Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਇਹ ਅਨਵਰ ਮੋਹੰਮਦ ਨਾਮ ਦਾ ਸਖਸ਼ ਜੋ ਬਿਹਾਰ ਦਾ ਰਹਿਣ ਵਾਲਾ ਹੈ ਅੱਜ ਕੱਲ੍ਹ 56 ਸੈਕਟਰ ਦੀ ਮਦਰ ਡੇਅਰੀ ਦੇ ਕੋਲ ਸੜਕ ਕਿਨਾਰੇ ਬੈਠਦਾ ਹੈ। ਕਿਸੇ ਵੇਲੇ ਇਸ ਦੀ ਬਿਹਾਰ ਵਿਚ ਟੇਲਰਿੰਗ ਸ਼ੋਪ ਸੀ ਹਾਲਾਤ ਨੇ ਨੋਇਡਾ ਪਟਕ ਦਿੱਤਾ। ਅਨਵਰ ਸਿਰਫ ਮੁਰੰਮਤ ਦਾ ਕੰਮ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਕਪੜਾ ਖੁੱਲ੍ਹਾ ਭੀੜਾ

ਸਾਡੇ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿਚ ਇੱਕ ਦੁਕਾਨ ਹੈ। ਜਿਸ ਤੋ ਹਰੇਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਲੋਹੇ ਦਾ ਨੱਟ ਪੇਚ ਮੇਖਾਂ ਰੰਗ ਰੋਗਨ ਪਲਾਈ ਬੱਠਲ ਬਾਲਟੀ ਸੰਗਲ ਜਾਲੀ ਤਾਲੇ ਯਾਨੀ ਹਰ ਤਰਾਂ ਦਾ ਸਮਾਨ ਜੋ ਘਰ ਬਣਾਉਣ ਸਮੇਂ ਲੋੜੀਂਦਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਮਿਲਦਾ ਹੈ। ਫਰਮ ਦਾ ਅਸਲੀ ਨਾਮ ਸੁੱਚਾ ਮਲ ਪੂਰਨ ਚੰਦ ਹੈ। ਬਹੁਤ ਮਸ਼ਹੂਰ ਦੁਕਾਨ

ਜਦੋ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਦੇ ਮਾਮੇ ਦੀ ਕੁੜੀ ਯਾਨੀ ਮੇਰੀ ਮਾਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਘਰਵਾਲੀ ਦੀ ਸਕੀ ਮਾਮੀ ਨੇ ਸਾਡੀ ਵਿਚੋਲਣ ਬਣਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ ਤਾਂ ਉਸ ਸਮੇ ਸ਼ਾਇਦ ਇਹ ਉਸਦਾ ਪਹਿਲਾ ਕੇਸ ਸੀ ਯ ਉਹ ਅਜੇ ਵੀ ਇਸ ਕੰਮ ਚ ਅਨਾੜੀ ਸੀ।ਇੱਕ ਪਾਸੇ ਮਹਿਮਾ ਸਰਕਾਰੀ ਦੇ ਮਾਸਟਰਾਂ ਦਾ ਸ਼ਰੀਫ ਟੱਬਰ ਸੀ

ਕੋਈ ਆਦਮੀ ਸ੍ਰੀ ਹਰਿਦ੍ਵਾਰ ਸਾਹਿਬ ਨਹਾਉਣ ਗਿਆ। ਓਥੇ ਉਸਨੂੰ ਤਿੰਨ ਚਾਰ ਠੱਗ ਔਰਤਾਂ ਮਿਲੀਆਂ ।ਕਹਿੰਦੀਆਂ “ਹੋਰ ਸੁਣਾ ਮਾਸੜਾ ਕੀ ਹਾਲ ਹੈ ਕੱਲਾ ਹੀ ਆਇਆ ਹੈ ਨਹਾਉਣ।ਮਾਸੀ ਨਹੀਂ ਆਈ ਨਾਲ।” “ਕੁੜੀਓ ਮੈਂ ਤੇ ਤੁਹਾਨੂੰ ਪਹਿਚਾਣਿਆ ਹੀ ਨਹੀਂ।” ਮਾਸੜ ਨੇ ਆਖਿਆ। “ਲੈ ਦੱਸ ਮਾਸੜਾ ਭੁੱਲ ਗਿਆ ।ਕੁੜਮਨੀ ਦੇ ਜੁਆਕਾਂ ਨੂੰ ਭੁੱਲ ਗਿਆ।”

ਕਿੰਦਾ ਫੋਨ ਸੀ? ਕੋਲੇ ਮੈਲੇ ਕਪੜੇ ਚੁੱਕਣ ਆਈਂ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। 140 ਨੰਬਰ ਵਾਲਾ ਸੀ ਕੰਪਨੀ ਦਾ। ਮੈਂ ਸੰਖੇਪ ਵਿੱਚ ਉਤਰ ਦਿੱਤਾ। ਕੌਣ ਸੀ ਫੋਨ ਤੇ। ਹੁਣ ਉਹ ਸਿਰਹਾਣੇ ਪਏ ਗਿਲਾਸ ਚੁੱਕਣ ਆਈ ਸੀ। ਕਿਸੇ ਪਾਠਕ ਦਾ ਸੀ। ਕੱਲ੍ਹ ਵਾਲੀ ਰਚਨਾ ਦੀ ਤਾਰੀਫ ਕਰਦਾ ਸੀ। ਮੈਂ ਕਿਹਾ। ਕਿਸਦਾ ਫੋਨ ਸੀ। ਉਹ

ਛੇਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਪੜਦੇ ਸੀ । ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਪੰਜਵੀ ਚ ਹੀ ਸ਼ੁਰੂ ਹੋ ਗਈ ਸੀ। ਸੋਖੇ ਵਾਕਾਂ ਦੀ ਪੰਜਾਬੀ ਨਹੀਂ ਸੀ ਆਉਂਦੀ। ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਘਰੋਂ ਪੜ੍ਹਕੇ ਜਾਂਦਾ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀ ਸਹੀ ਸੁਣਾ ਦਿੰਦਾ। ਸ੍ਰੀ ਰਾਜ ਕੁਮਾਰ ਬਾਗਲਾ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕ ਹੁੰਦੇ ਸਨ। ਚਾਹੇ ਬਲਦੇਵ, ਜੀਤ, ਲਾਭ, ਭੁਪਿੰਦਰ, ਸ਼ਿੰਦਰ ਛਿੰਦੀ, ਗਾਂਧੀ, ਬੰਤ, ਅਜਮੇਰ,

ਕਈ ਵਾਰੀ ਕਿਸੇ ਦੀਆਂ ਸੇਵਾਵਾਂ ਇੱਕ ਯਾਦ ਬਣ ਕੇ ਰਹਿ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਬਲਬੀਰ ਉਹਨਾਂ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਉਸਦੇ ਜਾਣ ਤੋਂ ਬਾਦ ਮਾਲਿਸ਼ ਕਰਨ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾਲ ਗੱਲਾਂ ਮਾਰਨ ਵਾਲਾ ਤੇ ਮੇਰੀਆਂ ਸੁਣਨ ਵਾਲਾ ਮੈਨੂੰ ਕੋਈ ਨਾ ਮਿਲਿਆ। ਅਜੇ ਮੈਂ ਇਸ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨੀ ਦੇ ਦੌਰ ਚੋਂ ਗੁਜ਼ਰ ਹੀ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਘਰ

ਸੱਤਰ ਦੇ ਦਹਾਕੇ ਵਿਚ ਮੰਡੀ ਡੱਬਵਾਲੀ ਦੇ ਬਜ਼ਾਰ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤਿੰਨ ਪਹੀਆਂ ਵਾਲੀ ਰੇਹੜੀ ਲਗਦੀ ਸੀ ਜਿਸ ਨੂੰ ਚਿੱਟੀਆਂ ਤੇ ਭਾਰੀ ਭਰਕਮ ਮੁੱਛਾਂ ਵਾਲਾ ਬਾਬਾ ਚਲਾਉਂਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਕਾਂਜੀ ਭੱਲੇ ਵੇਚਦਾ ਸੀ। ਬੋਹੜ ਦੇ ਪੱਤੇ ਤੇ ਰੱਖਕੇ ਇੱਕ ਰੁਪਏ ਦੇ ਤਿੰਨ ਕਾਂਜੀ ਭੱਲੇ ਦਿੰਦਾ। ਉਹ ਕਾਂਜੀ ਪਾਣੀ ਵੀ ਪੱਤੇ ਵਿੱਚ

ਅਕਸ਼ਰ ਇਸਤਰਾਂ ਹੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਦਿੱਤੀ ਮੱਤ ਆਪਣੇ ਹੀ ਉਲਟ ਪੈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੇ ਹੀ ਬਣਾਏ ਚੇਲੇ ਗੁਰੂ ਨਾਲ ਧੋਖਾ ਕਰ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਵਾਹਵਾ ਪੁਰਾਣੀ ਗੱਲ ਹੈ ਓਦੋਂ ਪਾਣੀ ਵਾਲੀ ਮੋਟਰ ਦਾ ਲਾਉਣ ਦਾ ਬਹੁਤਾ ਚਲਣ ਨਹੀਂ ਸੀ ਤੇ ਨਾ ਹੀ ਲੋਕਾਂ ਦੀ ਗੁੰਜਾਇਸ਼ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਲੋਕ ਹੈਂਡ

ਸਾਡੇ ਪਿੰਡ ਸਾਡੇ ਗੁਆਂਢ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਨਾਮ ਦੀ ਔਰਤ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਜਿਸਨੂੰ ਅਸੀਂ ਚਾਚੀ ਨਿੱਕੀ ਆਖਦੇ ਸੀ। ਅਸਲ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਮੰਮੀ ਪਾਪਾ ਉਸਨੂੰ ਚਾਚੀ ਆਖਦੇ ਸਨ। ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਰੀਸ ਨਾਲ ਅਸੀਂ ਵੀ ਉਸਨੂੰ ਚਾਚੀ ਹੀ ਆਖਦੇ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਤਿੰਨ ਮੁੰਡੇ ਸਨ ਸਭਤੋਂ ਛੋਟਾ ਕੋਈਂ ਪੰਜ ਕੁ ਸਾਲ ਦਾ ਸੀ।