Tag: ਰਮੇਸ਼ ਸੇਠੀ ਬਾਦਲ

ਸਕੂਲ ਦੀ ਪੜ੍ਹਾਈ ਦੌਰਾਨ ਮੇਰੇ ਸਹਿਪਾਠੀਆਂ ਵਿੱਚ ਕਰਤਾਰ ਮਾਸਟਰ ਕ਼ਾ ਬਲਦੇਵ ਕੱਛੂ, ਗੁਰਮੀਤ ਜੋ ਬਾਦ ਵਿਚ ਪਟਵਾਰੀ ਬਣਿਆ। ਲਾਭ ਸਿੰਘ ਜੋ ਭੀਸੀ ਆਣਾ ਹਵਾਈ ਅੱਡੇ ਦੇ ਕਮਾਂਡਰ ਦਾ ਪੀ ਏ ਬਣਿਆ , ਸ਼ਿੰਦਰ ਸਿੰਘ ਜੋ ਪੰਚਾਇਤ ਸੈਕਟਰੀ ਹੈ ਤੇ ਜਥੇਦਾਰ ਹੈ। ਇਹ੍ਹਨਾਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ ਗਾਂਧੀ ਬੰਤ ਲਛਮਣ ਅਜਮੇਰ ਹਰਮੰਦਰ ਬਲਤੇਜ

ਮੈ ਪਿੰਡ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ ਤੇ ਛੇਵੀਂ ਚ ਪੜ੍ਹਦਾ ਸੀ। ਰੋਜ਼ ਦੀ ਤਰਾਂ ਮੱਝਾਂ ਨਹਾਉਣ ਗਿਆ ਛੱਪੜ ਤੇ ਗਿਆ। ਦੋ ਮੱਝਾਂ ਹੁੰਦੀਆਂ ਸਨ ਸਾਡੇ ਕੋਲ। ਇੱਕ ਤਾਂ ਸਾਡੇ ਸ਼ੁਰੂ ਤੋ ਹੀ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਸੀ। ਚਾਰ ਪੰਜ ਸੂਏ ਆਪਣੇ ਘਰੇ ਹੀ ਸੂਈ ਸੀ। ਤੇ ਦੂਜੀ ਤੋਕੜ ਜਿਹੀ ਸਸਤੀ ਹੀ ਲਿਆਂਦੀ ਸੀ। ਓਹ

ਮੇਰੇ ਲਈ ਪੰਜਾਬੀ ਹੋਣਾ ਤੇ ਪੰਜਾਬੀਅਤ ਨਾਲ ਪਿਆਰ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਵੱਡੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਪੰਜਾਬੀ ਮਾਂ ਬੋਲ਼ੀ ਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਵਾਲੇ ਮੇਰੇ ਲਈ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਤਿਕਾਰਿਤ ਹਨ। ਡਾਕਟਰ ਖ਼ੁਸ਼ਨਸੀਬ ਕੌਰ ਜੋ Surya Khush ਦੇ ਨਾਮ ਤੇ ਸ਼ੋਸ਼ਲ ਮੀਡੀਆ ਤੇ ਵਿਚਰਦੀ ਹੈ ਓਹਨਾ ਵਿਚੋਂ ਇੱਕ ਹੈ। ਕੁਝ ਹੀਰੇ ਅਜਿਹੇ ਹੁੰਦੇ ਹਨ ਜੋ

ਕਹਿੰਦੇ ਹਨ ਹਰ ਕਾਮਜਾਬ ਆਦਮੀ ਦੀ ਕਾਮਜਾਬੀ ਪਿੱਛੇ ਔਰਤ ਦਾ ਹੱਥ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਗੁਆਂਢੀ ਸ੍ਰੀ Surinder Kumar Mittal ਦੀ ਅੱਜ ਸੇਵਾ ਮੁਕਤੀ ਪਾਰਟੀ ਸੀ। ਮੈਨੂੰ ਕੁਝ ਦਿਨ ਪਹਿਲਾ ਹੈ ਮਿੱਤਲ ਸਾਬ ਨੇ ਚਾਰ ਸ਼ਬਦ ਉਸ ਮੌਕੇ ਤੇ ਬੋਲਣ ਲਈ ਕਿਹਾ। ਮੈ ਕਦੇ ਸਟੇਜ ਤੇ ਨਹੀਂ ਚੜਿਆ। ਬਸ ਐਵੇ ਹਿੱਚ

“ਪਾਪਾ ਸਸਕਾਰ ਤੇ ਰੋਟੀ ਵਾਲੇ ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਜਣੇ ਹੋ ਜਾਣਗੇ। ਐਂਕਲ ਪੁੱਛਦੇ ਸੀ।” ਕੈਂਸਰ ਦੀ ਲੰਮੀ ਬਿਮਾਰੀ ਪਿੱਛੋਂ ਮਰੀ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਦੇ ਸੱਥਰ ਤੇ ਬੈਠੇ ਨੂੰ ਉਸਦੇ ਬੇਟੇ ਨੇ ਪੁੱਛਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪਤਨੀ ਬਾਰੇ ਹੀ ਸੋਚ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਅਜੇ ਤਿੰਨ ਕੁ ਮਹੀਨੇ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਉਸਦੀ ਬਿਮਾਰੀ ਜਾਹਿਰ ਹੋਈ ਸੀ। ਫਿਰ

ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੀਆਂ ਚਾਰ ਭੈਣਾਂ ਸੀ ਤੇ ਭਰਾ ਕੋਈ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਜਿੰਨਾ ਨੂੰ ਅਸੀਂ ਭੂਆ ਸਾਵੋ, ਭੂਆ ਸੋਧਾਂ, ਭੂਆ ਭਗਵਾਨ ਕੁਰ ਤੇ ਭੂਆ ਰਾਜ ਕੁਰ ਆਖਦੇ ਸੀ। ਇਹ ਚਾਰੇ ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਨੂੰ ਬਾਈ ਆਖਕੇ ਬੁਲਾਉਂਦੀਆਂ ਸਨ। ਪੰਜਾਬੀ ਵਿੱਚ ਜੇ ਬਾਈ ਦਾ ਮਤਲਬ ਵੀਹ ਤੇ ਦੋ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ

 ਪਤੀਆਂ ਦੇ ਮਜ਼ਾਕ ਦਾ ਪਾਤਰ ਨਹੀ ਹਨ ਪਤਨੀਆਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀ ਰੇਲ ਗੱਡੀ ਪਤੀ ਅਤੇ ਪਤਨੀ ਨਾਮੀ ਦੋ ਪਹੀਆਂ ਦੇ ਸਹਾਰੇ ਹੀ ਦੌੜਦੀ ਹੈ।ਇਹਨਾ ਦੋਨਾਂ ਦੇ ਆਪਸੀ ਸੁਮੇਲ ਨਾਲ ਇਹ ਸਰਪਟ ਦੌੜਦੀ ਹੈ। ਤੇ ਆਪਸੀ ਖੱਟਪੱਟ ਨਾਲ ਇਸ ਵਿਚਲੀਆਂ ਬੈਠੀਆਂ ਸਵਾਰੀਆਂ ਭਾਵ ਬਾਲ ਬੱਚੇ ਵੀ ਸੁਰਖਿਅੱਤ ਨਹੀ ਰਹਿੰਦੇ। ਮੁਕਦੀ ਗੱਲ

ਛੁਹਾਰੇ ਆਮ ਕਰਕੇ ਸ਼ਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਖਾਧੇ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਮੇਰੇ ਦਾਦਾ ਜੀ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚ ਛੁਹਾਰੇ ਉਬਾਲ ਕੇ ਖਾਂਦੇ। ਕਹਿੰਦੇ ਸਰੀਰ ਨਿਰੋਆ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ। ਉਹ ਰੋਜ਼ ਹੀ ਚਾਰ ਪੰਜ ਛੁਹਾਰੇ ਖਾਂਦੇ। ਪਰ ਅੱਜ ਕੱਲ ਦੇ ਜੁਆਕਾਂ ਬੰਦਿਆ ਨੂੰ ਛੁਹਾਰੇ ਗਰਮੀ ਕਰ ਦਿੰਦੇ ਹਨ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਛੁਹਾਰੇ ਖਾ ਕੇ ਓਹ ਸ੍ਕਿਨ ਕ੍ਰੀਮ ਖਰੀਦਦੇ

ਮੇਰੀ ਮਾਂ ਇੱਕ ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਂਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਜਦੋਂ ਅਸੀਂ ਨਿੱਕੇ ਨਿੱਕੇ ਹੁੰਦੇ ਸੀ। ਕਹਾਣੀ ਸੁਣਾਉਣ ਦਾ ਮਕਸਦ ਕੋਈਂ ਗੱਲ ਸਮਝਾਉਣਾ ਹੁੰਦਾ ਸੀ। ਪਹਿਲਾਂ ਵਾਲੀਆਂ ਕਹਾਣੀਆਂ ਜੋ ਬਜ਼ੁਰਗ ਸੁਣਾਉਂਦੇ ਸਨ ਪ੍ਰੇਰਨਾਦਾਇਕ ਹੁੰਦੀਆਂ ਹਨ। ਮਾਤਾ ਦੱਸਦੀ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਕਿ ਇੱਕ ਜੁਲਾਹਾ ਸੀ। ਉਹ ਆਪਣੇ ਘਰ ਅੱਗੇ ਵਹਿਲਾ ਬੈਠਾ ਸੀ। ਇੰਨੇ ਨੂੰ ਤਿੰਨ

ਛੇਵੀਂ ਜਮਾਤ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਸੱਤ ਕੁੜੀਆਂ ਪੜ੍ਹਦੀਆਂ ਸਨ। ਓਹਨਾ ਵਿਚੋਂ ਛੇ ਲੋਹਾਰੇ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਸਨ। ਸਾਡੀ ਆਪਿਸ ਵਿੱਚ ਵਾਹਵਾ ਬਣਦੀ ਸੀ। ਉਦੋਂ ਮੁੰਡੇ ਕੁੜੀਆਂ ਵਾਲਾ ਬਹੁਤਾ ਫਰਕ ਨਹੀਂ ਸੀ ਪਤਾ। ਕਈ ਵਾਰੀ ਅਸੀਂ ਸਾਈਕਲ ਲੈਕੇ ਲੋਹਾਰੇ ਘੁੰਮਣ ਚਲੇ ਜਾਂਦੇ। ਕਈ ਮੁੰਡੇ ਹਮਜਮਾਤੀ ਮਿਲ ਜਾਂਦੇ। ਤੇ ਕਈ ਵਾਰੀ ਕੋਈ ਕੁੜੀ