿਚਾਣ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਘਰ ਦੇ ਦਰਵਾਜੇ ਦਾ ਮੁੱਖ ਗੇਟ ਕਾਫੀ ਵੱਡਾ ਸੀ ਜੋ ਕਿੱਕਰ ਦੇ ਵੱਡੇ ਛੋਟੇ ਫੱਟਿਆਂ ਦਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਪਰ ਵੀ ਵੱਡੇ ਵੱਡੇ ਮੋਰੇ ਸਨ ਜਿਸ ਵਿਚੋਂ ਕਬੂਤਰ ਕ਼ਾ ਵਗੈਰਾ ਸੌਖੇ ਅੰਦਰ ਲੰਘ ਆਉਂਦੇ ਸਨ