Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਮੌਜੂਦਾ ਦੌਰ ਵਿੱਚ ਬਾਪ ਨੂੰ ਸੂਰਜ ਦਾ ਦਰਜਾ ਦਿੱਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਤੇ ਮਾਂ ਨੂੰ ਚੰਦ ਦਾ। ਸੂਰਜ ਬਹੁਤ ਗਰਮ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਤਪਸ ਨੂੰ ਬਰਦਾਸ਼ਤ ਕਰਨਾ ਔਖਾ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਉਸ ਦੀ ਤਪਸ ਤੇ ਧੁੱਪ ਤੋਂ ਬਚਣ ਲਈ ਲੋਕ ਛੱਤਰੀ ਦਾ ਸਹਾਰਾ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਅੱਖਾਂ ਵੀ ਸਿੱਧੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਉਸ

#ਮੇਰਾ_ਤੁੱਕਾ ਇਹ ਸ਼ਾਇਦ 1979_80 ਦੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਗੁਰੂ ਨਾਨਕ ਕਾਲਜ ਵਿੱਚ ਪੜ੍ਹਦੇ ਸਮੇਂ ਸਾਡੇ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੇ ਪ੍ਰੋਫੈਸਰ Atma Ram Arora ਜੀ ਨੇ ਸਾਨੂੰ ਅੰਗਰੇਜ਼ੀ ਦੇ ਇਸ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੇ ਸ਼ਬਦ #Floccinaucinihilipolification ਬਾਰੇ ਦੱਸਿਆ ਅਤੇ ਇਹ ਸ਼ਬਦ ਉਹਨਾਂ ਨੇ ਬਲੈਕ ਬੋਰਡ ਤੇ ਲਿੱਖ ਦਿੱਤਾ। ਇਸ ਸ਼ਬਦ ਦੇ ਕੋਈਂ 29 ਅੱਖਰ ਸਨ।

ਅਸੀਂ ਸਿਰਫ ਤਿੰਨ ਦਿਨਾਂ ਲਈ ਡੱਬਵਾਲੀ ਆਏ ਸੀ ਵੀਹ ਫਰਬਰੀ ਨੂੰ। ਪਰ ਛੋਟੇ ਭਰਾ ਘਰੇ ਪੋਤੀ ਦੇ ਜਨਮ ਕਰਕੇ ਸਾਨੂੰ ਦਸ ਮਾਰਚ ਤੱਕ ਡੱਬਵਾਲੀ ਰਹਿਣਾ ਪਿਆ। ਨੋਇਡਾ ਵਿੱਚ ਅਸੀਂ ਆਪਣੇ ਪਾਰਕ ਵਾਲੇ ਸਾਥੀਆਂ ਨੂੰ ਤਿੰਨ ਦਿਨਾਂ ਦਾ ਹੀ ਕਹਿਕੇ ਆਏ ਸੀ। ਸਾਡੇ ਇੰਨੇ ਦਿਨ ਨਾ ਜਾਣ ਕਰਕੇ ਸਭ ਪ੍ਰੇਸ਼ਾਨ ਹੋ

ਬਹੁਤ ਸਾਲ ਹੋਗੇ ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਮਕਾਨ ਬਣਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਮਜਦੂਰ ਮਿਸਤਰੀ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਅਤੇ ਸਮੇਂ ਸਮੇਂ ਤੇ ਅਸੀਂ ਵੀ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੇ। ਮੋਤੀ (ਨਾਮ ਬਦਲਿਆ ਹੋਇਆ) ਨਾਮ ਦਾ ਇੱਕ ਮਜਦੂਰ ਜੋ ਮਹਿਣੇ ਪਿੰਡ ਦਾ ਸੀ ਆਪਣਾ ਕੰਮ ਬੜੀ ਜਿੰਮੇਵਾਰੀ ਨਾਲ ਕਰਦਾ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਆਕੇ ਉਹ ਤਰਾਈ

ਹਰ ਭਗਵੇ ਕਪੜੇ ਵਾਲਾ ਸਾਧੂ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਤੇ ਹਰ ਭਗਵੇਂ ਕਪੜੇ ਵਾਲਾ ਭਿਖਾਰੀ ਯ ਢੋਂਗੀ ਵੀ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਰਾਤ ਨੂੰ ਕੜਾਕੇ ਦੀ ਠੰਡ ਵਿੱਚ ਮੈਂ ਇੱਕ ਭਗਵੇ ਵਸਤ੍ਰਧਾਰੀ ਸਾਧੂ ਨੂੰ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਅਸਮਾਨ ਥੱਲੇ ਪਤਲੀ ਜਿਹੀ ਚਾਦਰ ਲਈ ਕਿਸੇ ਥੜੀ ਤੇ ਸੁੱਤੇ ਹੋਏ ਦੇਖਦਾ ਤਾਂ ਮੈਨੂੰ ਤਰਸ ਜਿਹਾ ਆਉਂਦਾ। ਪਰ ਫਿਰ

ਮੁਸਕਰਾਹਟ ਅਨਮੋਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ ਤੁਹਾਡੀ ਇੱਕ ਮੁਸਕਾਨ ਤੁਹਾਡੀ ਤਸਵੀਰ ਨੂੰ ਯਾਦਗਾਰੀ ਬਣਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਕਹਿੰਦੇ ਮੁਸਕਾਨ ਮੁੱਲ ਨਹੀਂ ਮਿਲਦੀ। (ਮੁਸਕਾਨ ਨਾਮ ਦੀ ਗਰਲਫਰੈਂਡ ਨੂੰ ਛੱਡਕੇ)। ਮੈਂ ਅਕਸਰ ਇੱਕ ਰੁਪਏ ਵਿੱਚ ਮੁਸਕਾਨ ਖਰੀਦ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ। ਬੇਗਮ ਕਹਿੰਦੀ “ਤੁਸੀਂ ਇਸ ਬਾਰੇ ਪੋਸਟ ਨਾ ਪਾਇਓ। ਇਹ ਐਵੇਂ ਫੁਕਰੀ ਜਿਹੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਆਪਣੀ ਵਡਿਆਈ

ਅਣਸੁਲਝੇ ਸਵਾਲ – ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ “ਬੜੇ ਪਾਪਾ ਕਿਆ ਕਰ ਰਹੇ ਹੋ? ਉਸ ਨੇ ਮੇਰੇ ਕੋਲੇ ਆ ਕੇ ਭੋਲਾ ਜਿਹਾ ਮੂੰਹ ਬਣਾ ਕੇ ਪੁੱਛਿਆ। “ਓਹ ਯਾਰ ਤੈਨੂੰ ਕਿੰਨੀ ਵਾਰੀ ਆਖਿਆ ਹੈ, ਮੈਂਨੂੰ ਤੂੰ ਬੜੇ ਪਾਪਾ ਨਾ ਕਿਹਾ ਕਰ। ਦਾਦੂ ਜਾਂ ਦਾਦਾ ਜੀ ਆਖਿਆ ਕਰ।” ਮੈਂ ਥੌੜਾ ਜਿਹਾ ਖਿਝ ਕੇ ਆਖਿਆ।

“ਸਾਸਰੀ ਕਾਲ ਸਾਹਿਬ ਜੀ।” ਸਵੇਰੇ ਸਵੇਰੇ ਮੈਂ ਅਜੇ ਕੋਠੀ ਚ ਬਣੇ ਲਾਣ ਵਿੱਚ ਬੈਠਾ ਅਖਬਾਰ ਪੜ੍ਹ ਰਿਹਾ ਸੀ। “ਆਜੋ ਮਾਤਾ ਬੈਠੋ। ਕਿਵੇਂ ਦਰਸ਼ਨ ਦਿੱਤੇ।” ਮੈਂ ਯਕਦਮ ਪੁੱਛਿਆ। ਕਿਉਂਕਿ ਤਿੰਨ ਕ਼ੁ ਮਹੀਨੇ ਹੋਗੇ ਮੈਨੂੰ ਰਿਟਾਇਰ ਹੋਏ ਨੂੰ। ਦਫਤਰੋਂ ਘੱਟ ਵੱਧ ਹੀ ਲੋਕ ਗੇੜਾ ਮਾਰਦੇ ਸਨ। ਇਸ ਲਈ ਸਫਾਈ ਸੇਵਿਕਾ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ

ਮੈਨੂੰ ਮਰੇ ਨੂੰ ਕਈ ਸਾਲ ਹੋ ਗਏ ਹਨ ਤੇ ਇਸ ਲਈ ਹਰ ਸਾਲ ਦੀ ਤਰਾਂ ਅੱਜ ਵੀ ਮੇਰਾ ਸਰਾਧ ਕੀਤਾ ਜਾ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਮਰਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ ਸਰਾਧ ਬਰਸੀ ਜਰੂਰ ਮਨਾਏ ਜਾਂਦੇ ਹਨ।ਇਹ ਸਾਡੀ ਰੀਤ ਹੈ। ਸਮਾਜ ਦਾ ਚਲਣ ਹੈ।ਜਿਓੰਦੀਆਂ ਨੂੰ ਕੋਈ ਰੋਟੀ ਪੁਛੇ ਨਾ ਪੁਛੇ।ਪਰ ਸਮਾਜ ਚ ਨੱਕ ਰੱਖਣ ਲਈ

ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ ਤੇ ਘਰੇ ਮੱਝ ਰੱਖੀ ਹੋਈ ਸੀ। ਪਾਪਾ ਜੀ ਹਿਸਾਰ ਦੇ ਨੇੜੇ ਸੇਖੂ ਪੁਰ ਡਰੌਲੀ ਪਟਵਾਰੀ ਲੱਗੇ ਹੋਏ ਸਨ। ਉਹ ਅਕਸਰ ਮਹੀਨੇ ਕੁ ਬਾਅਦ ਹੀ ਘਰ ਅਉਂਦੇ ਸਨ। ਸੋ ਘਰ ਬਾਰ ਲਈ ਸਲਾਹ ਮਸ਼ਵਰੇ ਚਿੱਠੀ ਪੱਤਰ ਰਾਹੀ ਹੀ ਮਿਲਦੇ ਸਨ। ਓਹਨਾ ਦਾ ਪੋਸਟ ਕਾਰਡ ਆਇਆ ਕਿ