Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਉਹਨਾਂ ਦਿਨਾਂ ਵਿੱਚ ਰੋਟੀਆਂ ਵਾਲਾ ਸਿਰਪੋਸ ਜਿਸਨੂੰ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ ਚਪਾਤੀ ਬਾਕਸ ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਕਦੇ ਖਾਲੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਰਹਿੰਦਾ। ਘਰ ਵਿੱਚ ਬੇਹੀਆਂ ਰੋਟੀਆਂ ਆਮ ਹੀ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ। ਕਿਉਂਕਿ ਲੋਕ ਰੋਟੀਆਂ ਗਿਣਕੇ ਨਹੀਂ ਮਿਣਕੇ ਪਕਾਉਂਦੇ ਸਨ। ਰਾਤ ਵਾਲੀ ਰੋਟੀ ਨੂੰ ਗਰਮ ਕਰਕੇ ਉੱਤੇ ਲੂਣ ਭੁੱਕਕੇ ਸਾਰੇ ਹੀ ਖੁਸ਼ ਹੋਕੇ ਖਾਂਦੇ। ਹੋਰ ਕੋਈਂ

ਓਦੋਂ ਕੈਪਟਨ ਅਮਰਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਪੰਜਾਬ ਦੇ ਖੇਤੀਬਾੜੀ ਮੰਤਰੀ ਬਣੇ ਹੀ ਸਨ ਤੇ ਉਹ ਸਰਦਾਰ ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਢਿੱਲੋਂ (ਬਾਦਲ) ਤੋਂ ਅਸ਼ੀਰਵਾਦ ਲੈਣ ਲਈ ਪਿੰਡ ਬਾਦਲ ਆਏ। ਕਿਉਂਕਿ ਸਰਦਾਰ ਤੇਜਾ ਸਿੰਘ ਜੀ ਦਾ ਇੱਕ ਖਾਸ ਰੁਤਬਾ ਸੀ। ਉਹ ਖੁਦ ਸਿਆਸਤ ਨਹੀਂ ਸੀ ਕਰਦੇ ਪਰ ਓਹ ਕਿੰਗਮੇਕਰ ਜਰੂਰ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੇ ਕਿਸੇ ਲਫਟੈਨ

ਪਾਪਾ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਓ। ਛੋਟਾ ਗੀਤ ਜਿੱਦ ਕਰ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਕਹਾਣੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਔਡ਼ ਰਹੀ। ਪਰ ਜੁਆਕ ਦੀ ਜਿੱਦ ਜਿੱਦ ਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਸੁਣ। ਮੈਂ ਆਖਿਆ। ਇੱਕ ਕਾਂ ਸੀ ਬਹੁਤ ਤਿਹਾਇਆ। ਗਰਮੀ ਦੇ ਦਿਨ ਸਨ। ਕਿਤੇ ਵੀ ਪਾਣੀ ਨਜ਼ਰ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦਾ। ਸਾਰੇ ਖੂਹ ਟੋਬੇ ਸੁੱਕੇ ਪਏ

ਗੱਲ 2003 ਦੇ ਸਿਤੰਬਰ ਮਹੀਨੇ ਦੀ ਹੈ। ਅਚਾਨਕ ਕਿਸੇ ਅਫਸਰ ਦਾ ਸਾਡੇ ਘਰ ਆਉਣ ਦਾ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਬਣ ਗਿਆ। ਮਨ ਵਿਚ ਕਾਹਲੀ ਤੇ ਫਿਕਰ ਜਿਹਾ ਬਣਿਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਖਾਣ ਪੀਣ ਦਾ ਮੀਨੂ ਅਤੇ ਗਿਫ਼੍ਟ ਕਈ ਗੱਲਾਂ ਦਾ ਘੜਮੱਸ ਜਿਹਾ ਦਿਮਾਗ ਵਿੱਚ ਘੁੰਮ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਡਿਊਟੀ ਤੋਂ ਬਾਦ ਘਰੇ ਪਹੁੰਚਦੇ ਹੀ ਮੈਂ

“ਹੈਲੋ ਸਰ ਜੀ। ਮੈਂ ਬੇਅੰਤ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹਾਂ।” “ਹਾਂਜੀ ਹਾਂਜੀ ਤੁਹਾਡਾ ਨੰਬਰ ਮੇਰੇ ਕੋਲ ਸੇਵ ਹੈ।” ਕੱਲ੍ਹ ਸ਼ਾਮੀ ਜਦੋ ਮੈ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਸੀ ਤੇ ਕੁਝ ਮਹਿਮਾਨ ਵੀ ਆਏ ਸਨ। ਬੇਅੰਤ ਦਾ ਫੋਨ ਆ ਗਿਆ। “ਸਰ ਜੀ ਮੇਰੇ ਘਰ ਬਾਈ ਫਰਬਰੀ ਨੂੰ ਤੀਸਰੀ ਬੇਟੀ ਹੋਈ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਪਿਆਰੀ ਹੈ। ਮੈਂ

ਫਬ ਦਾ ਹਰ ਖਾਤਾਧਾਰਕ 5000 ਤੱਕ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤ ਰੱਖ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਵੀ ਕੋਈਂ 4900 ਦੇ ਕਰੀਬ ਫਬ ਦੋਸਤ ਹਨ। ਇਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਗਿਣਤੀ ਦੇ ਦੋਸਤ ਹੀ ਕਾਰਜਸ਼ੀਲ ਹਨ ਬਾਕੀ ਬਹੁਤੇ ਗਹਿਰੀ ਨੀਂਦ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਹਨ। ਕੁਝ ਕੁ ਨੂੰ ਮੈਂ ਉਹਨਾਂ ਦੀਆਂ ਪੋਸਟਾਂ ਤੋਂ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਜਾਣਦਾ ਹਾਂ। ਭਾਵੇਂ ਕਦੇ ਨਹੀਂ

ਸਾਨੂੰ ਸ਼ਹਿਰ ਆਇਆ ਨੂੰ ਅਜੇ ਕੁਝ ਹੀ ਸਾਲ ਹੋਏ ਸਨ। ਪਰ ਸਾਡੀ ਰਹਿਣੀ ਸਹਿਣੀ ਖਾਣਪੀਣ ਸਭ ਪੈਂਡੂ ਹੀ ਸੀ। ਅਸੀਂ ਘਰੇ ਦੇਸੀ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਟਿੰਡੀਆਂ ਭਿੰਡੀਆਂ ਕੱਦੂ ਪੇਠਾ ਬੇਂਗੁਣ ਹੀ ਬਣਾਉਂਦੇ ਸੀ। ਆਲੂ ਮਟਰ ਆਲੂ ਗੋਭੀ ਵਰਗੀਆਂ ਮਹਿੰਗੀਆਂ ਸਬਜ਼ੀਆਂ ਬਣਾਉਣ ਤੋਂ ਅਕਸਰ ਹੀ ਗੁਰੇਜ਼ ਕਰਦੇ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਘਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਮੇਰੀ

ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ ਪਾਣੀ। ਕੱਲ੍ਹ ਸ਼ਾਇਦ ਵਿਸ਼ਵ ਪਾਣੀ ਦਿਹਾੜਾ ਸੀ। ਸਰਕਾਰ, ਬੁੱਧੀਜੀਵੀਆਂ ਤੇ ਫੇਸ ਬੁੱਕੀਆਂ ਨੇ ਵਾਧੂ ਪੋਸਟਾਂ ਪਾਈਆਂ। ਸਰਕਾਰ ਨੇ ਤਾਂ ਜਨਤਾ ਦੇ ਖੂਨ ਪਸੀਨੇ ਦੀ ਕਮਾਈ ਨਾਲ ਇਕੱਠਾ ਕੀਤਾ ਕਰੋੜਾਂ ਰੁਪਈਆ ਵਿਸ਼ਵ ਜਲ ਦਿਵਸ ਦੇ ਪ੍ਰਚਾਰ ਤੇ ਬਹਾ ਦਿੱਤਾ। ਅਮਲ ਸ਼ਾਇਦ ਧੇਲੇ ਦਾ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੋਇਆ। ਪਰ ਜੋ ਮੇਰੇ

ਆਪਣੀ 37 ਦੀ ਪਿੰਡ ਬਾਦਲ ਦੀ ਨੌਕਰੀ ਦੌਰਾਨ ਮੈਂ ਕਈ ਸਾਲ ਬੱਸ ਤੇ ਹੀ ਆਉਂਦਾ ਜਾਂਦਾ ਰਿਹਾ ਹਾਂ ਤੇ ਕਈ ਸਾਲ ਬਾਇਕ ਤੇ। ਕੋਈ 2005 ਦੇ ਲਾਗੇ ਤਾਗੇ ਜਿਹੇ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਕਾਰ ਤੇ ਜਾਣ ਲੱਗ ਪਿਆ। ਫਿਰ ਕੁਝ ਫੀਮੇਲ ਸਹਿਕਰਮੀ ਵੀ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਜਾਣ ਆਉਣ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਉਹਨਾਂ ਤੋਂ ਕਿਰਾਇਆ

ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸੀ ਤਾਂ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗਾਉਣ ਦਾ ਮੁਕਾਬਲਾ ਹੋਇਆ। ਮੇਰੇ ਇੱਕ ਦੋਸਤ ਨੇ ਜੋ ਨਜ਼ਦੀਕੀ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸੀ ਉਸ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਿਚ ਭਾਗ ਲਿਆ ਅਤੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੋਹਣਾ ਗਾਣਾ ਗਾਇਆ। ਸਾਨੂੰ ਤਾਂ ਕੀ ਜੱਜ ਸਹਿਬਾਨ ਨੂੰ ਵੀ ਲੱਗਿਆ ਕਿ ਪਹਿਲਾਂ ਸਥਾਨ ਇਸ ਦਾ ਪੱਕਾ