Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਸਰਦਾਰ ਹਰਬੰਸ ਸਿੰਘ ਸੈਣੀ ਮੇਰੇ ਬੋਸ ਰਹੇ ਹਨ ਕੋਈ ਇੱਕੀ ਬਾਈ ਸਾਲ। ਪਿੱਛੋਂ ਉਹ ਰੋਪੜ ਜ਼ਿਲੇ ਦੇ ਸਨ ਤੇ ਫਿਰ ਖੰਨਾ ਮੰਡੀ ਸ਼ਿਫਟ ਹੋ ਗਏ। ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਐਡਮੀਨਿਸਟੇਟਰ ਸਨ। ਕਾਬਲੀਅਤ ਦੇ ਨਾਲ ਕਮਾਲ ਦੀ ਯਾਦਆਸਤ ਵੀ ਸੀ। ਬਸ ਉਹਨਾਂ ਦੀ ਬੋਲੀ ਮਾਲਵੇ ਨਾਲੋਂ ਥੋੜੀ ਵੱਖਰੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਖਾਣ ਪੀਣ

“ਬਾਬਾ ਕਿੱਥੇ ਜਾਣਾ ਹੈ ਤੁਸੀਂ।” “ਪੰਜਾਬ ਦਾਣਾ ਮੰਡੀ ਚ।’ “ਸਟੇਸ਼ਨ ਤੇ ਕਿਓੰ ਬੈਠੇ ਹੋ।’ “ਬਾਊ ਜੀ ਮੈਂ ਸਵੇਰੇ ਅੱਠ ਵਜੇ ਇਥੇ ਆਉਂਦਾ ਹਾਂ। ਸ਼ਾਮੀ ਅੱਠ ਨੋ ਵਜੇ ਤੱਕ ਬੈਠਦਾ ਹੈ। ਇੱਕ ਇੱਕ ਦੋ ਰੁਪਏ ਮੰਗਕੇ ਗੁਜ਼ਾਰਾ ਕਰਦਾ ਹਾਂ।” “ਤੇ ਰੋਟੀ?” ਮੇਰਾ ਅਗਲਾ ਸਵਾਲ ਸੀ। “ਇਥੋਂ ਹੀ ਮੰਗ ਲੈਂਦਾ ਹਾਂ।’ ਦਾਣਾ

“ਉਂਜ ਇਹ ਜਿਹੜੇ ਮੁੰਡੇ ਰੇਹੜੀਆਂ ਹੋਟਲਾਂ ਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਸਾਨੂੰ ਇਹਨਾਂ ਨਾਲ ਅਦਬ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ। ਇਹਨਾਂ ਗਰੀਬ ਲੋਕਾਂ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।” ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਅਜੈ ਵਿਜੈ ਦੀ ਰੇਹੜੀ ਤੋਂ ਟਿੱਕੀ ਖਾਣ ਗਏ ਤਾਂ ਮੈਂ ਆਪਣੀ ਬੇਗਮ ਨੂੰ ਸੁਭਾਇਕੀ ਹੀ ਕਿਹਾ। “ਪਰ

ਗੱਲ ਵਾਹਵਾ ਪੁਰਾਨੀ ਹੈ ਸਾਡੇ ਰਿਸ਼ਤੇਦਾਰੀ ਵਿਚ ਇੱਕ ਮੇਰੇ ਤਾਇਆ ਸੀ ਸਨ ਜੋ ਰਾਜਸਥਾਨ ਦੇ ਕਿਸੇ ਪਿੰਡ ਵਿਚ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ ਤੇ ਸਹਿਕਾਰੀ ਬੈੰਕ ਵਿਚ ਕੰਮ ਕਰਦੇ ਸਨ। ਸਾਡੇ ਤਾਈ ਜੀ ਗੁਜਰ ਗਏ ਸਨ ਤੇ ਤਾਇਆ ਜੀ ਦੀ ਦੂਸਰੀ ਸ਼ਾਦੀ ਕਿਸੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਲੋੜਵੰਤ ਪਰਿਵਾਰ ਵਿਚ ਹੋਈ ਸੀ। ਤਾਈ ਜੀ ਦੀ

“ਤੁਸੀਂ ਅੱਜ ਫੇਰ ਪਾਟੀ ਬਨੈਣ ਪਾ ਲਈ। ਨਵੀਆਂ ਤਿੰਨ ਪਈਆਂ ਹਨ ਅਲਮਾਰੀ ਚ।” ਅੱਜ ਜਦੋਂ ਮੈਂ ਨਹਾਕੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ। “ਅਜੇ ਇਹ ਕੰਮ ਦਿੰਦੀ ਹੈ। ਨਵੀਂ ਨਾਲ ਅੱਚਵੀ ਜਿਹੀ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।” ਮੈਂ ਲਾਪਰਵਾਹੀ ਜਿਹੀ ਨਾਲ ਕਿਹਾ। “ਪਰ ਪਾਟੀ ਬਨੈਣ ਤਾਂ ਬਾਹਲੀ ਭੈੜੀ ਲੱਗਦੀ ਹੈ। ਜਦੋ ਨਵੀਆਂ ਪਈਆਂ ਹਨ।

“ਯੇ ਨਹੀਂ ਕਾਟਤਾ। ਯੇ ਲੈਬਰਾ ਹੈ ਨਾ। ਡਰੋ ਮੱਤ।” ਕੋਈਂ ਦਸ ਕੁ ਸਾਲ ਦੇ ਮੁੰਡੇ ਨੇ ਆਪਣੇ ਨਾਲ ਸੈਰ ਤੇ ਜਾ ਰਹੀ ਆਪਣੀ ਵੱਡੀ ਭੈਣ ਤੇ ਮੰਮੀ ਨੂੰ ਕਿਹਾ। ਰੋਜ ਦੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸੀ ਵਿਸ਼ਕੀ ਨੂੰ ਘੁੰਮਾਉਣ ਲਈ ਫਲੈਟਾਂ ਵਾਲੇ ਪਾਰਕ ਵੱਲ ਜਾ ਰਹੇ ਸੀ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਵਿਸਕੀ ਨੂੰ ਵੇਖਕੇ ਕੁਝ

ਪਿੰਡ ਰਹਿੰਦੇ ਸਮੇਂ ਸ਼ਾਮੀ ਪੰਜ ਕੁ ਵਜੇ ਮੇਰੀ ਡਿਊਟੀ ਸਾਈਕਲ ਤੇ ਮੱਝ ਲਈ ਪੱਠੇ ਲਿਆਉਣ ਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ। ਇੱਕ ਮੱਝ ਤੇ ਇੱਕ ਉਸਦਾ ਕੱਟੜਾ। ਜਿਆਦਾਤਰ ਮੱਝ ਲਈ ਬਰਸੀਮ ਹੀ ਬੀਜੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਯ ਜਵਾਰ। ਅਸੀਂ ਜਵਾਰ ਦੇ ਗੰਨੇ ਚੂਪਦੇ ਅਤੇ ਬਰਸੀਮ ਦੀ ਟਾਹਣੀ ਨਾਲ ਸੀਟੀ ਵਜਾਉਂਦੇ। ਬੜੀ ਸੋਹਣੀ ਸੀਟੀ ਵੱਜਦੀ

“ਛੋਲੀਆ ਕੀ ਭਾਅ ਲਾਇਆ ਹੈ।” “ਚਾਲੀ ਰੁਪਏ ਪਾਈਆ।” “ਪੰਜਾਹ ਦਾ ਦੇ ਦਿਓਂ।” ਤੇ ਮੈਂ ਪੰਜਾਹ ਦਾ ਨੋਟ ਪਕੜਾ ਦਿੱਤਾ। ਉਸਨੇ ਛੋਲੀਆ ਤੋਲ ਦਿੱਤਾ। ਪਰ ਨੋਟ ਪਕੜ ਕੇ ਨਾਲ ਦਿਆਂ ਕੋਲੋਂ ਸ਼ਾਇਦ ਪੈਸੇ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਲੈਣ ਚਲੀ ਗਈ। “ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਪੈਸੇ ਕਿਓੰ?” “ਤੁਸੀਂ ਮੈਨੂੰ ਸੋ ਦਾ ਨੋਟ ਦਿੱਤਾ ਹੈ ਤੇਂ ਤੁਹਾਨੂੰ ਅੱਸੀ ਮੋੜਨੇ

ਇੱਕ ਸਫੈਦ ਰੰਗ ਦੀ ਗੱਡੀ ਇੱਕ ਨਾਰੀਅਲ ਪਾਣੀ ਵੇਚਣ ਵਾਲੇ ਖੋਖੇ ਅੱਗੇ ਰੁਕਦੀ ਹੈ। “ਸਾਬ੍ਹ ਨਾਰੀਅਲ ਆਪ ਕੇ ਮਤਲਬ ਕਾ ਨਹੀਂ।” ਖੋਖੇ ਵਾਲਾ ਹੱਥ ਜੋੜ ਕੇ ਜਬਾਬ ਦੇ ਦਿੰਦਾ ਹੈ। ਜਦੋ ਕਿ ਸਾਨੂੰ ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਵਧੀਆ ਨਾਰੀਅਲ ਦਿੱਤੇ। ਮੈਨੂੰ ਮੇਰੇ ਹਥਲੇ ਨਾਰੀਅਲ ਤੇ ਯ ਖੋਖੇ ਵਾਲੇ ਤੇ ਥੋੜੀ ਸ਼ੰਕਾ ਹੋਈ।

ਕੇਰਾਂ ਭਾਈ ਮੇਰੇ ਮਾਸੜ ਜੀ ਬਲਵੰਤ ਰਾਏ ਬਾਦੀਆਂ ਤੋਂ ਸਾਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਏ। ਓਦੋਂ ਅਸੀਂ ਪਿੰਡ ਘੁਮਿਆਰੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸੀ। ਕੁਦਰਤੀ ਮੈਂ ਘਰੇ ਕੱਲਾ ਹੀ ਸੀ। ਐਤਵਾਰ ਦਾ ਦਿਨ ਸੀ ਤੇ ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਡਿੱਗੀ ਤੇ ਕਪੜੇ ਧੋਣ ਗਈ ਸੀ। ਮਾਸੜ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਸਾਡੇ ਲਈ ਮੋਗੇ ਦੀ ਮਸ਼ਹੂਰ ਸਬੁਣ ਲਿਆਏ ਸੀ। ਵੀਹ ਕਿਲੋ